'Voor maar €75 mag je GRATIS een heel jaar lang elke kroeg in Nederland binnen!'
Met die aanbeveling had 'het Volk' zich massaal laten vaccineren in ruil voor een QR code op de mobiel. Bovendien had de overheid het binnengekomen geld kunnen gebruiken om bijvoorbeeld meer verpleegkundigen op te leiden.
In plaats daarvan deed de overheid een beroep op gezond verstand. Met alle gevolgen van dien.
Wat denkt u: hoe had de overheid ervoor kunnen zorgen dat mensen minder moeilijk deden over de gratis vaccinatie tegen het coronavirus?
----
Maandag werd ik wakker met de zoetgevooisde stem van Google Assistant: 'Good morning, Terrence. It's 8 am in Amsterdam and the current temperature is...', gevolgd door het meest recente ANP nieuwsbericht en een meditatie van twee minuten.
In het nieuws hoorde ik dat de treinen weer volgens dienstregeling reden maar ik had inmiddels een kaartje aangeschaft voor de Flixbus: een paar euro goedkoper dan de trein en maar twintig minuten langzamer dan de trein op de route Amsterdam-Groningen.
Op de betreffende bushalte - bij station Sloterdijk - zag ik mensen wachten, op het vertrekbord kijken en op hun mobiel. De bus stond er namelijk niet.
Dus ik liep naar het informatiehokje en vroeg de dienstdoende beambte of er wellicht iets aan de hand was: 'Vanwege de regen en mogelijke gladheid rijden wij vandaag wat langzamer, meneer. De bus is tien minuutjes vertraagd.' Prima. Ook dat mensen informatieborden en het internet raadplegen. Maar gewoon iets aan een mens vragen lijkt steeds minder vaak te gebeuren. Kan mij voorstellen dat het voor iemand die de godganse dag in zo'n hok zit ook wel eens leuk is om wat aanspraak te hebben. Hij genoot zichtbaar van het babbeltje dat ik met hem voerde, buiten mijn vraag om. Ons gesprek begon met 'Weertje, hè?' 'Nou, nou!' Waarna ik hem vroeg of hij dat werk voltijds doet en zo verder. Het hoeft geen diep gesprek te zijn maar gewoon een paar minuutjes naar iemand luisteren heeft nog nooit iemand leed berokkend.
Tijdens de rit las ik mijzelf bij over het laatste nieuws. Opvallend vond ik het
bericht over een Nederlandse journalist (klik) die live beeldverslag deed in Odessa, vlak nadat Russische raketten waren ingeslagen in die havenstad. De Oekraïense autoriteiten willen niet dat de Russen weten hoeveel schade hun raketten hebben veroorzaakt en daarom ook journalisten dringend verzochten daar niet over te rapporteren.
De Nederlander vond echter dat die bepaling niet voor hem geldt (terwijl hij schriftelijk had verklaard dat hij zich er aan zou houden. Journalisten die niet tekenden ontvingen geen perskaart) en beriep zich op 'Vrijheid! Ik stond gewoon op de openbare weg!' Dan ben je geen 'vrijheidsstrijder' maar breng je willens en wetens mensen in levensgevaar. Dankzij zijn rapportage
weten de Russen nu precies wat hun raketten hebben gedaan en kunnen zij die qua lading en richting bijstellen om bij een volgende aanslag meer schade aan te richten. De autoriteiten zetten hem het land uit na het intrekken van zijn vergunning.
Robert Dulmers staat bekend als eigenwijs en recalcitrant maar ook als een gedreven journalist en er zal iets meer aan de hand zijn dan hij zelf vertelt.
Kan mij niet voorstellen dat journalist Robert Dulmers boos is omdat hij was vergeten dat het overtreden van regels consequenties heeft maar als zijn narratief ('Ik kende de regels niet') klopt, hoe komt zijn handtekening dan onder een formulier waar de regels op staan en die alle journalisten moesten tekenen?
En waarom reageert hij met 'Opzouten!' wanneer iemand hem daar via sociale media op wijst?
En natuurlijk is de vrijheid om berichtgeving te publiceren belangrijk. 'Vrijheid van pers' en zo. Maar is de vrijheid van Robert Dulmers om te rapporteren wat hij wil echt belangrijker dan de vrijheid om in leven te blijven van de burgers en verdedigers van Odessa?
Interessant is dat Dulmers ooit 'een affectieve relatie' onderhield met een inmiddels bekende Nederlandse populist die ook al eens model stond in bladen die vooral worden gekocht door homoseksuele mannen.
Dulmers staat ook bekend om het aanbieden van wodka aan jonge mannen in gebieden waar hij werkt. Ongetwijfeld in ruil voor informatie of zo. Maar goed, hij is Oekraïne uit. Waar hij heen zal gaan is nog niet bekend. In elk geval is hij bij zowel bij Assad alsook bij Poetin van harte welkom.
Het was een kalme rit en nadat ik bij het station van Groningen
de lunch had genuttigd, wandelde ik naar mijn vakantieverblijf. Drie kwartier. In de regen. Want de bus zou er minstens zo lang overdoen met alsnog een kwartier lopen erbij. Dus bij aankomst ging ik lekker in bad terwijl mijn kleren droogden bij de verwarming.
Einde van de week zou ik de 'Nightroom Experience' (de draadloze speaker met discobol optie) achterlaten voor toekomstige andere bewoners.
Dinsdag las ik in een commentaar op mijn vorige weekblog een goede tip. Voor mij is het altijd normaal geweest om mensen te helpen hun talenten te vinden en te ontwikkelen en daar soms ook betaald werk mee te vinden.
Di Mario (klik) wees mij er op dat ik dus eigenlijk gewoon jobcoach ben.
'Waarom solliciteer je niet als jobcoach?' Goed plan!
Merkte op sociale media dat een twitterbericht van mij kennelijk in de smaak viel. Normaliter bereikt een 'tweet' van mij zo'n 25 personen. Twee of drie geven een 'like' en af en toe wordt een bericht van mij verder verspreid, 'geretweet'. Dit bericht werd 56 keer gedeeld, ruim 200 keer 'geliket' en door bijna 34.000 mensen gezien. 😱
Dus best wel jammer van de schrijffout.
Qua weer had ik het goed getroffen met mijn weekje Groningen: de hele week geen last van hooikoorts!
Het gaat iets te goed met mijn Franse les, merkte ik deze dag. Want in plaats van 'ham' schreef ik 'jambon' op mijn boodschappenlijstje. 🙄Dat is Frans voor 'ham'.
Die boodschappen haalde ik pas op het einde van de avond. Want eerst had ik een vriend op de koffie en de middag was voor het ontmoeten van oude vrienden en het maken van nieuwe.
Zoals hier op de foto,
geschoten door een ober die er een gewoonte van heeft gemaakt om - als iemand hem vraagt een foto te maken van een groep - ook een selfie te maken.
Wanneer ik ergens ter plekke ben en ik drink een biertje, dan graag van een lokale brouwerij:
Woensdag las ik dat Oklahoma de klok terugdraait op het gebied van vrouwenrechten. Namelijk door het uitvoeren van abortus strafbaar te stellen. Er kwam een reactie op die mij hardop in mijn eentje liet schateren:
'Wat als de angst voor een hoge boete en mogelijke gevangenisstraf bij abortus tieners ertoe aanzet voortaan alleen nog maar seks te hebben met mensen van hetzelfde geslacht?'
Woensdag sliep ik heerlijk uit. Duidelijk was dat mijn beenspieren nog een beetje moeite hebben met lange dagelijkse wandelingen. Voorbeeld: vanuit het vakantiehuisje 'even' naar de supermarkt betekende een wandeling van 40 minuten. En dan moet je ook nog terug. Wat niet helpt is dat mijn inlegzolen in mijn andere 'dagelijkse' schoenen zaten. Die in Amsterdam stonden. En dus niet in Groningen.
Dat weerhield mij er echter niet van om een verse wandeling te ondernemen: ditmaal naar vrienden van mij die op een half uurtje afstand van het vakantiehuisje wonen. Kon hun woonplek niet heel makkelijk vinden want ik miste stadse herkenningspunten: 'Als je de kerk ziet, ga je rechtsaf bij de coffeeshop tot je een AH to go ziet' vind ik makkelijker dan 'Bij de bomen ga je linksaf tot je bomen ziet. Daar ga je linksaf bij de bomen tot je een groepje bomen ziet.'
Heerlijk (zelfgedraaide spaghetti!) gegeten,
fijn (en urenlang) bijgekletst en vrienden geworden met hun hond
en kat
Tegen één uur 's nachts was ik thuis, keek de nieuwste aflevering van The Walking Dead en ging heerlijk liggen dromen van uitgerukte strottenhoofden, afgehakte ledenmaten en meer bloederigheid.
Donderdag was het herfstweer waardoor ik het 'herfstvakantiegevoel' kreeg. Niet echt het soort weer om gezellig buiten te zitten
dus lekker rustig in mijn huisbroek
dan maar formulieren invullen ten behoeve van mijn WW-aanvraag, de vloer vegen en schrijven. Helaas kreeg ik de klep van de typemachine niet open.
Redding kwam in de vorm van de lokale beheerster van het vakantiehuisje. Met drie messen, handigheid en geduld wist zij de klep te openen. Even later draaide zij voor het eerst in haar leven een vel papier in een mechanische typemachine en drukte een toets in.
Het weer klaarde iets op en ik kreeg nieuwsgierige visite:
Sprak een stuk of acht mensen deze dag, al dan niet per telefoon. Een ervan was een vrouw die al een tijdje in Nederland woont maar uit Oekraïne komt. En wat zeg je dan? Niet veel. Je luistert vooral.
'O jee, The Walking Dead is bijna afgelopen! Wat moet ik voortaan met mijn vrije tijd?' voelt opeens niet meer als een probleem. Zelfs 'Ik ben mijn baan kwijt. Wat nu?' valt in het niet vergeleken met échte ellende.
Verder werkte ik deze dag wat aantekeningen uit op de mechanische typemachine, tokkelde wat op een aanwezige gitaar nadat ik die had gestemd en ruimde alvast een beetje op.
Vrijdag ging ik verder met opruimen en schoonmaken, lakens afhalen en wassen en meer van dat soort klussen. Het was niet veel want het grootste deel van de tijd zat ik er in mijn eentje.
Terwijl de was draaide schreef ik een paar verhaaltjes voor een toekomstige verhalenbundel, las een paar hoofdstukken en haalde boodschappen om de voorraden in de kastjes en koelkast aan te vullen. Wel zo netjes om de boel bewoonbaar achter te laten voor de volgende gasten, toch? En wat lekkers natuurlijk:
Het was gelukkig heerlijk weer voor de betreffende wandeling:
Die avond was ik te gast bij een burlesque collega die in Groningen bleek te resideren. Altijd leuk, nieuwe vrienden maken! Maakte er onder meer kennis met haar kat. Die misschien bij mij komt wonen. Mijn collega bracht mij met de auto naar het station en dat was heel fijn want na het vele lopen dat ik die week gedaan had waren de spieren in mijn voeten een tikje vermoeid geraakt geworden geweest. Het helpt ook echt niet - zoals eerder gemeld - dat ik mijn op maat gemaakte inlegzooltjes in mijn andere paar wandelschoenen in Amsterdam had achtergelaten. Soit.
Een fijne nachtelijke treinrit later kwam ik - met een overstap in Almere -
aan op Amsterdam Centraal Station.
Waar ik de nachtbus miste omdat de toegangshekken al waren gesloten
door het spoorwegpersoneel 'want dan is dat maar vast gebeurd meneer. Handig, toch?' 'U beseft dat mensen die van de nachttrein afkomen dan niet meer naar het platform van de nachtbussen kunnen zonder te moeten omlopen naar de enige nog beschikbare trap?' 'Goh, nu u het zegt! Inderdaad niet aan gedacht!'
Beetje jammer maar de volgende bus kwam een half uur later al. Had ook zo'n 40 minuten kunnen wandelen naar huis maar ge zult begrijpen dat ik daar geen behoefte meer aan had. Waar ik wel behoefte aan had was een hapje eten want volgens mijn maag was het weer tijd dat er wat in ging. Het toeval wilde dat de nachtbushalte waar ik uitstapte mij op tien passen afstand bracht van een nog open zijnde ('Nog een kwartier, meneer'.) snackbar. Joepie ende hoera! Met een tevreden grijns stond ik op mijn bestelling te wachten toen er een man binnenstapte met wie ik een paar weken eerder in een kroeg had zitten praten. En wij vervolgden ons gesprek van toen. Vind ik leuk.
Genietend van een heerlijke vette hap keek ik thuis een aflevering van het bijzonder interessante Moon Knight. Over een man met een gespleten persoonlijkheid en stemmen in zijn hoofd en zo. De laatste tijd zie ik steeds meer televisieseries zich bezighouden met het thema 'mentale gezondheid'. Goed dat daar aandacht voor is!
Terwijl mijn vakantiewas draaide werd er aangebeld: mijn broer en zijn vrouw stonden voor de deur!
Zo gezellig als dat bezoek er op deze foto uitziet was het ook:
Zij waren nog maar net de deur uit toen ik visite kreeg van de buurvrouw die de afgelopen week mijn planten en goudvissen in leven had gehouden. Wij hadden behoorlijk wat bij te kletsen!
Een uurtje werken voor de Geheime Jongensclub (wie een week weg is, heeft een week achterstand) werd gevolgd door het eten van nasi rames (meegenomen door mijn broer en schoonzus) voor ik de deur uit ging voor een bijzonder evenment waarbij ik met een veerpont 't IJ mocht oversteken:
'Thelonious Monk meets The Beatles'.
Een hartelijk weerzien met de gastvrouw van het kleine theater/podium/werkplaats/zaaltje op het NDSM-terrein, nieuwe vrienden gemaakt en genoten van virtuoze jazzmusici:
Bijzonder! Ook omdat de inmiddels 93-jarige vader van de bekende dirigent Jaap van Zweden als joch van 16 ooit zijn carrière begonnen was in hetzelfde theater. Een tijdje geleden dus.
Wij genoten ook van de nababbel waarbij de ene na de andere mop werd getapt door de diverse aanwezigen en wij bleven om een hapje te eten.
Want dat is ook wel eens handig. Het was ook nog eens bijzonder lekker Thais eten!
Op de weg terug naar huis was mijn nicht er getuige van dat ik nóg een bekende ontmoette: een oud-collega van
. Die mijn naam nog wist nadat wij zo'n 18 jaar geleden samen werkten in hetzelfde 'griezeligste museum van Amsterdam'. Leuk!
Half tien was ik thuis, schreef bovenstaande en kroop iets na elf uur - en zeer tevreden - onder de lakens.
Posts
