Afgewezen

Afgewezen

Jaren geleden had een therapeut goed en slecht nieuws voor mij naar aanleiding van de opsomming van met name instanties die hun uiterste best deden om mij het leven zuur te maken:
"Het goede nieuws is dat je niet paranoïde bent en het slechte is dat ze je écht moeten hebben."
Daar mag je dan blij mee zijn...

Die gedachte aan dat gesprekje kwam terug toen ik vandaag van het UWV een afwijzings-brief ontving naar aanleiding van m'n WW-aanvraag én een geldbedrag op m'n rekening gestort kreeg met keurige betaalspecifatie, aangemaakt op dezelfde dag als de afwijzingsbrief. En nee, het ging niet om een eindafrekening of de betaling van een restant aan vakantiegeld of iets dergelijks maar om een reguliere uitbetaling.
Uiteraard belde ik meteen het nummer dat boven aan de brief stond en kreeg een bandje van de telefooncentrale te pakken:"Het nummer dat U probeert te bereiken is niet in gebruik."
Ben je klaar mee.

Dan maar ten burele getogen waar ik werd getrakteerd op blikken waaruit een mengeling van bewondering, afgunst, ongeloof en sarcasme sprak én het advies mij te melden voor een sociale dienst-uitkering.
Dat kon bij hetzelfde loket. Kopietjes maken van de aanvraagformulieren die ik laatst had ingevuld ten behoeve van de WW-aanvraag bleek procedureel-technisch niet mogelijk.
Of ik zo vriendelijk zou willen zijn exact dezelfde formulieren opnieuw volledig in te vullen.
Alle zes stuks. Alsof elke werkloze zich te pletter verveelt.

Thuisgekomen maar even het algemene nummer van het UWV gebeld en mij laten doorverbinden met de helpdesk. De dame achter het computerscherm aldaar wist mij te vertellen dat mijn afvraag weliswaar is afgewezen maar dat ik toch gewoon een WW-uitkering ontvang.
Zolang ik tenminste maar netjes mijn (ook vandaag ontvangen) werkbriefjes invul.
Na een twintigtal seconden viel het muntje:"Eh...dat kan natuurlijk niet..."
De mevrouw zal mij laten terugbellen.

Intussen ben ik uitgenodigd voor een intake-gesprek betreffende mijn uitkering via de Sociale Dienst. Die waarschijnlijk, zo wist men mij te vertellen, wordt afgewezen omdat ik gezien het aantal voorwaarden waar ik aan voldoe, eigenlijk gewoon recht heb op WW.

Wordt waarschijnlijk vervolgd maar mocht U in de krant een berichtje tegenkomen over CWI-medewerkers die zich massal van acht-hoog uit het raam werpen uit pure ellende dan weet U tenminste wiens schuld dat is...;-)

Gelukkig kan ik lachen met buurvrouw Wynona die kwam koffieleuten en die ik onze kaartjes voor een retourtje Parijs kon tonen. Weliswaar werden er een paar eurootjes extra van m'n rekening afgeschreven omdat het voor mij niet mogelijk bleek via internet te bestellen en ik mij noodgedwongen aan het Internationale loket op Perron 1 van het Amsterdamse Centraal Station moest vervoegen maar toch:
De Ferman en ik gaan eerdaags een weekje leven en wonen in de lichtstad!

Handig

Handig

Denk je lekker handig en voordelig je internationale treinkaartje via internet te kunnen kopen,
moet je een creditcard hebben of zijn aangesloten bij Rabobank Direkt betalen.
En dat vertellen ze je bij stap 7. Lekker handig van de NS.
Bovendien worden er steeds meer (ook internationale) loketten gesloten en kun je uit de automaat geen retourtje Parijs halen. Goeie service, hoor. Zolang je geen prijs stelt op klandizie, tenminste.

Kent U Charles Schwietert nog? In 1982 werd deze journaal-medewerker gebombardeerd tot staatssecretaris van Defensie. Even snel lid geworden van de betreffende politieke partij; even een CV'tje verzinnen en hoepla! Meneer had een topbaan. Totdat het grote publiek er achter kwam dat zijn gehele CV bij elkaar was verzonnen en de heer Schwietert onder druk werd gezet om af te treden. Wat hij dan ook deed na drie hele dagen in functie te zijn gewest. Uiteraard ging zijn vertrek gepaard met de overhandiging van een zeer behoorlijke oprotpremie. Even later werd Charles Schwietert directeur van de Nederlandse Kamer van Koophandel in Thailand. Ook een leuke baan. Toch lonkte blijkbaar het echt grote geld en benoemde hij zichzelf tot handlanger van Edwin van der B., een beruchte fraudeur. Lachen met die Schwietert.

Lachen was het ook vanmorgen toen Ferdinand keurig op tijd op de casting verscheen van een reclame-filmpje. Terwijl hij zich amuseerde in de studio hield Eva haar vader en een paar wachtende kinderen bezig met een potje knikkeren en een spelletje memory. Onderweg naar huis werden de kids getrakteerd op een portie kibbeling en al smullend vervolgden wij onze weg. Thuis even zelf croissantjes gemaakt om die mee te nemen naar het zwembad. Dankzij een paar vrijkaartjes werd dat een goedkoop middagje zwemmen in het Brediusbad. Van daar af dachten wij lopend snel bij een volkstuinencomplex te zijn voor een barbecue. Het complex was redelijk snel gevonden maar voor het vinden van het juiste huisje was helaas geen tijd meer dus toen wij een halte zagen van een voor ons bekende lijnbus zagen wij onze kans schoon om redelijk op tijd thuis te zijn. Daar kwamen wij gelijktijdig aan met vriend Erwin die in het Amsterdamse de nacht doorbracht. Een deel van de nacht werd gedeeld met een fles smaakjes-wodka en in het gezelschap van buurvrouw Angélique. Beregezellig maar de volgende morgen vroeg denk je daar met terugwerkende kracht toch iets genuanceerder over. Nietemin trokken de kinderen, m'n logé en ik de vandaag naar het Vondelpark om te genieten van het mooie weer. Onderweg kon ik het niet laten om op de lokale braderie een kleinigheidje aan te schaffen voor Eva en haar zusje. De dag werd voortgezet in onze binnentuin waar Eva en Ferdinand zich vermaakten met spelen in het water van een opblaasbad:"Ik ben een motorboot", zei Eva. "En dan ben ik een zuiveringsinstallatie", zei Ferdinand...