Verstopte (Een verhaaltje: NaNoWriMo)

Ben net terug van een avondje eten bij m'n moeder waar ik heen ging na een gezellige koffie-afspraak met een mooie dame. Daar zal vast weer een kort verhaaltje uit voortvloeien...;-) In het kader van de NaNoWriMo-uitdaging ben ik bezig met een roman. En ik kan u vertellen, beste lezers...dat is nog best lastig en heel andere cake dan het schrijven van stukjes proza van minder dan 200 woorden...Maar er is goed nieuws: om de uitdaging te halen om minstens 50.000 woorden op papier te hebben voor het einde van de maand hoef ik er nog maar zo'n 29.000...

Hieronder vindt u een deel ervan. Ik heb het gekozen omdat het Sinterklaasfeest er in voorkomt. Het leek mij dus wel toepasselijk. Zo'n beetje. Het is natuurlijk maar een deel van het geheel en dus mist u een stukje voorgeschiedenis. Héél in het kort: de wereld ligt letterlijk in puin...Veel leesplezier en een fijn weekend!

Zij die weer leuke entertainment-opdrachten hebben binnengehaald groeten u!
============================
Voorzichtig sloot hij het portier. Alsof om het schilderij niet te storen. Hij liep op de restanten af van hun flat, draaide even zijn hoofd naar zijn vrouw die hem een goedkeurend knikje gaf. Alsof hij een stout jongetje was dat zich bij de hoofdmeester moest melden. Hij zette zich aan de taak om voor haar sigaretten te vinden. Vooral omdat hij nu niets beters wist te verzinnen om te doen.

Natuurlijk had hij erover gedacht om met de auto naar de school te rijden waar zijn jongens op zaten maar hij was bang voor wat hij daar aan zou treffen. Hij wist bijna zeker dat zijn vrouw niet eens wist hoe de school heette, laat staan waar die was! Geeft niet, zij had vast andere dingen aan dat mooie hoofd van haar. Hij wist niet waarom maar hij was nog steeds een beetje verliefd op haar.

Hij voelde de pijn niet meer van alle schrammen en builen die hij had opgelopen in zijn zoektocht naar zaken die hem weer wat vastigheid konden bieden. Tussen een paar stenen zag hij iets wits uitsteken dat hij voorzichtig lostrok. Het was het papiertje met daarop het Sinterklaas-rijm dat zijn jongste vorige maand (vorig jaar, vorig leven!) voor hem geschreven had: 'Sint liep te denken wat hij dit jaar aan papa moest schenken...'.

Hij glimlachte bij de herinnering aan die leuke avond toen ze zo'n lol hadden gehad met de surprises. Voor het laatst bij elkaar als echt gezin. Zelfs zijn vrouw deed alsof zij het plastic Hema-ringetje dat zij van oudste kreeg leuk vond! Hij wist dat zij er niets aan vond, dat hele Sinterklaasfeest niet.

Een paar jaar daarvoor was zij zelfs boos geworden toen hij voorstelde dat de surprises niet meer dan vijf euro mochten kosten. Wat was er nu voor lol aan als je vantevoren al wist hoe duur, of hoe goedkoop, het kadootje was dat je kreeg? En was het nu echt te veel gevraagd om voor Sinterklaas een nieuwe TV voor op de slaapkamer te krijgen? Het ding dat er stond was al bijna vijf jaar oud en was niet eens een breedbeeld! Geldgebrek hadden ze niet en zij wist dat hij't best kon betalen.

Wat ze niet wist was hoe het was om in armoede te zijn opgegroeid. Zijn vader was klusjesman en in zijn vrije tijd uitvinder. Althans, zo noemde hij zichzelf maar wezenlijk stelden zijn 'uitvindingen' weinig voor. Toen hij eindelijk met iets kwam wat nuttig zou kunnen zijn - een automatische spaghetti-vork - bleek het ding al te bestaan! Maar zijn vader gaf niet op en stak al zijn vrije tijd in tekenen, zagen en timmeren in dat kleine schuurtje aan de achterkant van die eenvoudige rijtjeswoning in de buitenwijk.

Zijn moeder zat achter de kassa in de plaatselijke supermarkt. Als ze tenminste niet aan de gang was als luizenmoeder, voorleesmoeder of als lid van de feestcommissie op school. Als oudste van vier kinderen mocht hij op zaterdag wel'ns mee als zij als vrijwilligster werkte in het verzorgingstehuis. De oudjes vonden het prachtig als zo'n jonge knul hen in hun rolstoel rondreed door de rozentuin waar later hun as in uitgestrooid zou worden. Tenminste, dat zei dat ene mensje altijd. Die met de pretlichtjes in de ogen. Hij was 11 en geloofde haar. En waarom ook niet?

Toen zij stierf was hij ontroostbaar. Zijn moeder kwam op de rand van zijn bed zitten, woelde met de vingers door zijn haar en droogde zijn tranen met haar duim die ze vervolgens aflikte. 'Het is okee, jongen. Ze heeft een mooi leven gehad en ligt nu voor altijd (Speelde zij mee in zijn illusie of was't ècht een strooiveldje van het crematorium? Hij zou't nooit te weten komen.) tussen de rozenstruiken die ze zo mooi vond en waar ze vroeger met jou altijd paas-eieren zocht. Weet je nog dat je't zo leuk vond als jij ze mocht beschilderen voordat ik ze tussen de struiken verstopte?'