Vandaag rustig m'n achterstallig administratie gedaan, een handwas gedaan èn een machinewas, een beetje lopen opruimen en een vriend geholpen met een computer-probleempje. Lekker rustig dagje dus.
Gisteren haalde ik weer'ns stokbrood in plaats van gewoon brood. Tot genoegen van mijn zoon...'Lekker, pap!'. Het avondeten bestond uit krieltjes met haricoverts en kipkluifjes. Simpel. En best lekker. Maaltijden hoeven niet heel uitgebreid te zijn en van alles te bevatten. In mijn optiek gaat het vooral om afwisseling zodat je lichaam op termijn van alles voldoende binnen krijgt.
Want waarom zou patat met mayonaise en een hamburger slecht voor je zijn en aardappelschijfjes met biefstuk en met slablaadjes gedrenkt in sla-olie niet? Waarom zou pizza zo slecht zijn? Er zit brood in en groente en vaak ook vlees, vis en groente. Maar toch roepen mensen: 'Eet jij pizza? Wat ongezond!' Terwijl ze zelf met een vies gezicht een sneetje zuurdesembrood met een plakje kaas nuttigen 'want dat is zo gezond'. Nou, niet dus. In een bruine boterham met kaas zit ongeveer net zo veel vet als in een kroket. Retteketet! En dat is echt waar...
Op mijn manier probeer ik mensen aan het denken te zetten...
Op zijn manier probeerde Anders Breivik aan te tonen dat moslims een gevaar zijn voor de samenleving. Persoonlijk begrijp ik niet hoe het bruut vermoorden van tegenstanders van die stelling (socialisten) bijdraagt aan begrip voor zijn zaak. Wie zich afvraagt wat nu precies de motieven waren van de doorgedraaide Noor; die vindt u hier.
Mensen als Breivik vinden het de eigen schuld van mensen met lage inkomens dat die zo'n laag inkomen hebben. 'Dan moeten ze maar harder werken.' Volgens Breivik-logica is het bewezen dat negers dom zijn. 'Want als zij slimmer waren dan blanken dan hadden zíj wel de macht in Zuid-Afrika en Noorwegen'.
Volgens mensen als Breivik draagt het zo hard mogelijk rijden op snelwegen bij aan meer veiligheid en is het goed voor de economie. En uiteraard is alles 'de schuld van links' en verandert het klimaat helemaal niet 'want wat weten wetenschappers nou?'
Kunst, cultuur en wetenschap moeten worden afgeschaft 'want daar heb je helemaal niets aan en kost alleen maar geld.'
woensdag, november 30, 2011
dinsdag, november 29, 2011
Vouwen
Zo. Dat zit er op. Het vereiste minimaal aantal woorden voor de NaNoWriMo-uitdaging heb ik gehaald!
In één maand tijd een volledige roman van minstens 50.000 woorden. Dat viel niet mee. Vaste lezers weten dat mijn verhaaltjes doorgaans bijzonder kort zijn (en gebundeld - met niet eerder gepubliceerd materiaal - nog steeds te koop!) en eigenlijk nooit meer dan maar één, min of meer uitgewerkte, hoofdpersoon kennen.
Om nu dus te schrijven over meerdere personen alsof het echte mensen zijn en niet zomaar wat platte karakters...poe! Het zweet gutste uit m'n oksels. Niet alleen omdat ik wilde dat elke figuur zijn of haar eigen manier van denken en spreken had maar ook omdat op gegeven moment heden, verleden en toekomst door elkaar liepen en op gegeven moment geschreven diende te worden in een tempo van ruim 2000 woorden per dag. Een muziekje van Rammstein bood soms uitkomst. Dan kon ik lekker op het toetsenbord van rammelenstein! ;-) Naast de reguliere werkzaamheden zoals die gelden voor een ZZP'er annex alleenstaand ouder.
Bovendien kreeg ik op gegeven moment zo'n bloedhekel aan het vrouwelijk hoofdpersonage dat ik weigerde nog verder over haar te schrijven. Met een uiterste krachtinspranning poogde ik haar wat sympathieker te maken. Of dat echt gelukt is laat ik over aan het oordeel van de lezer. Maar weet wel dat ik er een heuse 'Tworrel' (een drankje doen met andere twitteraars, waarvan de meesten nog onbekend) voor heb laten schieten...;-)
En vooruit. Bij deze een kleine passage uit de zojuist afgeschreven (Hoewel een verhaal natuurlijk nooit echt af is en er nog flink geredigeerd moet worden) roman.
'...De grapjes van Pat...nee Greg...(de namen van haar zoons leken ook zo op elkaar! Waarom had haar man haar niet tegengehouden toen zij de jongste Patrick wilde noemen?) vond ze wèl leuk. Zoals die keer dat ze thuiskwam van kantoor, op de bank plofte en een krakend geluid hoorde. Ze had haar kinderen geleerd nooit te vloeken en was dan ook zeer tevreden met zichzelf toen haar zoon uitriep 'Chips!'. Maar wat bleek? Zij had z'n zak chips geplet door er op te gaan liggen. Lachen was dat! Ja, die Gregory begreep ze tenminste...'
Vandaag was ik ook weer bij fysiotherapie, regelde ik een en ander in verband met een aanvullende uitkering, schreef ik een bezwaarschrift aan de Belastingdienst, voerde ik overleg in verband met een nieuwe act, hoorde ik dat ik in Barcelona moet gaan werken met één andere man en maar liefst een stuk of 14 dames en kwam ik er niet aan toe om de was weg te vouwen.
In één maand tijd een volledige roman van minstens 50.000 woorden. Dat viel niet mee. Vaste lezers weten dat mijn verhaaltjes doorgaans bijzonder kort zijn (en gebundeld - met niet eerder gepubliceerd materiaal - nog steeds te koop!) en eigenlijk nooit meer dan maar één, min of meer uitgewerkte, hoofdpersoon kennen.
Om nu dus te schrijven over meerdere personen alsof het echte mensen zijn en niet zomaar wat platte karakters...poe! Het zweet gutste uit m'n oksels. Niet alleen omdat ik wilde dat elke figuur zijn of haar eigen manier van denken en spreken had maar ook omdat op gegeven moment heden, verleden en toekomst door elkaar liepen en op gegeven moment geschreven diende te worden in een tempo van ruim 2000 woorden per dag. Een muziekje van Rammstein bood soms uitkomst. Dan kon ik lekker op het toetsenbord van rammelenstein! ;-) Naast de reguliere werkzaamheden zoals die gelden voor een ZZP'er annex alleenstaand ouder.
Bovendien kreeg ik op gegeven moment zo'n bloedhekel aan het vrouwelijk hoofdpersonage dat ik weigerde nog verder over haar te schrijven. Met een uiterste krachtinspranning poogde ik haar wat sympathieker te maken. Of dat echt gelukt is laat ik over aan het oordeel van de lezer. Maar weet wel dat ik er een heuse 'Tworrel' (een drankje doen met andere twitteraars, waarvan de meesten nog onbekend) voor heb laten schieten...;-)
En vooruit. Bij deze een kleine passage uit de zojuist afgeschreven (Hoewel een verhaal natuurlijk nooit echt af is en er nog flink geredigeerd moet worden) roman.
'...De grapjes van Pat...nee Greg...(de namen van haar zoons leken ook zo op elkaar! Waarom had haar man haar niet tegengehouden toen zij de jongste Patrick wilde noemen?) vond ze wèl leuk. Zoals die keer dat ze thuiskwam van kantoor, op de bank plofte en een krakend geluid hoorde. Ze had haar kinderen geleerd nooit te vloeken en was dan ook zeer tevreden met zichzelf toen haar zoon uitriep 'Chips!'. Maar wat bleek? Zij had z'n zak chips geplet door er op te gaan liggen. Lachen was dat! Ja, die Gregory begreep ze tenminste...'
Vandaag was ik ook weer bij fysiotherapie, regelde ik een en ander in verband met een aanvullende uitkering, schreef ik een bezwaarschrift aan de Belastingdienst, voerde ik overleg in verband met een nieuwe act, hoorde ik dat ik in Barcelona moet gaan werken met één andere man en maar liefst een stuk of 14 dames en kwam ik er niet aan toe om de was weg te vouwen.
maandag, november 28, 2011
Joepie
Vandaag rustig zitten schrijven aan m'n NaNoWriMo-roman, een entertainment-act en voor de Bewonerskrant. Daarnaast wat overleg gepleegd over aankomende opdrachten en nieuwe opdrachten binnen gehaald. Ik verklap nog helemaal niets maar mocht u toevallig op 12 december naar het TV-programma 'Koffietijd' kijken...
Zoals toegezegd hier een verslagje van het feest waar ik zaterdag (en een aanzienlijk deel van zondag) mocht rondlopen:
Het was een feestje zoals zoveel andere feestjes: mensen dansten, mensen dronken en sommigen ontdekten dat alcohol, hoge hakken en een gladde vloer geen fijne combinatie is. Eigenlijk was er maar één wezenlijk verschil met andere grote clubfeesten: veel van de gasten hier hadden minder kleren aan dan de erotische danseressen op het einde van hun act. Ik mocht er ook rondlopen. Of dat een voor- of nadeel is van mijn beroep als entertainer mag u zelf uitmaken...;-) Uiteraard kwam ik er diverse bekenden tegen. Bevriende fotografen, filmmakers, collega-artiesten, BN'ers, mede-vakantiegangers, vroegere minnaressen...maar niet één buurvrouw. Toch wel de moeite van het vermelden waard, dacht ik zo.
Omdat mijn zoon die zaterdagavond zijn verjaardag thuis vierde besloot ik - als meevoelende papa - niet thuis te slapen. Gelukkig vond ik een aardige jongedame bereid mij een slaapplaats te bieden...
Heerlijk zo'n ontspannen weekendje dat eindigt met een ontbijtje met verse croissantjes, een kop koffie van versgemalen bonen en een eitje om 3 uur 's middags. Even geen gedoe of heisa.
Een hele hoop heisa is er wel weer over Orka Morgan, een gigantisch en mooi zwart-wit zwembeest. En nee, Telegraaf-lezers: een walvis is géén vis. Echt niet. Moet het dier in open water worden losgelaten of naar een ander dierenpark worden overgebracht? Experts overschreeuwen elkaar omdat hun eigen mening de allerbelangrijkste is maar niemand heeft de orka nog gevraagd wat die eigenlijk zèlf wil: voortaan dageljks zelf een kostje bij elkaar scharrelen en elke dag weer vechten en zien te overleven of lekker ronddobberen in helder water dat perfect op temperatuur is, voortdurende medische verzorging ontvangen en dagelijks meer te eten krijgen dan eigenlijk nodig is? Zeg eerlijk: voor welke optie zou ú gaan?
En waarom strijden die orka-liefhebbers eigenlijk niet voor het loslaten in de vrije natuur van 7 miljoen kippen, wekelijks? Of zijn die dieren niet aaibaar genoeg? Die dieren die levend worden kaalgeplukt, vervolgens gewurgd en in stukken gesneden waarna het schraapsel van hun botten wordt vermalen en met een krokant laagje eromheen in de Blije Maaltijd van de kinderen van 'dierenactivisten' verdwijnt.
Soms stellen mensen vreemde prioriteiten. Een reaguurder gisteren bracht mij op het volgende punt:
De prostitutieleeftijd in Nederland is onlangs verhoogd van 18 naar 21 jaar. De PVV noemt dat haar verdienste. Maar wat is er nu eigenlijk gebeurd? Is het nu opeens onmogelijk dat 15-jarige Ghanese meisjes worden uitgebuit door Nederlandse pooiers? Volgens Fleur Agema is nu het einde in zicht van het fenomeen loverboys. Die kunnen nu thuis - in alle beslotenheid en illegaliteit - geen dames van onder de 21 meer exploiteren! Eh, nou eh...nog wèl dus.
De leeftijdsverhoging voor prostituees is net zo nuttig als die andere "overwinning" ten gunste van de kiezer: het verhogen van de maximumsnelheid van 120 naar 130. Automobilisten staan nu op sommige stukken snelweg maar liefst 28 hele seconden eerder dan voorheen in de file...joepie!
Zoals toegezegd hier een verslagje van het feest waar ik zaterdag (en een aanzienlijk deel van zondag) mocht rondlopen:
Het was een feestje zoals zoveel andere feestjes: mensen dansten, mensen dronken en sommigen ontdekten dat alcohol, hoge hakken en een gladde vloer geen fijne combinatie is. Eigenlijk was er maar één wezenlijk verschil met andere grote clubfeesten: veel van de gasten hier hadden minder kleren aan dan de erotische danseressen op het einde van hun act. Ik mocht er ook rondlopen. Of dat een voor- of nadeel is van mijn beroep als entertainer mag u zelf uitmaken...;-) Uiteraard kwam ik er diverse bekenden tegen. Bevriende fotografen, filmmakers, collega-artiesten, BN'ers, mede-vakantiegangers, vroegere minnaressen...maar niet één buurvrouw. Toch wel de moeite van het vermelden waard, dacht ik zo.
Omdat mijn zoon die zaterdagavond zijn verjaardag thuis vierde besloot ik - als meevoelende papa - niet thuis te slapen. Gelukkig vond ik een aardige jongedame bereid mij een slaapplaats te bieden...
Heerlijk zo'n ontspannen weekendje dat eindigt met een ontbijtje met verse croissantjes, een kop koffie van versgemalen bonen en een eitje om 3 uur 's middags. Even geen gedoe of heisa.
Een hele hoop heisa is er wel weer over Orka Morgan, een gigantisch en mooi zwart-wit zwembeest. En nee, Telegraaf-lezers: een walvis is géén vis. Echt niet. Moet het dier in open water worden losgelaten of naar een ander dierenpark worden overgebracht? Experts overschreeuwen elkaar omdat hun eigen mening de allerbelangrijkste is maar niemand heeft de orka nog gevraagd wat die eigenlijk zèlf wil: voortaan dageljks zelf een kostje bij elkaar scharrelen en elke dag weer vechten en zien te overleven of lekker ronddobberen in helder water dat perfect op temperatuur is, voortdurende medische verzorging ontvangen en dagelijks meer te eten krijgen dan eigenlijk nodig is? Zeg eerlijk: voor welke optie zou ú gaan?
En waarom strijden die orka-liefhebbers eigenlijk niet voor het loslaten in de vrije natuur van 7 miljoen kippen, wekelijks? Of zijn die dieren niet aaibaar genoeg? Die dieren die levend worden kaalgeplukt, vervolgens gewurgd en in stukken gesneden waarna het schraapsel van hun botten wordt vermalen en met een krokant laagje eromheen in de Blije Maaltijd van de kinderen van 'dierenactivisten' verdwijnt.
Soms stellen mensen vreemde prioriteiten. Een reaguurder gisteren bracht mij op het volgende punt:
De prostitutieleeftijd in Nederland is onlangs verhoogd van 18 naar 21 jaar. De PVV noemt dat haar verdienste. Maar wat is er nu eigenlijk gebeurd? Is het nu opeens onmogelijk dat 15-jarige Ghanese meisjes worden uitgebuit door Nederlandse pooiers? Volgens Fleur Agema is nu het einde in zicht van het fenomeen loverboys. Die kunnen nu thuis - in alle beslotenheid en illegaliteit - geen dames van onder de 21 meer exploiteren! Eh, nou eh...nog wèl dus.
De leeftijdsverhoging voor prostituees is net zo nuttig als die andere "overwinning" ten gunste van de kiezer: het verhogen van de maximumsnelheid van 120 naar 130. Automobilisten staan nu op sommige stukken snelweg maar liefst 28 hele seconden eerder dan voorheen in de file...joepie!
zondag, november 27, 2011
Pedo
Heb helaas noodgedwongen een deel van de zonDAG aan mij voorbij moeten laten gaan maar hoop vanavond nog aan schrijven toe te komen voor m'n NaNoWriMo-roman. Heb vannacht aardig wat inspiratie opgedaan...Oh, boy!
Gisteren werd een verhaaltje van mij gepubliceerd in het kader van een verhalenwestrijd met als thema "Sprookjes": http://120w.nl/2011/het-elfenmeisje/
Vrijdag ondermeer een column geschreven voor de Bewonerskrant en de 16e verjaardag van m'n zoon gevierd door met hem en zijn oma uit eten te gaan. Gisteren was hij met zijn klas naar Keulen en moest daarvoor om half zeven des ochtends reeds op de fiets stappen...het arme jong! Uit sympathie ende medeleven ben ik ook maar opgestaan om een voedzaam ontbijtje voor'm in elkaar te flansen. Nicht Jessica hielp mij 's middags met het in elkaar flansen van Klepon. Indische rijstmeel-met-kokos-balletjes. Om uit te delen op een feestje. Wasteland. In Zaandam. Morgen krijgt u van mij details...Eerst nog even bijkomen: lag vroeg in bed vandaag: half zeven. 's Ochtends. Een recensie vindt u vast in de krant...
De Alkmaarsche Courant is partijdig...'O, maar dat is vreselijk! Een krant mag helemaal niet partijdig zijn!' Vast. Daarom accepteert ook niemand de voorkeur van De Telegraaf voor voetbalclub Ajax boven bijvoorbeeld PSV of Feyenoord of die van het Reformatorisch Dagblad van God boven Allah. De Alkmaarsche Courant schaart zich achter een 9-jarig jochie - Jossef - dat na 8 jaar in Nederland terug moet naar zijn "thuisland" Eritrea. Youp van't Hek schreef er een stuk over waar ik mij volledig in kan vinden.
Raar is dat, niet? Wij roepen zo graag en het liefst zo hard mogelijk dat iedereen de vrijheid moet hebben om te kunnen zeggen wat-ie wil. Behalve als het gaat om mensen die anders doen of denken dan wij zelf, blijkbaar. Verenigingen van Neo-Nazi's moeten van ons worden verboden en lekker stiekem ondergronds hun ding gaan doen. Datzelfde vindt het Openbaar Ministerie van 'pedo-vereniging' Martijn.
De vereniging pleit ondermeer voor legaliteit van seks met jongelui vanaf 14 jaar (dacht ik. Ben niet zo heel bekend met de materie. U misschien wèl?). Minister Hirsch Balin pleitte indertijd voor legaliteit voor seks met jongelui vanaf 12 maar dat zijn een heleboel mensen gemakshalve vergeten. Seks vanaf 14 jaar is in veel landen en culturen zeer normaal en geaccepteerd. En nog niet zo lang geleden ook in Nederland en België.
Vraag uw bloedeigen oma maar eens hoe jong zij was toen zij voor het eerst zwanger raakte. Werd uw oma verkracht of vond zij het normaal om seks te hebben met haar wettige echtgenoot? Is iedereen die zich seksueel voelt aangetrokken tot jonge tieners automatisch een kinderverkrachter? Nee, natuurlijk niet! Net zo min als dat elke homoseksuele man voortdurend hetero mannen in de billen knijpt. Net zo min als dat uw heteroseksuele bazin haar handen niet thuis kan houden wanneer dat lekkere ding van de postkamer weer langsloopt.
"Ja maar, als het nou om je eigen kinderen gaat!?' Natuurlijk krijgt een pedo er flink van langs als hij (of zij! Vergeet niet dat ontzettend veel vrouwen ook "dat soort" gevoelens hebben. Alleen is het van hen geaccepteerd dat zij kleine meisjes in de billetjes knijpen en kleine jongetjes aan hun borsten laten zitten "want dat is zo schattig".).
Trouwens: ook een homo ram ik op z'n bek als-ie aan m'n kinderen zit. Maar een hetero kan het ook krijgen. Negers timmer ik ook in elkaar als ze aan m'n kinderen zitten. Of lesbische gehandicapte negroïde bejaarde eenarmige loensende Amerikaanse blonde, zwaar behaarde Jodinnen met een spraakgebrek en Downsyndroom in een rolstoel. Ik discrimineer niet maar hak iederéén in mootjes die aan m'n kinderen zit;
Niet elke pedo zit aan kleine kinderen en niet iedereen die aan kleine kinderen zit is een pedo.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Gary Speed
Gisteren werd een verhaaltje van mij gepubliceerd in het kader van een verhalenwestrijd met als thema "Sprookjes": http://120w.nl/2011/het-elfenmeisje/
Vrijdag ondermeer een column geschreven voor de Bewonerskrant en de 16e verjaardag van m'n zoon gevierd door met hem en zijn oma uit eten te gaan. Gisteren was hij met zijn klas naar Keulen en moest daarvoor om half zeven des ochtends reeds op de fiets stappen...het arme jong! Uit sympathie ende medeleven ben ik ook maar opgestaan om een voedzaam ontbijtje voor'm in elkaar te flansen. Nicht Jessica hielp mij 's middags met het in elkaar flansen van Klepon. Indische rijstmeel-met-kokos-balletjes. Om uit te delen op een feestje. Wasteland. In Zaandam. Morgen krijgt u van mij details...Eerst nog even bijkomen: lag vroeg in bed vandaag: half zeven. 's Ochtends. Een recensie vindt u vast in de krant...
De Alkmaarsche Courant is partijdig...'O, maar dat is vreselijk! Een krant mag helemaal niet partijdig zijn!' Vast. Daarom accepteert ook niemand de voorkeur van De Telegraaf voor voetbalclub Ajax boven bijvoorbeeld PSV of Feyenoord of die van het Reformatorisch Dagblad van God boven Allah. De Alkmaarsche Courant schaart zich achter een 9-jarig jochie - Jossef - dat na 8 jaar in Nederland terug moet naar zijn "thuisland" Eritrea. Youp van't Hek schreef er een stuk over waar ik mij volledig in kan vinden.
Raar is dat, niet? Wij roepen zo graag en het liefst zo hard mogelijk dat iedereen de vrijheid moet hebben om te kunnen zeggen wat-ie wil. Behalve als het gaat om mensen die anders doen of denken dan wij zelf, blijkbaar. Verenigingen van Neo-Nazi's moeten van ons worden verboden en lekker stiekem ondergronds hun ding gaan doen. Datzelfde vindt het Openbaar Ministerie van 'pedo-vereniging' Martijn.
De vereniging pleit ondermeer voor legaliteit van seks met jongelui vanaf 14 jaar (dacht ik. Ben niet zo heel bekend met de materie. U misschien wèl?). Minister Hirsch Balin pleitte indertijd voor legaliteit voor seks met jongelui vanaf 12 maar dat zijn een heleboel mensen gemakshalve vergeten. Seks vanaf 14 jaar is in veel landen en culturen zeer normaal en geaccepteerd. En nog niet zo lang geleden ook in Nederland en België.
Vraag uw bloedeigen oma maar eens hoe jong zij was toen zij voor het eerst zwanger raakte. Werd uw oma verkracht of vond zij het normaal om seks te hebben met haar wettige echtgenoot? Is iedereen die zich seksueel voelt aangetrokken tot jonge tieners automatisch een kinderverkrachter? Nee, natuurlijk niet! Net zo min als dat elke homoseksuele man voortdurend hetero mannen in de billen knijpt. Net zo min als dat uw heteroseksuele bazin haar handen niet thuis kan houden wanneer dat lekkere ding van de postkamer weer langsloopt.
"Ja maar, als het nou om je eigen kinderen gaat!?' Natuurlijk krijgt een pedo er flink van langs als hij (of zij! Vergeet niet dat ontzettend veel vrouwen ook "dat soort" gevoelens hebben. Alleen is het van hen geaccepteerd dat zij kleine meisjes in de billetjes knijpen en kleine jongetjes aan hun borsten laten zitten "want dat is zo schattig".).
Trouwens: ook een homo ram ik op z'n bek als-ie aan m'n kinderen zit. Maar een hetero kan het ook krijgen. Negers timmer ik ook in elkaar als ze aan m'n kinderen zitten. Of lesbische gehandicapte negroïde bejaarde eenarmige loensende Amerikaanse blonde, zwaar behaarde Jodinnen met een spraakgebrek en Downsyndroom in een rolstoel. Ik discrimineer niet maar hak iederéén in mootjes die aan m'n kinderen zit;
Niet elke pedo zit aan kleine kinderen en niet iedereen die aan kleine kinderen zit is een pedo.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Gary Speed
vrijdag, november 25, 2011
De vrije Loop (Een verhaaltje)
Omdat het vandaag 16 jaar geleden is dat mijn zoon werd geboren, bij deze een passage uit mijn NaNoWriMo-roman met daarin een rol voor een tiener. Twee eigenlijk.
Korte inhoud van het voorafgaande: de wereld is een zooitje en twee tieners zijn hun moeder kwijt. Papa gaat zoeken.
===
Hij was zo trots op zijn zoon! Die liep hier te helpen met opruimen, schoonmaken en water uitdelen. Voor wie het even niet meer zag zitten had hij bemoedigende woorden. Met zijn 12 jaar was hij volwassener dan menig ander. Geen moment dacht hij blijkbaar aan de kleine spelcomputer die ongetwijfeld nog gewoon in zijn schattige Spongebob-rugtas zou zitten. (Niet vergeten: zo snel mogelijk een 'echte' rugtas voor'm kopen!) Je zag de jonge soldate die afwasdienst had bewonderend naar hem kijken en hopen dat hij tien jaar ouder was. Ongelooflijk! Geen moment verloor hij zijn kracht. De kracht van de onschuld.
Het kwam hard aan. Natuurlijk. Maar eigenlijk verbaasde het hem niet. 'Pap?' -'Cornflakes?' Een flauw grapje maar ze moesten er beiden altijd weer om lachen. 'Pap, ik wil hier blijven.' -'En waarom dan, Greg?' vroeg hij. Maar hij wist het antwoord al. 'Die mensen die hier komen hebben het meestal erger dan wij. Vaak hebben zij helemaal niets meer en zijn ze alleen. Wij hebben tenminste elkaar nog. Ik denk dat ik hier kan helpen, pa.'
Het was voor het eerst dat hij zijn vader 'pa' noemde en met een schok realiseerde die zich dat zijn jongste van het ene op het andere moment volwassen was geworden. 'Da's goed jongen. Blijf jij maar lekker hier om te doen wat je hart je ingeeft te doen. Je broer en ik gaan je moeder wel zoeken. En hij keek voor bevestiging naar Patrick, zijn oudste. Die schudde z'n hoofd en liet z'n schouders wat hangen. 'Pa, ik kan Greg hier toch niet alleen achterlaten? Hij is nog maar een baby! Ik blijf wel hier om op'm te pass..Au!' Het was een broederlijke stomp in de ribben die hem die gespeelde pijnkreet ontlokte. Grijnzend nam hij zijn kleine broertje in de houdgreep. 'Ga jij maar, pa. Ga jij maar mama zoeken. Wij houden hier de boel wel in de gaten en wachten op jullie. Intussen kunnen Greg en ik ons hier nuttig maken. Die lui hier zijn zo langzaam met broodjes smeren dat mensen omkomen van de honger voordat ze eindelijk wat te eten hebben! M'n broer en ik kunnen dat veel sneller.'
Wauw! Dat was voor het eerst dat hij zijn kleine broertje 'broer' noemde! Is dat altijd zo? Dat een crisis kinderen sneller volwassen maakt? Hij besloot het afscheid niet onnodig uit te stellen, vroeg een paar flesjes water en een paar broodjes mee en werd uitgezwaaid en nagestaard door zijn zoons die met een arm om elkaars schouders heen in de deuropening stonden. Langzaam reed hij het terrein af, met in zijn hoofd de plekken waar zijn vrouw zou kunnen zijn. En het liefdevolle en hoopgevende beeld van de twee wezens waar hij het meest van hield in de hele godganse wereld.
'Kom,' zei Patrick 'Ik zal je wel'n aan het werk zetten.' Even later liep Gregory tussen de stretchers in door de sportzaal. Op zoek naar achtergelaten borden, bekers en bestek die hij dan op een karretje laadde dat hij naar de keuken bracht. Zijn grote stoere broer had zich even opgesloten in een chemisch toilet en liet zijn tranen de vrije loop.
Korte inhoud van het voorafgaande: de wereld is een zooitje en twee tieners zijn hun moeder kwijt. Papa gaat zoeken.
===
Hij was zo trots op zijn zoon! Die liep hier te helpen met opruimen, schoonmaken en water uitdelen. Voor wie het even niet meer zag zitten had hij bemoedigende woorden. Met zijn 12 jaar was hij volwassener dan menig ander. Geen moment dacht hij blijkbaar aan de kleine spelcomputer die ongetwijfeld nog gewoon in zijn schattige Spongebob-rugtas zou zitten. (Niet vergeten: zo snel mogelijk een 'echte' rugtas voor'm kopen!) Je zag de jonge soldate die afwasdienst had bewonderend naar hem kijken en hopen dat hij tien jaar ouder was. Ongelooflijk! Geen moment verloor hij zijn kracht. De kracht van de onschuld.
Het kwam hard aan. Natuurlijk. Maar eigenlijk verbaasde het hem niet. 'Pap?' -'Cornflakes?' Een flauw grapje maar ze moesten er beiden altijd weer om lachen. 'Pap, ik wil hier blijven.' -'En waarom dan, Greg?' vroeg hij. Maar hij wist het antwoord al. 'Die mensen die hier komen hebben het meestal erger dan wij. Vaak hebben zij helemaal niets meer en zijn ze alleen. Wij hebben tenminste elkaar nog. Ik denk dat ik hier kan helpen, pa.'
Het was voor het eerst dat hij zijn vader 'pa' noemde en met een schok realiseerde die zich dat zijn jongste van het ene op het andere moment volwassen was geworden. 'Da's goed jongen. Blijf jij maar lekker hier om te doen wat je hart je ingeeft te doen. Je broer en ik gaan je moeder wel zoeken. En hij keek voor bevestiging naar Patrick, zijn oudste. Die schudde z'n hoofd en liet z'n schouders wat hangen. 'Pa, ik kan Greg hier toch niet alleen achterlaten? Hij is nog maar een baby! Ik blijf wel hier om op'm te pass..Au!' Het was een broederlijke stomp in de ribben die hem die gespeelde pijnkreet ontlokte. Grijnzend nam hij zijn kleine broertje in de houdgreep. 'Ga jij maar, pa. Ga jij maar mama zoeken. Wij houden hier de boel wel in de gaten en wachten op jullie. Intussen kunnen Greg en ik ons hier nuttig maken. Die lui hier zijn zo langzaam met broodjes smeren dat mensen omkomen van de honger voordat ze eindelijk wat te eten hebben! M'n broer en ik kunnen dat veel sneller.'
Wauw! Dat was voor het eerst dat hij zijn kleine broertje 'broer' noemde! Is dat altijd zo? Dat een crisis kinderen sneller volwassen maakt? Hij besloot het afscheid niet onnodig uit te stellen, vroeg een paar flesjes water en een paar broodjes mee en werd uitgezwaaid en nagestaard door zijn zoons die met een arm om elkaars schouders heen in de deuropening stonden. Langzaam reed hij het terrein af, met in zijn hoofd de plekken waar zijn vrouw zou kunnen zijn. En het liefdevolle en hoopgevende beeld van de twee wezens waar hij het meest van hield in de hele godganse wereld.
'Kom,' zei Patrick 'Ik zal je wel'n aan het werk zetten.' Even later liep Gregory tussen de stretchers in door de sportzaal. Op zoek naar achtergelaten borden, bekers en bestek die hij dan op een karretje laadde dat hij naar de keuken bracht. Zijn grote stoere broer had zich even opgesloten in een chemisch toilet en liet zijn tranen de vrije loop.
donderdag, november 24, 2011
Zakenlieden
Kwam er vandaag achter dat niet alleen mijn eerste maar ook mijn tweede verhalenbundel gewoon te koop is via Amazon. Tof, niet? De bedoeling is dat eerdaags bundel 1 en 2 samen in Engelse vertaling te krijgen zullen zijn. Misschien zelfs nog voor de kerst!
Vandaag (Thanksgiving! Een feestdag voor de meeste Amerikanen maar zeer zeker niet voor kalkoenen...) een bijzonder nuttig gesprek gevoerd met een marketing-coach, een oudtante op visite gehad, een sprookje geschreven (heel binnenkort hier (*klik*) te lezen, een wasje gedraaid en naar de fysio geweest.
Intussen ook weer een hoofdstuk toegevoegd aan de roman die ik eind deze maand af wil hebben en een paar opdrachten binnen gehaald. En m'n administratie gedaan. Deels. Maar toch. En dat allemaal terwijl ik zo graag lui ben! Ik ben van mening dat de planeet er beter uit zou zien wanneer mensen vaker lui zouden zijn. Weet u toevallig of daar al'ns onderzoek naar is gedaan?
Naar verluidt startte een zekere gedoogpartij onlangs een onderzoek naar de terugkeer van de gulden. Zo'n onderzoek mag de burgers natuurlijk best een miljoentje of wat aan belastinggeld kosten. Misschien wil de heer Dion Graus er belangeloos aan meewerken voor dezelfde gage (100.000 euro per jaar) als waarvoor hij in de onderzoekscommissie zat waar hij onlangs uitstapte toen bleek dat hijzich niet had voorbereid niet de vragen mocht stellen die hij wilde stellen. Natuurlijk mocht de heer Graus wel degelijk intelligente vragen stellen maar dat vindt hij gewoon te moeilijk en daarom loog hij daar liever over. Want in liegen is hij na jaren ervaring een heuse expert.
Mogelijk zou het uit de Eurozone stappen goed zijn voor de export-positie van Nederland. Ik zeg: pak het dan meteen góed aan en ga terug naar de tijd van de Florijn (Overigens afgeleid van Florence, de bankiersstad in Italië...)! Meteen ook maar de slavernij herinvoeren waardoor de produktie-kosten van Nederlandse produkten lekker ver omlaag gaan en voilá...! Net als in De Gouden Eeuw staat Nederland weer fier aan top!
Nu wij het toch over slavernij hebben: ook nu bestaat dat nog. Kijk maar naar de uitbuiting van Poolse gastarbeiders en jonge meiden die met valse beloftes naar Nederland worden gelokt door "zakenlieden".
Vandaag (Thanksgiving! Een feestdag voor de meeste Amerikanen maar zeer zeker niet voor kalkoenen...) een bijzonder nuttig gesprek gevoerd met een marketing-coach, een oudtante op visite gehad, een sprookje geschreven (heel binnenkort hier (*klik*) te lezen, een wasje gedraaid en naar de fysio geweest.
Intussen ook weer een hoofdstuk toegevoegd aan de roman die ik eind deze maand af wil hebben en een paar opdrachten binnen gehaald. En m'n administratie gedaan. Deels. Maar toch. En dat allemaal terwijl ik zo graag lui ben! Ik ben van mening dat de planeet er beter uit zou zien wanneer mensen vaker lui zouden zijn. Weet u toevallig of daar al'ns onderzoek naar is gedaan?
Naar verluidt startte een zekere gedoogpartij onlangs een onderzoek naar de terugkeer van de gulden. Zo'n onderzoek mag de burgers natuurlijk best een miljoentje of wat aan belastinggeld kosten. Misschien wil de heer Dion Graus er belangeloos aan meewerken voor dezelfde gage (100.000 euro per jaar) als waarvoor hij in de onderzoekscommissie zat waar hij onlangs uitstapte toen bleek dat hij
Mogelijk zou het uit de Eurozone stappen goed zijn voor de export-positie van Nederland. Ik zeg: pak het dan meteen góed aan en ga terug naar de tijd van de Florijn (Overigens afgeleid van Florence, de bankiersstad in Italië...)! Meteen ook maar de slavernij herinvoeren waardoor de produktie-kosten van Nederlandse produkten lekker ver omlaag gaan en voilá...! Net als in De Gouden Eeuw staat Nederland weer fier aan top!
Nu wij het toch over slavernij hebben: ook nu bestaat dat nog. Kijk maar naar de uitbuiting van Poolse gastarbeiders en jonge meiden die met valse beloftes naar Nederland worden gelokt door "zakenlieden".
woensdag, november 23, 2011
Nederlander
Had gehoopt vandaag wat in te lopen voor de schrijfklus in het kader van NaNoWriMo. Helaas diende er ondermeer wat achterstallig huishouden te worden verricht. Soms hoopte ik dat ik een vrouw had...(Moet ik bukken?).
Vanmorgen hielp een buurvrouw gelukkig met het wisselen van de bedlakens. Erg fijn, een beetje hulp als je been nog niet zo makkelijk alle kanten op draait die je zou willen! In elk geval niet zonder pijn. Daarna met een vriend en m'n moeder naar het tuincentrum. Gezellig even een broodje gegeten en Toos & Moos (de goudvissen) getrakteerd op een nieuwe verschoon-emmer. Even de Indische Toko in voor wat hapjes, waaronder een stukje Kue Mangkok voor mij. Mjammie!
Daarna even Sinterklaas geholpen door wat leuks uit te zoeken voor m'n kinderen (help mij herinneren dat ik u later vertel dat het gaat om een heuse Kalimba...) en na het voor de deur afleveren van m'n moeder met de betreffende vriend in zijn auto naar Spaanse les zitten luisteren. Erg nuttig want vandaag werd bevestigd dat ik inderdaad volgende maand voor een paar daagjes naar Barcelona mag voor een opdracht. Meteen ook maar een booking geaccepteerd voor de dag nadat ik terug ben in Amsterdam.
Handig, hoor, een beetje les krijgen in een vreemde taal! Al haalt een cd'tje het natuurlijk niet bij een leuke juf...;-)
De kwaliteit van het onderwijs in Nederland lijkt helaas vaak bedroevend slecht. Daar heeft deze reageerder bij De Krant van Ingeslapen Nederland volkomen gelijk in...:
"Dit is al jaren geleden bekend zinds de buitenlanders kinderen op de scholen kwamen" http://telegraaf.nl/s/10967498
Maar gelukkig hebben we in Prins Mark de Eerste een daadkrachtig leider die wel even paal en perk zal stellen aan alle ellende in ons mooie Nederland! Zo wordt fraude met uitkeringen hard aangepakt. Maar liefst één procent van alle uitkeringstrekkers fraudeert en daar zijn tonnen mee gemoeid! Daarom worden enkele tientallen miljoen euro's besteed om die fraudeurs op te sporen, juridisch te vervolgen en die paar honderd duizend euro terug te vorderen. En volkomen terecht!
Aan de top van het Nederlands verzorgingswezen wordt gefraudeerd door zo'n 5 procent van de topmanagers. Voor een totaal bedrag van zo'n 5 miljard euro.
Helaas, vanwege het aanpakken van al die aso's die frauderen met een uitkering is er geen geld en mankracht meer om frauderende topmanagers aan te pakken. Daarom is het aantal aangepakte uitkerings-fraudeurs inmiddels enkele tientallen terwijl het aantal angepakte frauderende topmanagers is blijven steken op nul.
Maar die topmanagers zijn gelukkig stuk voor stuk echte Hollanders. Daar zit niet één buitenlander of zelfs maar een vrouw bij. Bovendien zitten er veel ex-politici of vrienden van (ex-)politici bij. Stuk voor stuk betrouwbaar dus. Dat blijkt wel uit het feit dat maar vijf procent van hen fraudeert. In tegenstelling tot werkloosheidsuitkeringen waarbij maar liefst door 1 op de 100 mensen wordt gefraudeerd! En natuurlijk allemaal buitenlanders, die fraudeurs!
Ja, het wordt hoog tijd dat Nederland wordt teruggegeven aan de Nederlanders!
Nederland terug aan de Nederlanders? Maar wie zijn dan eigenlijk die "echte Nederlanders"? Enkele racisten uit Urk? Een paar egocentrische yuppen uit de randstad? Dat handjevol boeren dat alles weet van bieten maar denkt dat de mens nooit op de maan is geweest 'want het is daar veel te koud'? Die gepensioneerde meneer in Limburg die de VVD begin jaren '70 met subsidies en valse beloftes uit Turkije haalde omdat 'wij' weigerden onze handen vuil te maken? Een of andere geblondeerde Venlose half-Indische allochtoon met een grote mond? Henk en Ingrid dan? Of Hans en Anita?
Mijn vraag aan u: bent u een echte Nederlander (of Belg, natuurlijk...;-))?
Vanmorgen hielp een buurvrouw gelukkig met het wisselen van de bedlakens. Erg fijn, een beetje hulp als je been nog niet zo makkelijk alle kanten op draait die je zou willen! In elk geval niet zonder pijn. Daarna met een vriend en m'n moeder naar het tuincentrum. Gezellig even een broodje gegeten en Toos & Moos (de goudvissen) getrakteerd op een nieuwe verschoon-emmer. Even de Indische Toko in voor wat hapjes, waaronder een stukje Kue Mangkok voor mij. Mjammie!
Daarna even Sinterklaas geholpen door wat leuks uit te zoeken voor m'n kinderen (help mij herinneren dat ik u later vertel dat het gaat om een heuse Kalimba...) en na het voor de deur afleveren van m'n moeder met de betreffende vriend in zijn auto naar Spaanse les zitten luisteren. Erg nuttig want vandaag werd bevestigd dat ik inderdaad volgende maand voor een paar daagjes naar Barcelona mag voor een opdracht. Meteen ook maar een booking geaccepteerd voor de dag nadat ik terug ben in Amsterdam.
Handig, hoor, een beetje les krijgen in een vreemde taal! Al haalt een cd'tje het natuurlijk niet bij een leuke juf...;-)
De kwaliteit van het onderwijs in Nederland lijkt helaas vaak bedroevend slecht. Daar heeft deze reageerder bij De Krant van Ingeslapen Nederland volkomen gelijk in...:
"Dit is al jaren geleden bekend zinds de buitenlanders kinderen op de scholen kwamen" http://telegraaf.nl/s/10967498
Maar gelukkig hebben we in Prins Mark de Eerste een daadkrachtig leider die wel even paal en perk zal stellen aan alle ellende in ons mooie Nederland! Zo wordt fraude met uitkeringen hard aangepakt. Maar liefst één procent van alle uitkeringstrekkers fraudeert en daar zijn tonnen mee gemoeid! Daarom worden enkele tientallen miljoen euro's besteed om die fraudeurs op te sporen, juridisch te vervolgen en die paar honderd duizend euro terug te vorderen. En volkomen terecht!
Aan de top van het Nederlands verzorgingswezen wordt gefraudeerd door zo'n 5 procent van de topmanagers. Voor een totaal bedrag van zo'n 5 miljard euro.
Helaas, vanwege het aanpakken van al die aso's die frauderen met een uitkering is er geen geld en mankracht meer om frauderende topmanagers aan te pakken. Daarom is het aantal aangepakte uitkerings-fraudeurs inmiddels enkele tientallen terwijl het aantal angepakte frauderende topmanagers is blijven steken op nul.
Maar die topmanagers zijn gelukkig stuk voor stuk echte Hollanders. Daar zit niet één buitenlander of zelfs maar een vrouw bij. Bovendien zitten er veel ex-politici of vrienden van (ex-)politici bij. Stuk voor stuk betrouwbaar dus. Dat blijkt wel uit het feit dat maar vijf procent van hen fraudeert. In tegenstelling tot werkloosheidsuitkeringen waarbij maar liefst door 1 op de 100 mensen wordt gefraudeerd! En natuurlijk allemaal buitenlanders, die fraudeurs!
Ja, het wordt hoog tijd dat Nederland wordt teruggegeven aan de Nederlanders!
Nederland terug aan de Nederlanders? Maar wie zijn dan eigenlijk die "echte Nederlanders"? Enkele racisten uit Urk? Een paar egocentrische yuppen uit de randstad? Dat handjevol boeren dat alles weet van bieten maar denkt dat de mens nooit op de maan is geweest 'want het is daar veel te koud'? Die gepensioneerde meneer in Limburg die de VVD begin jaren '70 met subsidies en valse beloftes uit Turkije haalde omdat 'wij' weigerden onze handen vuil te maken? Een of andere geblondeerde Venlose half-Indische allochtoon met een grote mond? Henk en Ingrid dan? Of Hans en Anita?
Mijn vraag aan u: bent u een echte Nederlander (of Belg, natuurlijk...;-))?
dinsdag, november 22, 2011
Stil
Vanmorgen bij de fysiotherapeut vroeg ik mij eventjes af waarom ik mijn moeder hoorde zuchten en steunen. Tot ik mij realiseerde dat zij nu in het kamertje lag waar ik even later onder handen genomen zou worden.
Voor wie zich afvraagt waarom mijn blog-stukjes korter zijn dan u van mij gewend bent: momenteel steek ik vrij veel energie in het schrijven van m'n NaNoWriMo-roman. Of het lukt om eind deze maand de roman af te hebben weet ik niet. Daar kom ik pas achter na het proberen...
Gisteravond - of beter gezegd vannacht - bevond ik mijzelf opeens al dansend op een podium in Velsen. Een paar minuten zonder stok zelfs! Goed, niet echt een bijzonder exotische lokatie maar leuk was het wèl! En nee, ik kan u geen foto's laten zien. Niet zonder dat mijn accounts bij Blogger en Facebook worden geblokkeerd...:-p Helaas daardoor een paar uurtjes slaap gemist en daarom deed ik vanmiddag een dutje. Word ik wakker gebeld! Of ik even op...voor...? Ja mensen, zelfs in m'n slaap haal ik entertainment-opdrachten binnen! Maar toch hè, die slaap. Slapen, eten maar vooral drinken zijn toch elementaire levensbehoeftes.
In Sukabumi, Indonesië heeft men dorst. Niet omdat er geen water is maar omdat alle waterbronnen in de buurt zijn geprivatiseerd en worden geëxploiteerd door corporaties die dat water filteren en in flessen stoppen. Denkt u daar aan wanneer u uw dagelijkse 2€ flesje water koopt op het treinstation? Overigens: de grote fles van hetzelfde merk die ernaast ligt in het koelvak kost maar €0,99. Dan weet u dat.
Da's schrikken niet, eventjes stilstaan bij een gewone dagelijkse handeling? Wat zijn we toch eigenlijk verwend, niet? Er liggen tienduizenden mensen (per dag!) gewoon dood te gaan van honger en dorst en wij gaan erover vergaderen of er al dan niet een apart telefoonnummer moet komen waarmee je kunt melden dat een ambulance-broeder/een homo/een geit/een journalist in elkaar geslagen wordt.
Terwijl wij graag miljoenen belastinggeld uitgeven zodat we lekker anoniem kunnen doorgeven dat de buurman z'n hond misschien wel slaat of z'n cavia niet genoeg of juist teveel sla geeft, liggen anderen te kreperen omdat wij niet graag met èchte ellende wensen te worden gefonfronteerd.
Terwijl wij klagen dat wij 'vanwege de kredietcrisis, meneer!' nog maar twee in plaats van drie keer per jaar op vakantie kunnen, liggen mensen dood te gaan aan tyfus en cholera. Ziektes die voor een paar dubbeltjes per persoon zijn te voorkomen. En mensen gaan daar gewoon dood aan. Dus. Mensen die in hun taal geen woord voor 'vakantie' kennen.
Zelf vind ik dat ook bijzonder confronterend maar toch wil ik u vragen: staat u daar wel'ns bij stil?
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Gregory Halman en Danielle Mitterand
Voor wie zich afvraagt waarom mijn blog-stukjes korter zijn dan u van mij gewend bent: momenteel steek ik vrij veel energie in het schrijven van m'n NaNoWriMo-roman. Of het lukt om eind deze maand de roman af te hebben weet ik niet. Daar kom ik pas achter na het proberen...
Gisteravond - of beter gezegd vannacht - bevond ik mijzelf opeens al dansend op een podium in Velsen. Een paar minuten zonder stok zelfs! Goed, niet echt een bijzonder exotische lokatie maar leuk was het wèl! En nee, ik kan u geen foto's laten zien. Niet zonder dat mijn accounts bij Blogger en Facebook worden geblokkeerd...:-p Helaas daardoor een paar uurtjes slaap gemist en daarom deed ik vanmiddag een dutje. Word ik wakker gebeld! Of ik even op...voor...? Ja mensen, zelfs in m'n slaap haal ik entertainment-opdrachten binnen! Maar toch hè, die slaap. Slapen, eten maar vooral drinken zijn toch elementaire levensbehoeftes.
In Sukabumi, Indonesië heeft men dorst. Niet omdat er geen water is maar omdat alle waterbronnen in de buurt zijn geprivatiseerd en worden geëxploiteerd door corporaties die dat water filteren en in flessen stoppen. Denkt u daar aan wanneer u uw dagelijkse 2€ flesje water koopt op het treinstation? Overigens: de grote fles van hetzelfde merk die ernaast ligt in het koelvak kost maar €0,99. Dan weet u dat.
Da's schrikken niet, eventjes stilstaan bij een gewone dagelijkse handeling? Wat zijn we toch eigenlijk verwend, niet? Er liggen tienduizenden mensen (per dag!) gewoon dood te gaan van honger en dorst en wij gaan erover vergaderen of er al dan niet een apart telefoonnummer moet komen waarmee je kunt melden dat een ambulance-broeder/een homo/een geit/een journalist in elkaar geslagen wordt.
Terwijl wij graag miljoenen belastinggeld uitgeven zodat we lekker anoniem kunnen doorgeven dat de buurman z'n hond misschien wel slaat of z'n cavia niet genoeg of juist teveel sla geeft, liggen anderen te kreperen omdat wij niet graag met èchte ellende wensen te worden gefonfronteerd.
Terwijl wij klagen dat wij 'vanwege de kredietcrisis, meneer!' nog maar twee in plaats van drie keer per jaar op vakantie kunnen, liggen mensen dood te gaan aan tyfus en cholera. Ziektes die voor een paar dubbeltjes per persoon zijn te voorkomen. En mensen gaan daar gewoon dood aan. Dus. Mensen die in hun taal geen woord voor 'vakantie' kennen.
Zelf vind ik dat ook bijzonder confronterend maar toch wil ik u vragen: staat u daar wel'ns bij stil?
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Gregory Halman en Danielle Mitterand
maandag, november 21, 2011
JSF
Vanavond weer een leuk entertainment-klusje. In Velsen ditmaal. Ik ben benieuwd!
Het voelt geweldig om weer dingen zelf te kunnen doen, nu mijn been sterker wordt. Een paar minuten per dag doe ik "De Kraanvogel", bekend uit 'Karate Kid' om de spieren en pezen sterker en soepeler te krijgen. M'n hoelahoep-workshop staat reeds ingepland en daarna ga ik op paaldansles: een goeie work-out en wellicht kan ik er nog wat geld mee verdienen óók!
Of is entertainment 'een linkse hobby' omdat het onder cultuur valt? Voor mij maakt het niet uit want het grootste deel van mijn inkomsten haal ik inmiddels uit optredens. Natuurlijk ben ik niet zo nuttig als zij die dagelijks van negen tot vijf naar de klok kijken om te voorkomen dat-ie gestolen wordt. En ook niet zo nuttig als mensen die 'in hun lunchpauze' om half elf 's ochtends dit weblog lezen.
Zonder gekheid: een beetje ontspanning tussen de werkzaamheden door moet zeker kunnen en gemiddeld zijn mensen op kantoor zeker zes op de acht uren produktief. Er wordt dus hard genoeg gewerkt. Maar wat is 'werk' eigenlijk? Valt daar ook het schrijven van stukjes onder? Of alleen als daarvoor betaald wordt?
Steeds minder mensen willen nog betalen voor de stukjes die zij lezen in De Krant van Ingeslapen Nederland. Sterker nog: een zekere GW te V heeft inmiddels gepleit voor een overheidssubsidie voor Het PVV-ledenblad de grootste krant van Nederland 'want de Nederlandse cultuur moet behouden blijven en De Telegraaf is onderdeel van die Nederlandse cultuur.' Ik vind dat verwarrend want ook subsidie op voetbal (€ 300 miljoen per jaar!) moet blijven 'omdat voetbal cultuur is' maar musea moeten weg 'want wat hèb je nou aan cultuur?'
Dat is een vraag die beter gesteld kan worden aan zij die graag 'de graaicultuur' in stand houden. Ook dàt is een onderdeel van de Nederlandse cultuur.
Het zit ook in de Nederlandse cultuur om geld te geven aan goede doelen waar wij zelf uiteindelijk beter van worden. Nu heb ik een dilemma voor u: kunnen we beter ettelijke miljoenen mensen helpen of is't beter om datzelfde geld te gebruiken om een handvol wapenhandelaren blij mee te maken?
Ofwel: als u mocht (en moest!) kiezen...Griekenland of JSF?
Het voelt geweldig om weer dingen zelf te kunnen doen, nu mijn been sterker wordt. Een paar minuten per dag doe ik "De Kraanvogel", bekend uit 'Karate Kid' om de spieren en pezen sterker en soepeler te krijgen. M'n hoelahoep-workshop staat reeds ingepland en daarna ga ik op paaldansles: een goeie work-out en wellicht kan ik er nog wat geld mee verdienen óók!
Of is entertainment 'een linkse hobby' omdat het onder cultuur valt? Voor mij maakt het niet uit want het grootste deel van mijn inkomsten haal ik inmiddels uit optredens. Natuurlijk ben ik niet zo nuttig als zij die dagelijks van negen tot vijf naar de klok kijken om te voorkomen dat-ie gestolen wordt. En ook niet zo nuttig als mensen die 'in hun lunchpauze' om half elf 's ochtends dit weblog lezen.
Zonder gekheid: een beetje ontspanning tussen de werkzaamheden door moet zeker kunnen en gemiddeld zijn mensen op kantoor zeker zes op de acht uren produktief. Er wordt dus hard genoeg gewerkt. Maar wat is 'werk' eigenlijk? Valt daar ook het schrijven van stukjes onder? Of alleen als daarvoor betaald wordt?
Steeds minder mensen willen nog betalen voor de stukjes die zij lezen in De Krant van Ingeslapen Nederland. Sterker nog: een zekere GW te V heeft inmiddels gepleit voor een overheidssubsidie voor
Dat is een vraag die beter gesteld kan worden aan zij die graag 'de graaicultuur' in stand houden. Ook dàt is een onderdeel van de Nederlandse cultuur.
Het zit ook in de Nederlandse cultuur om geld te geven aan goede doelen waar wij zelf uiteindelijk beter van worden. Nu heb ik een dilemma voor u: kunnen we beter ettelijke miljoenen mensen helpen of is't beter om datzelfde geld te gebruiken om een handvol wapenhandelaren blij mee te maken?
Ofwel: als u mocht (en moest!) kiezen...Griekenland of JSF?
zondag, november 20, 2011
Discriminatie
Gisteren was ik met zoon en dochter lekker even de stad in. Bij een café'tje schreef ik een stukje aan m'n NaNoWriMo-roman en dronken we wat. Winkel in, winkel uit...heel gezellig!
Een half uur terug kwam ik thuis van het verjaarsfeestje van een vriend. Met diens zoon en een buurvrouw vooral zitten kletsen over punk, rock, jazz en salsa...kortom: muziek. Met de zoon nog even een potje zitten jammen op de gitaar en daarbij de nodige wijntjes gedronken...
En dat terwijl ik nog enigszins vermoeid was van het werken op een Burlesque-feestje in Den Haag gisteren. (in Club330 Live: check it out!) 21 Januari staat Bar Burlesque in het Paard van Troje! Natuurlijk zal Lady Marmalade erbij zijn en ondergetekende als Terrebelius. Of Miss Whips, Lilly Mae Lovett, Dr. Hellucinations, Cerise Noir en Daan Blanche erbij zullen zijn weet ik nog niet...
Ach, ik weet wel meer dingen niet. Waarom het Vaticaan vindt dat alleen belijdend Katholieken goede mensen kunnen zijn en anderen hooguit een enkeltje hel verdienen bijvoorbeeld. Kijk naar Moeder Teresa: iedereen was welkom in haar lepra-kolonie, behalve niet-katholieken. Is dat het soort Christendom dat zo graag rept van naastenliefde en respect voor andere geloven? Ik geloof er niets van! Maar waarom kreeg Moeder Teresa van het Vaticaan wèl een schouderklopje voor het helpen van een paar honderd lepra-lijders en een islamitische mevrouw ergens in Afrika die duizenden van de hongerdood redde niet?
Kijk, dat vind ík nou discriminatie.
Een half uur terug kwam ik thuis van het verjaarsfeestje van een vriend. Met diens zoon en een buurvrouw vooral zitten kletsen over punk, rock, jazz en salsa...kortom: muziek. Met de zoon nog even een potje zitten jammen op de gitaar en daarbij de nodige wijntjes gedronken...
En dat terwijl ik nog enigszins vermoeid was van het werken op een Burlesque-feestje in Den Haag gisteren. (in Club330 Live: check it out!) 21 Januari staat Bar Burlesque in het Paard van Troje! Natuurlijk zal Lady Marmalade erbij zijn en ondergetekende als Terrebelius. Of Miss Whips, Lilly Mae Lovett, Dr. Hellucinations, Cerise Noir en Daan Blanche erbij zullen zijn weet ik nog niet...
Ach, ik weet wel meer dingen niet. Waarom het Vaticaan vindt dat alleen belijdend Katholieken goede mensen kunnen zijn en anderen hooguit een enkeltje hel verdienen bijvoorbeeld. Kijk naar Moeder Teresa: iedereen was welkom in haar lepra-kolonie, behalve niet-katholieken. Is dat het soort Christendom dat zo graag rept van naastenliefde en respect voor andere geloven? Ik geloof er niets van! Maar waarom kreeg Moeder Teresa van het Vaticaan wèl een schouderklopje voor het helpen van een paar honderd lepra-lijders en een islamitische mevrouw ergens in Afrika die duizenden van de hongerdood redde niet?
Kijk, dat vind ík nou discriminatie.
vrijdag, november 18, 2011
Verstopte (Een verhaaltje: NaNoWriMo)
Ben net terug van een avondje eten bij m'n moeder waar ik heen ging na een gezellige koffie-afspraak met een mooie dame. Daar zal vast weer een kort verhaaltje uit voortvloeien...;-) In het kader van de NaNoWriMo-uitdaging ben ik bezig met een roman. En ik kan u vertellen, beste lezers...dat is nog best lastig en heel andere cake dan het schrijven van stukjes proza van minder dan 200 woorden...Maar er is goed nieuws: om de uitdaging te halen om minstens 50.000 woorden op papier te hebben voor het einde van de maand hoef ik er nog maar zo'n 29.000...
Hieronder vindt u een deel ervan. Ik heb het gekozen omdat het Sinterklaasfeest er in voorkomt. Het leek mij dus wel toepasselijk. Zo'n beetje. Het is natuurlijk maar een deel van het geheel en dus mist u een stukje voorgeschiedenis. Héél in het kort: de wereld ligt letterlijk in puin...Veel leesplezier en een fijn weekend!
Zij die weer leuke entertainment-opdrachten hebben binnengehaald groeten u!
============================
Voorzichtig sloot hij het portier. Alsof om het schilderij niet te storen. Hij liep op de restanten af van hun flat, draaide even zijn hoofd naar zijn vrouw die hem een goedkeurend knikje gaf. Alsof hij een stout jongetje was dat zich bij de hoofdmeester moest melden. Hij zette zich aan de taak om voor haar sigaretten te vinden. Vooral omdat hij nu niets beters wist te verzinnen om te doen.
Natuurlijk had hij erover gedacht om met de auto naar de school te rijden waar zijn jongens op zaten maar hij was bang voor wat hij daar aan zou treffen. Hij wist bijna zeker dat zijn vrouw niet eens wist hoe de school heette, laat staan waar die was! Geeft niet, zij had vast andere dingen aan dat mooie hoofd van haar. Hij wist niet waarom maar hij was nog steeds een beetje verliefd op haar.
Hij voelde de pijn niet meer van alle schrammen en builen die hij had opgelopen in zijn zoektocht naar zaken die hem weer wat vastigheid konden bieden. Tussen een paar stenen zag hij iets wits uitsteken dat hij voorzichtig lostrok. Het was het papiertje met daarop het Sinterklaas-rijm dat zijn jongste vorige maand (vorig jaar, vorig leven!) voor hem geschreven had: 'Sint liep te denken wat hij dit jaar aan papa moest schenken...'.
Hij glimlachte bij de herinnering aan die leuke avond toen ze zo'n lol hadden gehad met de surprises. Voor het laatst bij elkaar als echt gezin. Zelfs zijn vrouw deed alsof zij het plastic Hema-ringetje dat zij van oudste kreeg leuk vond! Hij wist dat zij er niets aan vond, dat hele Sinterklaasfeest niet.
Een paar jaar daarvoor was zij zelfs boos geworden toen hij voorstelde dat de surprises niet meer dan vijf euro mochten kosten. Wat was er nu voor lol aan als je vantevoren al wist hoe duur, of hoe goedkoop, het kadootje was dat je kreeg? En was het nu echt te veel gevraagd om voor Sinterklaas een nieuwe TV voor op de slaapkamer te krijgen? Het ding dat er stond was al bijna vijf jaar oud en was niet eens een breedbeeld! Geldgebrek hadden ze niet en zij wist dat hij't best kon betalen.
Wat ze niet wist was hoe het was om in armoede te zijn opgegroeid. Zijn vader was klusjesman en in zijn vrije tijd uitvinder. Althans, zo noemde hij zichzelf maar wezenlijk stelden zijn 'uitvindingen' weinig voor. Toen hij eindelijk met iets kwam wat nuttig zou kunnen zijn - een automatische spaghetti-vork - bleek het ding al te bestaan! Maar zijn vader gaf niet op en stak al zijn vrije tijd in tekenen, zagen en timmeren in dat kleine schuurtje aan de achterkant van die eenvoudige rijtjeswoning in de buitenwijk.
Zijn moeder zat achter de kassa in de plaatselijke supermarkt. Als ze tenminste niet aan de gang was als luizenmoeder, voorleesmoeder of als lid van de feestcommissie op school. Als oudste van vier kinderen mocht hij op zaterdag wel'ns mee als zij als vrijwilligster werkte in het verzorgingstehuis. De oudjes vonden het prachtig als zo'n jonge knul hen in hun rolstoel rondreed door de rozentuin waar later hun as in uitgestrooid zou worden. Tenminste, dat zei dat ene mensje altijd. Die met de pretlichtjes in de ogen. Hij was 11 en geloofde haar. En waarom ook niet?
Toen zij stierf was hij ontroostbaar. Zijn moeder kwam op de rand van zijn bed zitten, woelde met de vingers door zijn haar en droogde zijn tranen met haar duim die ze vervolgens aflikte. 'Het is okee, jongen. Ze heeft een mooi leven gehad en ligt nu voor altijd (Speelde zij mee in zijn illusie of was't ècht een strooiveldje van het crematorium? Hij zou't nooit te weten komen.) tussen de rozenstruiken die ze zo mooi vond en waar ze vroeger met jou altijd paas-eieren zocht. Weet je nog dat je't zo leuk vond als jij ze mocht beschilderen voordat ik ze tussen de struiken verstopte?'
Hieronder vindt u een deel ervan. Ik heb het gekozen omdat het Sinterklaasfeest er in voorkomt. Het leek mij dus wel toepasselijk. Zo'n beetje. Het is natuurlijk maar een deel van het geheel en dus mist u een stukje voorgeschiedenis. Héél in het kort: de wereld ligt letterlijk in puin...Veel leesplezier en een fijn weekend!
Zij die weer leuke entertainment-opdrachten hebben binnengehaald groeten u!
============================
Voorzichtig sloot hij het portier. Alsof om het schilderij niet te storen. Hij liep op de restanten af van hun flat, draaide even zijn hoofd naar zijn vrouw die hem een goedkeurend knikje gaf. Alsof hij een stout jongetje was dat zich bij de hoofdmeester moest melden. Hij zette zich aan de taak om voor haar sigaretten te vinden. Vooral omdat hij nu niets beters wist te verzinnen om te doen.
Natuurlijk had hij erover gedacht om met de auto naar de school te rijden waar zijn jongens op zaten maar hij was bang voor wat hij daar aan zou treffen. Hij wist bijna zeker dat zijn vrouw niet eens wist hoe de school heette, laat staan waar die was! Geeft niet, zij had vast andere dingen aan dat mooie hoofd van haar. Hij wist niet waarom maar hij was nog steeds een beetje verliefd op haar.
Hij voelde de pijn niet meer van alle schrammen en builen die hij had opgelopen in zijn zoektocht naar zaken die hem weer wat vastigheid konden bieden. Tussen een paar stenen zag hij iets wits uitsteken dat hij voorzichtig lostrok. Het was het papiertje met daarop het Sinterklaas-rijm dat zijn jongste vorige maand (vorig jaar, vorig leven!) voor hem geschreven had: 'Sint liep te denken wat hij dit jaar aan papa moest schenken...'.
Hij glimlachte bij de herinnering aan die leuke avond toen ze zo'n lol hadden gehad met de surprises. Voor het laatst bij elkaar als echt gezin. Zelfs zijn vrouw deed alsof zij het plastic Hema-ringetje dat zij van oudste kreeg leuk vond! Hij wist dat zij er niets aan vond, dat hele Sinterklaasfeest niet.
Een paar jaar daarvoor was zij zelfs boos geworden toen hij voorstelde dat de surprises niet meer dan vijf euro mochten kosten. Wat was er nu voor lol aan als je vantevoren al wist hoe duur, of hoe goedkoop, het kadootje was dat je kreeg? En was het nu echt te veel gevraagd om voor Sinterklaas een nieuwe TV voor op de slaapkamer te krijgen? Het ding dat er stond was al bijna vijf jaar oud en was niet eens een breedbeeld! Geldgebrek hadden ze niet en zij wist dat hij't best kon betalen.
Wat ze niet wist was hoe het was om in armoede te zijn opgegroeid. Zijn vader was klusjesman en in zijn vrije tijd uitvinder. Althans, zo noemde hij zichzelf maar wezenlijk stelden zijn 'uitvindingen' weinig voor. Toen hij eindelijk met iets kwam wat nuttig zou kunnen zijn - een automatische spaghetti-vork - bleek het ding al te bestaan! Maar zijn vader gaf niet op en stak al zijn vrije tijd in tekenen, zagen en timmeren in dat kleine schuurtje aan de achterkant van die eenvoudige rijtjeswoning in de buitenwijk.
Zijn moeder zat achter de kassa in de plaatselijke supermarkt. Als ze tenminste niet aan de gang was als luizenmoeder, voorleesmoeder of als lid van de feestcommissie op school. Als oudste van vier kinderen mocht hij op zaterdag wel'ns mee als zij als vrijwilligster werkte in het verzorgingstehuis. De oudjes vonden het prachtig als zo'n jonge knul hen in hun rolstoel rondreed door de rozentuin waar later hun as in uitgestrooid zou worden. Tenminste, dat zei dat ene mensje altijd. Die met de pretlichtjes in de ogen. Hij was 11 en geloofde haar. En waarom ook niet?
Toen zij stierf was hij ontroostbaar. Zijn moeder kwam op de rand van zijn bed zitten, woelde met de vingers door zijn haar en droogde zijn tranen met haar duim die ze vervolgens aflikte. 'Het is okee, jongen. Ze heeft een mooi leven gehad en ligt nu voor altijd (Speelde zij mee in zijn illusie of was't ècht een strooiveldje van het crematorium? Hij zou't nooit te weten komen.) tussen de rozenstruiken die ze zo mooi vond en waar ze vroeger met jou altijd paas-eieren zocht. Weet je nog dat je't zo leuk vond als jij ze mocht beschilderen voordat ik ze tussen de struiken verstopte?'
donderdag, november 17, 2011
Dilemma
Met m'n fysiotherapeut gezellig zitten babbelen over de jaren '80, de tijd van kraakpanden, hanekammen, verloren liefdes, veganistische pannenkoeken en meisjes met jongensnamen. Dit naar aanleiding van mijn medewerking aan de opnames van de nieuwe videoclip van Pony Pack, een Amsterdamse punkpop-band, gisteravond.
Na fysio even gaan wandelen met buurvrouw Hetty en daarna wat klusjes gedaan voor de bewonerscommissie, een stichting waar ik als penningmeester aan verbonden ben en zitten schrijven aan m'n roman. Dat laatste kon omdat de lunchafspraak die ik voor vandaag had staan is verschoven naar morgen. Aan het eind van de middag was er een ondernemersborrel. Erg gezellig!
Al moest ik daar niet zo hard lachen als toen ik vanmorgen hoorde dat Dion Graus zich nu inzet voor de oprichting van een Perspolitie. Agenten zouden zich moeten bezighouden met journalisten die zich negatief uitlaten over Dion Graus.
Dit naar aanleiding van een artikel van een journaliste die er via de Wet Openbaarheid bestuur (WOB) achterkwam dat zijn zo geroemde 'caviapolitie' (144, redt een dier) een farce is; de agenten die worden weggetrokken van zaken over échte criminaliteit mogen zich uitsluitend bezighouden met de (vermeende) mishandeling van huisdieren. Met slecht behandelde dieren in megastallen, de bio-industrie en de wekelijkse brute moord op 7 miljoen kippen in Nederland mogen de 'animalcops' zich niet bemoeien. Bij mij komt dan de vraag naar boven: staan het liegebeest, de persmuskiet en de geldwolf eigenlijk al op de lijst van bedreigde diersoorten? Wat een dilemma! ;-)
Als afsluitertje vandaag een alleraardigste link. Zes bekende gedachte-experimenten in animatie-vorm uitgelegd...leuk!
http://www.brainpickings.org/index.php/2011/10/19/open-university-thought-experiments/
Na fysio even gaan wandelen met buurvrouw Hetty en daarna wat klusjes gedaan voor de bewonerscommissie, een stichting waar ik als penningmeester aan verbonden ben en zitten schrijven aan m'n roman. Dat laatste kon omdat de lunchafspraak die ik voor vandaag had staan is verschoven naar morgen. Aan het eind van de middag was er een ondernemersborrel. Erg gezellig!
Al moest ik daar niet zo hard lachen als toen ik vanmorgen hoorde dat Dion Graus zich nu inzet voor de oprichting van een Perspolitie. Agenten zouden zich moeten bezighouden met journalisten die zich negatief uitlaten over Dion Graus.
Dit naar aanleiding van een artikel van een journaliste die er via de Wet Openbaarheid bestuur (WOB) achterkwam dat zijn zo geroemde 'caviapolitie' (144, redt een dier) een farce is; de agenten die worden weggetrokken van zaken over échte criminaliteit mogen zich uitsluitend bezighouden met de (vermeende) mishandeling van huisdieren. Met slecht behandelde dieren in megastallen, de bio-industrie en de wekelijkse brute moord op 7 miljoen kippen in Nederland mogen de 'animalcops' zich niet bemoeien. Bij mij komt dan de vraag naar boven: staan het liegebeest, de persmuskiet en de geldwolf eigenlijk al op de lijst van bedreigde diersoorten? Wat een dilemma! ;-)
Als afsluitertje vandaag een alleraardigste link. Zes bekende gedachte-experimenten in animatie-vorm uitgelegd...leuk!
http://www.brainpickings.org/index.php/2011/10/19/open-university-thought-experiments/
woensdag, november 16, 2011
dinsdag, november 15, 2011
Zwarte Piet
De juridisch adviseur van de burgemeester van Oakland is opgestapt. Dit nadat zijn bazin besloot het Occupy-kampement te laten ontruimen. Eerder verklaarde zij de betogers te steunen. 'Vreemde manier om dat te laten zien: de ME mensen laten verjagen en de pers verbieden daar verslag van te doen' moet ook de advocaat gedacht hebben. Dan Siegel roept mensen dan ook openlijk op om de 99% te steunen en niet meer de 1%.
Dat doet ook de meneer in dit liedje, aan mij doorgestuurd door een zeer welvarend (en vriendelijk!) heerschap dat heden ten dage als levensmotto hanteert: 'I'm the 1%, please tax me and support the 99%'.
Makana - "We are the few"
De oplettende lezer zal wellicht opgemerkt hebben dat ik gisteren geen blog heb geplaatst. Dat u gisteren hier geen vers stukje aantrof ligt dus niet aan uw ogen. Ik was gewoon leker bezig met mijn leven buiten het internet: 's Ochtends een koffie-afspraak met de moeder van m'n jongste oppas-baby, 's middag een lunchafspraak met een mooie dame en 's avonds had ik eigenlijk een vergadering maar m'n nieuwe heup sputterde tegen. Bovendien is de stapel wasgoed inmiddels zo hard gegroeid dat-ie in aanmerking komt voor een eigen postcode!
Tussendoor nog even in m'n netwerk op zoek gegaan naar een piccolo-pakje (heeft u er toevallig eentje liggen?) voor een opdracht volgende maand en vervoer geregeld vanwege een opdracht aankomend weekend, wanneer in veel steden het openbaar vervoer staakt.
Gisteren had ik een blog in m'n hoofd rond het thema 'Zwarte Piet is racistisch' maar was het al snel niet met mijzelf eens. Natuurlijk is het een lekker bekkende one-liner waarmee je snel een schare ja-knikkers achter je aan krijgt maar ik wil niet alleen mijn geachte lezer maar ook mijzelf aan het denken zetten.
En waarom druk maken over een eeuwenoud (en leuk!) kinderfeest als er mondiaal grotere problemen zijn? Het is al erg genoeg dat de goede Sint zelf al is ontdaan van zijn trouwe christelijke symboliek. De man was een Katholieke bisschop, ja! En die dragen nu eenmaal (afbeeldingen van) kruisen!! Zijn werknemers waren lokale arbeidskrachten en waren doorgaans Moren. En Moren zijn niet blank! Echt niet. En al die mensen die zo klagen over de 'racistische gedachte achter het Sinterklaasfeest' weten blijkbaar niet dat de Goedheiligman uit Myra komt. Een stad, ooit in handen van de Grieken en later onderdeel van het Turkse rijk. De Sint was dus van oorsprong een Griek en later een Turk. O zo.
Wij geven dus massaal (dit jaar weer meer dan vorig jaar. Hoezo kredietcrisis?) geld uit aan de verjaardag van een bekende allochtoon. Toevallig.
Maar de PVV durft geen kamervragen te stellen over dit kinderfeest. Klagen dat Zwarte Piet wordt neergezet als stereotiep: Dom, anoniem en blindelings achter een man met nep hoogblond haar aanlopen...Hé, heb ik het nu over de volgers van Geert Wilders of over de mensen die ons beeld hebben gevormd over Zwarte Piet?
Dat doet ook de meneer in dit liedje, aan mij doorgestuurd door een zeer welvarend (en vriendelijk!) heerschap dat heden ten dage als levensmotto hanteert: 'I'm the 1%, please tax me and support the 99%'.
Makana - "We are the few"
De oplettende lezer zal wellicht opgemerkt hebben dat ik gisteren geen blog heb geplaatst. Dat u gisteren hier geen vers stukje aantrof ligt dus niet aan uw ogen. Ik was gewoon leker bezig met mijn leven buiten het internet: 's Ochtends een koffie-afspraak met de moeder van m'n jongste oppas-baby, 's middag een lunchafspraak met een mooie dame en 's avonds had ik eigenlijk een vergadering maar m'n nieuwe heup sputterde tegen. Bovendien is de stapel wasgoed inmiddels zo hard gegroeid dat-ie in aanmerking komt voor een eigen postcode!
Tussendoor nog even in m'n netwerk op zoek gegaan naar een piccolo-pakje (heeft u er toevallig eentje liggen?) voor een opdracht volgende maand en vervoer geregeld vanwege een opdracht aankomend weekend, wanneer in veel steden het openbaar vervoer staakt.
Gisteren had ik een blog in m'n hoofd rond het thema 'Zwarte Piet is racistisch' maar was het al snel niet met mijzelf eens. Natuurlijk is het een lekker bekkende one-liner waarmee je snel een schare ja-knikkers achter je aan krijgt maar ik wil niet alleen mijn geachte lezer maar ook mijzelf aan het denken zetten.
En waarom druk maken over een eeuwenoud (en leuk!) kinderfeest als er mondiaal grotere problemen zijn? Het is al erg genoeg dat de goede Sint zelf al is ontdaan van zijn trouwe christelijke symboliek. De man was een Katholieke bisschop, ja! En die dragen nu eenmaal (afbeeldingen van) kruisen!! Zijn werknemers waren lokale arbeidskrachten en waren doorgaans Moren. En Moren zijn niet blank! Echt niet. En al die mensen die zo klagen over de 'racistische gedachte achter het Sinterklaasfeest' weten blijkbaar niet dat de Goedheiligman uit Myra komt. Een stad, ooit in handen van de Grieken en later onderdeel van het Turkse rijk. De Sint was dus van oorsprong een Griek en later een Turk. O zo.
Wij geven dus massaal (dit jaar weer meer dan vorig jaar. Hoezo kredietcrisis?) geld uit aan de verjaardag van een bekende allochtoon. Toevallig.
Maar de PVV durft geen kamervragen te stellen over dit kinderfeest. Klagen dat Zwarte Piet wordt neergezet als stereotiep: Dom, anoniem en blindelings achter een man met nep hoogblond haar aanlopen...Hé, heb ik het nu over de volgers van Geert Wilders of over de mensen die ons beeld hebben gevormd over Zwarte Piet?
zondag, november 13, 2011
Krijgen
Dit weekend vooral bezig geweest om de hoofdpersoon uit mijn roman voor NaNoWriMo wat menselijke trekjes te geven. Ik vond haar niet meer zo aardig...
Afgelopen vrijdag sprak ik Jacques Rozendaal, landelijk voorzitter van de SGP-jongeren, de grootste jongerenorganisatie van Nederland. Op zijn - bijzonder aardige! - uitnodiging via Twitter was ik naar Delft gekomen voor een onderonsje. Beiden waren wij het al snel eens: Twitter biedt niet voldoende ruimte voor nuance.
Logisch ook, want wat kun je nu eigenlijk zeggen in 140 lettertekens? Wij spraken ondermeer over het thema 'Wet is wet!'. Ooit wel bekend als 'Ordnung muss sein!' maar mensen zien bij die uitdrukking meteen een uniform voor zich met bruine laarzen en een uitgestrekte rechterarm. Daarom spreken wij nu liever van 'Wet is wet!'
Het geval doet zich voor dat mensen vinden dat iedereen zich altijd aan de wet moet houden maar dat er voor hen zelf en de mensen die hen na staan uitzonderingen moeten gelden. Bijvoorbeeld als zij 'maar tien kilometer te hard hebben gereden' of 'met maar twee biertjes teveel op'. Ook vinden zij dat iemand die een ander heel hard op de neus slaat daarvoor hard gestraft moet worden. Behalve bijvoorbeeld als die klap wordt uitgedeeld door hun favoriete voetballer in het heetst van de strijd.
Er gaan ook stemmen op voor een algehele zondagsrust. Het zou even wat rust brengen in ons vaak toch jachtig bestaan (mensen zijn er soms van overtuigd dat zij het druk móeten hebben. Heel triest.) en het wordt ook aanbevolen vanuit de Bijbel. Zou dat leuk zijn als niemand meer werkt op zondag? In de psychiatrische zorg is de zondagsrust voor werkenden in de praktijk al aardig doorgevoerd. Patiënten worden soms voor het gemak de hele dag vastgebonden terwijl anderen voor zichzelf moeten zorgen omdat ook de catering die dag vrij is.
Dat niet werken op zondag 'voor iedereen' is dus toch niet altijd handig. Ja maar moord dan!? Het is toch nooit goed om iemand te vermoorden? Moord kun je dus altijd standaard bestraffen met 20 jaar cel! Bijvoorbeeld. Nou, nee dus. Wat te denken van die dementerende dame die het niet kon verkroppen dat haar zwakzinnige dochter bij haar zou worden weggenomen en daarom maar haar eigen kind de strot doorsneed? Of die zoon die zijn ernstig zieke en pijn lijdende vader op diens verzoek naar de andere wereld hielp. Moeten die daders voor 20 jaar worden opgesloten?
En stelt u zich'ns voor dat de een of andere ultra-rechtse dictator de macht overneemt in Nederland. U ziet dat een lid van zijn 'ordetroepen' iemand schijnbaar zonder reden met een wapenstok mishandelt. U pakt een baksteen en in uw woede en frustratie breekt u de betreffende schedelpan. Maakt u dat tot een crimineel of juist tot een verzetsheld? En wie bepaalt dat? (Schrijvers van geschiedenisboeken bepalen dat maar altijd pas achteraf. Met verschillende versies per land.)
Nee, zo zwart-wit als een reageerder bij een Telegraaf-artikel kunnen wij het nooit stellen: 'Van mij mogen alle criminelen de doodstraf krijgen!'
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Andy Tielman
Afgelopen vrijdag sprak ik Jacques Rozendaal, landelijk voorzitter van de SGP-jongeren, de grootste jongerenorganisatie van Nederland. Op zijn - bijzonder aardige! - uitnodiging via Twitter was ik naar Delft gekomen voor een onderonsje. Beiden waren wij het al snel eens: Twitter biedt niet voldoende ruimte voor nuance.
Logisch ook, want wat kun je nu eigenlijk zeggen in 140 lettertekens? Wij spraken ondermeer over het thema 'Wet is wet!'. Ooit wel bekend als 'Ordnung muss sein!' maar mensen zien bij die uitdrukking meteen een uniform voor zich met bruine laarzen en een uitgestrekte rechterarm. Daarom spreken wij nu liever van 'Wet is wet!'
Het geval doet zich voor dat mensen vinden dat iedereen zich altijd aan de wet moet houden maar dat er voor hen zelf en de mensen die hen na staan uitzonderingen moeten gelden. Bijvoorbeeld als zij 'maar tien kilometer te hard hebben gereden' of 'met maar twee biertjes teveel op'. Ook vinden zij dat iemand die een ander heel hard op de neus slaat daarvoor hard gestraft moet worden. Behalve bijvoorbeeld als die klap wordt uitgedeeld door hun favoriete voetballer in het heetst van de strijd.
Er gaan ook stemmen op voor een algehele zondagsrust. Het zou even wat rust brengen in ons vaak toch jachtig bestaan (mensen zijn er soms van overtuigd dat zij het druk móeten hebben. Heel triest.) en het wordt ook aanbevolen vanuit de Bijbel. Zou dat leuk zijn als niemand meer werkt op zondag? In de psychiatrische zorg is de zondagsrust voor werkenden in de praktijk al aardig doorgevoerd. Patiënten worden soms voor het gemak de hele dag vastgebonden terwijl anderen voor zichzelf moeten zorgen omdat ook de catering die dag vrij is.
Dat niet werken op zondag 'voor iedereen' is dus toch niet altijd handig. Ja maar moord dan!? Het is toch nooit goed om iemand te vermoorden? Moord kun je dus altijd standaard bestraffen met 20 jaar cel! Bijvoorbeeld. Nou, nee dus. Wat te denken van die dementerende dame die het niet kon verkroppen dat haar zwakzinnige dochter bij haar zou worden weggenomen en daarom maar haar eigen kind de strot doorsneed? Of die zoon die zijn ernstig zieke en pijn lijdende vader op diens verzoek naar de andere wereld hielp. Moeten die daders voor 20 jaar worden opgesloten?
En stelt u zich'ns voor dat de een of andere ultra-rechtse dictator de macht overneemt in Nederland. U ziet dat een lid van zijn 'ordetroepen' iemand schijnbaar zonder reden met een wapenstok mishandelt. U pakt een baksteen en in uw woede en frustratie breekt u de betreffende schedelpan. Maakt u dat tot een crimineel of juist tot een verzetsheld? En wie bepaalt dat? (Schrijvers van geschiedenisboeken bepalen dat maar altijd pas achteraf. Met verschillende versies per land.)
Nee, zo zwart-wit als een reageerder bij een Telegraaf-artikel kunnen wij het nooit stellen: 'Van mij mogen alle criminelen de doodstraf krijgen!'
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Andy Tielman
vrijdag, november 11, 2011
Wie is toch de Mol? (Een verhaaltje: NaNoWriMo)
Eerder publiceerde ik de delen 1 en 2 van mijn bijdrage aan NaNoWriMo. Vandaag deel 3. En daar mag u het voorlopig mee doen...Voorinschrijven op de verkoop van het uiteindelijke boek is natuurlijk reeds mogelijk. ;-)
---
Je had wel vaker last van je geweten. Bijvoorbeeld toen die vriendin van je aan kanker stierf. Of nou, vriendin...eigenlijk ging het om de zus van een buurvrouw die je wel'ns had gezien op de jaarlijkse buurtbarbecue. Maar daar ging het nu niet om. Waar't om ging is dat jij uiteraard het online condoleance-register had getekend. En wel met: 'Ik huilde toen ik hoorde dat jij de strijd tegen die vreselijke ziekte hebt verloren, lieve meid. En natuurlijk draag ik het bandje waarmee ik laat zien dat ik de strijd tegen borstkanker steun. Ik hoop dat't helpt! Rust zacht, lieve schat!'
Natuurlijk had je nooit ècht zo'n bandje gekocht maar het kwam wel sympathiek over om te zeggen dat je er eentje had. Het gaat tenslotte om het idee, nietwaar?
Uiteraard schreef je dat op het werk want thuis had je daar geen tijd voor. Je moest tenslotte twee kinderen opvoeden. Drie zelfs, als je je man meetelde! Als je thuiskwam van je werk moest je eerst even een uurtje rusten en dan je man vertellen dat hij de kant-en-klaar maaltijd moest opwarmen die jij die ochtend uit de vriezer had gehaald. Na het eten moest je de oudste vertellen dat hij zijn jongere broertje met zijn huiswerk moest helpen en dan moest je óók nog de borden in de vaatwasser zetten!
Tsja, dan was je zó moe dat je de wekelijks yoga-les maar afbelde want die avond kwam de ontknoping van 'Wie is de Mol?' en om op kantoor te kunnen meepraten mocht je die aflevering natuurlijk niet missen!
Terwijl jij op de bank je lag af te vragen wie van de bekende Nederlanders nu toch de mol kon zijn, kwam je jongste je vertellen dat hij dat weekend weer een voetbaltoernooi had. Kon dat rotjong dan niet zien dat jij moe was van je drukke baan!? Mannen!! Zelfs als ze nog maar 12 zijn kunnen ze je niet aanvoelen! Dus zei je maar dat je hoofdpijn had en stuurde hem naar z'n vader.
Tsja, die mocht óók wel'ns wat doen. Tenslotte werkte jij maar liefst 32 uur per week en híj maar...eh...hij werkte maar...eh...hoeveel uur per week werkte hij nu eigenlijk? Ach, wat maakte het ook uit! Jij had het veel zwaarder dan hij want hij was alleen maar chirurg in een of ander stom ziekenhuis. Een beetje botten wegzagen uit de uitgezakte lijven van wat oude mensjes en er dan een stuk plastic in stoppen. Of zo. En waarom eigenlijk? Die oudjes zouden tòch snel doodgaan! Wat was nu hùn bijdrage aan de maatschappij? Pure geldverspilling vond je dat.
En dan liggen ze thuis langzaam weg te rotten en dan verwachten ze óók nog dat er een paar keer per week iemand langskomt die hun vieze poepbroek verschoont en voor ze stofzuigt! En dat van jóuw belastingcenten!
Nee, die oudjes moesten maar een voorbeeld nemen aan jou want jij deed het huishouden helemaal zèlf! Plotseling realiseer je je dat je niet weet waar de stofzuiger staat. 'Volgende week maar even aan de huishoudster vragen', denk je bij jezelf. Best een aardige meid, hoor, die hulp. Al praat ze zo raar Nederlands. Als die gekke oudjes een huishoudhulp willen, dan betalen ze die maar lekker zèlf. Maar never nooit niet van jóuw belastingcenten. Mooi niet!
Nee hoor, wat jou betreft mogen die oudjes allemaal zo'n zelfmoordpil krijgen...De Pil van..eh...kom, hoe heette die ook alweer? Je realiseert je dat je niet wordt betaald om dat soort onzin te onthouden en concentreert je weer op een belangrijker vraagstuk: 'Wie is toch de mol?'
---
Je had wel vaker last van je geweten. Bijvoorbeeld toen die vriendin van je aan kanker stierf. Of nou, vriendin...eigenlijk ging het om de zus van een buurvrouw die je wel'ns had gezien op de jaarlijkse buurtbarbecue. Maar daar ging het nu niet om. Waar't om ging is dat jij uiteraard het online condoleance-register had getekend. En wel met: 'Ik huilde toen ik hoorde dat jij de strijd tegen die vreselijke ziekte hebt verloren, lieve meid. En natuurlijk draag ik het bandje waarmee ik laat zien dat ik de strijd tegen borstkanker steun. Ik hoop dat't helpt! Rust zacht, lieve schat!'
Natuurlijk had je nooit ècht zo'n bandje gekocht maar het kwam wel sympathiek over om te zeggen dat je er eentje had. Het gaat tenslotte om het idee, nietwaar?
Uiteraard schreef je dat op het werk want thuis had je daar geen tijd voor. Je moest tenslotte twee kinderen opvoeden. Drie zelfs, als je je man meetelde! Als je thuiskwam van je werk moest je eerst even een uurtje rusten en dan je man vertellen dat hij de kant-en-klaar maaltijd moest opwarmen die jij die ochtend uit de vriezer had gehaald. Na het eten moest je de oudste vertellen dat hij zijn jongere broertje met zijn huiswerk moest helpen en dan moest je óók nog de borden in de vaatwasser zetten!
Tsja, dan was je zó moe dat je de wekelijks yoga-les maar afbelde want die avond kwam de ontknoping van 'Wie is de Mol?' en om op kantoor te kunnen meepraten mocht je die aflevering natuurlijk niet missen!
Terwijl jij op de bank je lag af te vragen wie van de bekende Nederlanders nu toch de mol kon zijn, kwam je jongste je vertellen dat hij dat weekend weer een voetbaltoernooi had. Kon dat rotjong dan niet zien dat jij moe was van je drukke baan!? Mannen!! Zelfs als ze nog maar 12 zijn kunnen ze je niet aanvoelen! Dus zei je maar dat je hoofdpijn had en stuurde hem naar z'n vader.
Tsja, die mocht óók wel'ns wat doen. Tenslotte werkte jij maar liefst 32 uur per week en híj maar...eh...hij werkte maar...eh...hoeveel uur per week werkte hij nu eigenlijk? Ach, wat maakte het ook uit! Jij had het veel zwaarder dan hij want hij was alleen maar chirurg in een of ander stom ziekenhuis. Een beetje botten wegzagen uit de uitgezakte lijven van wat oude mensjes en er dan een stuk plastic in stoppen. Of zo. En waarom eigenlijk? Die oudjes zouden tòch snel doodgaan! Wat was nu hùn bijdrage aan de maatschappij? Pure geldverspilling vond je dat.
En dan liggen ze thuis langzaam weg te rotten en dan verwachten ze óók nog dat er een paar keer per week iemand langskomt die hun vieze poepbroek verschoont en voor ze stofzuigt! En dat van jóuw belastingcenten!
Nee, die oudjes moesten maar een voorbeeld nemen aan jou want jij deed het huishouden helemaal zèlf! Plotseling realiseer je je dat je niet weet waar de stofzuiger staat. 'Volgende week maar even aan de huishoudster vragen', denk je bij jezelf. Best een aardige meid, hoor, die hulp. Al praat ze zo raar Nederlands. Als die gekke oudjes een huishoudhulp willen, dan betalen ze die maar lekker zèlf. Maar never nooit niet van jóuw belastingcenten. Mooi niet!
Nee hoor, wat jou betreft mogen die oudjes allemaal zo'n zelfmoordpil krijgen...De Pil van..eh...kom, hoe heette die ook alweer? Je realiseert je dat je niet wordt betaald om dat soort onzin te onthouden en concentreert je weer op een belangrijker vraagstuk: 'Wie is toch de mol?'
donderdag, november 10, 2011
Reden
Vanavond was ik als presentator en mede-organisator aanwezig bij een zeer interessante thema-avond over de Crisiskaart. De wat!? De Crisiskaart. Een hulpmethode die uitgaat van de wensen van de psychiatrisch patiënt en niet van wat handig is voor een hulpverlener. Voor velen is het een revolutionaire aanpak. Vergelijkbaar met "luisteren naar wat de burger zelf kan en wil in plaats van op het stadhuis gaan zitten bedenken wat de burger wil of zou moeten doen"...Zelf zou ik graag beter, steviger en sneller kunnen lopen maar ik doe nog eventjes rustig aan;
Twee weken geleden liep ik 10 minuten lang op de loopband met een snelheid van 1 hele kilometer per uur. Mijn gemiddelde hartslag bedroeg 126 slagen per minuut. Vanmorgen was dat 110 slagen bij 3,5km/uur met de hellingshoek op stand 4 en dat 20 minuten lang. Het is veilig om te veronderstellen dat mijn lijf (en dan vooral het been met de nieuwe heup) steeds meer aankan. Nog een maandje of wat en ik heb geen fysio meer nodig!
En dat is maar goed ook want het aantal door de verzekering gedekte bezoekjes aan de fysiotherapeut zal dalen terwijl er voor die "service" meer betaald moet gaan worden.
En wie bedenkt dat eigenlijk, dat wij met z'n allen meer moeten betalen voor minder service?
André Rouvoet, de voormalig leider van de Christen Unie wilde meer tijd besteden aan zijn gezin met vijf kinderen en besloot daarom te stoppen met de politiek. Inmiddels is hij voorzitter van de vereniging van zorgverzekeraars (Zegt u dat'ns 10 keer snel achter elkaar 'Voorzitter van de vereniging van zorgverzekeraars'...). Blijkbaar is dat een niet veeleisend en erg relaxt baantje waarnaast je zeeën van tijd hebt om leuke dingen te doen met je gezin.
Wat zou je moeten doen als werk? Eén keer per maand een etentje met de grote bazen van de grootsteoplichters zorgverzekeraars en dan de consument uitlachen omdat die wéér meer premie moet betalen en daar wéér minder voor terug krijgt? Als rechtgeaarde christen zal de heer Rouvoet ongetwijfeld De Pil uit het basis-ziekenfondspakket halen. Tsja, als mensen geen kinderen willen, dan moeten ze maar niet neu...eh...de liefde bedrijven. Simpel.
Ik vermoed dat de moeder van de beroemde strafpleiter Bram Moszkovicz graag had gezien dat zij zelf indertijd aan De Pil was geweest. Want wie wil er nu een zoon die graag te pas en te onpas roept "De wet is de wet!" en tegelijkertijd zo hypocriet is om zich zelf niet aan die wet te houden?
Terwijl er nog steeds een onderzoek tegen hem loopt voor ondermeer fraude en belasting-ontduiking blijkt nu dat hij mensen heeft omgekocht en ingehuurd om de zaak-Wilders naar zijn hand te kunnen zetten. De fans van De Grote Geblondeerde Gedoger zijn opvallend stil in deze zaak. Maar daarvoor hebben zij vast een goede reden.
Twee weken geleden liep ik 10 minuten lang op de loopband met een snelheid van 1 hele kilometer per uur. Mijn gemiddelde hartslag bedroeg 126 slagen per minuut. Vanmorgen was dat 110 slagen bij 3,5km/uur met de hellingshoek op stand 4 en dat 20 minuten lang. Het is veilig om te veronderstellen dat mijn lijf (en dan vooral het been met de nieuwe heup) steeds meer aankan. Nog een maandje of wat en ik heb geen fysio meer nodig!
En dat is maar goed ook want het aantal door de verzekering gedekte bezoekjes aan de fysiotherapeut zal dalen terwijl er voor die "service" meer betaald moet gaan worden.
En wie bedenkt dat eigenlijk, dat wij met z'n allen meer moeten betalen voor minder service?
André Rouvoet, de voormalig leider van de Christen Unie wilde meer tijd besteden aan zijn gezin met vijf kinderen en besloot daarom te stoppen met de politiek. Inmiddels is hij voorzitter van de vereniging van zorgverzekeraars (Zegt u dat'ns 10 keer snel achter elkaar 'Voorzitter van de vereniging van zorgverzekeraars'...). Blijkbaar is dat een niet veeleisend en erg relaxt baantje waarnaast je zeeën van tijd hebt om leuke dingen te doen met je gezin.
Wat zou je moeten doen als werk? Eén keer per maand een etentje met de grote bazen van de grootste
Ik vermoed dat de moeder van de beroemde strafpleiter Bram Moszkovicz graag had gezien dat zij zelf indertijd aan De Pil was geweest. Want wie wil er nu een zoon die graag te pas en te onpas roept "De wet is de wet!" en tegelijkertijd zo hypocriet is om zich zelf niet aan die wet te houden?
Terwijl er nog steeds een onderzoek tegen hem loopt voor ondermeer fraude en belasting-ontduiking blijkt nu dat hij mensen heeft omgekocht en ingehuurd om de zaak-Wilders naar zijn hand te kunnen zetten. De fans van De Grote Geblondeerde Gedoger zijn opvallend stil in deze zaak. Maar daarvoor hebben zij vast een goede reden.
woensdag, november 09, 2011
Museum
Helaas vrij snotterig vandaag en daarom niet alles kunnen doen wat ik had willen doen. Geeft niet. Heb alsnog leuke opdrachten binnengehaald en mag misschien zelfs eerdaags (betaald!) een weekendje naar Barcelona. Krijg ik nu van die leuke opdrachten vanwege mijn vrolijke aard of word ik zo vrolijk vanwege die leuke opdrachten?
Nog zo'n leuk oorzaak/gevolg-dingetje: keurig en langdurig onderzoek wees uit dat kinderen die regelmatig naar een museum of theater gaan, gemiddeld hogere cijfers halen op school.
Vervolgens werden ouders en leerkrachten gestimuleerd om vaker met de kinderen 'aan cultuur te doen want dat is goed voor ze.'
Pas jaren later bleek er geen direct verband te bestaan tussen frequent museumbezoek en hogere toets-cijfers.
Maar de resultaten van dat eerste onderzoek dan? Waren die vals en dus nutteloos? Nee hoor, de uitslag klopte. Men was alleen vergeten verder te kijken. Dan hadden de onderzoekers gezien dat het museumbezoek van de slimme kinderen vooral was te danken aan het inkomen van de ouders. Doorgaans hadden die een goedverdienende baan die ze hadden te danken aan een goede opleiding die ze hadden te danken aan een hoog IQ. En iemand's IQ is goeddeels erfelijk bepaald.
Die kinderen waren dus slim omdat ze slimme ouders hadden en niet vanwege frequent bezoek aan een of ander museum.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Heavy D.
Als extra'tje vandaag een paar foto's. U ziet mijn oudste dochter, een collega en wat bomen. Allemaal "gevangen" met mijn Nokia N8 mobiele camera annex telefoon. Daarover gesproken: onlangs deed ik mee aan een online-onderzoek waarmee ik 35 eurocent verdiende. De vraag was: "Waar gebruikt u uw smartphone allemaal voor? Klik alle opties aan die van toepassing zijn." Het grappige is nu dat "bellen" blijkbaar niet iets is dat mensen tegenwoordig nog doen met hun mobiele telefoon (...) want "bellen" stond niet vermeld tussen de beschikbare opties...;-) *Klikken = vergroten*
Nog zo'n leuk oorzaak/gevolg-dingetje: keurig en langdurig onderzoek wees uit dat kinderen die regelmatig naar een museum of theater gaan, gemiddeld hogere cijfers halen op school.
Vervolgens werden ouders en leerkrachten gestimuleerd om vaker met de kinderen 'aan cultuur te doen want dat is goed voor ze.'
Pas jaren later bleek er geen direct verband te bestaan tussen frequent museumbezoek en hogere toets-cijfers.
Maar de resultaten van dat eerste onderzoek dan? Waren die vals en dus nutteloos? Nee hoor, de uitslag klopte. Men was alleen vergeten verder te kijken. Dan hadden de onderzoekers gezien dat het museumbezoek van de slimme kinderen vooral was te danken aan het inkomen van de ouders. Doorgaans hadden die een goedverdienende baan die ze hadden te danken aan een goede opleiding die ze hadden te danken aan een hoog IQ. En iemand's IQ is goeddeels erfelijk bepaald.
Die kinderen waren dus slim omdat ze slimme ouders hadden en niet vanwege frequent bezoek aan een of ander museum.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Heavy D.
Als extra'tje vandaag een paar foto's. U ziet mijn oudste dochter, een collega en wat bomen. Allemaal "gevangen" met mijn Nokia N8 mobiele camera annex telefoon. Daarover gesproken: onlangs deed ik mee aan een online-onderzoek waarmee ik 35 eurocent verdiende. De vraag was: "Waar gebruikt u uw smartphone allemaal voor? Klik alle opties aan die van toepassing zijn." Het grappige is nu dat "bellen" blijkbaar niet iets is dat mensen tegenwoordig nog doen met hun mobiele telefoon (...) want "bellen" stond niet vermeld tussen de beschikbare opties...;-) *Klikken = vergroten*
dinsdag, november 08, 2011
NaNoWriMo
Gisteren liet ik een debiteur weten dat ik de incasso-procedure had opgestart en vandaag liet men voor het eerst sinds maanden weer van zich horen, nadat ik al die tijd vruchteloos had gemaild, gebeld, ge-sms't en zelfs Facebook- en Twitter berichten had verstuurd. En nee, ook op een brief per reguliere post werd niet gereageerd en het inspreken van de voicemail op de vaste, noch op de mobiele telefoon leidde tot enige reactie. Tot mijn brief van gisteren dus...U kunt het hele verhaal nalezen op http://vragen.blogspot.com
En ja, inmiddels heeft men betaald!
Vrouwen krijgen doorgaans minder betaald dan mannen. Maar niet in de wereld van de modellen en de prostitutie: daar is het juist de vrouw die een veelvoud ontvangt van wat haar manlijke collega's aan financiële vergoeding ontvangen. Bovendien zijn het doorgaans mannen die alimentatie betalen.
Hoeveel gevallen kent u waarbij een echtpaar scheidt, de man met de kinderen blijft zitten en de vrouw dus alimentatie moet betalen? En hoeveel vrouwen kent u die erop staan dat zij degene zijn die een etentje of borrel betalen? En er zijn nog andere feiten over vrouwen die soms anders bekeken moeten worden.
Niet elke dame die wordt uitgehuwelijk blijkt daarmee te zitten. Ik schreef het al eens eerder. Vaak blijken gearrangeerde huwelijken langer stand te houden dan die uit pure liefde zijn gesloten. Zowel de man (die vaak ook geen keus heeft gehad bij het uitzoeken van hun bruid) als de vrouw berusten in hun lot en tolereren elkaar. Al is het maar omdat ze weten dat die ander er ook niets aan kan doen.
En wat blijkt: zij hebben nooit de stress hoeven doormaken van het op jacht gaan naar een partner, teleurgesteld worden in tijdelijke partners en hoeven ook niet bang te zijn dat de ander er vandoor gaat. Dat wordt gewoon niet geaccepeerd door de families en de omgeving. Dat niet hoeven kiezen scheelt een enorme hoop stress. Bovendien hoef je niet jezelf de schuld te geven als het mis gaat.
Wij mensen hebben sterk de behoefte anderen de schuld te geven van wat er ook mis gaat in ons leven. Zelf zijn we natuurlijk altijd perfect en maken wij nóóit fouten. Dat is in principe ook het centrale thema van de roman die ik aan het schrijven ben in het kader van NaNoWriMo.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Joe Frazier
En ja, inmiddels heeft men betaald!
Vrouwen krijgen doorgaans minder betaald dan mannen. Maar niet in de wereld van de modellen en de prostitutie: daar is het juist de vrouw die een veelvoud ontvangt van wat haar manlijke collega's aan financiële vergoeding ontvangen. Bovendien zijn het doorgaans mannen die alimentatie betalen.
Hoeveel gevallen kent u waarbij een echtpaar scheidt, de man met de kinderen blijft zitten en de vrouw dus alimentatie moet betalen? En hoeveel vrouwen kent u die erop staan dat zij degene zijn die een etentje of borrel betalen? En er zijn nog andere feiten over vrouwen die soms anders bekeken moeten worden.
Niet elke dame die wordt uitgehuwelijk blijkt daarmee te zitten. Ik schreef het al eens eerder. Vaak blijken gearrangeerde huwelijken langer stand te houden dan die uit pure liefde zijn gesloten. Zowel de man (die vaak ook geen keus heeft gehad bij het uitzoeken van hun bruid) als de vrouw berusten in hun lot en tolereren elkaar. Al is het maar omdat ze weten dat die ander er ook niets aan kan doen.
En wat blijkt: zij hebben nooit de stress hoeven doormaken van het op jacht gaan naar een partner, teleurgesteld worden in tijdelijke partners en hoeven ook niet bang te zijn dat de ander er vandoor gaat. Dat wordt gewoon niet geaccepeerd door de families en de omgeving. Dat niet hoeven kiezen scheelt een enorme hoop stress. Bovendien hoef je niet jezelf de schuld te geven als het mis gaat.
Wij mensen hebben sterk de behoefte anderen de schuld te geven van wat er ook mis gaat in ons leven. Zelf zijn we natuurlijk altijd perfect en maken wij nóóit fouten. Dat is in principe ook het centrale thema van de roman die ik aan het schrijven ben in het kader van NaNoWriMo.
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Joe Frazier
maandag, november 07, 2011
Borduren
Het leven kabbelt voort. Het huishouden ligt wat achter op schema maar er is een incasso-procedure-opgestart om mijn geld te krijgen voor een opdracht in mei, UPC heeft wéér (dat doet men inmiddels al twee maanden wekelijks) toegezegd mijn telefoonlijn te repareren en nog zo wat. Verder lekker aan de gang gegaan met het schrijven van zo'n 1900 woorden per dag via de NaNoWriMo-schrijvers-uitdaging. Met dank aan blog-collega en schrijversbuddy Wondelgijn.
Heuglijk ende wonderbaarlijk nieuws, lieve lezers! Vandaag ga ik het NIET over de PVV hebben...o...shazbat! Het was dus uitdrukkelijk niet de bedoeling dat ik u vandaag zou vragen om met één enkel voorbeeld te komen van een origineel en uitvoerbaar idee van de PVV...Excuus. Snel over naar een andere politieke partij die graag discrimineert en daarmee recht ingaat tegen artikel 1 van de Nederlandse Grondwet. Of - in de door de SGP zo geliefde bewoordingen - tegen de wetten van het land.
Vreemd genoeg vinden streng gelovigen dat de wetten van de Bijbel prevaleren boven die van het land. Maar alleen wanneer die van het land hen eventjes niet welgevallig zijn. Er is hier dus niet alleen sprake van discriminatie maar ook van willekeur. Ik bedoel: een setje wetten geldt wèl of een setje wetten geldt níet. Je kunt er niet zomaar een paar uithalen die je toevallig leuk vindt en een paar weglaten waar je het niet mee eens bent. Dat zou me een lekker zooitje worden als iedereen zo handelde!
Stelt u zich voor dat een lesbische premier zich over ons mooie land ontfermt (nee, dat is geen absurde gedachte; in IJsland - het land met het allereerste parlement ter wereld! - is dat al een tijdje zo) en verklaart: uitsluitend mensen die niet streng-gelovig zijn mogen vanaf nu bestuursfuncties vervullen!
De SGP zou als eerste bij de interruptie-microfoon staan tijdens het Tweede Kamerdebat in kwestie want de verenigde Gereformeerden zijn tegen discriminatie van àlle mensen. Al mogen homoseksuelen en vrouwen volgens hun "christelijke" richtlijnen geen bestuursfuncties vervullen "want dat staat zo bijna letterlijk in de Bijbel".
Tsja, in de Bijbel staat ook dat God opdracht gaf tot moord, verkrachtingen en plunderingen "maar dat moet je niet letterlijk nemen"...
Eigenlijk is de SGP natuurlijk juist zeer vrouwvriendelijk. Men wil vrouwen de last besparen van nadenken over politiek en de stress van bestuursfuncties. Vrouwen hoeven van de SGP alleen maar te koken en kindertjes te krijgen. Zo houden ze lekker veel tijd over voor borduren!
Heuglijk ende wonderbaarlijk nieuws, lieve lezers! Vandaag ga ik het NIET over de PVV hebben...o...shazbat! Het was dus uitdrukkelijk niet de bedoeling dat ik u vandaag zou vragen om met één enkel voorbeeld te komen van een origineel en uitvoerbaar idee van de PVV...Excuus. Snel over naar een andere politieke partij die graag discrimineert en daarmee recht ingaat tegen artikel 1 van de Nederlandse Grondwet. Of - in de door de SGP zo geliefde bewoordingen - tegen de wetten van het land.
Vreemd genoeg vinden streng gelovigen dat de wetten van de Bijbel prevaleren boven die van het land. Maar alleen wanneer die van het land hen eventjes niet welgevallig zijn. Er is hier dus niet alleen sprake van discriminatie maar ook van willekeur. Ik bedoel: een setje wetten geldt wèl of een setje wetten geldt níet. Je kunt er niet zomaar een paar uithalen die je toevallig leuk vindt en een paar weglaten waar je het niet mee eens bent. Dat zou me een lekker zooitje worden als iedereen zo handelde!
Stelt u zich voor dat een lesbische premier zich over ons mooie land ontfermt (nee, dat is geen absurde gedachte; in IJsland - het land met het allereerste parlement ter wereld! - is dat al een tijdje zo) en verklaart: uitsluitend mensen die niet streng-gelovig zijn mogen vanaf nu bestuursfuncties vervullen!
De SGP zou als eerste bij de interruptie-microfoon staan tijdens het Tweede Kamerdebat in kwestie want de verenigde Gereformeerden zijn tegen discriminatie van àlle mensen. Al mogen homoseksuelen en vrouwen volgens hun "christelijke" richtlijnen geen bestuursfuncties vervullen "want dat staat zo bijna letterlijk in de Bijbel".
Tsja, in de Bijbel staat ook dat God opdracht gaf tot moord, verkrachtingen en plunderingen "maar dat moet je niet letterlijk nemen"...
Eigenlijk is de SGP natuurlijk juist zeer vrouwvriendelijk. Men wil vrouwen de last besparen van nadenken over politiek en de stress van bestuursfuncties. Vrouwen hoeven van de SGP alleen maar te koken en kindertjes te krijgen. Zo houden ze lekker veel tijd over voor borduren!
zondag, november 06, 2011
Geweten
Het was weer een heel fijn weekend! Vrijdag "The Artist" gezien, een ode aan de (tijd van) de stomme film. Aanrader! Daarna naar een feestje in de stijl van rond de jaren '30 waar ik zou werken, waren het niet dat men de roulette-tafel vergeten was. Dan maar een beetje kletsen en rondlopen. De Charleston dansen op krukken bleek geen succes. Vooral voor anderen op de dansvloer niet echt leuk...;-) Helaas had ik te weinig visite-kaartjes mee en moet ik mijzelf helpen herinneren meer dan zes kaartjes mee te nemen als ik verwacht op een feest te zijn waar meer dan 6 leuke dames rondlopen...;-)
Zaterdag werkten wij op een boekenbeurs om geld op te halen voor een stichting waar ik aan verbonden ben en mijn oudste dochter was de kassa-juffrouw. Erg leuk! Net als het vanmiddag lunchen bij m'n moeder en de uitdaging die ik heb opgepakt: het in één maand schrijven van een roman in het kader van NaNoWriMo (National Novel Writing Month). Afgelopen vrijdag schreef en publiceerde ik deel 1. Hieronder volgt het zojuist geschreven deel 2:
===============
Te laat besef je dat het allemaal voorbij is voor het goed en wel is begonnen. Je was zo druk bezig met het opbouwen van je leven dat je er helemaal niet bij stilstond dat je alleen maar bezig was met opbouwen...carrière maken, kinderen krijgen, werken, sparen...maar lééfde je eigenlijk wel? Of wèrd je geleefd?
Net als vele anderen maakte je je zorgen om je privacy en was zorgvuldig met welke gegevens je achterliet op Facebook. Maar klakkeloos vulde je bij een online winkel in waar je woonde, welke maat BH je draagt en nog meer persoonlijke details. Om kans te maken op een paar gratis schoenen vulde je ook nog gegevens in als hoeveel kinderen je hebt, of je van plan bent af te vallen in de komende zes maanden en of jij als enige verantwoordelijk bent voor de boodschappen.
Om dat leuke setje te kunnen betalen haalde je geld van je spaarrekening. Bij een bank waar jij je zuurverdiende geld in handen hebt gegeven van een stel "beleggings-experts" waarvan je de naam niet eens weet maar die je blijkbaar meer vertrouwt dan je eigen man die jouw pincode niet eens mag weten!
De bank gaf jouw geld in handen van fabrieken die onderdelen bleken te leveren voor cluster-bommen. Dat wist je wel maar wat kan jou het schelen? Die bommen worden immers gebruikt tegen terroristen en zo? Bovendien in verre landen. En trouwens: je kreeg maar liefst 2,2 procent aan rente! Dus wat maakt het dan uit dat er af en toe een paar kinderen door die bommen omkomen? Trouwens: als ze niet per ongeluk waren gedood door zo'n bom dan waren ze vast omgekomen van de honger.
Moeten ze maar niet zo lui zijn, hoor! Jij werkt toch ook voor je geld? Waarom kunnen die Afrikaanse hongerlijers dat dan niet? Alsof jij voor je eigen plezier elk jaar weer een tientje overmaakte naar Artsen Zonder Grenzen! Daar kunnen die zwartjes toch best een schoffel van kopen of zo?
Stom hoor! Nee, dan de beleggings-experts van jouw bank...dàt zijn tenminste keurige mensen! Nog blank ook. Denk je. En zeker geen moslims want die zijn allemaal stom. Ze mogen niet eens verdienen aan andermans geld! Tenminste, dat las je ooit eens in De Krant van Ingeslapen Nederland.
En een foutje maken wij allemaal wel eens. Toch? Dus het was niet de schuld van de beleggers bij jouw bank dat zij per ongeluk voor een paar miljoen aan aandelen hadden gekocht in "Freight Air", een bedrijf dat later niet eens bleek te bestaan. Ja, ze hàdden natuurlijk wat gegevens kunnen opvragen bij de Kamer van Koophandel. Of het bedrijfsplan of de jaaropgave van het bedrijf zèlf. Maar zeg nu zelf: wie heeft er tegenwoordig nog de tijd om even te bellen of een mailtje te schrijven naast z'n drukke baan?
Nee, die beleggers en adviseurs bij de bank nam jij niets kwalijk. Alles was immers de schuld van al die mensen die te arm zijn om een huis te kunnen kopen? Ze kregen zelfs huursubsidie! Het werd tijd dat die mensen een èchte baan gingen nemen, zoals jijzelf. Dàn was je pas nuttig!
Je vraagt je opeens af wat je eigenlijk ook alweer deed op kantoor, al die 12 jaren dat je daar werkte voordat de wereld om je heen instortte. Eh...nou...je dronk koffie. Soms belde je iemand op of schreef je een brief. En je was "manager". Maar hoe hard je ook nadacht...je wist niet meer wie of wat je nu managede. Vast niet belangrijk ook. Belangrijk was dat je hard werkte voor je geld en het helemaal niet zo breed had. Volkomen terecht dus dat je elk jaar een flink bedrag van de belasting terug kreeg aan Hypotheek rente-aftrek!
Vanwege de kredietcrisis kon je nu zelfs nog maar voor 200 euro per maand aan kleren uitgeven voor jezelf! Dat was allemaal de schuld van die linkse kabinetten die het in de afgelopen 30 jaar voor de rest hebben verspeeld. Je pijnigde even je hoofd maar kon zo gauw geen links kabinet uit de afgelopen 30 jaar noemen. Maar dat maakte niet uit. Je had het immers zelf in de krant gelezen? Nou, en dan is dat zo want wat in de krant staat is waar!
Je geweten vertelt je dat je een keer in een weekend-bijlage had gelezen dat aliens niet bestaan maar dat dat nu niet waar bleek te zijn. Natuurlijk luister je niet naar je geweten want dat is voor gewone mensen. En jij was natuurlijk heel bijzonder want...eh...want...En bovendien stond dat in de weekendbijlage en niet eens ècht in de krant!
Dat is toch maar een vervelend stemmetje, zo'n geweten...
Zaterdag werkten wij op een boekenbeurs om geld op te halen voor een stichting waar ik aan verbonden ben en mijn oudste dochter was de kassa-juffrouw. Erg leuk! Net als het vanmiddag lunchen bij m'n moeder en de uitdaging die ik heb opgepakt: het in één maand schrijven van een roman in het kader van NaNoWriMo (National Novel Writing Month). Afgelopen vrijdag schreef en publiceerde ik deel 1. Hieronder volgt het zojuist geschreven deel 2:
===============
Te laat besef je dat het allemaal voorbij is voor het goed en wel is begonnen. Je was zo druk bezig met het opbouwen van je leven dat je er helemaal niet bij stilstond dat je alleen maar bezig was met opbouwen...carrière maken, kinderen krijgen, werken, sparen...maar lééfde je eigenlijk wel? Of wèrd je geleefd?
Net als vele anderen maakte je je zorgen om je privacy en was zorgvuldig met welke gegevens je achterliet op Facebook. Maar klakkeloos vulde je bij een online winkel in waar je woonde, welke maat BH je draagt en nog meer persoonlijke details. Om kans te maken op een paar gratis schoenen vulde je ook nog gegevens in als hoeveel kinderen je hebt, of je van plan bent af te vallen in de komende zes maanden en of jij als enige verantwoordelijk bent voor de boodschappen.
Om dat leuke setje te kunnen betalen haalde je geld van je spaarrekening. Bij een bank waar jij je zuurverdiende geld in handen hebt gegeven van een stel "beleggings-experts" waarvan je de naam niet eens weet maar die je blijkbaar meer vertrouwt dan je eigen man die jouw pincode niet eens mag weten!
De bank gaf jouw geld in handen van fabrieken die onderdelen bleken te leveren voor cluster-bommen. Dat wist je wel maar wat kan jou het schelen? Die bommen worden immers gebruikt tegen terroristen en zo? Bovendien in verre landen. En trouwens: je kreeg maar liefst 2,2 procent aan rente! Dus wat maakt het dan uit dat er af en toe een paar kinderen door die bommen omkomen? Trouwens: als ze niet per ongeluk waren gedood door zo'n bom dan waren ze vast omgekomen van de honger.
Moeten ze maar niet zo lui zijn, hoor! Jij werkt toch ook voor je geld? Waarom kunnen die Afrikaanse hongerlijers dat dan niet? Alsof jij voor je eigen plezier elk jaar weer een tientje overmaakte naar Artsen Zonder Grenzen! Daar kunnen die zwartjes toch best een schoffel van kopen of zo?
Stom hoor! Nee, dan de beleggings-experts van jouw bank...dàt zijn tenminste keurige mensen! Nog blank ook. Denk je. En zeker geen moslims want die zijn allemaal stom. Ze mogen niet eens verdienen aan andermans geld! Tenminste, dat las je ooit eens in De Krant van Ingeslapen Nederland.
En een foutje maken wij allemaal wel eens. Toch? Dus het was niet de schuld van de beleggers bij jouw bank dat zij per ongeluk voor een paar miljoen aan aandelen hadden gekocht in "Freight Air", een bedrijf dat later niet eens bleek te bestaan. Ja, ze hàdden natuurlijk wat gegevens kunnen opvragen bij de Kamer van Koophandel. Of het bedrijfsplan of de jaaropgave van het bedrijf zèlf. Maar zeg nu zelf: wie heeft er tegenwoordig nog de tijd om even te bellen of een mailtje te schrijven naast z'n drukke baan?
Nee, die beleggers en adviseurs bij de bank nam jij niets kwalijk. Alles was immers de schuld van al die mensen die te arm zijn om een huis te kunnen kopen? Ze kregen zelfs huursubsidie! Het werd tijd dat die mensen een èchte baan gingen nemen, zoals jijzelf. Dàn was je pas nuttig!
Je vraagt je opeens af wat je eigenlijk ook alweer deed op kantoor, al die 12 jaren dat je daar werkte voordat de wereld om je heen instortte. Eh...nou...je dronk koffie. Soms belde je iemand op of schreef je een brief. En je was "manager". Maar hoe hard je ook nadacht...je wist niet meer wie of wat je nu managede. Vast niet belangrijk ook. Belangrijk was dat je hard werkte voor je geld en het helemaal niet zo breed had. Volkomen terecht dus dat je elk jaar een flink bedrag van de belasting terug kreeg aan Hypotheek rente-aftrek!
Vanwege de kredietcrisis kon je nu zelfs nog maar voor 200 euro per maand aan kleren uitgeven voor jezelf! Dat was allemaal de schuld van die linkse kabinetten die het in de afgelopen 30 jaar voor de rest hebben verspeeld. Je pijnigde even je hoofd maar kon zo gauw geen links kabinet uit de afgelopen 30 jaar noemen. Maar dat maakte niet uit. Je had het immers zelf in de krant gelezen? Nou, en dan is dat zo want wat in de krant staat is waar!
Je geweten vertelt je dat je een keer in een weekend-bijlage had gelezen dat aliens niet bestaan maar dat dat nu niet waar bleek te zijn. Natuurlijk luister je niet naar je geweten want dat is voor gewone mensen. En jij was natuurlijk heel bijzonder want...eh...want...En bovendien stond dat in de weekendbijlage en niet eens ècht in de krant!
Dat is toch maar een vervelend stemmetje, zo'n geweten...
vrijdag, november 04, 2011
Te laat (een verhaaltje)
Stelt u zich eens voor: u bent rustig aan het werk in uw kantoorbaan. Zoals elke dag kwam u half negen binnen en na een kopje koffie en het even bijkletsen met collega's zet u om 9 uur de computer aan. U leest even uw laatste tweets en emails, kijkt even vluchtig de koppen door via een online nieuwsdienst en gaat aan het werk.
Dit doet u nu al zo'n jaartje of 12 en u bent tevreden. Vooral met het maandelijkse loonstrookje. Goed, dat u niet zo goed kunt opschieten met sommige collega's neemt u voor lief en dat de baas weinig meer is dan een vrij dominante Cro Magnon-mens na een bad en een scheerbeurt is jammer.
Opeens vliegt de deur van de afdeling met een klap open en in de deuropening staan een paar schreeuwende aliens. Ook wel "buitenaardse wezens" maar "aliens" is een stuk korter en dat scheelt inkt bij die mensen die dit stukje (op kantoor?) uitprinten.
Net als uw collega's bent u opeens flink van uw stuk. De leuke tweet die u net in uw hoofd had naar aanleiding van een krantenkop die u las bent u spontaan kwijt. En ruikt u nu opeens een penetrante urine-geur? Misschien bent u wel spontaan onder het bureau gedoken. In elk geval is dat een betere respons dan die van de collega die zojuist uit het raam sprong: u werkt immers op de 12e verdieping van een kantoorgebouw aan de rand van een stuk nieuwbouw, vlak buiten de stad waar u bent opgegroeid.
U kijkt nog'ns goed en ziet dat die aliens eigenlijk best veel op uw baas lijken. Denk de staart weg, en vervang de huidskleur van "groen geschubt" naar "te zonnebank-bruin" en het plaatje is wel compleet.
Van de weeromstuit gaat u grinniken. Dat lijkt de alien die het dichtst bij u staat in verwarring te brengen en hij stoot wat onverstaanbare klanken uit maar de beweging die hij maakt met iets wat lijkt op een wapen maakt veel duidelijk: hij (zij?) wil dat u de gang op loopt en u doet dat maar. Het loopt niet lekker met een natte onderbroek maar u doet wat u wordt opgedragen.
In de gang ziet u diverse bibberende en gillende collega's terwijl een alien de baas onder schot houdt. "Grappig", denkt u misschien, "een alien die een holbewoner bedreigt". Een andere alien probeert intussen te ontdekken hoe de lift werkt en besluit iedereen de trap af te drijven. Naar buiten toe.
Als u eenmaal met z'n allen buiten op straat staat, draaien de aliens zich nog even om, gooien iets door het open raam van de eerste verdieping naar binnen en beginnen te juichen zodra het gebouw flink in de hens staat. Zij grijnzen nog even naar jou en je collega's voordat zij één voor één worden opgezogen door het zweeftuig dat al die tijd boven de straat hing.
Daar sta je dan. Met niets meer dan de kleren die je aan hebt. In de linkerzak van dat leuke jasje dat je laatst bij de H&M kocht voel je de muesli reep die je altijd bij je hebt voor noodgevallen. Welnu, dit lijkt je een noodgeval en terwijl je op de muesli-reep sabbelt (knabbelen gaat niet meer, daarvoor is de reep te ver over de uiterste houdbaarheidsdatum heen) bedenk je wat je moet doen.
Je mobieltje lag helaas in je bureaula dus bellen is geen optie. In plaats van het metrostation zie je een grote grijze rookwolk dus je loopt maar naar huis. Helaas blijkt ook de flat waar je woonde met de grond te zijn gelijkgemaakt.
Dus je loopt maar rond en ziet anderen dat ook doen. Een paar mensen maken ruzie over een paar snoepjes die iemand niet wil delen. Een man zet een fles water aan de lippen en wordt tegen de grond geslagen door een verwilderde dame die de veroverde fles in één teug leegdrinkt.
"Zó snel gaat dat dus", denk je bij jezelf. "Zo snel vervalt de mensheid in complete anarchie als-ie niet meer weet wat-ie moet doen." Je vindt een rustig hoekje in de schaduw van een stapel stenen die samen (vanmorgen nog!) het pand waren waar ooit je kapper zat en denkt even terug aan je leven.
Je was zo gelukkig en zo vrij! In ruil voor die vrijheid hoefde je je alleen maar 5 dagen per week te melden om dan acht uren per dag iets te doen waarvan je eigenlijk de zin niet in zag. Je was vrij om elke zaterdag naar de supermarkt te gaan en de prijzen te betalen die zij voor de produkten vroegen. Elke zondag was je vrij om te kiezen of je dit keer bij zíjn ouders ging lunchen of bij je eigen. Nadat je je jongste van voetbal had gehaald.
Elk jaar kon je weer zo intens genieten van dat vakantie-oord aan dat verre strand, keurig omheind zodat toeristen van goedkopere hotels niet bij "jullie" stukje zee konden komen. Elke ochtend had je de vrijheid om te beslissen of je tussen zeven en acht wilde ontbijten of liever om half negen zonder ontbijt gewekt wilde worden door de schoonmaakster.
En dan natuurlijk lekker klagen over "die buitenlanders" van wie "alles" de schuld is, onder de parasol die je voor maar €7,50 per dag gratis mocht lenen.
Natuurlijk meende je dat niet zo en in het land waar ze vandaan kwamen bleken de meeste van "die buitenlanders" eigenlijk maar hele gewone mensen. Sommigen waren zelfs aardiger dan de meeste van je collega's!
Na twee weekjes van die heerlijke rust genoten te hebben kon je in alle vrijheid weer terug met het vliegtuig naar huis. Zonder je af te vragen waarom de prijs van kerosine eigenlijk opeens weer met 40 procent daalt, toevallig één dag na afloop van de zomervakantie. Elk jaar weer.
Je vertelde je collega's van je heerlijke vakantie en met de rest lachte je die ene collega uit die wist te vertellen "dat het op Texel ook best heel leuk kan zijn, hoor!" Om het hardst lachte je met je collega's om die ene foto van je man die zo nodig de speedo-zwemslip aan moest die hij nog had uit zijn tijd op de middelbare school. Hij had weliswaar een afgetraind lijf maar dan bestond die "training" uit het wegwerken van twee kratjes bier per week.
Je kinderen vertelde je dat dieren in dierentuinen heel zielig en helemaal niet vrij zijn. Elke dag zitten ze in dezelfde sleur, krijgen elke dag op dezelfde tijd te eten, zitten elke dag met hetzelfde stelletje van acht idioten opgescheept, moeten onder druk van de groep kiezen tussen twee partners...Nee, in de vrije natuur kunnen ze lekker wild zijn! Lekker rondrennen, elke dag is weer spannend! Elke dag kan iemand anders je te slim af zijn en je eten voor je neus wegkapen! Elke dag kun je thuiskomen van de jacht en ontdekken dat je kinderen weg zijn! Spannend!
Wekenlang ga je met een rommelende maag slapen maar àls je dan een keer wat te eten hebt...nou, dan is het feest! Al kun je dat feestje pas vieren nadat je een gevecht op leven en dood hebt geleverd met al die anderen die graag de tanden zouden zetten in dat lekkere stukje vlees dat jij na een dag rennen en vechten hebt bemachtigd.
Terwijl je dit overdenkt zie je vanuit je ooghoek een stel mensen naderen. Woeste blikken, een stuk hout of een steen in de hand en zo te zien niet te stuiten. Zouden ze het pepermuntje ruiken dat jij gedachteloos in je hand hebt genomen?
Wat er staat te gebeuren laat je maar gelaten over je heen komen want eigenlijk ben je niet zo veel "beschaafder" dan die dieren waar jij je kinderen over aansprak. Eigenlijk ben je helemaal niet zo vrij als jij jezelf wel eens voorhoudt. En eindelijk komt het besef. Te laat.
Dit doet u nu al zo'n jaartje of 12 en u bent tevreden. Vooral met het maandelijkse loonstrookje. Goed, dat u niet zo goed kunt opschieten met sommige collega's neemt u voor lief en dat de baas weinig meer is dan een vrij dominante Cro Magnon-mens na een bad en een scheerbeurt is jammer.
Opeens vliegt de deur van de afdeling met een klap open en in de deuropening staan een paar schreeuwende aliens. Ook wel "buitenaardse wezens" maar "aliens" is een stuk korter en dat scheelt inkt bij die mensen die dit stukje (op kantoor?) uitprinten.
Net als uw collega's bent u opeens flink van uw stuk. De leuke tweet die u net in uw hoofd had naar aanleiding van een krantenkop die u las bent u spontaan kwijt. En ruikt u nu opeens een penetrante urine-geur? Misschien bent u wel spontaan onder het bureau gedoken. In elk geval is dat een betere respons dan die van de collega die zojuist uit het raam sprong: u werkt immers op de 12e verdieping van een kantoorgebouw aan de rand van een stuk nieuwbouw, vlak buiten de stad waar u bent opgegroeid.
U kijkt nog'ns goed en ziet dat die aliens eigenlijk best veel op uw baas lijken. Denk de staart weg, en vervang de huidskleur van "groen geschubt" naar "te zonnebank-bruin" en het plaatje is wel compleet.
Van de weeromstuit gaat u grinniken. Dat lijkt de alien die het dichtst bij u staat in verwarring te brengen en hij stoot wat onverstaanbare klanken uit maar de beweging die hij maakt met iets wat lijkt op een wapen maakt veel duidelijk: hij (zij?) wil dat u de gang op loopt en u doet dat maar. Het loopt niet lekker met een natte onderbroek maar u doet wat u wordt opgedragen.
In de gang ziet u diverse bibberende en gillende collega's terwijl een alien de baas onder schot houdt. "Grappig", denkt u misschien, "een alien die een holbewoner bedreigt". Een andere alien probeert intussen te ontdekken hoe de lift werkt en besluit iedereen de trap af te drijven. Naar buiten toe.
Als u eenmaal met z'n allen buiten op straat staat, draaien de aliens zich nog even om, gooien iets door het open raam van de eerste verdieping naar binnen en beginnen te juichen zodra het gebouw flink in de hens staat. Zij grijnzen nog even naar jou en je collega's voordat zij één voor één worden opgezogen door het zweeftuig dat al die tijd boven de straat hing.
Daar sta je dan. Met niets meer dan de kleren die je aan hebt. In de linkerzak van dat leuke jasje dat je laatst bij de H&M kocht voel je de muesli reep die je altijd bij je hebt voor noodgevallen. Welnu, dit lijkt je een noodgeval en terwijl je op de muesli-reep sabbelt (knabbelen gaat niet meer, daarvoor is de reep te ver over de uiterste houdbaarheidsdatum heen) bedenk je wat je moet doen.
Je mobieltje lag helaas in je bureaula dus bellen is geen optie. In plaats van het metrostation zie je een grote grijze rookwolk dus je loopt maar naar huis. Helaas blijkt ook de flat waar je woonde met de grond te zijn gelijkgemaakt.
Dus je loopt maar rond en ziet anderen dat ook doen. Een paar mensen maken ruzie over een paar snoepjes die iemand niet wil delen. Een man zet een fles water aan de lippen en wordt tegen de grond geslagen door een verwilderde dame die de veroverde fles in één teug leegdrinkt.
"Zó snel gaat dat dus", denk je bij jezelf. "Zo snel vervalt de mensheid in complete anarchie als-ie niet meer weet wat-ie moet doen." Je vindt een rustig hoekje in de schaduw van een stapel stenen die samen (vanmorgen nog!) het pand waren waar ooit je kapper zat en denkt even terug aan je leven.
Je was zo gelukkig en zo vrij! In ruil voor die vrijheid hoefde je je alleen maar 5 dagen per week te melden om dan acht uren per dag iets te doen waarvan je eigenlijk de zin niet in zag. Je was vrij om elke zaterdag naar de supermarkt te gaan en de prijzen te betalen die zij voor de produkten vroegen. Elke zondag was je vrij om te kiezen of je dit keer bij zíjn ouders ging lunchen of bij je eigen. Nadat je je jongste van voetbal had gehaald.
Elk jaar kon je weer zo intens genieten van dat vakantie-oord aan dat verre strand, keurig omheind zodat toeristen van goedkopere hotels niet bij "jullie" stukje zee konden komen. Elke ochtend had je de vrijheid om te beslissen of je tussen zeven en acht wilde ontbijten of liever om half negen zonder ontbijt gewekt wilde worden door de schoonmaakster.
En dan natuurlijk lekker klagen over "die buitenlanders" van wie "alles" de schuld is, onder de parasol die je voor maar €7,50 per dag gratis mocht lenen.
Natuurlijk meende je dat niet zo en in het land waar ze vandaan kwamen bleken de meeste van "die buitenlanders" eigenlijk maar hele gewone mensen. Sommigen waren zelfs aardiger dan de meeste van je collega's!
Na twee weekjes van die heerlijke rust genoten te hebben kon je in alle vrijheid weer terug met het vliegtuig naar huis. Zonder je af te vragen waarom de prijs van kerosine eigenlijk opeens weer met 40 procent daalt, toevallig één dag na afloop van de zomervakantie. Elk jaar weer.
Je vertelde je collega's van je heerlijke vakantie en met de rest lachte je die ene collega uit die wist te vertellen "dat het op Texel ook best heel leuk kan zijn, hoor!" Om het hardst lachte je met je collega's om die ene foto van je man die zo nodig de speedo-zwemslip aan moest die hij nog had uit zijn tijd op de middelbare school. Hij had weliswaar een afgetraind lijf maar dan bestond die "training" uit het wegwerken van twee kratjes bier per week.
Je kinderen vertelde je dat dieren in dierentuinen heel zielig en helemaal niet vrij zijn. Elke dag zitten ze in dezelfde sleur, krijgen elke dag op dezelfde tijd te eten, zitten elke dag met hetzelfde stelletje van acht idioten opgescheept, moeten onder druk van de groep kiezen tussen twee partners...Nee, in de vrije natuur kunnen ze lekker wild zijn! Lekker rondrennen, elke dag is weer spannend! Elke dag kan iemand anders je te slim af zijn en je eten voor je neus wegkapen! Elke dag kun je thuiskomen van de jacht en ontdekken dat je kinderen weg zijn! Spannend!
Wekenlang ga je met een rommelende maag slapen maar àls je dan een keer wat te eten hebt...nou, dan is het feest! Al kun je dat feestje pas vieren nadat je een gevecht op leven en dood hebt geleverd met al die anderen die graag de tanden zouden zetten in dat lekkere stukje vlees dat jij na een dag rennen en vechten hebt bemachtigd.
Terwijl je dit overdenkt zie je vanuit je ooghoek een stel mensen naderen. Woeste blikken, een stuk hout of een steen in de hand en zo te zien niet te stuiten. Zouden ze het pepermuntje ruiken dat jij gedachteloos in je hand hebt genomen?
Wat er staat te gebeuren laat je maar gelaten over je heen komen want eigenlijk ben je niet zo veel "beschaafder" dan die dieren waar jij je kinderen over aansprak. Eigenlijk ben je helemaal niet zo vrij als jij jezelf wel eens voorhoudt. En eindelijk komt het besef. Te laat.
donderdag, november 03, 2011
Fatsoen
Vandaag was het vrij rustig in huis want er waren in totaal en verspreid over de dag maar vier mensen in ons woninkie van 39m2: de kachelman, een buurvrouw en m'n zoon en ik. Misschien dat er straks nog een buurvrouw op visite komt maar dat is het dan wel.
Het was dus bijna rustiger dan op de jaarlijks PVV-ledenvergadering want daar is altijd maar één persoon bij aanwezig: de leider van een zekere gedoogpartij èn de voorzitter van de stichting "Vrienden van de PVV".
Shazbat! Had ik mij nog zó voorgenomen om vandaag geen grappen te maken, doe ik't tòch!
Laatst had ik het óók weer: loop ik gezellig met m'n twee krukken over straat te doen alsof ik weer goed kan lopen, wordt de stoep geblokkeerd door twee van die dames die - steunend op hun rollators - gezellig staan te keuvelen. Vraag ik netjes of ik er langs mag krijg ik de sneer "dat de stoep heus niet voor jou alleen is, hoor!". Projectie heet dat. Maar goed.
Vervolgens hebben de dames het erover dat sommigen "zeker de oorlog niet (hebben) meegemaakt". Waarop ik denk:"Mens, je bent hooguit 67 dus je zat nog in de pijpleiding van een Canadese soldaat toen de uiteindelijke wapenstilstand (Formeel is Nederland nog steeds in oorlog met Duitsland, zo is mij verteld) werd getekend."
Maar goed. Ik blijf de dames vriendelijk glimlachend aankijken, net zolang tot zij zich ongemakkelijk voelen over hun onbeschofte gedrag en hun weg vervolgen waarna ik dat ook kan doen.
En waarom ik hen niet uitscheld? Simpel: een deel van mijn opvoeding bestond uit het aanleren van een stukje fatsoen. (Dankjewel, ma!)
Twee leden van Provinciale Staten van Limburg ontberen dat gevoel. Vandaar dat zij zichzelf geniaal vinden omdat zij zichzelf als fractiemedewerkers in dienst hebben genomen zodat zij dubbel salaris ontvangen voor hetzelfde werk. Als dank voor dat briljante staaltje (en unieke!) denkvermogen hebben de "heren" meteen maar het salaris van de betreffende fractie-medewerkers verhoogd.
Hun grote leider, mevrouw Laurence Stassen, noemde dit gedrag "onwenselijk". Maar pas toen de pers er lucht van kreeg. Daarvoor "wist zij het niet" en is dus ongeschikt voor haar vak omdat zij ofwel A) eenvoudigweg glashard liegt B) danwel ècht niet weet wie haar fractiemedewerkers zijn.
Mevrouw Stassen zegt geen maatregelen te kunnen nemen "want zo'n dubbelfunctie is niet bij wet verboden."
Het is mij bij wet niet verboden om mevrouw Stassen een [CENSUUR] te noemen maar tòch doe ik dat niet. En waarom niet? Omdat ik de betekenis ken achter het woordje "fatsoen".
P.s. Wie zich afvraagt waarom ik zelden tot nooit politici en/of aanhangers van andere politieke bewegingen ridiculiseer op dit weblog: dan moet ik veel te veel nadenken. De PVV maakt het mij lekker makkelijk om de "leden" (*Proest!!*) belachelijk te maken. En de vaste lezer weet het al een tijdje: ik ben graag lui.
Het was dus bijna rustiger dan op de jaarlijks PVV-ledenvergadering want daar is altijd maar één persoon bij aanwezig: de leider van een zekere gedoogpartij èn de voorzitter van de stichting "Vrienden van de PVV".
Shazbat! Had ik mij nog zó voorgenomen om vandaag geen grappen te maken, doe ik't tòch!
Laatst had ik het óók weer: loop ik gezellig met m'n twee krukken over straat te doen alsof ik weer goed kan lopen, wordt de stoep geblokkeerd door twee van die dames die - steunend op hun rollators - gezellig staan te keuvelen. Vraag ik netjes of ik er langs mag krijg ik de sneer "dat de stoep heus niet voor jou alleen is, hoor!". Projectie heet dat. Maar goed.
Vervolgens hebben de dames het erover dat sommigen "zeker de oorlog niet (hebben) meegemaakt". Waarop ik denk:"Mens, je bent hooguit 67 dus je zat nog in de pijpleiding van een Canadese soldaat toen de uiteindelijke wapenstilstand (Formeel is Nederland nog steeds in oorlog met Duitsland, zo is mij verteld) werd getekend."
Maar goed. Ik blijf de dames vriendelijk glimlachend aankijken, net zolang tot zij zich ongemakkelijk voelen over hun onbeschofte gedrag en hun weg vervolgen waarna ik dat ook kan doen.
En waarom ik hen niet uitscheld? Simpel: een deel van mijn opvoeding bestond uit het aanleren van een stukje fatsoen. (Dankjewel, ma!)
Twee leden van Provinciale Staten van Limburg ontberen dat gevoel. Vandaar dat zij zichzelf geniaal vinden omdat zij zichzelf als fractiemedewerkers in dienst hebben genomen zodat zij dubbel salaris ontvangen voor hetzelfde werk. Als dank voor dat briljante staaltje (en unieke!) denkvermogen hebben de "heren" meteen maar het salaris van de betreffende fractie-medewerkers verhoogd.
Hun grote leider, mevrouw Laurence Stassen, noemde dit gedrag "onwenselijk". Maar pas toen de pers er lucht van kreeg. Daarvoor "wist zij het niet" en is dus ongeschikt voor haar vak omdat zij ofwel A) eenvoudigweg glashard liegt B) danwel ècht niet weet wie haar fractiemedewerkers zijn.
Mevrouw Stassen zegt geen maatregelen te kunnen nemen "want zo'n dubbelfunctie is niet bij wet verboden."
Het is mij bij wet niet verboden om mevrouw Stassen een [CENSUUR] te noemen maar tòch doe ik dat niet. En waarom niet? Omdat ik de betekenis ken achter het woordje "fatsoen".
P.s. Wie zich afvraagt waarom ik zelden tot nooit politici en/of aanhangers van andere politieke bewegingen ridiculiseer op dit weblog: dan moet ik veel te veel nadenken. De PVV maakt het mij lekker makkelijk om de "leden" (*Proest!!*) belachelijk te maken. En de vaste lezer weet het al een tijdje: ik ben graag lui.
woensdag, november 02, 2011
Christen
Heb mij weer flink zitten uitsloven op de loopband bij de fysio vandaag en hoewel de poster van een opengewerkt lichaam dat daar voor m'n neus hangt mij niet bepaald opwindt, kreeg ik toch een verhoogde hartslag...
Dat kreeg ik de laatste tijd ook een beetje van alle commotie rondom Mauro Manuel die - waarschijnlijk vermoedelijk maar zeker misschien - het land uit moet; een zielige buitenlander over wie kamervragen gesteld worden door de PVV (Goed, het gaat om een in de plomp gestorte olifant. Maar het idee alléén al!) en het gekrakeel rondom Griekse Euro's. Of zo.
Heb voor de zekerheid maar alvast een paar "Griekse" euromunten apart in een potje gestopt. Als een bepaalde politieke "Partij" (Heel zielig: duizenden stoere anonieme macho's die gezamenlijk maar één lid hebben!) z'n zin krijgt kunnen die muntjes nog wel'ns heel veel waard worden.
Over geld gesproken: hieronder volgt een Joden-grapje. Maar eerst nog een grapje voor Theo van Gogh. Gewoon, omdat ik hem ondanks z'n grote mond stiekem best wel mocht. En er nog maar een stuk of 12 mensen op de herdrinking...pardon...herdenking van zijn moord afkomen.
Een grafschrift: "Hier rust Theo van Gogh/Verdomd, hij ligt er nòg!"
Een Joodse man geeft zijn zoon, als beloning voor het slagen voor diens studie, een reis naar Israël. Na 6 weken komt de jongeman thuis en natuurlijk sluit papa hem hartelijk in de armen. "Vader", zegt zoonlief "In Israël zag ik het licht. Ik ben nu Christen."
"Oy, oy, oy!" roept de vader uit. "Waar heb ik dit aan verdiend?" Hij besluit zijn rabbi om raad te vragen en spontaan springen bij de rabbi de tranen in de ogen bij het aanhoren van het verhaal. "Waarom huilt u nu, rabbi?" vraagt de man. "O, mijn beste Bram. Mij is dat óók overkomen! Ik stuurde mijn zoon naar Israël en hij kwam terug als Christen!"
Samen besluiten de twee mannen te bidden dat het een lieve lust is..."Oy, oy, oy! O, waarom doet u ons dit toch aan, o Heer!?" En...poef!...God verschijnt voor de ogen van de verbaasde mannen. "Denken jullie dat jullie de enigen zijn met problemen!? Sterker nog: Ik had precies hetzelfde probleem: zo'n tweeduizend jaar geleden stuurde ik Mijn Zoon naar Israël en toen werd Hij óók zomaar Christen!"
Met dank aan een buurvrouw die mij op het bestaan van bovenstaande grap wees...
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Rijk de Gooyer
Dat kreeg ik de laatste tijd ook een beetje van alle commotie rondom Mauro Manuel die - waarschijnlijk vermoedelijk maar zeker misschien - het land uit moet; een zielige buitenlander over wie kamervragen gesteld worden door de PVV (Goed, het gaat om een in de plomp gestorte olifant. Maar het idee alléén al!) en het gekrakeel rondom Griekse Euro's. Of zo.
Heb voor de zekerheid maar alvast een paar "Griekse" euromunten apart in een potje gestopt. Als een bepaalde politieke "Partij" (Heel zielig: duizenden stoere anonieme macho's die gezamenlijk maar één lid hebben!) z'n zin krijgt kunnen die muntjes nog wel'ns heel veel waard worden.
Over geld gesproken: hieronder volgt een Joden-grapje. Maar eerst nog een grapje voor Theo van Gogh. Gewoon, omdat ik hem ondanks z'n grote mond stiekem best wel mocht. En er nog maar een stuk of 12 mensen op de herdrinking...pardon...herdenking van zijn moord afkomen.
Een grafschrift: "Hier rust Theo van Gogh/Verdomd, hij ligt er nòg!"
Een Joodse man geeft zijn zoon, als beloning voor het slagen voor diens studie, een reis naar Israël. Na 6 weken komt de jongeman thuis en natuurlijk sluit papa hem hartelijk in de armen. "Vader", zegt zoonlief "In Israël zag ik het licht. Ik ben nu Christen."
"Oy, oy, oy!" roept de vader uit. "Waar heb ik dit aan verdiend?" Hij besluit zijn rabbi om raad te vragen en spontaan springen bij de rabbi de tranen in de ogen bij het aanhoren van het verhaal. "Waarom huilt u nu, rabbi?" vraagt de man. "O, mijn beste Bram. Mij is dat óók overkomen! Ik stuurde mijn zoon naar Israël en hij kwam terug als Christen!"
Samen besluiten de twee mannen te bidden dat het een lieve lust is..."Oy, oy, oy! O, waarom doet u ons dit toch aan, o Heer!?" En...poef!...God verschijnt voor de ogen van de verbaasde mannen. "Denken jullie dat jullie de enigen zijn met problemen!? Sterker nog: Ik had precies hetzelfde probleem: zo'n tweeduizend jaar geleden stuurde ik Mijn Zoon naar Israël en toen werd Hij óók zomaar Christen!"
Met dank aan een buurvrouw die mij op het bestaan van bovenstaande grap wees...
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Rijk de Gooyer
dinsdag, november 01, 2011
Amsterdam
Helaas moet ik het van de fysiotherapeut nog even een paar weken rustig aan doen. Lastig is dat, wanneer je zo veel wilt maar nog niet zoveel kàn omdat de revalidatie na de heup-vervanging langzamer gaat dan je hoopte. Tòch ligt het herstel op schema. Dus ik klaag niet...Vooruit, een beetje dan...;-)
Zomaar even een gedachtegang: laat Mauro een inburgeringstest doen! Dan moet hij verplicht Nederlands leren spreken en schrijven en vragen beantwoorden als:"Hoe heet de Nederlandse minister van immigratie-zaken?".
Slaagt Mauro voor die test dan mag hij in Nederland blijven. Die regel geldt toch voor èlke "buitenlander" die in Nederland wil wonen en werken? Dus óók voor Mauro, lijkt mij.
Of is dat te simplistisch gedacht?
Wij kunnen Mauro natuurlijk ook dezelfde behandeling geven als een bekende Argentijnse die graag in Nederland wilde blijven. Zij wilde dat zelfs zó graag dat zij zo ver ging om met een bekende Nederlander te trouwen! En voilá...Over enkele jaren spreken wij van Koningin Màxima.
Enig idee trouwens, hoeveel het de Nederlandse belastingbetaler kost om uit te zoeken of haar vader al dan niet "fout" is geweest onder het bewind van Videla? Nee? Ik ook niet!
Die gegevens zijn namelijk geheim. Net als honderden andere onderzoeksrapporten en doofpot-affaires. Het inzetten van de lands-advocaat, externe onderzoeks-bureaus en diverse juristen is een kostenpost die in de tientallen miljoenen euro's loopt. En dat alles om te voorkomen dat de burger er achter komt wat er ècht gebeurt is met "de verdwenen filmrolletjes van Srebenica" en dergelijke.
Men kan natuurlijk beweren dat het een opmerkelijke manier van beleidsvoering is van een overheid die zo graag de mond vol heeft van "openheid" en "transparantie" maar de leiders van dit land doen dit vast niet om de eigen blunders te verhullen maar om de burger niet teveel te verontrusten.
Om het stukje van vandaag met iets luchtigs te eindigen, hierbij foto's die laten zien hoe het er op mijn wandelingetjes van gisteren en vandaag uitzag in Amsterdam:
(Helaas wilde de vogel niet lang genoeg in de lucht blijven stilhangen om te poseren. O ja: erop klikken=vergroten)
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Gregor Frenkel Frank
Zomaar even een gedachtegang: laat Mauro een inburgeringstest doen! Dan moet hij verplicht Nederlands leren spreken en schrijven en vragen beantwoorden als:"Hoe heet de Nederlandse minister van immigratie-zaken?".
Slaagt Mauro voor die test dan mag hij in Nederland blijven. Die regel geldt toch voor èlke "buitenlander" die in Nederland wil wonen en werken? Dus óók voor Mauro, lijkt mij.
Of is dat te simplistisch gedacht?
Wij kunnen Mauro natuurlijk ook dezelfde behandeling geven als een bekende Argentijnse die graag in Nederland wilde blijven. Zij wilde dat zelfs zó graag dat zij zo ver ging om met een bekende Nederlander te trouwen! En voilá...Over enkele jaren spreken wij van Koningin Màxima.
Enig idee trouwens, hoeveel het de Nederlandse belastingbetaler kost om uit te zoeken of haar vader al dan niet "fout" is geweest onder het bewind van Videla? Nee? Ik ook niet!
Die gegevens zijn namelijk geheim. Net als honderden andere onderzoeksrapporten en doofpot-affaires. Het inzetten van de lands-advocaat, externe onderzoeks-bureaus en diverse juristen is een kostenpost die in de tientallen miljoenen euro's loopt. En dat alles om te voorkomen dat de burger er achter komt wat er ècht gebeurt is met "de verdwenen filmrolletjes van Srebenica" en dergelijke.
Men kan natuurlijk beweren dat het een opmerkelijke manier van beleidsvoering is van een overheid die zo graag de mond vol heeft van "openheid" en "transparantie" maar de leiders van dit land doen dit vast niet om de eigen blunders te verhullen maar om de burger niet teveel te verontrusten.
Om het stukje van vandaag met iets luchtigs te eindigen, hierbij foto's die laten zien hoe het er op mijn wandelingetjes van gisteren en vandaag uitzag in Amsterdam:
(Helaas wilde de vogel niet lang genoeg in de lucht blijven stilhangen om te poseren. O ja: erop klikken=vergroten)
Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Gregor Frenkel Frank