De vrije Loop (Een verhaaltje)

Omdat het vandaag 16 jaar geleden is dat mijn zoon werd geboren, bij deze een passage uit mijn NaNoWriMo-roman met daarin een rol voor een tiener. Twee eigenlijk.

Korte inhoud van het voorafgaande: de wereld is een zooitje en twee tieners zijn hun moeder kwijt. Papa gaat zoeken.
===

Hij was zo trots op zijn zoon! Die liep hier te helpen met opruimen, schoonmaken en water uitdelen. Voor wie het even niet meer zag zitten had hij bemoedigende woorden. Met zijn 12 jaar was hij volwassener dan menig ander. Geen moment dacht hij blijkbaar aan de kleine spelcomputer die ongetwijfeld nog gewoon in zijn schattige Spongebob-rugtas zou zitten. (Niet vergeten: zo snel mogelijk een 'echte' rugtas voor'm kopen!) Je zag de jonge soldate die afwasdienst had bewonderend naar hem kijken en hopen dat hij tien jaar ouder was. Ongelooflijk! Geen moment verloor hij zijn kracht. De kracht van de onschuld.

Het kwam hard aan. Natuurlijk. Maar eigenlijk verbaasde het hem niet. 'Pap?' -'Cornflakes?' Een flauw grapje maar ze moesten er beiden altijd weer om lachen. 'Pap, ik wil hier blijven.' -'En waarom dan, Greg?' vroeg hij. Maar hij wist het antwoord al. 'Die mensen die hier komen hebben het meestal erger dan wij. Vaak hebben zij helemaal niets meer en zijn ze alleen. Wij hebben tenminste elkaar nog. Ik denk dat ik hier kan helpen, pa.'

Het was voor het eerst dat hij zijn vader 'pa' noemde en met een schok realiseerde die zich dat zijn jongste van het ene op het andere moment volwassen was geworden. 'Da's goed jongen. Blijf jij maar lekker hier om te doen wat je hart je ingeeft te doen. Je broer en ik gaan je moeder wel zoeken. En hij keek voor bevestiging naar Patrick, zijn oudste. Die schudde z'n hoofd en liet z'n schouders wat hangen. 'Pa, ik kan Greg hier toch niet alleen achterlaten? Hij is nog maar een baby! Ik blijf wel hier om op'm te pass..Au!' Het was een broederlijke stomp in de ribben die hem die gespeelde pijnkreet ontlokte. Grijnzend nam hij zijn kleine broertje in de houdgreep. 'Ga jij maar, pa. Ga jij maar mama zoeken. Wij houden hier de boel wel in de gaten en wachten op jullie. Intussen kunnen Greg en ik ons hier nuttig maken. Die lui hier zijn zo langzaam met broodjes smeren dat mensen omkomen van de honger voordat ze eindelijk wat te eten hebben! M'n broer en ik kunnen dat veel sneller.'

Wauw! Dat was voor het eerst dat hij zijn kleine broertje 'broer' noemde! Is dat altijd zo? Dat een crisis kinderen sneller volwassen maakt? Hij besloot het afscheid niet onnodig uit te stellen, vroeg een paar flesjes water en een paar broodjes mee en werd uitgezwaaid en nagestaard door zijn zoons die met een arm om elkaars schouders heen in de deuropening stonden. Langzaam reed hij het terrein af, met in zijn hoofd de plekken waar zijn vrouw zou kunnen zijn. En het liefdevolle en hoopgevende beeld van de twee wezens waar hij het meest van hield in de hele godganse wereld.

'Kom,' zei Patrick 'Ik zal je wel'n aan het werk zetten.' Even later liep Gregory tussen de stretchers in door de sportzaal. Op zoek naar achtergelaten borden, bekers en bestek die hij dan op een karretje laadde dat hij naar de keuken bracht. Zijn grote stoere broer had zich even opgesloten in een chemisch toilet en liet zijn tranen de vrije loop.