Je niet aan regels houden is vaak dom

A Blink of the Screen is boek nummer 25 van dit jaar en is een verzameling korte verhalen van meesterverteller Terry Pratchett. Hij is de ontdekker van de Schijfwereld, een wereld met zeer diverse types en rassen waar wezens wezenlijk worden opgedeeld in twee categorieën: aardige en niet-aardige figuren. Ongeacht of men nu Ork, Fee, Vampier, Mens of Dwerg is. Uiterlijk of afkomst heeft niets te maken met hoe men is!

Een shoarmarol, een portie kipsaté, een broodje bapau, de wereldberoemde hamburger... Allemaal snacks die wij te danken hebben aan niet-Nederlandse culturen. Dus als ik iemand hoor roepen dat 'al die buitenlanders moeten opzouten en hun zogenaamde 'cultuur' meenemen' moet ik heel hard lachen als het sujet in kwestie dat zegt tijdens het verorberen van één van de voornoemde snelle happen. Zouden die mensen zelf doorhebben hoe grappig zij zijn in hun domheid?

Kijk maar naar de prijswinnaars van de roemruchte Darwin Awards van dit jaar: http://jdgroover.wordpress.com/2013/08/20/the-2013-darwin-awards-are-out/ (Waarschuwing: niet drinken en lezen tegelijk!). Wij klagen wel eens over regels maar je niet aan regels houden komt vaak neer op dom zijn. Toch reppen wij liever van vrijheidsbeperking. Ik vind dat dom. 

Wij denken vaak zo ontzettend vrij te zijn maar is dat eigenlijk wel zo? Binnenkort moeten werklozen verplicht vrijwilligerswerk doen. Bijvoorbeeld in de zorg. Men zegt dat daar geen werk in is maar dat blijkt dus gelogen; men zit te springen om duizenden vrijwilligers en ronselt die nu onder meer onder mensen die een baan hadden in de zorg maar 'vanwege bezuinigingen' zijn ontslagen. Gek genoeg is het aantal ontslagen managers in de zorg te tellen op de vingers van één hand. Van iemand zonder vingers.

En waarom durven wij niemand te zeggen wat ons salarisstrookje vermeld? Terwijl elke collega die het CAO boekje bezit dat ons kan vertellen? En waarom is het geheim wat wij met anderen doen op het gebied van het fysieke aspect van vertonen van affectie? Nog maar veertig jaar geleden deden wij daar niet geheimzinnig over. Waarom nu dan wel?

Wij discrimineren graag.

Lunch bij mijn moeder op eerste Kerstdag, diner diezelfde avond met mijn zoon en mijn vriendin, de avond erna een kerstdiner met mijn schoonmoeder en diens vriend...het valt allemaal niet mee! En dan met je volle buik vrijdagmorgen een driedelig contract uitprinten, invullen, ondertekenen, inscannen en terugsturen, een factuur opstellen en versturen, een kasboek bijwerken, de andere leden van de bewonerscommissie laten weten dat er bij mij thuis een cadeautje voor hen wacht van de woningbouw, een vers verhaaltje schrijven en publiceren, aantekeningen verwerken voor nieuwe weblogstukjes, eten regelen voor mijn zoon, een verwijsbrief ophalen voor een KNO-arts (en meteen maar een afspraak gemaakt), contact opnemen met de zoon van een man die op het punt staat het tijdelijke met het eeuwige te verruilen en tussendoor tegenzetten doen bij drie verschillende schaakpotjes, een opdrachtgever bedanken voor een leuke opdracht, kostuumdelen bij elkaar zoeken en op het einde van de middag naar mijn schoonvader om met hem, zijn dochter en zijn wederhelft wederom een diner te genieten! Ja, het was weer leuk. En gelukkig dus vrij rustig, zo vlak voor drie dagen intensief werken.

Deze dagen sta ik op het festival Carnivale in Den Haag met De Sterkste Man Ter Wereld. Komt dat zien!

Deze maandag (30 december) is de laatste dag!

Er is live muziek en er zijn Burlesque-danseressen en gek genoeg worden die laatste vaker gefotografeerd dan de musici...













Met al dat werken kom ik nauwelijks aan lezen toe dus Rainbow's End van Vernor Vinge is pas boek nummer 24 van dit jaar. Officieel Science Fiction met een hang naar Cyperpunk SF maar eigenlijk een vrij klassiek Rip van Winkle verhaal: een man wordt wakker in de verre toekomst en moet zien om te gaan met alle veranderingen zonder gek te worden. Deze hoofdpersoon bedenkt een goede manier om zichzelf bij te spijkeren: hij gaat gewoon naar school! In de loop van het proces lost hij zelfs een misdaad op. Hoewel hij eigenlijk een dichter is en geen politieman.

Pas geleden was de zaak waarin een politieman een tiener doodschoot weer in het nieuws toen de agent in kwestie werd vrijgesproken. http://www.groene.nl/artikel/rishi-was-geen-jan-klaassen Ondanks dat de familie niet de beveiligingsbeelden mocht zien van de camera's op het treinstation waar het dodelijk schot werd gelost. Ondanks dat de agent niet kon verklaren waarom hij een pistool richtte op een een ongewapend persoon die zich van hem af bewoog en hem dus niet bedreigde. Ook kon de agent niet verklaren waarom hij Rishi in de nek raakte terwijl hij op de benen mikte en verder kon Justitie niet verklaren waarom de familie van de jongen pas acht uren na diens overlijden werd gebeld terwijl op diens sleutelhanger het telefoonnummer van zijn moeder stond. Natuurlijk rijst dan de vraag: als Rishi geen jongeman met een donkere huidskleur was geweest maar Henk had geheten en een blanke 'christen' van 63 was geweest, had de agent dan ook meteen zijn dienstwapen getrokken of had hij gezegd: 'Pardon, meneer, wij kregen net een melding binnen van een mogelijke bedreiging met een vuurwapen; wilt u even uw zakken leeg maken alstublieft?'

Onlangs keek ik - bijkans per ongeluk - naar het programma Benidorm Bastards. Met de verborgen camera worden mensen gefilmd die worden beledigd, bedreigd of anderszins lastiggevallen door kwieke (veelal blanke) bejaarden. Opvallend is te zien dat echt niemand iets durft te zeggen van het volstrekt asociale gedrag van de ouderen. Als iemand met zijn fiets dwars over het picknickkleed rijdt terwijl ik met mijn vrienden van een lichte maaltijd en het zonnetje geniet word ik toch echt wel kwaad. Of die persoon nu bejaard is of niet. Maar de meesten halen alleen maar - zo blijkt - de schouders op, kijken hun vrienden verbaasd aan, zeggen 'ach ja' en beginnen doodkalm de rotzooi (omgevallen wijnflessen, kapotte borden, bemodderd stokbrood) op te ruimen. Waarom discrimineren mensen zo graag?