**Ik ben een kast/Ik ben een stoel/Ik ben een drol/En wat ben jij?**Jawel: Ferdinand heeft een heus gedicht geschreven!
Goed, het was weliswaar een schoolopdracht maar dan nog...Koel toch? De dag begon wat gehaast. Fer maakte me wakker met de woorden: "Pap, het is acht uur zestien". Was ik zomaar door de wekker heen geslapen! Hoe kom ik toch zo moe? Vervolgens als een tornado de keuken in gestoven om ontbijt en lunch te verzorgen. Kom ik terug in de woonkamer, zit m'n zoon al aangekleed en met z'n schoenen zelfs aan keurig op z'n broodje te wachten. Hij bleef heel stil terwijl ik een nieuw record "ochtendritueel-volbrengen"
vestigde. Op tijd op school én op het werk. Onderweg wist hij mij nog te melden: "Geeft niets, hoor pap. Als ik pas wakker ben ben ik ook wel eens chagrijnig..." 't Is een wonderkind! Buurvrouw A klaagde laatst dat ze last had van mijn te lange nagels dus vanmiddag heeft ze er wat aan gedaan: ze heeft ze voor me geknipt. Ik deed de vingernagels terwijl zij zich met m'n teennagels bemoeide. Lief van haar, niet?
Dankzij het feit dat men ons te laat in onze trainingsruimte had toegelaten kregen we een gratis drankje na afloop van de training.
Daarna gauw naar huis, snel koken, aanstaand weekend logistiek in kaart brengen, oma bellen en eten. Nu, als beloning, lekker Ajax tegen Arsenal kijken. Vind dat ik dat wel verdiend heb. "Kom op jongens, druk een punt!"

Heb vandaag het begin van de karateles mogen bijwonen: De kinderen waren aan het rondrennen en keetschoppen; Ferdinand stond aan de kant met de handen op de rug en met een meewarig glimlachje het geheel te aanschouwen...Het blijft toch een bijzonder joch!
Moet morgen ff m'n excuses aanbieden aan de opdrachtgever van m'n klusje van zaterdagnacht. Hij belde gisteravond om te vragen hoe't gegaan was en ik was een beetje kort en bondig. Eigenlijk gewoon wat kortaf. Mijn excuus? Twee mooie vrouwen die mij verwenden: de een masserde m'n schouders en nek en de ander nam m'n voeten onderhanden...Tsja, dan wens je niet gestoord te worden...;-) Een teken van ouderdom:ik verlang terug naar de tijd van de eenvoudige computer-spelletjes. Jeweetwel: de tijd voordat "spelen" "gamen" werd genoemd.
Kom net terug van buren D & B waar ik hem wat morele steun verleende tijdens de installatie van z'n nieuwe harde schijf.
Het verliep allemaal vlekkeloos! Ondertussen lekker een beetje met ze bijgekletst. Realiseerde me andermaal dat ik hen eigenlijk veel te weinig spreek. Is dat een probleem van deze tijd? Dat we veel dingen zo vanzelfsprekend nemen dat we niet eens de moeite nemen om elkaar te vertellen dat we't goed doen of steun te verlenen als 't eens wat minder goed gaat. Zelfs elkaar geen goedemorgen wensen? Misschien moeten we eens wat vaker met onze buren praten (neem mij maar niet als voorbeeld! *grin*) en erachter komen dat ook zij gewoon mensen zijn met angsten en dromen, verlangens en verledens.
Over dromen gesproken: tijd om dat te gaan doen. Oftewelterusten!