Zelfvernietigingsknop

Gistermorgen was ik met m'n moeder naar een groot winkelcentrum. Daarna belde ik het VGZ over een akkefietje met een paar recente declaraties en daarna belde ik de ING omdat ik de nodige overschrijvingscode's maar niet op mijn mobieltje kan ontvangen. Volgens hen lag het aan m'n provider. Dat zou waar kunnen zijn maar waarom kan ik een saldo-sms'je van dezelfde bank dan wél ontvangen? Na nog een paar telefoontjes met verschillende ING-mensen was het probleempje dan toch opgelost. Toen nog even eea uitgezocht ten behoeve van de stichting waar ik voor werk, op zoek gegaan naar een goedkoop vakantie-adresje, een paar e-mails beantwoord, een ex-buurvrouw op visite gehad en wat uitgezocht voor de stichting waarvan ik penningmeester ben.

Daarna terug naar mam's om weer een stapeltje uit de brand van vorig jaar geredde foto's te sorteren en lekker te eten. Uitgebreid met een vriend zitten bellen en daarna genoten van Bad Boys II, samen met m'n zoon. Vanmorgen vroeg op samen met Superfer z'n oudste zus opgehaald en bij de supermarkt even buiten gewacht terwijl de twee stiekem wat gingen kopen voor mijn Vaderdag-ontbijt morgen. Natuurlijk zowel gisteren alsook vandaag op straat met wat bekenden staan kletsen en straks naar een feest ter ere van de oplevering van de opgeknapte straat om de hoek.

Tussen 9 en half tien op het werk aankomen, koffie drinken en krantje lezen. Om tien uur koffie zetten voor de collega's, post rondbrengen en e-mails checken. Om elf uur de agenda opstellen voor de dagelijkse (!) vergadering. Eventueel de bakker bellen voor de gebakjes bij de koffie vanwege een jarige collega. Om half één een uurtje gaan lunchen. Om twee uur de notulen van de vergadering uitwerken (knippen en plakken vanuit notulen vorige vergadering. Zinnetje bijvoegen over jarige collega). Om half vier Efteling bellen en informeren naar arrangementen in verband met personeelsuitje. Om vier uur persoonlijke e-mail checken en Hyves-pagina bijwerken. Om kwart voor vijf opruimen en vijf uur stipt naar huis.

Er zijn mensen voor wie dat dagelijkse routine is en dat "werk" noemen. Ik heb soortgelijk werk zelf in het verleden ook gedaan en natuurlijk overdrijf ik lichtelijk in bovenstaand voorbeeld maar eerlijk gezegd zie ik dit soort arbeid meer als bezigheidstherapie en als een kunstmatige methode om de werkloosheidscijfers laag te houden. Niets ten nadele van hen die betaald krijgen voor dit soort werkzaamheden maar laat hen zich alsjeblieft niet laatdunkend uitspreken over mensen die geen betaald werk hebben maar zich wel op talloze andere manieren nuttig maken voor de maatschappij.

De media doen vrolijk mee om te zorgen dat mensen zich niet vervelen. Neem de journalisten en specialisten die beweren dat de recessie goed is voor het milieu: Bedrijven produceren minder goederen en mensen rijden minder auto. Beide zaken verminderen de uitstoot van schadelijke stoffen. Leuk.

Zo kun je ook beweren dat terroristen het milieu een plezier doen wanneer ze een vliegtuig opblazen: Eén vliegtuig minder in de wereld om kerosine-dampen los te laten. Bovendien zaten er 182 autorijders in het betreffende vliegtuig die nu dood zijn waarvan er maar liefst vier een SUV bezaten. Wauw, dat scheelt benzine!

Anderzijds brengt de explosie zelf een hoop schadelijke stoffen (waaronder metalen) vrij in de natuur en het lijkengif van die ruim 200 mensen die begraven worden is echt niet goed voor het grondwater. En wat te denken van al die extra co2-uitstoot veroorzaakt door het extra computergebruik van al die rechercheurs die op de zaak zijn gezet?

Allemaal onzin natuurlijk. Net als die computerbladen met "gratis" dvd die zeker vijf euro duurder zijn dan computerbladen zonder "gratis" dvd.

Het is ook onzin om te zeggen dat Camiel Eurlings met een rare pruik op verdacht veel lijkt op Geert Wilders maar als je ze hoort praten wordt het al iets minder onzinnig.

Nog meer onzin: iemand een schadevergoeding van miljoenen dollars laten betalen voor het illegaal dowloaden van 26 liedjes, zoals onlangs in Amerika gebeurde.

Het is wel duidelijk: veel berichtgeving is net zo nuttig als de eject-knop op de afstandsbediening, een opvouwbare wasmand of een bom met zelfvernietigingsknop.

E.on

Vandaag bij Pilates-vriendin Eva bleek dat haar zoon een jongen in de klas heeft die ik onder mijn hoede had toen ik nog werkte in de naschoolse opvang. Bij vriend Pieter, eerder vandaag raakte ik in gesprek met de glazenwasser die daar de ramen lapte en die ik onlangs nog vanuit het huis van m'n moeder sprak. Tevens bleek hij een jeugdvriend van de moeder van m'n dochters. Zo blijkt maar weer: de wereld is eigenlijk een dorp.

Zeker nu de wereld is ontsloten door het wereldwijde web lijkt het soms of wij met z'n allen in een dorp leven. Wij krijgen tegenwoordig in een week tijds dezelfde hoeveelheid informatie te verstouwen als de gemiddelde middeleeuwer.

Geen wonder dus dat velen die informatiestroom niet meer kunnen verwerken en doordraaien. En zeg eens eerlijk: Wilt U echt weten dat 1 op de 4 Zuid-Afrikaanse mannen een verkrachter is, Philips zich stort op de markt van de sexspeeltjes en Clarence Seedorf een Italiaanse voetbalclub koopt?

Waarschijnlijk doet het U ook niet zo veel wanneer ik meld dat ik zojuist met m'n zoon heb genoten van Scary Movie of dat gitaarles vanwege het tijdelijk defect aan mijn rechterduim erg interessant werd. Misschien vind U het leuk te weten dat ik een paar onbekende jongelui vandaag heb aangeraden ooit eens naar IJsland te gaan of dat ik een automobilist op z'n donder heb gegeven toen bleek dat hij niet wist dat ook voetgangers verkeersdeelnemers zijn.

Waarschijnlijk wist U al dat ik er genoegen aan beleef om mensen af en toe een beetje op te voeden, zoals bijvoorbeeld de mensen achter energiebedrijf E.on.