De week voorbij

Soms hoor ik mensen wel eens praten over hun gezin met jonge kinderen en dan voel ik even een steek van jaloezie. Ondanks de problemen die er ook zeker zijn vond ik het ook een heerlijk gevoel om een gezin te hebben. Maar dan denk ik: 'Ja, maar dat heb ik allemaal meegemaakt!' Dat mijn leven nu in een andere fase zit heeft daar niets mee te maken. Hoe is dat met u: verlangt u wel eens terug naar uw leven van een aantal jaren geleden?

Maandag kon ik het niet laten en belde toch maar het bedrijf dat bij mij een CV-installatie zal komen aanleggen. De meneer was verbaasd te horen dat woningcorporatie Ymere nog steeds niet mijn muren had geïsoleerd: 'Ja maar zij hebben toch in augustus toegezegd dat ze dat zo snel mogelijk zouden gaan doen?' Deze meneer wist blijkbaar niet dat het woord 'spoedig' voor Ymere een heel andere betekenis heeft dan voor alle anderen. Nu weet hij dat wel. Hij zal zelf contact opnemen met Ymere hierover. Ik wenste hem veel succes.

Die middag stonden cast en orkest van The Elephantman, De Musical voor het eerst in theater 't Zonnehuis, tot en met 31 oktober het tweede huis van tientallen artiesten en technici.
Onderweg erheen stapte ik over van tram op bus bij station Sloterdijk:

 Ook het orkest kreeg een soundcheck:

Hier de buitenkant van theater 't Zonnehuis:

Er werd gepast en gemeten, geboord en gegeten. Ook de kleinste puzzelstukjes kregen een plek in het grotere plaatje.

Dinsdag rustig wakker geworden met het gevoel dat het allemaal wel goed zal komen en het aquarium van Quick & Flupke en Caesar Alexander Draconius III schoongemaakt. Ze zijn weer zichtbaar!

Op straat staan kletsen met een buurman en in het theater - na het technisch doorlopen van een aantal scènes en het ontvangen van een paar praktische regie-aanwijzingen een hapje gegeten en de zogeheten Toi Toi Toi's uitgewisseld: kleine - aan de show gerelateerde - cadeautjes om je collega's succes te wensen zonder de term 'veel succes!' te bezigen. Want dat brengt ongeluk...

Bijna klaar voor de allereerste officiële opvoering...

 (Foto's: Andy Doornhein) 

Terwijl de ene gaat mediteren en een collega nog even zangoefeningen doet, loopt een ander een rondje om het theater terwijl weer een ander flauwe grapjes gaat staan maken terwijl de ene nog vijfmaal controleert of een rekwisiet wel op de goede plek ligt. Zo heeft ieder zijn of haar eigen ritueel als voorbereiding op het moment dat voor het eerst officieel het doek opengaat. Want dat gebeurde die dinsdag. Hoe dat verliep kun u hier lezen:

https://theaterparadijs.nl/musical/2863-recensie-de-elephantman-echte-schoonheid-zit-van-binnen-2?jjj=1540384324137

https://www.musicalnieuws.nl/news/read/de-elephantman-ontroert-vertedert-en-daagt-uit/1

https://musicalsites.nl/the-elephantman-vertelt-zijn-verhaal-en-laat-je-niet-meer-los/

https://www.theaterkrant.nl/recensie/de-elephant-man/stichting-tem-en-affolter-productions/

https://www.tipvanannerose.nl/elephantman-musical-gaat-zien/

Bij een aantal van de verslagen vindt u ook foto's.

Toen het doek viel bleef het even stil in de zaal. Een paar seconden later was een donderend applaus ons deel. Bijzonder.

De castleden hadden zich speciaal opgedoft voor het moment waarop de zus van de producent riep: 'De cast! De cast!' (denk er even een plat Amsterdams accent bij) en wij vanuit de coulissen de zaal in liepen. Ook weer zo'n moment voor in de biografie.

Helaas ging de bar vrij vroeg (hoewel, het zal tegen middernacht geweest zijn) dicht en in de buurt was niets meer open maar de laatste bussen waren al vertrokken. Gelukkig was de regisseur zo lief om mij, met bloemen en al, naar huis te rijden met de auto. In de auto ontving ik nog een zeldzaam compliment van hem: 'Goed je focus gehouden!'

Daar doe je het voor.

Woensdag voelde beetje als 'just another day at the office'. Het besef dat ik de avond daarvoor op het toneel stond als onderdeel van een prachtige productie drong nog even niet tot mij door.

Tot 's middags in het theater een voor een enthousiaste en vermoeide collega's binnen druppelden en hun ervaringen deelden.

'Dit is geen amateurtoneel maar een echte grote productie en mijn vader heeft daar een rol in. Wat bijzonder!' zei mijn dochter na afloop tegen een ook aanwezige vriendin van mij.

Ook mijn zoon had genoten van het stuk, gesniffeld bij dramatische scènes en gegniffeld bij een paar grapjes.

Er waren meerdere vrienden van mij bij deze avond en eentje merkte op: 'Dit was de beste musical die ik ooit live heb gezien!' Een prachtig compliment. Ware het niet dat het tevens de eerste musical was die hij ooit live had gezien...;-)

De hele voorstelling was het mij gelukt het gegeven dat mijn kinderen in de zaal zaten te 'blocken' maar tegen het einde verloor ik toch even mijn concentratie ('Dit is de laatste scène. Ik ga zo mijn kinderen zien!') en maakte een klein (maar gelukkig voor het publiek niet erg opvallend) foutje.

Mijn dochter is sinds kort achttien maar accepteerde liever een cola dan een glaasje wijn of bier van haar vader en de vriendin bleef bij mij logeren. Gezellig!

Donderdag ochtend genoten zij en ik samen van het ontbijt bij een leuke zaak om de hoek.

's Middags was ik bij een buurvrouw op de koffie waarna ik weer mijn opwachting mocht maken in het theater dat deze dagen kan worden gezien als mijn tweede huis. Zo voelt dat wanneer je je eigen plekje hebt en mensen om je heen weet die in de loop van weken waarin intensief wordt samengewerkt (en - gespeeld!) gaan aanvoelen als familie.

Die avond zaten wij in een heerlijke 'flow', zowel muzikaal als speltechnisch. Dat viel ook de bezoekers op. Een vriend van mij was zelfs zó onder de indruk dat hij meteen besloot nog een kaartje te kopen om de musical nog een keer te gaan zien. Wat een geweldig compliment! Ook bleek hij toevallig de theaterdirecteur te kennen van vroeger. Een andere vriend die er die avond was bleek bekend te zijn bij zowel een zus van de regisseur alsook bij de vrouw van een acteur. De wereld is klein. En ik ben dat ook. ;-)

Vrijdag begon voor mij traditioneel met het delen van een pot koffie met een buurvrouw. Daarna achterstallig huishoudelijk werk verricht (stofzuigen en zo), mailtjes beantwoord en wat rust genomen. Had gedacht nog even voor een paar uurtjes naar de brouwerij te gaan om daar te werken maar dat bleek toch niet haalbaar. Al was het maar vanwege de twee uren extra reistijd.

Die dag waren er opnames voor de van de musical uit te komen DVD. Gelukkig speelden wij een solide voorstelling, kleine foutjes daargelaten maar die zullen er altijd blijven zijn. Met ruim 30 medewerkers is dat niet verwonderlijk.

Met zeven mensen delen wij deze kleedruimte:

Ik kreeg te horen dat ik mij op het toneel blijkbaar vrijer voel dan op kantoor. Alsof ik in het theater mijzelf kan zijn en buiten het theater loop te acteren. Misschien is dat inderdaad wel zo.

Het was vrijdagavond en dan zijn de café's langer open. Daar maakten wij met een deel van de cast en crew gebruik van. Lekker om weer eens even te doen vanuit mijzelf en niet omdat ik daar voor betaald word: twee uur 's nachts staan dansen.

Zaterdag was voor ons geen gewone weekend dag want wij werden gewoon ook die avond op de planken verwacht. Overdag rustig wat aan het huishouden gedaan en 's middags even koffie gedronken bij een buurvrouw. Na afloop van de redelijk soepel gespeelde voorstelling een drankje gedaan met een vriend die mij ook nog eens naar huis bracht met de auto. Lief!

Zondag vroeger de deur uit dan op andere speeldagen want wij hadden een bespreking in het theater om 12:00u. De regisseur gaf ons nog wat aanwijzingen over verdere verbetering van ons spel en die gaven wij elkaar ook, naast wat tips en verbeterpunten voor techniek. Tijd voor een matinee! Diverse buren van mij waren er bij deze middag en stuk voor stuk waren zij erg enthousiast! Zij waren overigens niet de enigen. Sterker nog: nadat deze foto was gemaakt werden er nog een paar rijen stoelen bijgeplaatst vanwege de stormloop op de kaartjes.

Na een biertje in het theater gingen wij met een groepje collega's nog gezellig even wat eten. Ik had de rendang met lontong en daar een groot glas tijgerthee (met munt en gember. Fijn voor de keel) bij.

Lekker!
Er was ook heerlijke live muziek in het café-restaurant.

Het grootste deel van mijn concentratie-spanne is deze dagen voor de voorstelling. Natuurlijk. Neemt niet weg dat ook mij het nieuws bereikte dat een doorgeslagen idioot bezoekers van een synagoge in Pittsburgh heeft vermoord. 'Zal wel weer zo'n moslim-extremist zijn', volgens de eerste online reacties. Niet dus. De dader bleek een conservatieve blanke Amerikaan die Trump heeft gestemd maar vindt dat de Amerikaanse president niet ver genoeg gaat in zijn haatzaaierij. Reactie van de president: 'De synagoge-bezoekers hadden gewapend moeten zijn, dan was dit niet gebeurt.' Waarbij hij voorbij ging aan het feit dat de synagoge werd beveiligd door vier zwaarbewapende beveiligers maar dat die als eerste werden doodgeschoten.

Het zal niet lang meer duren voor ik weer tijd (en energie. Vooral energie) heb om collega-blogs te lezen en mij in te zetten voor mijn vrijmetselaarsloge en de bewonerscommissie en zo. Woensdag 31 oktober is de (hopelijk slechts voorlopig) laatste voorstelling van The Elephantman, de musical (klik).

Het Engelstalige stukje van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2018/10/personality.html

Someone like you van Adèle is de muziek van deze week:



Never mind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you two


In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/