Zij droeg haar glimlach als een masker dat een diep en duister geheim moest verbergen. Hij voelde zich geraakt door een ongekende droefenis wanneer hij bij haar was.
Natuurlijk zag hij haar alleen wanneer haar man niet thuis was. Die was dan op zijn werk of zat TV te kijken bij z'n moeder.
Wanneer zij sprak probeerde hij te horen wat zij niet zei. En daarop te reageren. Maar niet te rechtstreeks.
Soms deed hij niets meer dan haar vasthouden en vaak leek dat voldoende.
Toen hij vanuit het ziekenhuis werd gebeld omdat zij naar hem had gevraagd was hij niet verbaasd.
Soms zeggen aanrakingen meer dan duizend woorden.
BeantwoordenVerwijderenLove As Always
Di Mario
Ik wil meteen de rest lezen!
BeantwoordenVerwijderenEn ik probeer het verhaal te lezen wat je juist niet schrijft. Tussen de regels staat soms meer als menig leest..
BeantwoordenVerwijderenSoms moet je niet reageren
BeantwoordenVerwijderenHet verbaast mij ook een beetje.
BeantwoordenVerwijderenEen triest verhaaltje. Knap verwoord in zo weinig letters.
BeantwoordenVerwijderentest: is het niet mogelijk om anoniem te reageren?
BeantwoordenVerwijderenToch wel dus. Groet, Fokko ;-)
BeantwoordenVerwijderenAlleen staat er nu een prullenbakje bij elk bericht. Dus als iemand als Jerry of een of andere andere idioot raar gaat doen, doet de moderator gewoon 'Klik!' Handig...;-)
BeantwoordenVerwijderenZiekenhuis, daar komt alles samen, en dan ook echt alles! Ziekte en dood, geboorte en beterschap. Vriendschap en liefde.
BeantwoordenVerwijderen