Reageren

Afgelopen donderdag was vrij hectisch: eerst een fotoshoot van 11.00 tot 16.00uur, daarna een thema-avond mede-presenteren van 17.00 tot 20.00uur en daarna een optreden in een theatershow van 21.00 tot 23.00uur. En dan nog gezellig nababbelen ook natuurlijk, ondermeer met een oudtante! Al met al lag ik om half drie in mijn bedje.

Vrijdagochtend geprobeerd wat rust te pakken maar het huishouden riep mij tot de orde. Toen 's avonds een etentje met het model dat eerdaags op de kaft staat van mijn nieuwe verzamelbundel en later op de avond nog even een buurvrouw masseren. En wederom werd het laat.

Vandaag dochter Eva opgehaald, met haar en haar broer op visite geweest bij mijn moeder en daarna langsgeweest bij mijn oppasbaby's en hun papa en mama. Al met al ben ik nu vrij moe.

Ach ja, u kent zelf ook vast wel van die dagen...

U bent vast ook wel eens van die korte vragenlijsten tegengekomen, of "polls" zoals ze tegenwoordig meestal worden genoemd. Ik doe daar zelden aan mee omdat meestal in de vraagstelling besloten ligt wat het enige juiste antwoord zou moeten zijn.

Een mooi voorbeeld van hoe bijvoorbeeld De Telegraaf en RTL4 mensen een mening opleggen vind ik deze (uit de komische Engelse serie "Yes, Minister"):

Wil je als overheid de dienstplicht weer invoeren dan leg je burgers de vraag voor "U vindt toch ook dat ons land verdedigd moet kunnen worden?". Maar als de oppositie tegen de invoering van dienstplicht is dan zal die de burgers vragen "Wat vindt u er van dat uw zoon wordt opgeleid tot moordenaar?"

Het is dus altijd goed om een vraag goed te lezen voordat u antwoord geeft en u niet te laten leiden door onderbuikgevoelens.

Bij het lezen van dit stuk (klik om te lezen) door columniste Malou van Hintum kon ik mij niet aan de indruk onttrekken dat ook deze schrijfster last had van onderbuikgevoelens.

Zij vindt het voorstel van D66 om de alimentatie-verplichting van vaders te beperken tot 3 jaar vrouwonvriendelijk. Zij is van mening dat vrouwen geen zelfstandige sterke mensen kunnen zijn die prima in staat zijn hun eigen keuzes te maken. In het stuk geeft zij aan dat vrouwen met hun partner afspreken dat hij fulltime blijft werken terwijl zij een groot deel van haar tijd en aandacht aan de kinderen schenkt. Zelfs volgens van Hintum is dat de eigen keus van de vrouw.

Toch vindt de columniste dat na een eventuele scheiding de ex-man zijn ex-vrouw ten minste 12 jaren lang financieel zou moeten onderhouden "want zij heeft tenslotte een beloning verdiend door voor de kinderen te zorgen en zo."

Pardon? En al die jaren was de vader "alleen maar" een soort van suikeroompje? Al die jaren mocht hij zijn vrouw én kinderen onderhouden door hen te voorzien van voedsel, kleding en wat dies meer zij? En dan mag hij daarna van de rechter zijn kinderen nauwelijks meer zien omdat die standaard aan mama worden toegewezen? En als "beloning" mag hij -aldus van Hintum- dan ook nog'ns 12 jaar lang zijn ex onderhouden "omdat die zo zielig is en ook na de scheiding tenminste 12 jaar lang nodig heeft om weer aan een baan te komen"?

Ik vindt het hele idee hierachter bijzonder vrouw-onvriendelijk. Uiteraard zal ik de link naar dit stukje opsturen naar mevrouw van Hintum en haar vragen te reageren.

Update: De columniste en ik zijn via Twitter nader tot elkaar gekomen en hoewel wij het zeker niet helemaal met elkaar eens zijn respecteren wij elkaars mening. En zo hoort't natuurlijk ook.