Mooi niet, technologie? Leven in een stad die is voorzien van alle moderne - en zelfs toekomstige! - gemakken. De wereld waarin wij - u en ik - leven gaat al hard die kant op: een apparaat in de auto laat ons weten welke kant wij op moeten rijden en nog even dan hoeven wij niet eens meer zelf te sturen, te schakelen of de pedalen te bedienen.
Vanuit de luie stoel zijn er nu al mensen die ene Alexa vertellen dat de verwarming lager mag of de televisie een ander kanaal mag laten zien. Er zijn al koelkasten die zelf constateren dat de melk op is en een paar nieuwe pakken bestellen!
Apparaatjes om de pols werken samen met een computer in de broekzak om ons te laten weten dat wij die dag te weinig hebben bewogen. Ingebouwde automatische gezichtsherkenning is al geen fantasie meer maar wordt in diverse steden al toegepast als maatregel tegen terrorisme. Maar vooral om in de gaten te houden waar u en ik zich zoal mee bezighouden.
Data is het nieuwe geld en wordt dan ook grof verhandeld. Het gaat namelijk helemaal niet om geld maar om macht en controle. Geld is slechts een hulpmiddel om macht en controle te verkrijgen. Ongetwijfeld zijn bedrijven als Microsoft, Google, Facebook en Apple zeer integer en hebben zij het beste met ons voor maar al die data is eenvoudig te misbruiken. En nu al vrij eenvoudig te verkrijgen.
In de Stad van de Toekomst (die men in onder meer Toronto (klik) wil realiseren) wordt dat met sensoren in lantaarnpalen en ingebouwd in het wegdek én in je auto nog vele malen makkelijker. De investeringen in dit deel van de toekomst bedragen vele miljarden euro's. Terwijl dagelijks tienduizenden mensen sterven van de honger. Willen wij echt een toekomst waarin een handvol rijken - in ruil voor het volledig opgeven van alle privacy - alles krijgt wat het hartje begeert, vaak zelfs nog voordat men weet dat men iets wil? Terwijl 'de 99%' waar u en ik toe behoren het moet zien te redden met een mager pensioen, slecht onderwijs en nauwelijks onderhouden fietspaden? Alleen 'de happy few' kunnen het zich namelijk veroorloven om in de luxe steden van de wereld te wonen.
En dan nog: dan werk je 60 uren per week om je een zeer luxe levensstandaard te kunnen permitteren, waar haal je de tijd vandaan om ervan te genieten? Dan heb je een huis met een waarde van enkele miljoenen, met een zelfverwarmend zwembad, een koelkast die kan nadenken en een automatische stofzuigrobot maar het enige dat je in dat huis doet is slapen.
In ruil voor het 'gratis' gebruik van de robot (na aanschaf voor een eurootje of duizend) zendt het apparaat aan het moederbedrijf door wat het onder jouw bed vindt. Gelukkig vinden wij dat helemaal niet erg, toch? Of wel?
Voorbeeld uit de praktijk van privay: ik ontving een e-mail van een mevrouw met de vraag haar naam te verwijderen uit een stukje dat ik ooit schreef 'want ik maak mij zorgen om mijn privacy'. Toen ik haar eerder vroeg of zij daartegen bezwaar had gaf zij aan voorstander te zijn van 'volledige openheid want ik heb niets te verbergen'.
Blijkbaar is zij teruggekomen van de gedachte dat het helemaal niet erg is als je privé-gegevens makkelijk te vinden zijn 'want alleen criminelen hebben wat te verbergen'.
Een 'lolcat' die ik ooit maakte over het onderwerp:
'Aantasting van privacy?
Geen probleem!
Zo lang het gaat om de privacy van anderen.'
Maar je naam laten verwijderen uit een weblogstukje voorkomt niet dat iemand je naam intikt in Google, ontdekt dat je een Twitter-account hebt waarin je verwijst naar je eigen bedrijf dat in de openbare database van de Kamer van Koophandel staat vermeld, inclusief je huisadres.
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Goed nieuws vind ik dat het aantal Nederlandse jongeren dat alcohol drinkt (klik) de laatste jaren behoorlijk is gedaald. Was het percentage 13-jarigen dat wel eens alcohol dronk een paar jaar geleden nog 70%, inmiddels is dat nog maar 27%. Nog steeds vrij veel maar een behoorlijke progressie!
Ook goed nieuws is dat steeds meer overheden ervan overtuigd zijn dat het decriminaliseren van drugs beter werkt dan drugs illegaal te houden. Nog steeds vreemd natuurlijk dat de meest verslavende drugs (alcohol, tabak, anti-depressiva, pijnstillers en slaapmiddelen) gewoon legaal zijn. Jaarlijks sterven meer mensen aan (over)gebruik van legale drugs dan door het gebruiken van illegale drugs.
Hier de aanpak van Noorwegen:
Hier Billy de Kat in de deuropening,
overwegend of hij zal ontsnappen of niet
De lolcat van deze week:
(klikken=vergroten)
'Vogels vliegen niet alleen maar
omdat zij dat recht hebben'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Soms hoor ik mensen wel eens praten over hun gezin met jonge kinderen en dan voel ik even een steek van jaloezie. Ondanks de problemen die er ook zeker zijn vond ik het ook een heerlijk gevoel om een gezin te hebben. Maar dan denk ik: 'Ja, maar dat heb ik allemaal meegemaakt!' Dat mijn leven nu in een andere fase zit heeft daar niets mee te maken. Hoe is dat met u: verlangt u wel eens terug naar uw leven van een aantal jaren geleden?
Maandag kon ik het niet laten en belde toch maar het bedrijf dat bij mij een CV-installatie zal komen aanleggen. De meneer was verbaasd te horen dat woningcorporatie Ymere nog steeds niet mijn muren had geïsoleerd: 'Ja maar zij hebben toch in augustus toegezegd dat ze dat zo snel mogelijk zouden gaan doen?' Deze meneer wist blijkbaar niet dat het woord 'spoedig' voor Ymere een heel andere betekenis heeft dan voor alle anderen. Nu weet hij dat wel. Hij zal zelf contact opnemen met Ymere hierover. Ik wenste hem veel succes.
Die middag stonden cast en orkest van The Elephantman, De Musical voor het eerst in theater 't Zonnehuis, tot en met 31 oktober het tweede huis van tientallen artiesten en technici.
Onderweg erheen stapte ik over van tram op bus bij station Sloterdijk:
Ook het orkest kreeg een soundcheck:
Hier de buitenkant van theater 't Zonnehuis:
Er werd gepast en gemeten, geboord en gegeten. Ook de kleinste puzzelstukjes kregen een plek in het grotere plaatje.
Dinsdag rustig wakker geworden met het gevoel dat het allemaal wel goed zal komen en het aquarium van Quick & Flupke en Caesar Alexander Draconius III schoongemaakt. Ze zijn weer zichtbaar!
Op straat staan kletsen met een buurman en in het theater - na het technisch doorlopen van een aantal scènes en het ontvangen van een paar praktische regie-aanwijzingen een hapje gegeten en de zogeheten Toi Toi Toi's uitgewisseld: kleine - aan de show gerelateerde - cadeautjes om je collega's succes te wensen zonder de term 'veel succes!' te bezigen. Want dat brengt ongeluk...
Bijna klaar voor de allereerste officiële opvoering...
Terwijl de ene gaat mediteren en een collega nog even zangoefeningen doet, loopt een ander een rondje om het theater terwijl weer een ander flauwe grapjes gaat staan maken terwijl de ene nog vijfmaal controleert of een rekwisiet wel op de goede plek ligt. Zo heeft ieder zijn of haar eigen ritueel als voorbereiding op het moment dat voor het eerst officieel het doek opengaat. Want dat gebeurde die dinsdag. Hoe dat verliep kun u hier lezen:
Bij een aantal van de verslagen vindt u ook foto's.
Toen het doek viel bleef het even stil in de zaal. Een paar seconden later was een donderend applaus ons deel. Bijzonder.
De castleden hadden zich speciaal opgedoft voor het moment waarop de zus van de producent riep: 'De cast! De cast!' (denk er even een plat Amsterdams accent bij) en wij vanuit de coulissen de zaal in liepen. Ook weer zo'n moment voor in de biografie.
Helaas ging de bar vrij vroeg (hoewel, het zal tegen middernacht geweest zijn) dicht en in de buurt was niets meer open maar de laatste bussen waren al vertrokken. Gelukkig was de regisseur zo lief om mij, met bloemen en al, naar huis te rijden met de auto. In de auto ontving ik nog een zeldzaam compliment van hem: 'Goed je focus gehouden!'
Daar doe je het voor.
Woensdag voelde beetje als 'just another day at the office'. Het besef dat ik de avond daarvoor op het toneel stond als onderdeel van een prachtige productie drong nog even niet tot mij door.
Tot 's middags in het theater een voor een enthousiaste en vermoeide collega's binnen druppelden en hun ervaringen deelden.
'Dit is geen amateurtoneel maar een echte grote productie en mijn vader heeft daar een rol in. Wat bijzonder!' zei mijn dochter na afloop tegen een ook aanwezige vriendin van mij.
Ook mijn zoon had genoten van het stuk, gesniffeld bij dramatische scènes en gegniffeld bij een paar grapjes.
Er waren meerdere vrienden van mij bij deze avond en eentje merkte op: 'Dit was de beste musical die ik ooit live heb gezien!' Een prachtig compliment. Ware het niet dat het tevens de eerste musical was die hij ooit live had gezien...;-)
De hele voorstelling was het mij gelukt het gegeven dat mijn kinderen in de zaal zaten te 'blocken' maar tegen het einde verloor ik toch even mijn concentratie ('Dit is de laatste scène. Ik ga zo mijn kinderen zien!') en maakte een klein (maar gelukkig voor het publiek niet erg opvallend) foutje.
Mijn dochter is sinds kort achttien maar accepteerde liever een cola dan een glaasje wijn of bier van haar vader en de vriendin bleef bij mij logeren. Gezellig!
Donderdag ochtend genoten zij en ik samen van het ontbijt bij een leuke zaak om de hoek.
's Middags was ik bij een buurvrouw op de koffie waarna ik weer mijn opwachting mocht maken in het theater dat deze dagen kan worden gezien als mijn tweede huis. Zo voelt dat wanneer je je eigen plekje hebt en mensen om je heen weet die in de loop van weken waarin intensief wordt samengewerkt (en - gespeeld!) gaan aanvoelen als familie.
Die avond zaten wij in een heerlijke 'flow', zowel muzikaal als speltechnisch. Dat viel ook de bezoekers op. Een vriend van mij was zelfs zó onder de indruk dat hij meteen besloot nog een kaartje te kopen om de musical nog een keer te gaan zien. Wat een geweldig compliment! Ook bleek hij toevallig de theaterdirecteur te kennen van vroeger. Een andere vriend die er die avond was bleek bekend te zijn bij zowel een zus van de regisseur alsook bij de vrouw van een acteur. De wereld is klein. En ik ben dat ook. ;-)
Vrijdag begon voor mij traditioneel met het delen van een pot koffie met een buurvrouw. Daarna achterstallig huishoudelijk werk verricht (stofzuigen en zo), mailtjes beantwoord en wat rust genomen. Had gedacht nog even voor een paar uurtjes naar de brouwerij te gaan om daar te werken maar dat bleek toch niet haalbaar. Al was het maar vanwege de twee uren extra reistijd.
Die dag waren er opnames voor de van de musical uit te komen DVD. Gelukkig speelden wij een solide voorstelling, kleine foutjes daargelaten maar die zullen er altijd blijven zijn. Met ruim 30 medewerkers is dat niet verwonderlijk.
Met zeven mensen delen wij deze kleedruimte:
Ik kreeg te horen dat ik mij op het toneel blijkbaar vrijer voel dan op kantoor. Alsof ik in het theater mijzelf kan zijn en buiten het theater loop te acteren. Misschien is dat inderdaad wel zo.
Het was vrijdagavond en dan zijn de café's langer open. Daar maakten wij met een deel van de cast en crew gebruik van. Lekker om weer eens even te doen vanuit mijzelf en niet omdat ik daar voor betaald word: twee uur 's nachts staan dansen.
Zaterdag was voor ons geen gewone weekend dag want wij werden gewoon ook die avond op de planken verwacht. Overdag rustig wat aan het huishouden gedaan en 's middags even koffie gedronken bij een buurvrouw. Na afloop van de redelijk soepel gespeelde voorstelling een drankje gedaan met een vriend die mij ook nog eens naar huis bracht met de auto. Lief!
Zondag vroeger de deur uit dan op andere speeldagen want wij hadden een bespreking in het theater om 12:00u. De regisseur gaf ons nog wat aanwijzingen over verdere verbetering van ons spel en die gaven wij elkaar ook, naast wat tips en verbeterpunten voor techniek. Tijd voor een matinee! Diverse buren van mij waren er bij deze middag en stuk voor stuk waren zij erg enthousiast! Zij waren overigens niet de enigen. Sterker nog: nadat deze foto was gemaakt werden er nog een paar rijen stoelen bijgeplaatst vanwege de stormloop op de kaartjes.
Na een biertje in het theater gingen wij met een groepje collega's nog gezellig even wat eten. Ik had de rendang met lontong en daar een groot glas tijgerthee (met munt en gember. Fijn voor de keel) bij.
Lekker!
Er was ook heerlijke live muziek in het café-restaurant.
Het grootste deel van mijn concentratie-spanne is deze dagen voor de voorstelling. Natuurlijk. Neemt niet weg dat ook mij het nieuws bereikte dat een doorgeslagen idioot bezoekers van een synagoge in Pittsburgh heeft vermoord. 'Zal wel weer zo'n moslim-extremist zijn', volgens de eerste online reacties. Niet dus. De dader bleek een conservatieve blanke Amerikaan die Trump heeft gestemd maar vindt dat de Amerikaanse president niet ver genoeg gaat in zijn haatzaaierij. Reactie van de president: 'De synagoge-bezoekers hadden gewapend moeten zijn, dan was dit niet gebeurt.' Waarbij hij voorbij ging aan het feit dat de synagoge werd beveiligd door vier zwaarbewapende beveiligers maar dat die als eerste werden doodgeschoten.
Het zal niet lang meer duren voor ik weer tijd (en energie. Vooral energie) heb om collega-blogs te lezen en mij in te zetten voor mijn vrijmetselaarsloge en de bewonerscommissie en zo. Woensdag 31 oktober is de (hopelijk slechts voorlopig) laatste voorstelling van The Elephantman, de musical (klik).
Someone like you van Adèle is de muziek van deze week:
Never mind, I'll find someone like you I wish nothing but the best for you two
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Altijd iedereen tevreden stellen is onmogelijk. Zelfs wanneer mensen dat eisen.
Bijvoorbeeld wanneer je een artikel doorstuurt via sociale media:
'Ja maar ik heb niets aan deze informatie dus waarom stuur je dat door?' -'Omdat het artikel mij interessant lijkt voor mensen in mijn netwerk.'
'Maar ik zit in je netwerk en vind het een waardeloos artikel. Dus waarom verspil jij mijn tijd?' -'Heb je het artikel eigenlijk wel gelezen? En heb ik jou gedwongen het te lezen?'
'Ik hoef het artikel niet te lezen om te weten dat het onzin is want de meeste dingen die jij doorstuurt zijn onzin! Nu heb ik ook nog eens door jou mijn tijd verspild!'
-'Nee hoor want je hebt niet eens de paar minuten tijd genomen om het artikel te lezen maar besloot zelf jouw eigen tijd te verspillen door dat mij te laten weten. Waarom vind je dat het mijn schuld is dat jij zelf jouw tijd verspilt aan volkomen zinloze discussies? Maar waarom schrijf je niet zelf een beter artikel? Jij lijkt heel goed te weten hoe dat moet, namelijk.'
'Ik heb daar geen tijd voor.'
-'Misschien als je minder tijd zou besteden aan het voeren van nutteloze discussies?'
'Ha, jij geeft geen goed tegenargument dus ik heb de discussie gewonnen!'
-'Jammer dat jij niet weet dat discussiëren niet gaat om 'winnen' of 'verliezen' maar dat discussiëren gaat om het over en weer presenteren van argumenten om zo nader tot elkaar te komen op een vriendelijke manier. Discussiëren is geen spelletje waarbij degene die het langste volhoudt dat-ie dom is wint.'
Kortom: met mensen die weten hoe het werkt in een discussie communiceer ik graag. Ook al sluiten onze meningen niet op elkaar aan.
Wanneer je uitsluitend mensen om je heen hebt die hetzelfde over dingen denken als jijzelf wordt het al snel saai. Daarom volg ik bijvoorbeeld op Twitter ook uitgesproken PVV-stemmers, VVD-aanhangers en zelfs overtuigd SGP'ers. Met een aantal van hen is het leuk discussieëren en eentje wilde zelfs een drankje met mij doen op een treinstation om in een echt gesprek zijn mening te verduidelijken! Met mensen die zijn vastgeroest in hun denkbeelden heb ik hoegenaamd niets. Voor mij zijn weinig dingen leuker dan mijn mening bij te stellen nadat ik informatie kreeg waar ik voorheen niet over beschikte.
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Goed nieuws vind ik dat er altijd nog mensen zijn die zich hard maken om vooroordelen de wereld uit te helpen. 'Wij blijven niet ons leven lang kinderen, wij zijn geen kleine engelen en wij zijn niet ziek', laat deze jongedame met het Syndroom van Down de wereld weten. Moedig! Maar bovenal: zeer terecht!
‘We are not kids forever, we are not little angels, and we are not sick’ — Vlogger María José ‘Majo’ Paiz Arias is dispelling myths about Down syndrome pic.twitter.com/sYplcVCDzl (klik voor filmpje)
Traditioneel worden vooroordelen bewust in stand gehouden. Gelukkig is het ook traditioneel dat er gebroken wordt met tradities zodra blijkt dat die achterhaald zijn. Zo zal het prototype 'maffe Indiaan' niet langer dienen als mascotte van honkbalploeg Cleveland Indians.
In Amerika laaide een variant op de Zwarte Piet-discussie op. Prima: racisme moet besproken worden.
Billy de Kat houdt goed in de gaten
wie er allemaal langs 'zijn' tuin loopt:
De lolcat van deze week:
'Geen cent naar cultuur!
En onze cultuur moet behouden blijven!'
=========================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'You can't always get what you want'. Onlangs schreef ik over restricties (klik) en dat die vooral mentaal zijn. Wat ons écht weerhoudt van doen wat wij willen zijn natuurwetten. Dat is bijvoorbeeld de reden dat wij niet zonder hulpmiddelen kunnen vliegen. Eigenlijk is er dus niet zo heel veel dat wij niet kunnen. Wat mij bij de vraag brengt: waarom doen wij vaak niet wat wij willen doen?
Maandag mocht ik iets later beginnen met repeteren dan gebruikelijk. De extra tijd benutte ik door een half uurtje langer in bed te blijven liggen, een factuur op te stellen en nog zo wat administratieve zaken af te handelen. Na de laatste voorstellingsdag (31 oktober. Dus als u de voorstelling nog wilt zien...https://the-elephantman.nl/) stop ik weer energie in het communiceren met wooncorporatie Ymere. Nu even niet.
De repetitiedag kostte veel energie want voor het eerst doorliepen wij de hele voorstelling in (bijna) alle kostuums en met (bijna) alle rekwisieten. Lastig want straks in het theater ziet alles er net even anders uit dan in de door ons gebruikte oefenruimte.
Hier een foto van de buitenkant van onze oefenruimte. Ik noem het 'stilleven met ladder, boom en rode deur':
Het script bleef de hele dag in mijn tas zitten als teken dat mijn teksten langzamerhand aardig bekend zijn.
Tegen acht uur 's avonds thuis en de gracht naast mijn woning zag er zo uit:
Lekker stukkie kip gegeten en niet veel later thee gedronken met een buurvrouw die er getuige van was dat ik een paar leuke berichten ontving. Vreugde is leuker wanneer je het gevoel kunt delen.
Na het versturen van een paar e-mails en het bedenken van een paar 'lolcats' was het opeens 11 uur 's avonds en dus tijd om mij te vleien in de armen van Morpheus. Wéér geen televisie gekeken dus. Shazbat!
Dinsdag weer wat puntjes op i's gezet met het repeteren voor de musical. Het was een goede dag! Daarom trakteerde ik mijzelf - na het avondeten met aansluitend koffie bij een buurvrouw - die avond op een biertje in een naburig café
waar ik met een vriendin had afgesproken om ons te laten verrassen door het wekelijks evenement Witte Geit?(klik) : drie verschillende muziekacts van elk zo'n twintig minuten. Erg leuk voor beginnende artiesten maar ook voor reeds gevestigde muzikanten die voor klein publiek nieuw materiaal willen uitproberen. Leuk!
Een van de artiesten was niet komen opdagen maar ook met twee muziekoptredens was het een goede avond.
Woensdag zag ik in de tram een schooljuffrouw worstelen met ruim 20 Openbaar Vervoer chipkaarten: voor elk kind onder haar hoede had zij er eentje gekocht en nu moest zij al die kaartjes een voor een tegen het scanapparaat aan houden. En niet vergeten die handeling te herhalen bij het uitstappen later. Dat moet toch makkelijker kunnen?
Ook in de oefenruimte van The Elephantman werd er geworsteld deze dag. Steeds minder met teksten maar meer met rekwisieten, decorstukken en muzieknoten. Ook dat is onderdeel van het proces. Terwijl de regisseur ingewikkelde zaken doorneemt met de orkestleider en/of een acteur kan de rest even ontspannen:
Het was nog best lekker weer in de pauze:
Al met al was ik 's avonds rond zevenen bij een vriend voor het avondeten en half negen thuis. Was door een vriendin uitgenodigd om mee te gaan naar de film die avond maar helaas...
Toch vermaakte ik mij prima. Met het versturen van e-mails en het schoonmaken van de oven bijvoorbeeld.
Donderdag oefenden wij onze kostuumwisselingen. Voor sommige castleden zijn er haastverkledingen bij en het is wel zo handig de minuten en seconden te tellen tussen de ene en de volgende scène en of er eventueel hulp nodig is van de aanwezige kleedster(s). Deze dag kwam ook de officiële trailer voor onze voorstelling online:
Vlakbij huis zag ik dit plaatje:
Thuis wat lekker eten opgewarmd dat eerder door een buurvrouw was gekookt en later op de avond haar gezellig op visite gehad.
Vrijdag speelden wij de hele voorstelling in de oefenruimte. Twee maal. De eerste keer strak volgens het script en de regie-aanwijzingen en de tweede keer wat losser, speelser. Bij beide manieren van spelen zie je wat moois ontstaan en soms gebeurt er dan iets wat eigenlijk niet de bedoeling was maar stiekem mooier is dan gepland. Dát zijn de momenten waarop de magie plaatsvindt. Dat is mooi.
Op het einde van de werkdag werden alle kostuums, rekwisieten en decorstukken ingepakt voor vervoer naar het theater waar wij gaan spelen: Het Zonnehuis (klik) in Amsterdam-Noord.
Zaterdag draaide de wasmachine. Twee maal. Voor mijzelf en voor een buurvrouw. Bij haar dronk ik een kop koffie en later op de dag dronk ik koffie met een andere buurvrouw. Met haar bezocht ik een lokaal bioscoopcomplex. Daar zagen wij de rolprent 'Studio 54', een documentaire over de legendarische New Yorkse discotheek. Boeiend verhaal!
Onderweg schoot ik dit plaatje van een stuk nieuwbouw:
Niet lang na het eten had ik even een collega op bezoek. Gezellig!
Tijdens het strijken die avond zag ik de filmklassieker 'Enemy of the State', over een overheid die niet alleen criminelen afluistert maar ook onschuldige burgers. En hen daarmee bestempelt als criminelen. Een oud verhaal maar eng dichtbij de waarheid van onze huidige wereld. Denk maar aan de recente verdwijning van columnist Khashoggi waar de regering van Saoedi Arabië bewust over loog (eerst was hij voor zijn verdwijning 'al vertrokken uit het consulaat in Turkije' maar inmiddels 'raakte hij verwikkeld in een handgemeen met 15 mensen en viel daarbij per ongeluk in een elektrische bottenzaag waarna per ongeluk zijn ledematen zoek waren geraakt.') en de Amerikaanse president Trump die beweert de leugens te geloven. Dat Saoedi Arabië tijdens de verdwijning van Khashoggi 100 miljoen dollar overmaakte naar de staatskas van de Verenigde Staten van Amerika is vast puur toeval. Al zullen weinigen dat geloven. Helaas heeft het er alle schijn van dat liegen en bedriegen de norm is geworden.
Zondag lekker rustig wakker geworden. Met koffie, een hardgekookt ei en babbelen met een buurvrouw. Een andere buurvrouw kwam ook nog even langs en bracht - superlief! - eten mee voor die avond. Heerlijk rustig aan gedaan, deze dag.
Af en toe denk ik aan mijn gezondheid. Daarom goede koffiebonen (en die zelf met de hand malen voor extra lichaamsbeweging...;-)), bananen en kiwi's:
Boodschappen gedaan, plantjes water gegeven, e-mails beantwoord, koffie gedronken bij een buurvrouw en haar man waarna een andere buurvrouw bij mij thee kwam drinken, lakens gewisseld en een en ander bestudeerd als voorbereiding op de technische doorloop van de voorstelling.
De muziek van deze week is van Rammstein. Hier is 'Sonne':
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Paul Allen en Wim Kok
=============================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn stukjes niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Een veelgehoord argument tegen het homohuwelijk is dat dat zou ingaan tegen het traditionele huwelijk. Maar 'het traditionele huwelijk' is net als 'de allochtoon': niet bestaand. Zoals er vele soorten allochtonen bestaan ('Iedereen die uit een niet-Westers buitenland komt. Behalve Japan en Indonesië want dat zijn 'beschaafde' landen maar mensen uit een deel van Indonesië zijn natuurlijk wél allochtoon want zij wonen in een bos. En Europeanen zijn allemaal westers en dus autochtoon. Behalve Turken.'), zo bestaan er ook vele tradities rond 'het huwelijk.' Zie: http://www.huffingtonpost.com/2014/01/20/historical-marriage-definitions_n_4589763.html?utm_hp_ref=tw (Engels)
'Uithuwelijken' is zo'n oude traditie. Bovendien een traditie die nog niet eens zo heel lang geleden ook in Nederland (en België?) volkomen normaal was. Met name onder de adel. In andere landen is het noodzaak: wanneer je regelt dat je dochter trouwt met een rijke man gaat je gezin niet dood van de honger.
Tegenwoordig vinden veel westerlingen dat 'de Islam' (net zo'n nietszeggende term als 'het Christendom') een 'achterlijke cultuur' is 'want vrouwen worden er gedwongen uitgehuwelijkt'. Dat dit domweg niet waar (klik) is en verreweg de meeste mensen van Turkse en Marokkaanse komaf zelf hun partner kiezen doet voor sommigen absoluut niet ter zake 'want feiten hebben niets met de werkelijkheid te maken'. Een enkel geval waarbij wél een meisje gedwongen wordt uitgehuwelijkt is niet typerend voor de hele groep. Als dat zo zou zijn zou elke christen een neo-Nazi zijn 'want veel neo-Nazi's noemen zich christen'.
Dat een vooraanstaande groot-moefti (klik) bindend heeft bepaald dat vaders die hun dochter tegen haar zin aan een man binden de gevangenis in moeten maakt mensen die geloven dat 'alle moslims achterlijk' zijn ook absoluut niet uit 'want het is zo want dat vind ik en het stond op Facebook!'. Althans, die indruk krijg ik uit berichten op Facebook, Twitter en gesprekken in de buurt.
En wie de gewoonte van uithuwelijken ziet als bewijs dat een bepaalde religie 'achterlijk' is, zal moeten erkennen dat dan ook het Christendom een 'achterlijke' religie is want ook onder christenen komt uithuwelijken (klik) veelvuldig voor.
=================================================
Tip: ook ik had mijn vooroordelen over het onderwerp maar besloot dat ik toch wilde weten hoe het nu eigenlijk zat. Google is dan mijn vriendje. Probeert u het eens!
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Goed nieuws is dat men eindelijk afwijkt van het standaard beeld van 'superheld'. Het duurde een tijdje maar niet meer alle superhelden zijn blanke mannen met veel spieren en vierkante kinnen. Er zijn nu ook vrouwelijke superhelden en superhelden met een donkere huidskleur. Binnenkort zijn er wellicht ook eindelijk superhelden uit islamitische landen:
Goed nieuws vind ik ook dat er hoop is voor onze toekomst. Als voorbeeld dient deze jongedame van 15 (klik) die spijbelt van school om aandacht te vragen voor het milieu. Zij vindt dat 'de grote mensen' te veel praten en te weinig doen. Ik denk dat zij daar gelijk in heeft.
Uit de oude doos:
Maneki Neko ziet een duif op het balkon
De lolcat van deze week:
'U wil gelijke behandeling
EN worden gezien als individu?'
=================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'Welkom in de 21ste eeuw, pap!' gaf mijn dochter als antwoord op het allereerste berichtje dat ik haar stuurde via de online dienst 'WhatsApp'. Jarenlang heb ik het gebruik van deze communicatiedienst uitgesteld maar als castlid van een musical kom ik daar niet meer onderuit: het wijzigen van repetitieschema's, het aanpassen van teksten, het doorgeven van kostuummaten en wat dies meer zij, het wordt allemaal doorgegeven binnen luttele seconden. Aan de hele groep tegelijk. Toch best wel handig. Lastig vind ik dat je aan het bliepje van de mobiel niet kunt horen of een bericht wel of niet 'nuttig' is. Gelukkig kun je 'notificaties' ook uitzetten en wanneer het zo uitkomt zien of er een nieuw bericht is.
Maandag zag ik dit plaatje onderweg naar de studio:
Ter hoogte van de Amstel:
Deze dag hadden wij een zogeheten 'Sitzprobe'. Cast en muzikanten kwamen samen om letterlijk tekst en muziek van de musical samen te voegen: een prachtig moment om mee te maken!
Was tegen zeven uur 's avonds thuis. Hapje eten, e-mails beantwoorden vanuit mijn taken als secretaris en penningmeester want ook dat gaat gewoon door. Aantekeningen in mijn script uitgewerkt zodat ik ook een paar dagen later nog weet wat ik met een bepaalde krabbel, een lijntje of een sterretje bedoelde. Een paar fijne telefoontjes gepleegd en de dag geëindigd met het delen van een pot thee en het uitwisselen van wedervaren met een buurvrouw.
Dinsdag genoten van mijn acterende collega's. Hier doet de regisseur voor hoe de wals gedanst dient te worden:
En hier is zijn hond:
Wat leer ik toch veel van hen! Het is hard werken maar de teksten zitten er aardig goed in. Nu is het een kwestie van vanuit het karakter spelen met die teksten. Een mooi deel van het proces ook! Op de weg terug naar huis bij de kleermaker wat vermaakte broeken opgehaald. Onlangs stond ik bijna in mijn onderbroek in de studio omdat mijn broek spontaan afzakte. Ben een paar kilo afgevallen sinds de eerste repetitiedag.
Eten bij een buurvrouw ging niet door omdat zij ziek was (beterschap, buurvrouw!). De vrijgekomen tijd benutte ik onder meer met het doen van de kwartaalaangifte omzetbelasting. Altijd weer een feestje. Nog even kort een andere buurvrouw gesproken en vroeg naar bed. Best wel moe namelijk.
Woensdag tijdig de deur uit voor repetitiedag nummer...eh...ik ben even de tel kwijt. Deze dag speelden wij voor het eerst een volledige voorstelling in de oefenruimte. Natuurlijk ging het niet volledig vlekkeloos maar het is nu al te zien dat het publiek over enkele weken gaat genieten. Ik verval in herhaling maar het is echt heerlijk om te leren van mijn collega's!
Hier een paar productie-foto's gemaakt door de binnenkort wereldberoemde fotograaf Andy Doornhein:
(klikken=vergroten)
Thuis aangekomen mocht ik nog even een buurvrouw helpen met de laatste hand leggen aan het winterklaar maken van mijn voortuintje: een rij verwijderde stoeptegels onder mijn slaapkamerraam.
Wát een werk heeft zij in haar eentje verzet! Geweldig! Terwijl de buurvrouw de bulk van het werk verrichtte en ik weinig meer deed dan heen en weer lopen met een gieter spraken wij diverse voorbij lopende buren.
Een banaan diende als plaatsvervangende avondmaaltijd want ik werd reeds om 19:00u op locatie verwacht voor een cursus 'communiceren met de woningcorporatie'. Dat was in deze straat:
Eigenlijk best erg dat die cursus in een behoefte voorziet want steeds weer blijkt dat woningcorporaties lang niet altijd het beste voor hebben met de huurders. Een rollenspel maakte deel uit van de cursus. Ik ontving diverse complimenten. Komt al dat oefenen in acteren van de laatste paar weken toch nog van pas!
Donderdag zag ik dit, niet lang nadat ik de voordeur achter mij sloot:
Ook weer het grootste deel van de dag op de studiovloer gestaan. Ik was wat gespannen omdat na een paar weken repeteren ik nog steeds niet al mijn teksten en danspassen goed ken maar gelukkig ben ik daar niet de enige in: zelfs zeer ervaren collega's vergeten wel eens een zin uit te spreken of een rekwisiet op te pakken. Ik voelde mij meteen meer ontspannen!
Dat merkte ook de buurvrouw die 's avonds op de thee kwam nadat ik wat telefoontjes had gepleegd, e-mails had verstuurd en het avondeten had genoten bij een vriend die ik mocht helpen met een computerprobleem.
Vrijdag doorliepen wij de hele voorstelling. Zittend in een kring en zonder script. Een 'Italiaantje' (klik) heet dat; een term die ik voorheen niet kende. Het ging verrassend goed. Natuurlijk zijn er nog wat i's die puntjes behoeven maar het stuk ziet er nu al goed uit. Maar wij willen er nog aan sleutelen. Voor onszelf, voor vrienden die komen kijken maar natuurlijk ook voor de bezoekers die een kaartje kopen en een goede voorstelling verwachten te zien. Die gaan wij hen leveren!
Op het einde van de dag genoten wij van een welverdiende vrijdagmiddagborrel.
Daar mogen natuurlijk altijd bitterballen bij!
Het was ook nog eens heerlijk weer. Een paar collega's gingen nog even aan de rol maar ik besloot - al was de verleiding groot - naar huis te gaan om nog een uurtje te werken als secretaris en op tijd naar bed te gaan. 51 Jaren jong pas en dan toch al zo verstandig! ;-)
Zaterdag begon de dag met het drinken van koffie en het eten van een eitje samen met een buurvrouw. Daarna mocht ik werken in het prachtige Tropenmuseum op de 'Cool Japan' expositie. Hier de centrale hal:
Niet voor alle bezoekers toegankelijk maar ook bijzonder fraai:
Nietsvermoedende bezoekers liepen daar zomaar het Pokémon karakter Jibanyan tegen het lijf!
Een leuk extra'tje was dat een vroegere klasgenote (niet de dame op deze foto) er werkt. Ook na 34 jaren blijken mensen elkaar te kunnen herkennen.
Thuis was er een gezellig etentje met een paar buren. Om acht uur's avonds nog gewoon in t-shirt in de tuin zitten in oktober! Over het weer niets te klagen... Later verstuurde ik wat mailtjes en zo en dronk ik thee met een buurvrouw terwijl op de achtergrond het Nederlands voetbalteam met 3 tegen 0 van het Duitse team won.
Zondag was het ook prettig weer en ook deze dag mocht ik naar het Tropenmuseum. Waar mensen op de foto gingen met een Japans stripfiguur en ik genoot van een bijzondere tentoonstelling onder de naam 'Cool Japan'. Die ging vooral over de invloed van de Japanse cultuur op die van 'ons' (Nog niet zo lang geleden was bijvoorbeeld 'Cosplay' ('Costume play': je verkleden als je favoriete strip/spel/filmkarakter) een typisch Japans verschijnsel maar inmiddels ook in Nederland gemeengoed:
maar zeker ook over de vraag: 'Wat is 'cultuur' eigenlijk en kun je cultuur wel bezitten en dus spreken van 'onze' of zelfs 'mijn' cultuur?' Daar zal ik nog wel eens een blogpost aan gaan wijden, denk ik.
Vanwege mijn achtergrond ging mijn interesse natuurlijk ook uit naar dat deel van het museum dat gewijd is aan Indonesië
(Boven: wajang poppen. Onder: diverse schilderijen)
en het kolonialisme dat niet alleen veel rijkdom bracht aan enkelen maar vooral veel ellende aan velen.
Wat pleit voor het Tropenmuseum is dat men toegeeft te hebben bijgedragen aan de beeldvorming van de 'domme, barbaarse maar best wel schattige' inwoners van diverse streken maar dat idee - gelukkig - vanaf enkele decennia geleden hebben losgelaten. Dat mensen andere gewoontes, ideeën en een andere kleur huid hebben dan jij zelf houdt niet automatisch in dat jouw gewoontes, huidskleur en ideeën superieur zijn aan die van een ander.
Jammer dat het oude beeld nog niet bij iedereen is vervangen door de modernere opvatting dat alle mensen mensen zijn, waar op Aarde of in de tijd zij zich ook bevinden.
Bij thuiskomt gezellig in de binnentuin aan de thee gegaan met een buurvrouw en later op de avond binnen met een andere. Ik voelde mij zeer ontspannen toen ik die avond bijtijds naar bed ging. Fijn!
You're making me sweat sweat sweat my heart down deep into your soul
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Montserrat Caballé en Pik Botha
(O, en een paar weken terug overleed Peggy Sue, de inspiratie voor het gelijknamige lied van Buddy Holly)
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
