Ontspannen is hartstikke goed. Dat komt bijvoorbeeld naar voren in het onderzoeken naar de verschillen in werken tussen Nederland en de Verenigde Staten: Wat Nederlanders met een werkweek van 32 uren kunnen, daar hebben Amerikanen meer dan 40 uren voor nodig. Die Nederlanders krijgen met gemiddeld een dag minder werken dan Amerikanen vaak zelfs méér gedaan. Immers, een uitgeruste, tevreden werknemer kan zich beter concentreren, maakt minder fouten en werkt liever voor een baas die niet moeilijk doet wanneer je twee weken op vakantie gaat dan voor eentje die je boos aankijkt als je maar begint te spreken: 'Eh...baas? Sorry, dat ik het vraag maar over drie weken ontvangt mijn dochter haar diploma en daar zou ik graag bij...' 'WAAAT!? Alwéér een vrije dag. Dat is al je tweede in vijf jaar. Hoe dúrf je te tonen dat je niet trouw bent aan dit bedrijf!?'
==================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
=================
Door die enorme werkdruk in de VS kwam het misschien wel dat zij TV-kijken aanpakten als dé manier om tijdelijk te ontsnappen aan de werkdruk; volkomen inactief af en toe helemaal niets anders doen dan naar een beeldscherm staren. Terwijl in de natuur diezelfde hoeveelheid tijd naar een plant staren vele malen effectiever is om tot rust te komen. Dat effect is zelfs al meetbaar als het alleen maar gaat om fotobehang van een bos. Maar dat terzijde.
Ergens rond 1980 kwam die Amerikaanse gewoonte om lui op de bank hangend tv te kijken naar Nederland overwaaien. Deden Nederlanders eerst nog bordspellen met het gezin, lazen zij een stuk meer dan nu en gingen zij samen wandelen en zo, waren zij daar opeens 'te moe' voor. Of hadden er 'geen tijd' voor. Logisch, want de tijd die eerder opging aan échte ontspanning, werd nu in beslag genomen door je zorgen maken over je favoriete tv-karakter en daar over praten met anderen die hetzelfde programma hadden gezien. Eerst ging dat nog fysiek: op het werk, op de markt, op school...later werd die rol van praten over tv-programma's overgenomen door sociale media. Eerst nog vrij langzaam via e-mail en bulletin boards, later via bloggen, fora van diverse media, sms, appen, Hyves naar Facebook, WhatsApp en Tik Tok. En over twintig jaar? Dan geeft misschien wel jouw eigen avatar via AI 'jouw' mening weer 'in the cloud'. Zelfs dát hoef je dan niet meer zelf te doen.
'Je hebt geen tijd om je moeder op te zoeken in het ziekenhuis of om je buren te helpen? Het zal je dus wel uren kosten om het bericht op Facebook het bericht te plaatsen: 'Kan iemand nog een leuke Netflix-serie aanbevelen?'
Kijk eens hoe 'leeg' veel mensen nu al zijn. Stel iemand maar eens een vraag over een onderwerp dat niet onlangs in het nieuws is geweest of geen betrekking heeft op een populaire Netflix-show. U ziet direct de vertwijfeling: 'Ja, maar daar werd geen mening over gegeven op X of in een opinieprogramma en als ik geen mening kan kopiëren, dan heb ik er geen!'
Om die reden spreek ik vele malen liever in het echt met mensen af dan dat ik met bekenden bijna alleen maar 'app' en naar onbekenden alleen maar kijk via een tv- of computerscherm. De wijze woorden indachtig van een van nêerlands bekendste filosofen, Armand: 'Kijk tv, word een zombie.'
Over zombies gesproken: die twee tot drie keer per week dat ik een aflevering van een serie kijk, gaat mijn voorkeur uit naar de wereld van The Walking Dead. Daarnaast kijk ik ook alles van Star Trek heel graag. Voor ontspanning, ontroering en een lach kijk ik graag dit soort filmpjes:
Geen idee wat het dier echt dacht natuurlijk maar omdat wij geneigd zijn onze eigen eigenschappen op dieren te projecteren, houden velen het erop dat de eekhoorn per ongeluk rotzooi maakte, daar de schuld niet van wilde krijgen en daarom maar zijn eigen dood in scène zette. Zoals een kind van een jaar of drie wellicht zou doen.
Hoe dan ook: komisch, vind ik.Filmpjes zoals hier beschreven geven mij hoop. Hoop dat er - ondanks dat het tegendeel wel eens bewezen lijkt te worden - er echt nog heel veel goede mensen bestaan. Die graag en onbaatzuchtig anderen hoop geven. Mijn 'go to' place voor dit soort kleine verhalen over medemenselijkheid is Instagram. Ja hoor, vaak is sociale media best wel sociaal. Je moet er alleen voor oppassen dat je niet in een fuik terecht komt en vervolgens vastzit in een bubbel waar je bijna niet meer uit kan komen.
Dus niet alleen Geert Wilders, Willem Engel, Thierry Baudet en Raisa Blommestein volgen op Twitt...X maar óók mensen die niet voortdurend liegen en wél geven om anderen en verifieerbare feiten.
Kijken naar films en detectiveseries en zo kan ik nog een beetje begrijpen. Meer moeite heb ik zelf met de zogeheten 'realitysoap'. Misschien kunt u het mij uitleggen:
waarom kijken mensen dolgraag naar hoe een veroordeeld crimineel (klik) mensen en overheden oplicht?
Hoeveel uren per week kijkt u - niet voor werk - naar een scherm en wat kijkt u dan het liefst?
En is dat meer of minder dan het gemiddelde van 2,5 uren per dag? Een cijfer dat flink naar boven wordt gesteld door de mensen die traditioneel klagen dat 'die jeugd van tegenwoordig!' veel voor de buis hangt.
Posts
