Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Stel dat uw broer zou zeggen: 'Goed, ik geef je voor een maand te eten maar in ruil daarvoor help jij mij de rest van je leven met juridische problemen met mijn ex-baas.'
Onvoorwaardelijk helpen
Gelukkig zijn er een heleboel Nederlanders die graag de naar ons land gevluchte mensen uit vooral Syrië (bijna de helft van de vluchtelingen komt uit Eritrea, Tibet en nog zo wat oorden) willen helpen. Zelfs wanneer mensen beweren dat 'het allemaal verkrachters zijn!' (Hier de link naar een artikel (klik) dat dat weerlegt, met de massa-aanrandingen in Keulen tijdens Oudjaarsnacht als uitgangspunt: aanrandingen tijdens het jaarlijkse Bierfest en tijdens carnaval worden uitgevoerd door dronken blanken dus dat is normaal.) Al is het maar uit economische motieven. Ja, vluchtelingen zijn goed voor de (lokale) economie! (Klik) Maar gek genoeg zijn er best veel mensen die voorwaarden willen stellen aan die hulp: zo moeten vluchtelingen 'onze' waarden en normen omarmen (wat die zijn is niet echt duidelijk maar dat maakt blijkbaar niet uit), moeten zij onze taal leren spreken en moeten zij werken in ruil voor hun hulp maar mogen zij niet onze baantjes inpikken. Raar. Ik bedoel: mensen helpen doe je toch onvoorwaardelijk? Wie ik al helemaal niet begrijp zijn mensen die zichzelf 'christen' noemen maar weigeren te handelen naar de door hen graag uitgeroepen christelijke waarden en normen.
Hoe zou u het vinden als na de Tweede Wereldoorlog Amerika - in de persoon van de heer Marshall - Europa zou helpen met wederopbouw maar daar voorwaarden aan zou verbinden? Onbestaanbaar, toch?
Inderdaad: 'wij' werden niet onvoorwaardelijk geholpen. Zo was een deel van het bedrag dat wij van Amerika kregen een lening. Tegen 2 procent rente. Niet veel, maar toch. De VS dreigden de hulp aan Nederland in te trekken als de Politionele Acties (het hardhandig opslaan van de opstand in Nederlands-Indië) niet direct zouden worden beëindigd en later nog eens toen Nederland weigerde Amerika te helpen bij de strijd tegen het communisme.
Harde eisen aan hulp
Aan Frankrijk werd een hardere eis gesteld: om hulp te krijgen moesten de Fransen alle communisten uit de regering zetten. Op deze manier maakte Amerika van West-Europa een buffer tegen 'het communistisch gevaar Rusland'. Waarom wij daar bang voor moesten zijn is nooit echt duidelijk geworden. Veel verder dan: 'Ja maar communisme is eng en moet dus worden verboden' is de uitleg nooit gegaan.
Hier een Engelstalig filmpje waarin even wordt aangestipt waarom Communisme op zich eigenlijk helemaal niet zo eng is. In tegenstelling tot sommige lieden die zich communist noemden. O, en kapitalisme is niet per definitie goed. Dan weet u dat.
Maandag bleek toch dat ik iets teveel van mijzelf had gevergd. Natuurlijk kun je naar vrienden en familieleden luisteren wanneer die zeggen: 'Hé joh, doe's effe rustig aan!' maar daar ben je dan te eigenwijs voor. Koorts, spierpijn, keelpijn maar vooral: stem kwijt. Niet handig wanneer je werkt in een telefooncentrale. Of in Nieuw Nederlands: callcenter. Mijn zoon was de laatste dag van zijn vakantie op stap met vrienden dus moest ik er zelf even uit voor een paar rudimentaire boodschapjes. Bij de kassa stond een dame die via een draadje en een apparaatje met iemand stond te kletsen terwijl zij stond af te rekenen. Ik vind dat onbehoorlijk. Een caissière - in Nieuw Nederlands een kassadame - is tenslotte een mens en verdient als zodanig aandacht en respect. Door haar bestaan volkomen te negeren laat je zien wat een bijzonder egocentrisch persoon je bent. Feitelijk niet beter dan de hogere kastes in India die mensen van 'lagere' kastes als minderwaardig beschouwen. Maar goed, dat is alleen maar mijn mening. Blijkbaar zijn er mensen die mensen die minder geld op hun bankrekening hebben dan zij als vuil beschouwen. Hun probleem.
Mijn vrijmetselaarsloge was nog even met winterreces dus ik kon nog even een beetje uitzieken. Best nuttig soms!
Dinsdag werd ik keurig om half acht gewekt. Door de boormachine van de buren. Mijn zoon lachte mij uit toen ik probeerde 'goedemorgen' te zeggen. Die jeugd van tegenwoordig! Zomaar hun vader uitlachen alleen maar omdat die spreekt met een raar schor onverstaanbaar piepstemmetje! ;-) De koorts was gelukkig al wat gezakt en e-mailen gaat prima zonder stem. Net als de keuken schoonmaken en de was doen en zo. En lezen. Artikelen die aantonen dat er opvallend vaak met cijfertjes gegoocheld wordt. Blijkbaar uitsluitend om de publieke opinie te beïnvloeden. Dat het aantal asielaanvragen in oktober 2015 enorm is gestegen bijvoorbeeld. Blijkt onzin. Een paar maanden achterstand met de verwerking bleek in één maand te zijn weggewerkt waardoor het alleen maar lijkt alsof er opeens meer aanvragen zijn. Hier meer 'factchecks' (klik).
Artikelen die drogredenen aan de kaak stellen vind ik altijd ook erg vermakelijk. 'Contant geld moet worden afgeschaft omdat criminelen er gebruik van maken.' Een onzinnige reden natuurlijk want criminelen maken bijvoorbeeld ook gebruik van schoenen. Dus als je schoenen afschaft maak je het criminelen moeilijker weg te rennen na een bankoverval. Ik bedoel maar. Lees hier het hele artikel. (Klik)
Grappig aan 'media' als Facebook en Twitter vind ik dat mensen graag conclusies trekken voordat er ook maar een paar feiten bekend zijn. Over de massa-aanrandingen tijdens nieuwjaarsnacht in Keulen, bijvoorbeeld. Tientallen vrouwen zijn aangerand door honderden mannen. Maar de honderden beveiligers, politie agenten en de mensen die de tientallen camera's bedienen hebben blijkbaar helemaal niets gemerkt. Of bewust niet ingegrepen.
Of over het onderwerp #OregonUnderAttack (klik) waarbij 'rednecks' gewapenderhand een overheidsgebouw hebben bezet en - voor mij althans - onduidelijke eisen hebben geformuleerd, geleid door de gebroeders Bundy (klik). Ik kon het niet laten en maakte een 'lolcat' voor de gelegenheid. Maar dan anders:
'150 man tegen het hele Amerikaanse leger?
Dat is dom! Zelfs voor een Bundy!'
Er kwam ook een rijtje van failliete winkelketens voorbij. Ja, jammer, maar het is een eenvoudige realiteit dat beroepen in de loop der tijd verdwijnen. Wie weet nog wat een parlevinker was? Of een typiste? Of een collationeur of een videotheekeigenaar? Ik schreef er zelfs ooit een verhaaltje (klik) over.
Woensdag ontving ik mijn laatste EMDR-behandeling. (Klik). Het behandelde trauma was dit keer het niet (emotioneel) verwerken van de brand in mijn huis (klik), ruim zeven jaar geleden. Maf dat dan allerlei details naar boven komen. Zoals het uit de brand redden van mijn zoon's favoriete knuffelbeestje. Of de envelop met liefdesbrieven van mijn eerste vriendin. Of het kwijtraken van de schriftjes met gedichten en verhaaltjes die ik ooit nog wilde digitaliseren. Maar bovenal ervoer ik een enorm gemis van mijn oma en wenste ik met heel mijn hart dat zij mijn kinderen had leren kennen. Niet dat zij omkwam bij de brand (niemand raakte gewond, vooral dankzij een alerte buurvrouw!) maar tijdens de sessie werd ik onverwacht overweldigd door onze wederzijdse liefde voor elkaar. U weet wel: van de onvoorwaardelijke soort. Dus niet 'Ik hou van je, hoor, maar niet als je over voetballen praat of tijdens het winkelen.'
Ik sprak even met een winkelier die zijn zaak helaas moet sluiten. Terwijl hij zo'n ontzettend leuke winkel (klik) heeft! Mede om dit soort zelfstandigen te steunen stel ik het volgende voor: Ik pleit voor de internetloze zondag: één dag in de maand dat het internet is gesloten en mensen gedwongen worden met elkaar te praten in plaats van te 'chatten' en een winkelier in de ogen te kijken. Mits het samenvalt met de maandelijkse koopzondag.
Hoewel ik weer op redelijk niveau kon praten lukte het niet volume te krijgen in mijn stem. Vermoedelijk keelontsteking. En pijn deed het ook nog. Daarnaast nog erg rillerig. Een middagdutje deed ik met kleding aan en 23 graden in huis. Terwijl ik normaliter 17 graden een aangename temperatuur vind.
Diverse mailtjes verlieten mijn vingers richting mogelijkheden voor betaald werk en naar vrienden en ik maakte kleren schoon en zo. Zwabberen lukte niet. Blijkbaar vind mijn lichaam dat nog te inspannend.
Gelukkig zijn er grappige nieuwsberichten die mijn aandacht even afleiden van de pijn in mijn lijf. Zo bleek men in de provincies Groningen en Friesland(...) niet voorbereid op het feit dat het in Nederland wel eens kan vriezen. Logisch, dat is ook pas een paar honderdduizend jaar het geval...;-). Er waren gladde stoepen door sneeuw en ijzel en dus was er meteen grote paniek: 'Code Rood!' Mooi is dat dit 'waarschuwingssysteem' (geel betekent: 'Pas een beetje op.' Oranje betekent: 'Past u goed op vandaag?' en rood staat voor: 'Als u niet heel erg oppast gaat u heel erg dood!') miljoenen euro's van de belastingbetaler heeft gekost. Maandenlang hebben duurbetaalde heren gedelibereerd over de kleuren en aanduidingen. Duidelijk heeeeeel erg nuttig. *AHUM*. Ik ben niet de enige die zich afvraagt wat het nut is van iemand die je vertelt dat regen nat is en ijs glad. Leest u maar dit artikel (klik).
O, en ik ging naar de kapper: Gelukkig Nieuw Haar!
(Ongeschoren op de foto. Schande!)
Donderdag werd ik toch weer ziek wakker, helaas. En ik had niet begrepen dat ik bij mijn nieuwe werkgever elke dag dat ik ziek ben apart telefonisch moet melden. Ik was altijd gewend een ziekmelding één keer te verrichten en mij dan weer te melden als ik beter was. Omdat ik zelf niet kon praten had ik mijn vriendin laten bellen en zelf een e-mail gestuurd: 'Ziekmeldingen per -email worden niet geaccepteerd. Dit komt in je evaluatie-rapport.' Terwijl ik een berichtje verwachtte als: 'Beterschap, we hopen je snel weer op kantoor te zien!' Maar goed, 'dat sal de moderne tijd wel weze, meneer Sonneberg!'
Het afgelopen jaar las ik 21 boeken. Zullen het er dit jaar meer worden? 'Dat moet pittiger. Herinneringen aan de acteur, cabaretier en entertainer Jan Blaaser' (klik) van Albert Jan Zeijlemaker is boek nummer één van dit jaar. Het geeft een prachtig tijdsbeeld van het Nederland van de jaren'70 en '80 en is het eerlijke relaas van een man die op, achter en naast het podium mocht samen zijn met een 'bekende Nederlander'.
Vrijdagmorgen bracht ik mijn vriendin naar Schiphol
omdat zij nu eenmaal zaken doet met China en daarom af en toe persoonlijk de kwaliteitscontrole van de door haar verkochte spullen op zich neemt. Toen ging ik meteen door naar de dame van de schulddienstverlening van de gemeente. Ik heb nog steeds geen specificatie van de schuld die de gemeente op mij claimt dus daar zal zij achteraan gaan. Toevallig was op kantoor ook een kennis van mij die vertelde dat haar gezondheid hard achteruit gaat nu er kanker bij haar is geconstateerd. Niet prettig. Zacht gezegd. Dat doet dan je eigen 'problemen' even naar de achtergrond schuiven.
Ik had buurvrouw Angélique op visite en sprak verder nog met buurmannen Liu en Boerma. Bovendien maakte ik mijn moeder blij met verse venkel uit het pakket dat ik deze dag bij de Voedselbank ophaalde. En 's avonds werd ik getrakteerd op een etentje door een vriend. Hier de lamp die boven onze eettafel hing (en waarschijnlijk nog hangt):
En mijn zoon dan? Welnu, die had zelf een etentje met een bioscoopbezoek daaraan vast dus. Dus die vermaakt zich wel.
Zaterdag deden mijn zoon en ik boodschappen met zijn oma en genoten wij samen de lunch. Vooral mijn moeder genoot.
Mijn zoon's (nieuwe) mobiel is handig voor goed belichte, scherpe foto's!
Eind van de middag speelde ik met de katten van mijn vriendin in haar huis en ging ik lekker uitgebreid in bad. Thuis heb ik alleen een douche met nauwelijks druk dus dat is voor mij een ongekende luxe! De paar dingetjes die ik op het internet wilde doen, deed ik via mijn 3,5 jaar oude mobiel. Voor wat betreft smartphones geldt dat als antiek. In bed lag ik heerlijk te lezen tot mijn ogen zich als vanzelf sloten...fijn!
Op zondag deed ik iets wat 'normale' mensen ook wel eens plegen te doen: ik sliep uit! Nu ja, nadat ik 's morgens de katten had geknuffeld en van eten voorzien dook ik weer lekker onder de dekens. Met een leuk boek en mijn mobieltje om te chatten met mijn vriendin in het verre China. Omdat ik het niet kan laten deed ik even haar was en afwas. Begin van de avond ging ik weer naar huis om een takenlijstje af te werken: Debbie, Peter L, Ans, Anne, Bianca, Boerma, Jeanet, Benno, Eefje, Brian, Bas, Johanna: diverse mensen die ik om uiteenlopende redenen appte, mailde, sms'te en belde.
Normaliter heb ik op deze plek een liedje voor u maar dit keer is het een speech. Niet van zomaar iemand maar van natuurkundige, astronaut en mooi mens Wubbo Ockels:
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Robert Stigwood
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.
Posts
