Psyche

Psyche

Op de weg terug van een geluidsopnamestudio naar Fer's school liep ik Heidi en Sai tegen het lijf waardoor ik hen kon laten delen in mijn enthousiasme over de nieuwste toevoeging aan mijn lijst van werkzaamheden: sinds vandaag mag ik mij ook stemacteur noemen. Behalve gillen, kreunen, hijgen en schreeuwen mocht ik ook heuse zinnetjes inspreken. Het bleek nog verdraaide lastig te zijn om zinnetjes achterstevoren in te spreken en ervoor te zorgen dat een en ander omgedraaid verstaanbaar overkomt. Wel errug leuk om te doen, overigens.

Het is ook leuk om op tijd bij school te zijn om je zoon op te halen en hem blij te zien zijn met een nieuw paar schoenen nadat hij al dagen heeft moeten rondlopen op een stel met een enorm gat in de zijkant van de zool. Vrij vervelend is dat, weet ik uit ervaring.

Ook is het vervelend om je Olympische droom, al dan niet gedeeltelijk door andermans schuld, in duigen te zien vallen. Het overkwam ondermeer Gretha Smit en Marianne Timmer. Gelukkig maar dat er altijd dingen zijn die nog vervelender zijn. Zoals het feit dat het nieuwe modem wel werkt maar alleen af en toe.

Vreemd genoeg kan dat reden zijn tot hoop:"Als het ergste wat mij kan overkomen het missen is van een Olympische wedstrijd of het regelmatig uitvallen van mijn modem dan valt het allemaal eigenlijk nog wel mee."

Wat mij niet meevalt is de manier waarop men bij dagblad Metro met de Nederlandse taal omgaat: In een artikel over de desinteresse waarmee het gevaar van orkaan Katrina indertijd werd bejegend door regeringsfunctionarissen heeft men het over "organisationele verlamming." Heel apart.

Over apart gesproken: ik had pas weer zo'n overheerlijk maffe droom. Als U dat zo leest, hoe denkt U dan over mijn psyche?

Relatief

Relatief

Alles is natuurlijk relatief. Zelfs de gouden plak van Ireen Wüst en de zilveren medailles van Sven Kramer en Renate Groenewold. Zelfs de vreselijke val van Melo Imai in de halfpipe deze morgen. Of het nu gaat om een meningsverschil tussen werkgever en werknemer of een opzettelijk aangewakkerde ruzie om een paar beledigende Deense cartoons. Daarover wil ik nog het volgende kwijt: als bijvoorbeeld je moeder wordt beledigd mag je wat mij betreft een klap uitdelen. Het mag natuurlijk niet maar op zich vind ik dat ethisch verantwoord. Temeer omdat ik het hypocriet zou vinden om dat niet te vinden, gezien de wijze waarop ik mogelijk zelf zou reageren. Echter, in het voorkomende geval vind ik het buitenproportioneel om het huis van de buren van de beledigende partij in de hens te steken, uitsluitend vanwege hun onderlinge vriendschappelijke betrekkingen. Ronduit belachelijk.

De een vindt dat-ie een drukke week heeft wanneer-ie naar het postkantoor moet en ook nog'ns diezelfde week z'n moeder op visite krijgt. De ander vindt dat-ie het rustig heeft als-ie op een dag "maar" twee afspraken heeft. Zelfs ikzelf bevestig dat ik het de afgelopen dagen een beetje overdreven heb: vrijdag en zaterdag gewoon fulltime werken, zaterdagnacht in de Rocky Horror Picture show opgetreden om de volgende morgen, slegs luttele uren na afloop van de afterparty weer op het werk te staan. Eigenlijk had ik nog een booking voor vier uur diezelfde nacht maar die ging gelukkig niet door. Ook collega Annelies was een beetje brak, gisteren. Ook zij is namelijk deel van de Rocky Horror-cast.

Tsja, en dan sta je in de startblokken in de kleedkamer op het werk, krijg je een telefoontje.
Men treurt niet om het verscheiden van duizenden onbekende hongerdoden maar wél om de dood van één familielid.

Dus:
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van "tante" Mary Adrienne Doornik.