Zelfs klagen dat je niet wordt toegelaten tot een club mag in de club! Zo mag ik graag 'klagen' dat ik uitsluitend vanwege mijn man-zijn niet welkom ben op bijeenkomsten van vrouwen en nooit Zakenvrouw van het Jaar zal kunnen worden. Maar meer om aan te tonen hoe onzinnig het is om te klagen over discriminatie terwijl wij allemaal voortdurend discrimineren.
Door bijvoorbeeld wél mijn vriendin te zoenen maar niet haar buurvrouw ben ik in wezen al aan het discrimineren. [Deel op Twitter] Discrimineren betekent namelijk dat je (groepen) mensen anders behandelt dan andere (groepen) mensen. En dat doen wij echt allemaal. Het anderen kwalijk nemen dat zij discrimineren is dus gewoon hypocriet. [Deel op Twitter]
De loge-avond ging onder meer over: 'Wat kunnen wij weten?' lijkt vervangen door: 'Wat kunnen wij opzoeken?' en 'Wanneer je banger bent om te leven dan om te sterven dan moet je daar wat aan doen.' en 'Meer kennis staat zeker niet gelijk aan meer wijsheid'. [Deel op Twitter]
Bij thuiskomst kon ik mij niet beheersen en moest eenvoudigweg de nieuwste aflevering van Game of Thrones kijken. Al met al toch weer te weinig nachtrust gekregen. Mijn zoon lag al in bed toen ik maandag thuiskwam en nog in bed toen ik dinsdag opstond. Hij had maandag bijles Economie gevolgd ten behoeve van zijn naderend eindexamen. Staat hij er zo slecht voor in dat vak dan? Nou nee. Hij staat op ruim een 9 maar wil graag eindigen met een 10 op zijn Gymnasium diploma 'want dat lijkt hem leuk.'
Dinsdag werd ik dus weer moe wakker. Gelukkig kon mijn baas mij onderweg oppikken dus kon ik een beetje rustig aan wakker worden. Een kwartiertje meer tijd voor rustig beseffen dat de wereld er nog is en jij er ook nog ben doet wonderen. Was het niet Socrates die zei: 'Als ik er ben is de Dood er niet en is de Dood er dan ben ik er niet.' ? [Deel op Twitter] Heerlijk eenvoudige filosofie!
Op het werk mocht ik van een collega zelfs een knuffel ontvangen omdat men er zo blij is met mijn inzet: opeens lopen processen gestroomlijnder dan ooit tevoren! Het is misschien wel omdat ik wat gemakzuchtig ben dat ik de moeite neem processen dusdanig te wijzigen dat zij in de toekomst minder moeite kosten. [Deel op Twitter]
's Avonds bracht ik nog even mijn persoonlijke administratie op orde en pakte wat spullen in voor een lange reis.
Woensdag vertrok ik voor een paar dagen naar Leipzig: vrienden zien, de stad bekijken en afscheid nemen van Bimbotown: http://www.bimbotown.de Urenlang in de bus zitten heeft zo z'n voordelen: eindelijk eens wat slaap inhalen bijvoorbeeld. En lekker veel lezen. Bij de Dodenherdenking 's avonds vroeg ik mij af hoeveel wij werkelijk houden van vrijheid wanneer wij alles in het werk stellen om anderen hun vrijheid te ontnemen. Als voorbeeld: is het echt zoveel beter om vrouwen te verbieden een hoofddoek te dragen ten opzichte van vrouwen te dwingen een hoofddoek te dragen? [Deel op Twitter] Mensen die tegen 'buitenlanders zijn' 'want je weet nooit we je binnenhaalt!' beseffen niet dat je ook nooit weet wat je binnen je land hébt: mensen die voor de lol martelen en moorden bijvoorbeeld. http://www.nu.nl/buitenland/4256361/vrouwen-doodgemarteld-duits-echtpaar.html Kortom: onder vluchtelingen heb je echt niet meer of minder criminelen dan onder 'keurige landgenoten'.
Leipzig
De busrit woensdag duurde langer dan gepland dus ik kon ruim een uur langer dutten, lezen, schrijven en nadenken. Zodoende is Catch-22 van Joseph Heller boek nummer 7 van dit jaar. Een hilarische maar ook wat trieste klassieker: 'Hij wist alles van literatuur, behalve hoe hij ervan moest genieten.' Mooi vind ik dat.
Wij deden diverse steden en dorpen aan en overal stond er behoorlijk wat winkelruimte leeg. Niet alleen omdat steeds meer mensen steeds meer online kopen maar ook omdat in de hele Europese Unie de kosten voor het dagelijks leven behoorlijk gestegen zijn in de afgelopen paar decennia. Als mensen moeten kiezen tussen nieuwe schoenen, het bezoeken van de tandarts of eten, kiezen zij doorgaans voor de laatste optie. Met als gevolg dat steeds meer mensen op slechte schoenen en met slechte gebitten rondlopen. Waardoor op termijn de zorgkosten stijgen, de premies dus weer stijgen en steeds meer mensen minder vaak nieuwe schoenen kopen of hun gebit laten nakijken. De verschillende overheden kunnen deze negatieve spiraal onderbreken maar weigeren dat. Waarschijnlijk onder druk van hen die steeds rijker worden van de malaise van anderen. Het Bruto Nationaal Product van veel landen stijgt al jaren (zie: http://www.indexmundi.com/g/g.aspx?v=67&c=nl&l=nl) maar burgers als u en ik hebben steeds minder te besteden. Waar blijft al dat extra geld dan? Voor een groot deel bij de politici, sportlui, zakenlieden en bedrijven met een of meer bankrekeningen op de Panama eilanden. Denk ik.
Op een paar plekken onderweg stapten mensen uit en anderen in. Zo kwam er een dame naast mij zitten die stomtoevallig een paar jaar geleden op de plek was geweest waar ik met vrienden had afgesproken. En kon ik alvast mijn Duits oefenen.
Ik werd netjes van Leipzig Hauptbahnhof opgehaald en bracht de nacht door bij een vriend op de bank.
Donderdag waren alle winkels dicht in Leipzig maar voor ons maakte het niet uit: in ons natje en droogje was voorzien in Die Spinnerei, een oude textielfabriek aan de rand van de stad die tegenwoordig bekend staat als Bimbotown. Het werd een hartelijk weerzien met de beheerder, Jim Whiting, een Amerikaan die er al jaren woont en ondermeer verantwoordelijk was voor de vuurspugende robots en ander fraais, als onderdeel van het inmiddels beruchte Robodock festival. Uit de tijd dat mensen nog hun eigen verantwoordelijkheid kenden en namen en de overheid zich zo weinig mogelijk bemoeide met festivals en andere leuke dingen. Het aantal regels was minimaal en men ging uit van de goede wil en het redelijk denkvermogen van een organisatie, medewerkers en publiek. Mooie tijden!
Mijn collega met het syndroom van Asperger had het wellicht minder leuk gevonden want er was hoegenaamd niets geregeld. En toch ging alles uiteindelijk goed. Iemand die handig is met een mes zag een grote mand uien staan en begon die spontaan te schillen en snijden voor het avondeten, een ander vond dat het toilet vies was en besloot ter plekke tot het schoonmaken van het kleine kamertje. Niemand die een ander vertelde wat hij of zij moet doen en toch werd alles gedaan. Geen directeur, geen onderdirecteur, geen teammanager of afdelingshoofd, geen 'assistant finance controller' maar gewoon een meneer die toevallig handig is met cijfers en daarom het bijhouden van het kasboek op zich neemt.
Noem het complete anarchie en chaotisch maar feit is dat het prima werkte. Meestal dan.
Tijdens het feest was crowdsurfen niet verboden maar eigen risico en een groot deel van het publiek vond mijn nieuwe onderbroek mooi. Prima, dan heb ik die niet voor niets gekocht. De visnet kousen erbij was even wennen want het was alweer een tijdje geleden dat ik die voor het laatst droeg. Ja, wij voerden er een optreden uit. Afscheidscadeautje voor een vriend. Het werd een mooi laatste feestje. Twee keer zelfs. En waarom ook niet? De meneer van de garderobe kwam uit Polen en vond het leuk dat ik een paar woorden in zijn moedertaal sprak. Een bardame kwam uit Tsjechië en vond het leuk dat ik een paar woorden in haar moedertaal sprak. Kleine moeite, groot plezier. Als wij allemaal een beetje moeite doen om een ander beter te begrijpen krijgen wij al snel een mooiere wereld. [Deel op Twitter] Denkt u niet?
Andrew Bailey
(Hier een filmpje van hem die avond gemaakt, niet door mij:
)
En hier de zeer flexibele Katrina:
En vooruit: ook een filmpje van mij in actie als onderdeel van
Carnival of Hellucinations:
Onze totale voorstelling bedroeg bijna een half uur.
Hier ziet u dus maar een stukje.
(Hier in een eerder filmpje:
)
Budzillus
(Hier een filmpje van hen uit 2012:
)
King Kreole
(Hier een filmpje van hen uit 2014: )
Zo ziet het er uit op een open dag van Bimbotown,
als er iets meer licht is en geen feestje:
Parkje bij der Hauptbahnhof
waar ik - liggend in het gras -
op de bus wachtte
Nog geen vijf uren later was het al negen uren vrijdag en zat ik in de ontbijtzaal te luisteren naar Lady in Black van Uriah Heep. Gewoon, op de radio. En zo hoort dat natuurlijk: goede muziek hoort gewoon op de radio. Stomtoevallig kon ik met de boekhouder van Bimbotown mee terug rijden naar de locatie. Van daaruit trok ik een middag de stad in. Ik ontmoette mensen die het leven in de vroegere DDR niet fijn vonden en nog steeds als credo hanteren: 'Es bleibet dabei, die Gedanken sind frei.' (klik)[Deel op Twitter] Er waren mannen én vrouwen met dreads. Blanke mannen en vrouwen. En wilde haarkleuren en veiligheidsspelden bij wijze van gezichtssierraad zijn er nog steeds zo normaal als in het Amsterdam van de jaren'80. Net als sigaretten automaten in het straatbeeld. Veel lege winkels ook en prachtige muurschilderingen.
Hier snappen de mensen ook dat het onmogelijk is om in één adem te zeggen: 'Iets als de Holocaust mag nooit meer plaatsvinden en alle moslims moeten preventief in kampen worden opgesloten.' [Deel op Twitter] 'Toffe Leute' dus, die Leipzigers. Met een hypermodern treinstation en de mogelijkheid je mobiel te laten zien in plaats van een papieren of plastic kaartje voor het openbaar vervoer te tonen. 's Avonds wat last van mijn buik dus even geen feestje. Nee, zelfs niet één van de tientallen gothic/new wave feesten die hier door de hele stad heen worden aangekondigd en waaruit blijkt dat de muziekstroming/kledingstijl in deze contreien nog (weer?) mateloos populair is.
Zaterdag zag ik Jim, zijn partner en wat vriendinnen bij het ontbijt. Toen wist ik nog niet dat mijn kamer door de organisatie tot en met deze dag was geboekt. Voor mijn laatste nacht dus nog even op zoek naar een andere slaapplaats.
Op straat viel het mij weer op dat ook veel fietsers niet gewend zijn aan de aanwezigheid van fietspaden. Veel fietsers gebruiken hier nog gewoon de stoep. Je fiets goed vastzetten? Ach, als je het AXA-slotje dichtklikt is toch al duidelijk dat de fiets niet voor algemeen gebruik is? Het blijft gaaf om te ontdekken hoe vriendelijk de mensen hier zijn: een skinhead met intimiderend uiterlijk gaf zijn honden een standje voor het blaffen naar mij en verontschuldigde zich. Vier keer!
Ik maak mij geen zorgen over een slaapplaats. Was ooit verdwaald, belde aan bij een huis waar een feest gaande was, gaf de halve fles wijn die ik bij mij had als cadeau, bleef er op de bank slapen en werd netjes de volgende dag door iemand onderweg naar zijn werk op het station afgeleverd. Een keer miste ik een trein en overnachtte toen op het station. Een vriendelijke beambte voorzag mij toen van een strandhanddoek uit Gevonden Voorwerpen. In een andere stad - ooit - had ik geen slaapplaats en zeer weinig budget. Ik zocht (en vond!) in het telefoonboek iemand met mijn achternaam. Hij vond het geweldig een 'neef' in Amsterdam te hebben en liet mij twee dagen bij hem logeren. Een andere gelegenheid sliep ik overdag in een park met mijn reistas als kussen en wandelde ik 's nachts de stad door.
Als ik in een 'vreemde' stad met het openbaar vervoer ga, stap ik graag een paar haltes te vroeg of te laat uit. [Deel op Twitter] Dan zie je dingen en ontmoet je mensen die je anders nooit zou zijn tegengekomen. En voor je het weet ben je weer een paar vooroordelen armer. En soms ook illusies.
Zoals ik wel eens doe wanneer ik bij een kerk ben: ik ga er naar binnen voor een moment van rust en contemplatie. [Deel op Twitter] Ooit brandde ik dan ook nog een individueel kaarsje voor al die personen in mijn nabije omgeving die (al dan niet recent) zijn overleden of het momenteel heel zwaar hebben. Maar de laatste tijd is dat aantal mensen exorbitant toegenomen en een kerk vraagt al gauw €2 voor een theelichtje. Zó vermogend ben ik niet. Maar het bleek zo'n gekke protestantse kerk te zijn! U weet wel: geen dure glas-in-lood ramen, geen marmeren beeld van Jezus en geen gouden halo's voor hun
Op een tramhalte raakte een dame in gesprek met twee heren waarvan één een hobbelpaard onder zijn arm droeg. [Deel op Twitter] 'Op straat gevonden.' antwoordde hij desgevraagd. 'Maar hij is nog helemaal heel en het is zo zonde als-ie op de vuilstort terechtkomt. Daarom draag ik'em bij mij: als ik een kind tegenkom zonder hobbelpaard is het vanaf dat moment een kind mét hobbelpaard.' 'Wat goed van u!' zei de dame. 'Maar ik herken uw accent niet. Mag ik vragen waar u vandaan komt?' -'Koeweit.' 'Uw stille vriend ook?' de heren overleggen even in het Arabisch. 'Ich... komme... aus...Syrien.' antwoord de man goed articulerend en bedachtzaam. En met een petje op in de kleuren van de Duitse vlag. 'Herzlich willkommen!' roept de dame enthousiast uit en biedt haar hand aan. Hij pakt die voorzichtig, alsof hij bang is de hand te breken. Hij buigt zijn hoofd alsof hij op het punt staat op de uitgestoken hand een kusje te drukken maar bedenkt zich. 'Wilt u hem van mij vragen wat hij van het leven in Duitsland vindt?' Weer overleggen de mannen even. De man uit Koeweit vertaalt: 'Als het leven in Duitsland betekent dat ik minstens één keer per jaar even wordt aangeraakt door een mooie vrouw dan is het een goed leven.' De drie glimlachen hartelijk en de vrouw en de mannen stappen elk in een andere - inmiddels direct na elkaar gearriveerde - tram.
's Avonds is het raak in Bimbotown: het is het allerlaatste feestje op deze bijzondere locatie. Ooit. Het pand (een oude textielfabriek) zal worden verbouwd en het is nog onzeker wat de volgende bestemming zal zijn. Het publiek genoot van ons optreden en achter de schermen deelden artiesten complimenten en visitekaartjes. Bij de optredens van de diverse bands deden sommigen aan stagediven en crowdsurfen. Op evenementen in Nederland veelal verboden 'want iemand is bij zo'n ludieke actie wel eens gewond geraakt.' Tja, als je alles moet verbieden wat potentieel gevaarlijk is... Gek genoeg roept onze overheid bij alcohol dat het de 'eigen verantwoordelijkheid' is van de drinker hoe veel hij of zij drinkt.
Ik genoot van een heerlijke aardbeiencocktail terwijl ik werd aangesproken door een aardige jongeman: 'Ik ken jou nog maar jij mij waarschijnlijk niet meer. Toen wij elkaar hier vijf jaar geleden zagen was ik nog een meisje.' Ach, so.
Mooi aan Bimbotown vind ik het absolute vertrouwen in de medemens: mobieltjes blijven eigendom van de eigenaar, wanneer mensen weten dat ze te veel hebben gedronken gaan ze naar huis. Ook andere drugs dan alcohol worden genuttigd maar mondjesmaat en nooit opgedronken. Zelfgebrouwen alcohol meenemen is geen enkel probleem. Als je maar deelt. Met een artiest bijvoorbeeld. Of met iemand van de organisatie. Wie op een stoel gaat zitten die volledig willekeurig kleine stukjes hard omhoog en dan weer omlaag schiet, weet dat-ie zich goed vast moet houden. Wie een bordje met 'hou je goed vast!' nodig heeft om dat te bedenken verdient het er van af te lazeren als hij of zij zich niet vasthoudt in een bewegende stoel. Wie naakt in de badkuipen gaat liggen aan de zijkant van de feestzaal kan heus wel bedenken dat er mensen zullen kijken. Dat is toch echt het verkeerde moment om preuts te gaan doen.
En zomaar opeens was daar het moment om afscheid te nemen. Jammer, maar helaas. Aan elk feestje komt een eind. Zelfs aan het feestje dat 'leven' heet. 'Wat heeft het leven voor zin wanneer je weet dat het eindigt?' Gewoon ophouden jezelf dat soort vragen te stellen. Geniet gewoon van elk moment dat je hebt. Verspil de tijd die je gegund is niet met het zuur maken van het leven van een ander. Wie dat wél doet én bewust krijgt met mij te maken...
De ochtend van vertrek - zondag dus inmiddels - lag ik heerlijk in het gras bij de bushalte na te genieten van de voorbije dagen, de zomerzon en de herinnering aan de grote grijns van Karli toen hij mij het logeerpand zag verlaten op het moment - kwart over acht - dat hij het betrad.
De vriendelijke reus die hij is ging hij niet slapen maar even een kopje koffie drinken en douchen. Hij had namelijk zijn moeder beloofd gezellig bij haar te ontbijten voor Moederdag. Lief hè? Voor het feest op donderdag had hij zijn moeder op de gastenlijst geplaatst. Daar zat zij dan, de 84-jarige dame, tussen de artiesten en andere medewerkers van divers pluimage en in diverse stadia van ontkleding: punkers, rasta's, yuppen, hipsters, travestieten, Gothics, disco's in diverse combinaties van homo's, hetero's en mensen die - al dan niet bewust - rondliepen zonder seksuele identiteit. Zij genoot zichtbaar.
Twee crewleden, de moeder van crewlid Karli,
de initiator van Bimbotown (Jim Whiting) met zijn lieftallige gade
Op de achtergrond zo'n veertig kratten bier. Voor de artiesten en het personeel.
Voor die ene avond. Maar frisdrank was er ook, hoor!
Mijn collega's van het collectief Carnival of Hellucinations:
Er komen meer foto's hoor. Wees gerust.
Maar eerst even bijkomen.
En niet alleen van haar glaasjes rum die haar met regelmaat werden bezorgd. De jongste op het feest was een meisje van een jaar of acht. Haar moeder kon geen oppas krijgen. Zodoende. Ook dit is tekenend voor de sfeer in Bimbotown want zelfs dit meisje voelde zich er zeer welkom en vermaakte zich met diverse spelletjes. Zo was er een bal vang spel en kon je door op knoppen te drukken de bewegingen beïnvloeden van robots die uitsluitend uit benen bestaan. Inderdaad: Jim Whiting is ook de man achter de robotbenen in de beroemde clip van Herbie Hancock.
Kijk, deze clip dus: hier is Rockit van Herbie Hancock met de robots van Jim Whiting
Herbie Hancock - Rockit door madafonka2
Ook natuurlijk leuk was het hartelijk mee lachen met de volwassenen die zich als kleine kinderen gedroegen door elkaar nat te spatten in de badkuipen in een glazen ruimte naast de dansvloer.
Ja, Bimbotown was geen nachtclub, geen speelhal, geen café en geen theater. Bimbotown was een ervaring.
Buschauffeur Bert deed zijn praatjes in drie talen en dat klinkt bekend. Zo raakte ik ooit dusdanig in de war van het snel schakelen tussen Duits, Engels en Nederlands dat ik een ober wenkte met de vraag: 'Can I have a bonnetje, bitte?' In de bus een beetje kunnen bijslapen (nee, 2,5 uur slapen 's nachts (of eigenlijk 's ochtends) is ook voor mij niet voldoende.) Jammer van de tussenstops maar ik begrijp dat die nodig zijn, al houden ze je uit je slaapritme. Wat ik minder goed begrijp is dat er toch altijd weer medereizigers zijn die vinden dat buitenstaanders mogen 'meegenieten' van hun telefonisch gevoerde familieruzies. Ik had dus niet voor niets oordopjes mee. En bovendien was het de enige smet die ik kon vinden in vijf dagen lol, pret ende jolijt!
Ik zeg: Leipzig? Doen!
Hoe leuk het ook kan zijn in andere plaatsen, de stad Amsterdam is mijn thuis. Hier is Dotan met Home:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.
Posts
