Met mijn zoon samen zag ik gisteren hoe het het Nederlands elftal lukte om het team van Mexico uit te schakelen op weg naar de kwartfinales van het WK voetbal in Brazilië. Een leuk vader-en-zoon moment!
Natuurlijk ontmoette ik ook afgelopen week diverse buren: buurvrouwen Angélique, Hetty en Rini, vandaag in de supermarkt buurman Billy en onlangs ook buurman Tom. Die laatste ontmoette ik in de bioscoop, zaterdag, waar ik zaterdag met mijn vriendin The Double keek. Een heerlijke Film Noir, gebaseerd op een boek van Dostojevski. Denk een beetje The Naked Lunch van David Cronenberg. Gaat dat zien!
Ik had u al verteld dat wij vorige week de voorstelling Hedwig and the Angry Inch hadden gezien: hier onze foto's en zelfs een kort filmpje: https://www.flickr.com/photos/terrebel/sets/72157645021504247/show/
U ziet: het was een heus feestje in de zaal! En uiteraard kwam ik er een paar bekenden tegen...
Eigenlijk zou ik vanavond werken op een feest in Amsterdam maar nadat mijn contactpersoon een paar foto's van mij had laten zien aan de opdrachtgever kreeg ik te horen dat ik niet ben uitverkoren; de opdrachtgever vindt mij 'te mooi'. Ach, het is weer eens wat anders dan 'Sorry, maar wij vinden je te groot.' Dat is niet iets wat ik - als volwassen man van 1.40m vaak te horen krijg. Desondanks gebeurde dat in de laatste tien maanden maar liefst drie keer!
Vrijdag werkte ik in Strijen. En geen zorgen over uw topografische kennis: ook ik moest opzoeken waar dat ligt. Heb er heel fijn gewerkt met en voor fijne mensen
Een keerzijde van werken in de entertainment (sowieso als zelfstandige) is de administratieve rompslomp en wanbetalers. Daar was ik de afgelopen dagen dan ook mee bezig. Zo hoor ik toch bij de groep 'werkenden'.Ook werkte ik zaterdagmiddag als invalkracht in één van de leukste winkels van Amsterdam: Roppongi op de Rozengracht. Niet voor niets is dat een winkel waar onder meer de bamboe spullen liggen van Rataplan Design, het bedrijf van mijn wederhelft. Ook zij hoort bij de groeiende groep van zelfstandig ondernemers.
Wij willen allemaal ergens bij horen. Al is het maar bij de groep 'Mensen die nergens bij willen horen.' In een groep voelen wij ons veilig en durven wij onszelf te zijn. Hier een mooi voorbeeld van dat zelf opgelegde 'individualisme' dat volgens de volgelingen uitstraalt: 'Kijk, wij doen niet mee met modegrillen maar bedenken zelf wat wij aantrekken en hoe wij ons haar dragen!'
Met name jongeren hebben de sterke behoefte zich te identificeren met de mensen om hen heen. Maar niet alleen jongeren; ook andere groepen mensen kleden en gedragen zich vrijwel exact hetzelfde als andere individuen uit dezelfde groep. Een fotograaf en een stylist kwamen op de proppen met het project Exactitudes (Wel even op klikken, hoor. Is leuk!) dat aantoont dat wij helemaal niet zo individueel zijn ingesteld als wij wel niet denken. En dat alleen maar omdat wij zo dolgraag in een groep integreren.
In de Amsterdamse stadswijk Geuzenveld had de overheid een prachtige oplossing bedacht om te voorkomen dat de immigranten uit het voormalig Nederlands Indië zich zouden afzonderen en hun kinderen - letterlijk - zouden laten opgroeien aan de rand van de toenmalige samenleving. Men stampte een woonwijk uit de grond en plaatste op elk even huisnummer een Indisch gezin en op elk oneven huisnummer een Hollands gezin. Gevolg? In het tijdsbestek van slechts één generatie was volledige integratie bereikt!
Met de Molukkers pakte men het anders aan: die zette men als één cluster van kleine groepen bij elkaar in houten barakken. Wie wel eens heeft gehoord van de Molukse treinkaping weet wat de consequenties waren van dat beleid. Toen na de onafhankelijkheid de Surinamers kwamen besloot men die volledige nieuwe bevolkingsgroep bij elkaar te zetten in betonnen flats aan de rand van de stad; de Bijlmer was ontstaan. En men verbaasde zich dat de groep niet onmiddellijk integreerde in de Nederlandse samenleving.
Wij haalden Turkse en Marokkaanse gastarbeiders naar Nederland om ons vuile werk te doen. Integreren vonden wij niet nodig want als zij genoeg verdiend hadden zouden zij weer terug gaan naar hun eigen land. Zo was de gedachte. Maar men bleef, kreeg kinderen, raakte arbeidsongeschikt door het harde werken en werd gepensioneerd. En ontdekte dat iemand die niet meer kan of mag werken in Nederland meer geld krijgt dan iemand die hard werkt in Turkije of Marokko. Tsja, wat zou u doen?
Omdat die mensen zich niet hadden verdiept in onze taal en cultuur (dat hoefde niet van ons, weet u nog?) voedden zij hun kinderen op met de ideeën van 'thuis'. In de Nederlandse samenleving konden die jongelui helemaal niets met de ideeën van hun ouders. Zij waren geen Marokkanen meer maar zeker ook nog geen Hollanders. Zij gingen dus op zoek naar een eigen identiteit. Omdat zij vaak toch al als paria's werden gezien gingen zij zich naar dat beeld gedragen waardoor dat beeld werd versterkt. De oplossing? Geen idee. Maar hen 'terugsturen' (hoezo 'terug'? Zij komen er niet vandaan!) naar Marokko is zeker niet de oplossing.
Het enige verschil is dat zij zich dan in een ander land ontheemd voelen.
Over jongelui van buitenlandse komaf in Nederland:
In de serie Onbekende Helden is het vandaag de beurt aan George Maduro die door een persoonlijk geleide aanval voorkwam dat de stelling bij Villa Leeuwenbergh bij Leidschendam in Duitse handen bleef in de Tweede Wereldoorlog. Hij werd twee keer opgepakt, ontsnapte beide keren om weer deel te nemen aan het verzet en werd uiteindelijk weer opgepakt om uiteindelijk vlak voor de bevrijding te sterven in een gevangenenkamp. Hij werd 28.
Het cadeautje van vandaag is een link naar een ander weblog van mij. Dit keer een stukje speciaal voor de fans van de serie Games of Thrones: http://terrebelius.blogspot.nl/2014/06/games-of-thrones.html
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Bobby Womack
Posts
