Doorgaan



Zolang het slechter kan gaat het goed. Het leven gaat door. Ik ook. Al is nog niet bekend in welke richting.
Een gesprek met mijn leidinggevende aanstaande maandag geeft wellicht wat duidelijkheid. In ieder geval gaan wij samen de opties op een rijtje zetten. Handig wanneer je een keuze moet maken: weten waartussen je kunt kiezen.


Volgens het kaartje dat ik gisteren trok kan ik alles veranderen wat ik wil. Dat is toch wel goed nieuws, niet?
Bovendien vond ik op de bestekplank in de keuken een onbekende tandenborstel. Een leuk raadsel voor de lezers: welke inbreker breekt er in een huis in zonder een spoor van braak achter te laten met uitzondering van zijn/haar/hun tandenborstel? Is er nog een andere mogelijkheid over het vrij plotseling verschijnen van een onbekende tandenborstel? Of ben ik nu gewoon echt rijp voor het laten aanleggen van een psychiatrisch dossier met mijn naam erop? Zit iets of iemand mij bewust gek te maken? Ben ik paranoïde? Is het normaal om een blauw konijntje te zien weghupsen in je rechter-ooghoek?


Vandaag op het werk de ruzie van gisteren tussen mij en een negen-jarige jongeman bijgelegd. Een spontane knuffel en een zacht gefluisterd "Het spijt me van gisteren" waren voor mij voldoende om mijn hartje te doen smelten. Dit werk is zo gek nog niet. Door andere factoren gaat het even niet zo lekker met mij.
Kun je gelukkig zijn terwijl je je ellendig voelt? Mijn antwoord op die vraag luidt "Ja!"

Positief



Sinds kort hebben een lagere school-maatje en ik weer contact. Binnenkort spreken wij wat af. Errug gaaf! Net zo gaaf was de werkdag van gisteren: ondanks dat het een maandag betrof waren de kinderen zeer bereidwillig als het ging om luisteren, elkaar helpen en lekker spelen. Ik mag graag denken dat een beetje invloed mijnzerzijds er debet aan is dat een paar dozijn jongelingen zich prettig voelt. Een fijne gedachte, al zou het maar ten dele waar zijn. Er is hoop voor de mensheid, al is het maar een beetje. Afgaand op vreselijke verhalen zoals die van die Chineze boer die lukraak zes kinderen doodsteekt op een ijsbaan of het verhaal van een of andere sukkel die vond dat hij het recht had om het adresboekje van Paris Hilton te publiceren op internet zou je verwachten dat elk moment de toorn van De Grote Architect kan nederdalen over de Menscheid. De recente lawines bij Kasjmir en de aardbevingingen bij het Indoniesische Bandung en die in Iran zouden daar uitingen van kunnen zijn.
Toch geloof ik daar niet zo in want zolang er mensen zijn die belangeloos goede daden verrichten is alles nog niet verloren. Blijf dus geloven. Blijf volharden. Blijf dromen.



En blijf vooral bovenstaande herhalen. Als een mantra. Net zo lang totdat je er zelf in geloofd...Vandaag was zo'n werkdag waarvan je op het einde verzucht:"Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor?"
Het moet welhaast een roeping zijn want een financiële vergoeding van 680 euro per maand voor een 27-urige werkweek is niet eens voldoende voor de vaste lasten. Maar genoeg gezever: over naar de orde van de dag.


Vanmorgen kwam Pieter op de koffie. Heerlijk zitten kletsen over ex-en in het algemeen en de onze in het bijzonder. Een en ander werd doorspekt met politiek ge-ouweneel en flashbacks naar de tijd van Uriah Heep en Deep Purple.
De kaasfondue vanavond maakte het bijna goed dat Loïs & Clark tegenwoordig om zes uur begint. Dit lijkt gedaan om het werken tot zes uur te ontmoedigen. Ja, ik weet't: ik duik weer'ns in de slachtoffer-rol.
So sue me. Neem mij maar kwalijk dat de moeders van mijn (zekere, waarschijnlijke én vermoedelijke) kinderen kunnen doen en laten waar zij zin in hebben en dat ik mij daaraan moet conformeren.
Neem mij maar kwalijk dat ik nog niet met zekerheid kan zeggen of ik zondag al dan niet mee kan naar een theatervoorstelling omdat nog niet zeker is of Eva al dan niet (nog) bij haar vader is. Neem mij maar kwalijk dat mijn leven aanvoelt alsof je tegen de stroom in roeit met de riemen die je niet hebt terwijl je vecht tegen de Bierkaai nadat je ternauwernood een recent gevecht tegen windmolens hebt overleefd. Zo. Dat is er uit. En nu weer vrolijk doen, Ter!


Dat buurvrouw Johanna gebruik maakt van haar bezoekrecht en zelfs een half uur te vroeg is dient te worden opgevat als een positief iets. Dat ik er zwaar doorheen zit (en dan vooral mentaal gesproken) maar mezelf zal overwinnen door toch te gaan studeren vanavond is positief. Dat de familie van de bij Borgharen vermiste man zekerheid heeft nu zijn lijk is gevonden is positief. Dat het team van de Mars Express een ijsvlakte ter grootte van de Noordzee heeft ontdekt op de rode planeet is positief. Dat Bush Junior zit te slijmen bij de Europese regeringsleiders is positief. Dat Ferdinand inmiddels ruim vijf seconden op zijn handen kan staan is positief.
Dat Philips-topman Kleisterlee een bonus krijgt van 80 procent ipv 60 procent van zijn basissalaris van ruim 1 miljoen is positief. Voor Gerard Kleisterlee. Maar dan nog...Dat buurvrouw Johanna bijna goed gokte aan welke sport (karate!) onze zoon al bijna twee jaar doet is positief. En zo kan ik met een positief gevoel de rest van de avond tegemoet...

(Tsja, de uitslag van een AIDS-test is ook altijd positief. Net als ik. Ha!)