Elke zondag een persoonlijk weekoverzicht, elke dinsdag wat goed nieuws met een paar katten, elke woensdag een overweging en elke vrijdag een verhaaltje.
Mijn verhalenbundels zijn te koop via Bol.com én via Lulu.com!
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Natuurlijk moet er bezuinigd worden maar is 42 miljoen uitgeven om 16 miljoen te bezuinigen op het uitvoeren van de Participatiewet niet gewoon ronduit stupide? Toch is de gemeente Rotterdam bijzonder trots op deze 'prestatie'. Lees hier het hele verhaal.
AWBZ is nu WLZ
Alle (werkende) Nederlanders betalen premie voor de AWBZ (per 1 januari van dit jaar WLZ (Wet Langdurige Zorg), het 'potje' van waaruit de zorg wordt betaald. Die premie is inkomensafhankelijk. Behalve voor de hogere inkomens. Die betalen dezelfde premie als iemand die minder dan modaal ontvangt. Dat noemen VVD-stemmers veelal 'eerlijk verdelen'. Al sinds 2001 komt er meer aan premie binnen dan aan zorg (met name de salarissen van de 600.000 mensen die werken in de Zorg) wordt uitgegeven. Het gaat om enkele miljarden per jaar. Waar blijft dat geld en wat gebeurt daar mee? Dat is helaas niet duidelijk. Maar waarom moet er dan worden bezuinigd op de Zorg als er elk jaar miljarden euro's overblijven? Ook dat is helaas niet duidelijk. De SP presenteerde het plan: sociaal alternatief voor de AWBZ.
Buitenlanders betalen minder premie
In elk geval is al eens duidelijk geworden dat veel Nederlanders het niet eerlijk vinden dat buitenlanders die hier werken dezelfde zorg ontvangen terwijl zij in totaal minder premie hebben betaald. Althans, zij vinden dat tot aan het moment dat zij zelf in het buitenland werken en ziek worden. De meeste mensen (u en ik natuurlijk uitgezonderd) zijn nu eenmaal hypocriet. Vindt u dat u minder recht op zorg heeft wanneer u een tijdje in het buitenland woont? Dan mag u ook vinden dat buitenlanders die in Nederland werken minder recht hebben op zorg.
De ene is expat, de ander immigrant. Waarom?
Een blanke Noor die zich aan een Nederlands bedrijf verbindt en hier 20 jaar blijft wonen noemen wij een expat. En een Turk die wij in de jaren'70 naar Nederland haalden om hier te komen werken en er 20 jaar later nog was noemen wij een immigrant. Zie: the Guardian (Engels)
Waarom noemen wij blanke buitenlanders Expats en donker gekleurde buitenlanders immigranten? Dat is toch gewoon racisme? Bent u - net als ik blijkbaar - stiekem óók een racist of noemt u een gastarbeider netjes een expat, zoals het eigenlijk zou moeten?
Expats zijn buitenlandse werknemers die na een tijdje terugkeren naar het land van herkomst. Maar wat is de definitie van 'een tijdje'? Is dat een jaar? Twintig jaar?
Uit de serie 'wat ik vreemd vind' vandaag: Nog nooit in de geschiedenis van de mensheid is het iemand gelukt een discussie te winnen door harder te schreeuwen dan de ander. Dus waarom blijven mensen het proberen?
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Robert Rietti
Maandag werd ik wakker met een verstopte neus maar zonder verdere gezondheidsklachten! Ik kon er dus weer vol tegenaan. Ik begon de dag met het openen van mijn digitale brievenbus in de hoop op een reactie op één van mijn vele sollicitaties. Helaas werd ik wederom teleurgesteld. Een mens zou bijna moedeloos worden van het feit dat ruim 90% van de bedrijven zich niet de moeite getroost om iemand die er wil werken ten minste af te wijzen. Werkzoekenden in Nederland weten een beetje hoe een Indiase paria zich voelt: voortdurend worden genegeerd voelt niet tof.
Ik hielp een vriend met een klusje (het transcriberen van een interview), onderhandelde over een mogelijke toekomstige opdracht, zwabberde de woonkamer vloer en maakte de kookplaat schoon. 's Avonds spraken wij in de loge over de betekenis van 'Broederschap in de ruimste betekenis van het woord.' Hier een leuk stuk in De Correspondent over Broederlijkheid
Dinsdag ging de telefoon al vroeg. En er werd opgehangen toen ik opnam. Ik ondernam wat zangoefeningen, trainde mijn lichaam een weinig en typte een verslag. Ook leerde ik een stuk tekst ten behoeve van een auditie uit het hoofd, onderhandelde met het reïntegratiebureau van de gemeente, werkte aan de lay-out van mijn nieuwe verhalenbundel, las een paar hoofdstukken in een thriller, repareerde een kapotte puzzel, sorteerde wat foto's en schreef een verhaaltje. 's Middags volgde ik een les uit een online cursus en 's avonds volgde ik een cursus ten behoeve van leden van bewonerscommissies. O, en ik ontving een keurige afwijzing op een sollicitatie. Uitzonderlijk!
Sta ik te koken, word ik gebeld door de dame van het reïntegratiebureau. Zij had een mail ontvangen van een opdrachtgever: ik heb te weinig ervaring met verkopen om spulletjes aan toeristen te mogen verkopen voor een bekende hoofdstedelijke attractie. Ach, hun verlies denk ik dan maar. Overigens zou ik met de baan 900 euro per maand verdienen in ruil voor 32 uren werken per week. Men keert geen reiskostenvergoeding uit en verwacht dat de werknemers regelmatig werken in de weekenden en op feestdagen. Zonder toeslag. Ter vergelijking: een werkloosheids (bijstands) uitkering voor een alleenstaande ouder zoals ik bedraagt iets meer dan 900 euro per maand...
Woensdagmorgen vertelde de diëtiste mij dat ik in het algemeen gewicht was kwijtgeraakt, dat mijn vetmassa was afgenomen en mijn spiermassa toegenomen. Dat gaat dus de goede kant op! Zwetend van de hitte (prachtig lenteweer!) meldde ik mij later op de dag voor een casting. Ik kom wellicht in aanmerking voor een bijrol in een heuse Nederlandse speelfilm! 's Avonds kon ik op een etentje bij vrienden in geuren en kleuren vertellen hoe de casting verliep.
Daar kwam ik ook een collega tegen uit de tijd dat ik werkte voor een psychiatrie thema-café. Zij vertelde dat sinds begin dit jaar het aantal zelfmoorden enorm is gestegen onder ervaringswerkers in de geestelijke gezondheidszorg. Logisch want ook op hen is de druk om te presteren enorm toegenomen. Mochten zij eerst vanuit hun eigen ervaring en met een interne opleiding mensen helpen, nu moeten zij 'targets halen' en 'meer vergaderen over efficiënter presteren' en 'hopen dat hun zes maands contract voor de vierde keer verlengd wordt'. Van enige vastigheid en zekerheid is geen enkele sprake meer. Voor 'gezonde mensen' al lastig maar met name voor deze groep dus zelfs dodelijk. Onderweg naar het etentje belde ik nog even een paar mensen voor overleg ('Wat zullen we kopen voor de aankomende jarige?' 'Dus u wilt dat ik gratis voor u werk?' Dat soort gesprekken.)
Donderdag sprak ik met buurvrouw Els. Geen eigen buurvrouw maar eentje van mijn vriendin. Met haar sprak ik over ellende met woningcorporaties, politiek en de maatschappij. Met de apothekeres sprak ik over tieners en de problemen in de zorg. Met buurman Andy over het weer en met buurvrouw Rini over tuinieren. Voor de lunch sprak ik af met een dame (en haar man) die bezig is met het schrijven van een filmscript waarin zij een rol voor mij ziet weggelegd. Bij thuiskomst onderhandelde ik over een mogelijke toekomstige opdracht in Groningen en 's avonds werden mijn gade en ik getrakteerd op een concert van Calexico.
Daar kwam ik - heel verrassend natuurlijk - een paar bekenden tegen: de man die november 2012 deze foto van ons maakte op een concert van Calexico, de broer van een dame die samenwoonde met een dame die mijn collega was bij homojongerenorganisatie COC in de tijd dat ik daar als vrijwilliger werkte, en twee leden van de Hippies from Hell, een roemruchte vriendengroep uit de starttijd van internet. Terwijl wij buiten stonden te praten en na te genieten met een Amerikaanse toeriste kwam de bassist naar buiten. Die wij strikten voor een handtekening op de zojuist gekochte CD.
Hier The Barr Brothers, de band van het voorprogramma die avond:
En hier Calexico:
(Geen eigen filmpjes, wel eigen - en onbewerkte - mobiele foto's)
Vrijdag deed ik 's ochtends boodschappen met mijn moeder (noem het alsjeblieft geen mantelzorg want dan kan ik 30 procent worden gekort op mijn werkloosheidsuitkering 'omdat ik die uren niet beschikbaar ben voor de arbeidsmarkt'.),liepen wij daarbij buurvrouw Winonah nog tegen het lijf (heel apart: ik kom anders noooit zomaar ergens bekenden tegen!) en kreeg ik telefonisch te horen dat ik niet ben uitverkoren voor een bijrol in een nieuwe Nederlandse speelfilm. Per e-mail kreeg ik weer eens een afwijzing op een reguliere sollicitatie.
Ik heb het vast wel eens gevraagd maar bent u wel eens afgewezen? En hoe voelde dat? Enig idee wat het doet met ego, zieleheil en zelfvertrouwen wanneer je een paar keer per week te horen krijgt dat je niet voldoet, niets voorstelt, te oud bent, te veel dan wel te weinig ervaring hebt, te hoog dan wel te laag bent opgeleid en niet nuttig bent? Met die houding sloot ik 's middags weer aan in de rij bij de Voedselbank.
Zaterdag mocht ik mijn vriendin helpen op de Local Goods market in Amsterdam (voor de afwisseling kwamen wij een paar bekenden tegen) en 's avonds waren wij bij een vriendin die onlangs haar man verloor. Gewoon met haar en wat vrienden praten, eten en drinken. Soms is dat gewoon fijn. Zij gaf al de aanwezige vrienden van haar man een strooipotje met wat van zijn as mee. Best enerverend.
Zondag hielp ik 's ochtends mijn vriendin op de Museum Market op het Museumplein, Amsterdam. (u mag gokken: kwamen er toevallig bekenden langs of niet?) en ging ik 's middags met een vriendin naar een verjaardag in Breda.
Al met al was het dus weer een lekker rustig weekje.
Posts
