Deel 1 van een uit twee delen (het laatste deel staat hier volgende week vrijdag, ijs en weder dienende) bestaand vervolgverhaal dat ik onlangs instuurde voor een verhalenwedstrijd:
===========
Hij was een man met een missie. Een geheime missie. Een missie zó geheim dat die officieel niet bestond. Officieel had hij een sabattical genomen na de plotselinge dood van zijn vader en was hij niet meer dan een toerist, bezig aan een rondreis langs eeuwenoude tempels en adembenemend natuurschoon. Zijn baas had begrepen dat hij er even een tijdje tussenuit moest. Daarom hoefde hij ditmaal geen excuus te verzinnen om vrijaf te krijgen van zijn werk.
Meestal meldde hij zich simpelweg ziek wanneer hij een opdracht kreeg van zijn land, zijn échte werkgever. Althans, dat was wat hij dacht.
Eigenlijk interesseerde het hem niet eens wat hij dacht of wat anderen dachten; dit was het werk waar hij voor leefde! Door een paar keer per jaar zijn militaire vaardigheden in te zetten voor zijn land had hij het idee dat hij meewerkte aan het beter maken van een zieke wereld. Als zijn werkgever hem wilde inzetten als medicijn, dan moest dat maar!
Hij vermoedde wel eens dat het medicijn soms erger was dan de kwaal maar zette nooit vraagtekens bij wat zijn land van hem vroeg.
Natuurlijk wist hij dat de kans bestond dat hij het niet zou overleven. Daar had hij letterlijk voor getekend. Sterker nog, het scenario van zijn overlijden stond al vast: mocht het misgaan dan zou hij zijn gestorven aan voedselvergiftiging. Geen onbekende doodsoorzaak voor een westerling in dit deel van de wereld.
Het doelwit had hij uitgebreid bestudeerd en al na een paar weken zat zijn taak erop en kon hij naar huis. Maar waarom zou hij? Niemand zat tenslotte op hem te wachten en hier kon hij zich nuttig maken. Bovendien was hij nu wel eens toe aan een échte vakantie; gewoon genieten van een paar simpele bustochten en foto's maken van dieren die hij in eigen land alleen maar in de dierentuin zag. Natuurlijk af en toe flink de bloemetjes buiten zetten met toevallig ontmoette landgenoten die op zoek waren naar eenvoudig vermaak.
Maar het echte vakantiegevoel zou hij nooit ervaren. Altijd zou hij die leegte blijven voelen, die knagende leegte veroorzaakt door het ontsnappen van de laatste prooi. Hij wilde niet teruggaan naar huis en diep in zijn hart wist hij dat hij ook niet kon blijven. Toch probeerde hij zich aan te passen: hij droeg lokale kleding, at lokale gerechten en probeerde zich zelfs de taal eigen te maken!
De jonge dorpslerares vond zijn pogingen om in haar taal te spreken erg vermakelijk maar bleef hem geduldig helpen. Misschien omdat hij in Amerikaanse dollars voor haar lessen betaalde of omdat zij hem oprecht aardig vond. Maar dat maakte niets uit.
Hij probeerde haar te zeggen: 'Ik vind dat je een lieve glimlach hebt'. Toen zij dat hoorde, blosjes op haar wangen kreeg en verlegen het hoofd wegdraaide wist hij niet of zijn boodschap goed was overgekomen. Hij werd uitgenodigd om bij haar en haar familie te komen eten en voelde zich bijna volledig geaccepteerd. Van haar oma mocht hij haar zelfs meenemen naar de bioscoop in de stad!
Maar een paar maanden later bleken de cultuurverschillen te groot en zag hij zich gedwongen afscheid te nemen van het dorp dat hij al die tijd als 'thuis' had beschouwd. En van de mensen die hij al bijna als familie was gaan beschouwen. In de nacht van het afscheid kon zijn privé-lerares alleen maar giechelen. Als een klein meisje dat haar beste vriendinnetje een geheim toevertrouwt.
Hij koesterde de ervaring maar wist dat hij hier niet thuishoorde; 'East is east and west is west and never the twain shall meet'.
Hij pakte zijn oude leventje weer op, ontmoette zelfs een leuke vrouw en besloot met haar te trouwen en hoewel de mogelijkheid bleef bestaan werd hij niet meer opgeroepen voor actieve dienst.
Er was veel gebeurd in die paar maanden dat hij in Azië zat. Op het meeste ervan was hij niet trots en daarom probeerde hij de hele ervaring te vergeten of tenminste af te doen als een lang vergeten vakantie. Dat lukte vrij goed, mede dankzij zijn training.
Alleen een paar prachtige donkere vrouwenogen bleven hem achtervolgen in zijn nachtmerries...
Jaren later kwam hij thuis van zijn ambtenarenbaantje en ontdekte dat er een heuse brief in zijn brievenbus zat. Met luchtpoststempel en al. Natuurlijk was hij nieuwsgierig, gooide de avondkrant en de aanmaning van het energiebedrijf gewoon op de grond en ritste de vreemde envelop meteen open.
