Mensen als
deze man (klik) zijn een voorbeeld voor mij: er is een groot verschil tussen 'geluk' en 'blij zijn'. J
e hebt een keuze: de rest van je leven blijven treuren of elke dag een beetje beter maken dan de dag ervoor was.'
Dinsdag had ik op locatie een vergadering vanwege mijn vrijwilligerswerk voor de hoofdstedelijke vrijmetselarij. Voor de liefhebbers: sinds kort zit er ook in Amsterdam een zogeheten 'gemengde'
Loge: De Korenaer (klik). Vrijmetselarij is er sinds de jaren'50 niet 'alleen maar voor mannen' hoewel het ontstaan is als 'herenclub'. Ook oude traditionele clubs gaan met hun tijd mee. Dat blijkt.
Gek eigenlijk dat mensen beweren 'voor het behoud van oude tradities' te zijn. Maar tegelijkertijd vinden dat andere groepen moeten stoppen met vasthouden aan 'hun oude tradities'. Fijn om even met een paar Broeders te praten over de zaken des levens.
Later in de middag (na het plantjes water geven in haar woning en de post ophalen) ging ik bij mijn moeder langs in het verpleeghuis. Het bezoek voelde als afscheid nemen en dat voelde best k...eh...best wel niet zo heel erg prettig. Was blij dat ik haar een lachje, een knuffel en een paar coherente woorden kon ontfutselen. Na enig aandringen dronk zij zelfs een paar slokken thee, at een hele sinaasappel en deed een paar eenvoudige rek- en strekoefeningen in bed!
Nog niet zo lang geleden had ik een partner bij wie ik even kon klagen over mijn moeder's gedrag en mijn verdriet kon uiten. Dat kan ik natuurlijk ook bij mijn kat en goudvissen maar is toch niet helemaal hetzelfde.
Gelukkig heeft iemand ooit het verschijnsel 'vrienden' uitgevonden. Dankjewel, onbekende weldoener!
Een buurvrouw kwam bij mij haar beklag doen over het voor haar vervelende gedrag van haar partner. Gek genoeg voelde ik mij daar beter door. Sowieso is het altijd fijn wanneer blijkt dat iemand je vertrouwt maar ook schoot opeens de gedachte bij mij te binnen:
'Kijk, er zijn dus voordelen aan het vrijgezel zijn!'
Langzaam, heel langzaam, verander ik mijn geestelijke instelling ('mindset' heet dat tegenwoordig in 'goed' Nederlands). Van 'Sh*t, ik ben vrijgezel!' via 'Ik ben vrijgezel.' naar 'Hé, ik ben vrijgezel!'
Woensdag was een goede werkdag. De baas vond dat ik samen met hem een nieuw biertje moest proeven:
Ik vertelde mijn baas dat ik bij het zien
van deze twee gevulde bokalen
aan mijn recent verloren geliefde moest denken.
Op het einde van de dag ging ik met de baas mee naar een klant
om een twintigtal dozen bier af te leveren en omdat het nog redelijk vroeg was (en er thuis tóch niemand (meer) op mij wacht) bleven wij even op locatie voor een biertje. Gezellig! En ik deed iets wat ik zelden doe: met een andere man samen in een kroeg bier drinken en over voetbal praten...
Donderdag merkte ik dat ons nieuwe boekhoudsysteem en ik vriendjes beginnen te worden. En dat is fijn. Zodra ik het boekhouden in ons nieuwe systeem voldoende onder de knie heb kan ik anderen instrueren in het gebruik. Handig, mocht ik ooit - om wat voor reden dan ook - een paar weken of zo niet (kunnen) werken.
Die middag leerde ik van de psycholoog
Vlak bij het plein waar dit gebouw staat
dat het gevoel dat ik 'frustratie' noem in feite 'onmacht' heet. Toch écht wat anders! Ook wist hij mij te vertellen dat velen die maar de helft doormaken van waar ik momenteel door ga reden vinden om de dekens strak over zich heen te trekken en de deur niet meer uit te komen. Ja, in relatief korte tijd (gevoelsmatig dan toch) je huis (met alle spullen daarin) verliezen, je twee jongste kinderen, zes van je vrienden, vervolgens ook je oudste kind zien vertrekken en dan in één week tijd je moeder én je partner te moeten verliezen terwijl een vriend op sterven ligt is misschien wat veel. Maar blijkbaar kan ik het aan. En dat is een fijne wetenschap!
Ook vertelde hij:
'Voor mij zie ik geen gefrustreerde, boze man zitten maar juist een heel aardige man die alleen maar verdrietig is omdat hij zo vreselijk hard zijn best doet maar de dingen toch niet gaan zoals hij wil.'
'Je humor gaat je redden!', zei een vriend. En misschien is dat ook wel zo. Wat voor mij ook werkt is om specifiek over één onderwerp te gaan nadenken in plaats van mijn emoties toe te staan er met mijn gedachten van door te gaan. Zo bedacht ik: wat willen mensen wanneer zij zeggen dat zij 'democratie' willen? Willen zij dan een langzaam, log parlementair (kies)systeem waar elk besluit wordt gewikt en gewogen, rekening houdend met zoveel mogelijk mensen? Of wil men liever een lekker snelle methode gebaseerd op een 'dictatuur van de meerderheid'? Ofwel:
het (huidige) 'poldermodel' dat wij nu in Nederland kennen of een bindend referendum bij elke 'belangrijke' (wat is 'belangrijk' en wie bepaalt dat?) beslissing waarbij een meerderheid van de bevolking haar wil opdringt aan de uitvoerende overheid en de rest van de bevolking?
Begin van de avond kwam een vriend even informeren naar mijn staat van zijn. Erg lief! Niet veel later keek ik voetbal. Vooral om mijn neef te kunnen zien die volgens zijn moeder in het publiek zat. Hem zag ik niet maar wél zag ik Ajax goed spelen en verdiend Schalke '04 met 2-0 verslaan. Ondanks dat ik het bij vlagen een mooie wedstrijd vond zal voetbal kijken waarschijnlijk nooit mijn grootste hobby worden. Geeft niet. Ik heb mij vermaakt en ondanks dat ik 'niet nuttig' was heb ik daar helegaar geen spijt van. Zo.
Wat ik
vrijdag echt heel eng vond om te vernemen is dat een
maniakale, kinderlijke dictator (klik) er geen problemen mee heeft een nucleaire oorlog te ontketenen. En Kim Jong-un waarschijnlijk óók al niet.
Terwijl de kleutertjes elkaar beschuldigen van gek zijn, werd ik uitgerust wakker. Bijna vreedzaam zelfs. Het is gewoon een gegeven dat kinderen contact met ouders - al dan niet moedwillig - verbreken, dat vrienden sterven en huizen afbranden, dat partners hun relaties verbreken en dat (groot)ouders fysiek en mentaal aftakelen. Maar niets weerhoudt mij ervan dat erg te vinden en er verdrietig om te zijn. Toevallig.
En tja, toen belde een verpleegster uit het verpleeghuis: 'Uw moeder wil niet verpleegd worden, wat moet ik doen?' Simpel antwoord: 'Vertellen dat zij niet verpleegd wordt wanneer zij dat niet wil.' Maar ja, om iemand die zelf niet naar het toilet kan maar gewoon te laten liggen? En dat ook nog eens terwijl haar indicatie over twee weken verloopt maar er geen zorgbehandelplan kan worden opgesteld?
Tot voor kort kon ik mijn vriendin om raad en steun vragen of mijn moeder om advies. Of ik kon mij richten op mijn kinderen of even tot zinnen te komen.
Even in plaatjes.
Dit was mijn situatie:
Een schip waarop van alles gebeurde (dood en geluk, liefde en werk, buitenlandse avonturen, rustige dagen, prachtige momenten en samen met anderen jezelf verbeteren), met ballast aan boord (brand, een nieuwe heup, een psychotische partner en andere trauma's) waarop hard gewerkt werd (aan relaties, door te knokken met instanties als de Kinderbescherming, wegwerken van vooroordelen over mijn fysieke beperking) met een redelijk duidelijk doel voor ogen (Blij zijn met de dingen die ik doe, met de mensen die ik liefheb, voldoende geld om bij de volgende haven te komen en het onderwijl anderen niet te moeilijk maken) en een paar stevige ankers (mijn moeder, mijn kinderen, mijn vriendin) om op te vertrouwen en stabiel te kunnen blijven bij zwaar weer (verlies van baan, tekort aan geld, slechte gezondheid, dood in de familie).
En dit ben ik nu:
Mij vastklampend aan een paal op een vlot:
De o zo stevige ankers zijn weliswaar niet verdwenen maar zijn niet meer aan mij verankerd. Die paal staat voor mijn werk en mijn kat. De plankjes en touwtjes die mij drijvende houden zijn mijn vrienden. De kleinste tegen(golf)slag voelt als een kleine ramp (waar je geen last van hebt als schip). Ik ben verschrikkelijk nat, koud en moe terwijl ik mij uit alle macht vastklamp, wetende dat de zee vanzelf rustiger zal worden en ik langzaam weer aan het schip kan bouwen dat 'zelf' heet. Zoiets.
Uiteraard ging ik tóch weer bij mijn moeder langs en uiteraard houd ik hoop want zo lang er leven is...
Aan de telefoon kon ik op mijn moeder inpraten en uiteindelijk lag zij gedoucht en wel in een schoon gewaad in een schoon bed. Het allerliefste wil zij weer gewoon naar huis en zo lang mogelijk zelfstandig zijn. Maar dan is het wel zo handig wanneer zij zelf meewerkt aan haar herstel. De fysiotherapeute wegsturen 'want mijn been doet zo'n pijn' is dan niet erg constructief.
Mensen beledigen, uitschelden en zelfs fysiek onheus bejegenen vind ik ook niet erg constructief. Tóch zijn er mensen die menen dat hun mening vanzelf wordt aangenomen wanneer zij iemand met een andere mening iets naars toeroepen. Zoals er mensen zijn die denken dat het 'grappig' is om leugens te verspreiden over een politicus of denken dat het compleet verzinnen van data de beste methode is om de eigen mening te onderbouwen. Er zijn zelfs mensen die blijkbaar denken dat het vermoorden van kinderen hun ouders ertoe zal bewegen minder agressief te worden.
Een
Duitse minister (klik) wil online platformen als Facebook en Twitter aansprakelijk stellen voor de vuiligheid die gebruikers online plaatsen. Mij lijkt dat onbegonnen werk. Persoonlijk denk ik dat het zinniger is om te investeren in beter onderwijs. Zodat mensen geleerd wordt:
'Hé, als ik aardig doe tegen anderen, doen zij ook aardig tegen mij!' in plaats van:
'Ik eis dat anderen aardig tegen mij gaan doen en zal hen daartoe dwingen door hen uit te schelden en te bedreigen!'
Zaterdag begon met koffie drinken met een buurvrouw en het wegstrijken van de was van mijn moeder. Ik sprak anderhalf uur lang met een vriendin aan de telefoon en daarna een kwartier met een Broeder. Fijn om zoveel steun te mogen ontvangen! Het gaat steeds een beetje beter maar de pijn in mijn hart is nagenoeg fysiek. Natuurlijk is het normaal om afscheid te nemen van een kind die gaat studeren. Natuurlijk is het normaal dat een wat oudere vriend die aan een agressieve vorm van kanker lijdt bijna dood gaat. Natuurlijk is het normaal dat een moeder van boven de 80 lichamelijk en geestelijk aftakelt en natuurlijk is het normaal dat je liefdesrelatie wordt verbroken. Maar welke idioot bedacht dat dat bij mij allemaal bijna tegelijk moest gebeuren?
Dus ja, bij het boodschappen doen een vage bekende tegenkomen en antwoorden 'Goed hoor, met jou?' op de vraag: 'Hé, hoe is't!?' valt mij niet makkelijk. Maar ja, 'Nou, best slecht en met jou?' is niet het antwoord dat mensen willen horen. Daar schrikken zij van. Ik heb dat wel eens gedaan en gemerkt dat kennissen dat niet leuk vinden. Bij vrienden kan dat gelukkig wél.
Dit is mijn directe woonomgeving.
Word ik blij van.
Thuis, op straat, in de supermarkt, op het werk...overal is er wel iets waardoor je aan een verloren geliefde herinnerd wordt: een geur, een object, een stem, een kleur. Niet leuk. Maar realiteit. Natuurlijk zal het steeds minder worden. Dus het liefst wil ik gaan slapen en over een paar maanden of zo wakker worden. Als het beter gaat.
Wat mij deze week opviel aan het nieuws: voor maar enkele miljoenen dollars zou een heel volk geholpen kunnen worden. In plaats daarvan besloot de Amerikaanse overheid om met één enkele bom van zo'n 360 miljoen dollar (...) enkele tientallen IS-strijders (en mogelijk zo'n 100 burgers) te doden. De overlevenden zijn nu automatisch vredelievende mensen geworden. Of zullen zij boos zijn geworden omdat hun geliefden uit elkaar zijn gereten door een 'Made in USA' bom en nu zélf de wapenen oppakken? Ofwel: is het slim om 40 vijanden te doden en daarmee duizenden nieuwe te creëren? Ik denk van niet.
Wat - op de langere duur althans - zou kúnnen helpen is te investeren in onderwijs: mensen die kunnen lezen kunnen zich een beter onderlegde mening vormen. Zelfs in ons prachtige goed ontwikkelde Nederland komt laaggeletterdheid massaal voor. De kosten?
€1 miljard per jaar (klik).
Zondag bleek ik weer een beetje te kunnen lachen. Om de krantenkop '
Zanger trouwt met vriendin' (klik) bijvoorbeeld. Alsof een man zou gaan trouwen met de broer van zijn vriendin. Of met haar fiets of zo.
Nieuws dat u waarschijnlijk heeft gemist is dat zeker 19 mensen zijn omgekomen door het instorten van een berg afval. Maar ja, dat was
in Sri Lanka (klik), tussen de slachtoffers was niet één blanke of journalist en de dader was geen moslim. Volgens hedendaagse maatstaven is dat dus helemaal niet erg. En dat vind ik eigenlijk best erg.
Ik knipte mijn nagels, hoorde dat president Erdogan nu officieel dictator is, verzorgde Caesar Alexander Draconius ('Drakie') III en Quick & Flupke, mijn vissen, speelde met Billy de Kat en verbaasde mij over de bijna 1 miljoen toeristen die Nederland het Paasweekeinde van harte verwelkomt.
1 Miljoen mensen erbij in één enkel weekend. Daar hebben wij ruimte voor. Voor 40.000 vluchtelingen verspreid over een jaar is in Nederland géén ruimte. Ik vind dat raar. Komt het misschien omdat die toeristen hier hun geld komen uitgeven en het zeker een generatie duurt voordat vluchtelingen geld opleveren? Graag uw gedachtes hierover.
Mijn broer en zijn vrouw haalden mij op voor een bezoek aan mijn moeder in het verpleeghuis. Zij is even uit bed geweest en heeft zelfs even gelachen! Het zijn de kleine dingen...Met haar toestemming bij deze een foto die ik een paar dagen eerder maakte:
O, en graag tips:
wat doet een ongebonden vrijgezel in een vrij weekend? Ik heb namelijk geen idee. Geen kinderen meer om mij heen, niet meer naar mijn vriendin of haar helpen op de markt, niet meer bij mijn moeder eten... Dat is in één klap allemaal weggevallen. En ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ik het daar moeilijk mee heb.
Vandaar mijn nieuwe spreuk op het toilet:
De Engelstalige stukjes van deze week:
http://terrebelius.blogspot.nl/2017/04/14-signs-humour-isnt-dead-yet.html
https://www.linkedin.com/pulse/what-do-you-want-most-really-terrence-weijnschenk-entertrainer
Posts
