Goed nieuws is dat het helemaal niet zo financieel slecht gaat als sommige volksmenners ons willen doen geloven: nog nooit boekten zoveel Nederlanders (3 miljoen. Dat is één op de vijf mensen) in januari een vakantie (klik) naar het buitenland.
In sommige landen heeft men letterlijk geen woord voor 'vakantie' terwijl wij in Nederland klagen dat toiletpapier een paar dubbeltjes duurder is geworden én massaal grote bedragen aan vakantie uitgeven. Mooi, toch?
Tip voor Nederlanders die de dertig cent meer voor een pak van vier rollen toiletpapier niet kunnen betalen: ga dit jaar niet voor €3000 op vakantie; een weekje Texel kan ook leuk zijn. Of doe eens twee weken woningruil met mensen die in een andere provincie wonen: gratis vakantie voor alle betrokkenen!
In oktober 2021 had Billy de Kat net geleerd het trappetje van mijn hoogslaper op en af te klimmen. Beetje jammer dat hij een maand later overleed.
Het zal u wellicht verbazen, maar ik spreek wel eens mensen die ik nog nooit eerder gesproken heb. Om iemand snel een beetje te leren kennen, stel ik vragen als 'Wat doe je?', 'Waar houd jij je mee bezig?' of bijvoorbeeld 'Wat drijft je?' Daar komen altijd interessante antwoorden uit.
Zo hoorde ik bijvoorbeeld deze verschillende antwoorden van verschillende mensen: 'Ik ben danseres', 'Ik schilder graag', 'Ik heb het druk met mijn kinderen', 'Ik werk op een accountantskantoor', 'Ik word blij van wandelen' en nog zo wat.
En altijd valt mij weer iets op. Nee, niet alleen dat nagenoeg alle antwoorden met het woord 'Ik' beginnen. Wat mij logisch lijkt. Neen, het valt mij echt op dat ik zelden van mensen hoor dat zij met meerdere projecten bezig zijn, verschillende passies hebben en ook horen dat iemand twee beroepen heeft is zeldzaam. Soms komt een combinatie voor en heeft iemand een beroep én een passie. Of een passie én een project. Maar verreweg de meesten houden zich voornamelijk met één enkel iets bezig.
Nu vraag ik mij dus af: heeft u meer dan één beroep/passie/project waar u zich tegelijkertijd mee bezighoudt?
Maandag werd ik wakker om kwart over zeven, een half uur voor mijn wekker afging. Beetje jammer. Maar er gloort hoop: nog voor de zomer (hopelijk die van 2023) is men waarschijnlijk klaar met de wegwerkzaamheden voor mijn deur. Ze werken hard hoor, de wegwerkers. Maar hun machines en zijzelf maken nogal wat herrie. Ik vind het een tikkeltje irritant wanneer mensen aan mijn slaapkamerraam (geen dubbel glas...) op luide toon conversaties voeren. Of ze nu Oegandees, Roemeens, Indiees (taalgrapje, Marianne. Ik weet dat de juiste term 'Hindi' is ;-)). of Hagenees spreken.
Het was tijd voor de eerste lesmorgen van de cursus 'Succesvol naar werk', mij attent aangeboden door de overheid. Deze dag werd gesproken over wat de cursus inhoudt en stelden de deelnemers en cursusleidster zich aan elkaar voor.
Was even in paniek omdat ik het aanmeldingsdocument niet kon vinden, terwijl ik nochtans zeker wist dat goed bewaard te hebben. Toch maar zonder papier mijn jas aangetrokken en mijn sleutels van het haakje gehaald. En daar was dus het papier. Dat ik met vooruitziende blik in het zicht had gehangen. Silly me.
Mag trouwens ook de kerstkaarten wel eens verwijderen.
Het viaduct bij de betreffende tramhalte kende ik als een naargeestige plek. Vrij ideaal als je op zoek was naar een tweedehands infuusnaald, zeg maar. Of intens geniet van de geur van menselijke urine. Maar de plek bleek geschilderd, opgeknapt, verlicht en voorzien van interessante kunst. Fijn!
In het gebouw zelf kon je koffie bestellen bij een heuse 'gebaarista'; doven/slechthorenden kunnen ook gewoon werken. Dus.
"Leer in 10 seconde", zag ik maar niet als schrijffout maar als "Amsterdams dialect".
Ook de automaatkoffie was trouwens van prima kwaliteit. En gratis. Toch mooi meegenomen. Of juister gezegd: ter plekke gedronken. En een tweede bakkie gehaald in de pauze.
Op de weg terug naar huis haalde ik een foto-bestelling op. De banner voor 'mijn' onderdeel van een verhalenvertelfestival houd ik nog even geheim maar ik was ook toe aan een nieuwe sleutelhanger. De vorige was van goedkoop plastic en inmiddels zo beschadigd dat je niet meer kon zien dat het een foto van mijn kinderen betrof. Tijd voor een upgrade dus:
Na een paar uurtjes werken, waarbij ik mijn woning kon bevrijden van een leuke hoeveelheid overbodig papierwerk,
was het tijd voor een boeiende avond in mijn Vrijmetselaarsloge:
het betrof een speciale 'Comparitie' betreffende de mores van de club. Niet alleen voor de nieuwe leden interessant om te horen wat zoal de geschreven alsook de ongeschreven regels zijn van een vereniging. De avond duurde lang en er waren veel 'waarom'-vragen. Een borreltje was dan ook dik verdiend.
Dinsdag ging ik aan de slag met de gemaakte aantekeningen en het de dag ervoor op cursus meegekregen huiswerk. Ook maakte ik een begin met de (online) cursus ten bate van mijn komende werk als stembureaulid.
's Middags ontmoette ik een vriend met wie ik gezamenlijk werk besprak. Onder het genot van een kopje koffie en een portie bitterballen. Hij trakteerde. De schat.
In een woonkamer uit de jaren '70?
Nee hoor, dit is gewoon een deel van de inrichting van een café-restaurant. Op de weg terug naar huis haalde ik bij de supermarkt nog wat ingrediënten voor het avondeten:
Na nog een paar uurtjes werken (van het zien van mijn takenlijst werd ik al moe. Maar vooruit. Dat is een onderwerp voor een later blog), besloot ik dat het tijd was voor een aflevering van de Japanse serie Alice in Borderland. Niet alleen goed voor het ontwikkelen van je taalgevoel maar het is ook altijd goed om wat te leren over andere culturen. Leren over andere culturen zorgt ervoor dat je mensen wat beter begrijpt en dus wat minder 'nationalistisch' (ik vind 'racistisch' eigenlijk best een naar woord. Maar racisten zijn nu eenmaal racisten) wordt.
Woensdag zou ik 's ochtends bij een vriend gaan koffiedrinken maar er kwam wat tussen dus ik maakte een nieuwe afspraak met hem. Hield mij bezig met opruimen, schoonmaken, de stembureaucursus en wat administratief werk voor de Geheime Jongensclub. Terwijl ik probeerde de werkgeluiden van buiten mijn kantoorruimte/slaapkamer buiten te sluiten met muziek van onder andere Anne Clark en The Passions. Zat even in een 'eighties New Wave mood', denk ik.
Het was eigenlijk best fijn dat een buurvrouw mij vroeg haar te begeleiden bij een tocht over de markt die middag. Dus ik zette mijn wasmachine aan het werk voor ik de buurvrouw mocht trakteren op een overheerlijke Vietnamese loempia:
Waarna wij een winkel binnenstapten waar het hart in het Indonesisch deel in ons sneller ging kloppen: een handel in Aziatische voedselproducten. 'Kijk, dát is nog eens een potje sambal!'
Tussen al het snoepgoed uit verre streken voelde ik mij als een...eh...kind in een snoepwinkel.
Als een kind dat zo jong is dat het nog niet kan lezen, zelfs. Want mijn Vietnamees, Chinees, Koreaans en zelfs Indonesisch is wat roestig.
Tijdens de nazit bij mij thuis, vertelde ik haar dat ik net dit stuk (klik) geschreven had. Over hoe irritant ik het vind om gestoord te worden terwijl ik aangegeven heb niet gestoord te willen worden. 'Ik begrijp je volkomen!', vertelde zij mij, nadat ik vertelde de verloren uren die avond goed te maken met een paar uren hard werken waarbij ik hoopte niet gestoord te worden.
Het verbaasde mij dus niet dat zij mij die avond uit mijn concentratie belde met 'Er is nu iets leuks op tv en ik denk dat jij dat ook graag kijkt.' Mijn eigen schuld: Wanneer je als man een vrouw vertelt dat je niet gestoord wil worden, wat doet zij dan? D'oh!
Echt heel erg vond ik het niet. Dan werk ik gewoon een half uurtje langer door. En van sommige mensen kan ik het bewust overschrijden van mijn grenzen beter hebben dan van anderen.
Natuurlijk kan ik mijn telefoon uitzetten tijdens het werk maar dat doe ik slechts een enkele keer. Ben namelijk graag beschikbaar voor wanneer iets écht belangrijk is. Maar misschien is 'Er is iets leuks op tv!' wel belangrijk genoeg om over te [storen] bellen voor iemand die na wekenlang zes uren per dag tv-kijken, eindelijk een programma tegenkomt dat de moeite van het kijken waard is. Zou kunnen.
Om mijn focus te heroveren stortte ik mij - met enig succes - op Franse les:
en het schrobben van het aanrecht en mijn trouwe Dopper. Het waterflesje dat mij nooit teleurstelt, altijd luistert, er voor mij is wanneer ik het nodig heb, fijn aanvoelt, mij gehydrateerd houdt waarbij het rekening houdt met mijn noden, lekker in mijn hand past, makkelijk is schoon te maken, mij nooit in de war brengt of stoort tijdens het werken, eenvoudig is mee te nemen, een prachtige kleur heeft en mooie rondingen, niet glad wordt wanneer het nat wordt...Misschien moest ik het flesje maar eens ten huwelijk vragen.
Nog een paar vragen beantwoorden van de Stembureautraining onder het genot van de klanken van Orchestral Manouvres in the Dark en reageren op een paar emails en sociale media berichten. Zo formuleerde ik een nep-makelaarstekst toen iemand meldde dat dit 'huis' voor €350.000 te koop staat:
Het makelaarskantoor schoot overigens zelf dit filmpje van het 'woonobject':
Zoals dat dan gaat, kon ik het niet laten daar deze wervende tekst bij te verzinnen:
'Deze rustieke mini-villa werd in 1953 van Zeeland door het water naar Friesland vervoerd waar het object werd bewoond door een stel bejaarde eenden. Die verlieten het bij een aardbeving in 2002. Na nog een aardbeving kwam een deel weer deels boven water en kan nu van u zijn!'
Daarna ging ik strijken tijdens een aflevering van de dystopische Japanse serie Alice in Borderland (dat ondermeer waarschuwt voor de gevaren van technologiën zoals die worden ontwikkeld door Elon Musk's Neuralink (klik)) en mijn dag zat er zomaar opeens op. Om iets na twee uur des nachts. Keurig, toch? Net als mijn witte vlinderstrik:
Donderdag was ik op de koffie bij een vriend die ik dit hele jaar nog niet gezien had. Hij is toe aan zijn derde mobieltje in drie jaren tijd want met de vorige exemplaren kon hij niet overweg. Ook deze mocht ik voor hem gebruiksvriendelijker proberen te maken. Met wisselend succes, al waren de vorige twee een 'ouderwets' mobieltje en een smartphone en is dit exemplaar speciaal ontwikkeld voor ouderen die liever grote toetsen indrukken dan iconen vegen.
Net als veel anderen heeft hij er gewoon veel moeite mee om een pincode te onthouden en met handelingen als 'Klik op het streepje en houd daarna het sterretje een seconde lang ingedrukt.' en 'Als je wilt bellen, druk dan op het plaatje dat op een groene telefoon lijkt. Wil je ophangen, druk dan op het rode telefoontje.' Lijkt eenvoudig maar is voor veel mensen nog best ingewikkeld. Niet heel erg natuurlijk en hij kan op zijn beurt dingen die voor mij erg lastig zijn. Maar in het huidige tijdsgewricht is het toch wel heel erg handig om in elk geval wat basis digitale vaardigheden aan te leren. Je kunt wel willen dat dingen nog gaan zoals ze 'vroeger' waren maar met die gedachte houd je verandering niet tegen.
Twee mensen die ik als kind kende deden hun best om te leven als 'vroeger'. Dankzij een geur die ik deze dag oppikte op straat, kwam de herinnering boven aan kunstenaar Jan Everts en diens vrouw Mary.
Als kind was ik vaak met mijn moeder mee wanneer wij bij hen op visite gingen. Het was er koud 'want geld uitgeven aan kolen is zonde. En waar heb je anders truien voor?' en het rook er heerlijk naar verf en verse klei. Terwijl 'de grote mensen' praatten, mocht ik mij bezighouden met een stuk klei en herinner mij nog het fijne gevoel. Intussen boetseerde de vriendin van mijn moeder een buste van mij. Geen idee waar die gebleven is. Maar het idee was indertijd om een afgietsel in brons te maken. Dus als u toevallig een buste ziet staan die wel erg veel lijkt op een zevenjarige ikke...?
Achter hun huis verbouwden zij wat groentes en ook hadden zij een stel kippen rondlopen op hun erf. Gewoon, in hartje Amsterdam. Die legden hele kleine eitjes die ik mocht rapen. En kwam zo ook over mijn angst voor eieren eten heen. Vermoedelijk ooit getraumatiseerd doordat ik ooit vreselijk ziek was geworden van een rot ei.
Wat mij vooral bij is gebleven is de rust en tevredenheid die het stel uitstraalde. Lijkt mij een mooi hoofdstuk voor een boek over mijn moeder dat ik aan het schrijven ben. Zal alleen moeten verzinnen hoe zij elkaar hadden ontmoet want ik kan het hen niet meer vragen. Althans, ik zou een verwijsbrief voor een psychiater moeten vragen wanneer de betrokkenen mij zouden antwoorden.
Terwijl ik zo liep te mijmeren, stond ik opeens voor de deur van de vriend.
Op de weg naar huis kwam ik deze duttende vogel tegen
en sprak ik diverse bekenden die ik toevallig tegenkwam. Wat trouwens vrijwel dagelijks gebeurt maar als ik al die ontmoetingen noteer, wordt het hier nog voller dan het al is. 'Is het bij jou in de buurt zo normaal om elkaar te spreken op straat en in de supermarkt of ligt dat aan jou?' Beiden een beetje, maar inderdaad, het is zo'n buurtje waar je dit soort briefjes op een raam of portiekdeur aantreft:
Je realiseren dat anderen last van je zouden kunnen hebben, daar uitleg over geven én excuses aanbieden én aangeven dat een oplossing in zicht is. Ik vind dat mooi.
Is dat in uw woonbuurt ook gebruikelijk?
Vrijdag werd ik weer lekker vroeg mijn bed uit getrild. 'Nou, dan doe je toch 's middags een dutje om een beetje bij te slapen?' Sympathiek idee. Maar probeer maar te slapen tijdens een aardbeving op een schaal van 3,7.
Vrees dat er binnenkort werklieden komen om zich bezig te houden met het repareren van de scheuren in het pand uit 1892 waar ik in woon.
Ondanks koppijn toch maar wat werk gedaan proberen te krijgen. Maar veel verder dan het beantwoorden van een stuk of tien e-mails en evenzovele andere berichten, kwam ik helaas niet. Inmiddels was ik ook wat koortsig en rillerig. Potverdriedubbeltjesnogesantoezeg.
En koppijn of niet, het was vrijdag en dus diende er een verhaaltje (klik) bedacht en gepubliceerd te worden.
Na het avondeten deed ik een dutje. Waarna ik mij iets energieker voelde en verder ging met de stembureaucursus. De dag sloot ik af met het kijken van de post-apocalytische serie 'Last of Us' met daarin een glansrol voor Pedro 'The Mandalorian' Pascal. Vriendschap, verraad, overleven en onthouden wat belangrijk is. Boeiend verhaal.
Zaterdag was ik iets eerder wakker dan mijn ogen. Eerst bleek dat ik mijn slaapmasker nog op had. Maar toen ik dat had afgedaan, bleek ik nog steeds niets te zien. Mijn ogen zaten dichtgeplakt. Toch verkouden, vermoed ik. De keelpijn erbij was ook wel een weggevertje.
Met lichte tegenzin toch maar aan het werk. Na een update van mijn browser (toeval of niet?) mocht ik aan mijn email providers opnieuw bewijzen dat ik ben wie ik aangeef te zijn. Was in een half uurtje gepiept maar leverde mij toch enige irritatie op. Zal horen bij het niet lekker voelen. Maar ook als ik niet geïrriteerd zou zijn, vind ik het feitelijk tijdverspilling om codes aan te vragen, die te ontvangen op de mobiel, die dan in te voeren en vervolgens een bevestigingscode te moeten invullen. Alleen om te bewijzen dat het e-mailadres dat alleen ik gebruik door niemand anders wordt gebruikt.
Het moeten bevestigen van mijn e-mail identiteit vind ik net zo nuttig als op een cursus solliciteren leren wat 'links' en 'bijlages' zijn en waar je zoal vacatures kunt vinden.
Maakte het recente overlijden van een bevriende buurman administratief in orde als penningmeester, secretaris en voorzitter a.i.. Dat deed ik bij de overkoepelende bewonersorganisatie. Uiteraard gaf mijn pc de melding 'kan scanner niet vinden' toen ik de benodigde documenten wilde scannen. Dan maar de 'ouderwetse' methode en de documenten inscannen met de daartoe ingebouwde app in mijn mobieltje. D'oh! Daarna speelde ik wat met mijn visjes.
Op sociale media kwam ik een staatje tegen. Iemand plaatste een foto van een wetenschappelijk uitziend staatje.
Daarbij meldde hij dat volgens hem (de gevolgen van) corona zwaar overdreven zijn en de maatregelen helemaal niet nodig waren. Terwijl volgens de door hem gedeelde informatie toch maar liefst 1 op de 200 ouderen die het virus oploopt (in 2020) eraan bezwijkt. Dat vind ik niet 'best meevallen', in zijn woorden.
Zijn bron bleek de website van Maurice de Hond. Die indertijd als statisticus was ontslagen bij de NOS omdat er flink wat schortte aan zijn onderzoekstechnieken.
In serieuze gedachtewisselingen heb ik een bloedhekel aan mensen die doelbewust liegen. Een nare eigenschap waar ik zo mogelijk een grotere hekel heb dan aan doelbewust liegen is gaslighting. Het is misschien omdat een vroegere liefdsespartner aan gaslighting deed maar stellig iets beweren met als doel dat de ander aan diens verstand gaat twijfelen, vind ik verachtelijk.
Ik vertelde mijn gesprekspartner dat ik de naam van de maker van de grafiek had ingetikt in een zoekmachine en al snel ontdekte dat hij niet bekend staat als integer, hoewel wel als zeer deskundig. John Ioannidis (klik) schatte het Amerikaanse aantal covid-doden in op 'maximaal 10.000'. In werkelijkheid werden dat er meer dan een miljoen. Iedere statisticus zit er wel eens wat naast natuurlijk, maar misrekenen met een factor honderd is óf heel erg slecht óf doelbewust misleidend.
Wellicht is hij een ontzettend goede viroloog maar als statisticus is hij lichtelijk mislukt. Dus óf hij is beroerd in zijn vak óf de geruchten zijn waar en hij kreeg geld 'van onbekende bronnen', met de bedoeling corona te bagatelliseren.
Deed verder wat klusjes in huis maar voelde mij helaas iets te ziek om wat werk af te maken. Dus ik hing ziekjes op de bank en keek de laatste paar afleveringen van Alice in Borderland. Met daarin een mooie conclusie. Zal die niet verklappen voor het geval u de serie nog niet gezien heeft maar wel gaat zien.
Zondag voelde ik mij gelukkig een heel stuk beter. De symptomen die ik nu had, leken op weinig meer dan die van hooikoorts. Niet zo heel gek want in de binnentuin staat een plant in bloei die normaliter bloeit in augustus. Na een paar uurtjes werken was het tijd voor de lunch. Die werd verzorgd door mijn zoon. Hij kwam met twee croissantjes voor elk 'van een echte bakker, pap, niet van de supermarkt.'
En dat was te proeven. Hij installeerde voor mij een heuse 'speedcomfort' (klik) cv-ventilator en nam de gebruiksaanwijzing van mijn aquariumpomp mee om die rustig te bestuderen alvorens mij later te helpen met het installeren van het best ingewikkelde apparaat. Bij de deur zag hij een vuilniszak staan: 'Zal ik die voor je in de container gooien?' Attent, niet?
Na zijn vertrek wierp ik mij op wat huishoudelijke taken en wilde net verder met administratief werk toen mij de vraag werd gesteld: 'Ga je mee naar het strand?' Natuurlijk. Werk en huishouden moet maar even wachten.
De keuze was gevallen op het strand van Wijk aan Zee, het dorp waar ik menig vakantie doorbracht als jongeling omdat een tante van mij er woonde:
Deze foto maakte ik deze dag, niet in de jaren '80.
Hou van het spelen met de filters van Snapseed.
Natuurlijk poseerden wij even in het 'luisteroor'
en hieronder ziet u op de achtergrond het dorp
en daar weer achter Tata Steel.
Na het wandelen en koukleumen (als je er eenmaal in stond viel het best mee met de temperatuur van het zeewater) lieten wij ons een traditioneel avondmaal goed smaken.
Waarna ik mij mocht uitleven op de trampoline bij het familierestaurant:
Was even na half acht thuis en kon dus nog een paar uurtjes werken en een week aan Franse les afsluiten met het behalen van de toppositie in de hoogste 'league'.
Ne pas mal, eh?
De muziek van deze week dan:
4 Non Blondes - In My Dreams (Live on 2 Meter Sessions)
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Richard Belzer
krijg ik de neiging te vergeten dat het wurgen van mensen niet netjes is.
De enigen die mij ooit op deze manier getergd hebben zijn een zwaar autische man van 40
en vrouwen. Tientallen vrouwen.
Waarom is het zo moeilijk te begrijpen wat 'niet storen' betekent?
'Vanaf nu niet storen, oké? Dan kan ik afmaken waar ik mee bezig ben en jou aandacht gaan geven.'
'Mag ik jou even een vraag stellen?' 'Nee.' 'Ik ga even thee zetten. Wil jij ook?' 'Nee. Wedervraag: als je iemand een vraag stelt, stoor je daar die persoon dan mee?' 'Ja.' 'Had ik jou gevraagd mij niet te storen?' 'Ja.' 'Heb jij mij toen tóch gestoord?' 'Nee. Ik heb je alleen maar even een vraag gesteld.' 'Stoor je iemand als je hem of haar een vraag stelt?' 'Ja.' 'Toch vind jij dat je iemand niet stoort als je 'alleen maar even een vraag stelt'?' 'Ja.' 'Dus met het stellen van een vraag stoor je iemand wel én niet?' 'Jij begrijpt het gewoon niet. Maar wil je nu thee of niet?' '*Zucht*. Ja, doe maar een kopje thee dan.' 'Ja, maar net zei je dat je geen thee wilde! Waarom lieg je nu tegen mij! Of heb je liever koffie?'
Soortgelijke conversaties heb ik helaas met tientallen vrouwen gevoerd. Met de autistische (manlijke) collega van 40 was het snel voorbij; als ik een bordje 'Niet storen' op mijn bureau plaatste, wist hij dat hij ook niet 'even' iets aan mij mocht vragen. Bij vrouwen heb ik dat ook geprobeerd maar werkte het niet. Die komen dan vriendelijk glimlachend bij je bureau staan met een pot thee in de hand of kloppen 'maar zachtjes hoor, want ik wilde je niet storen' op de deur van de ruimte waar je werkt om je aandacht te trekken. Of zijn opeens een voorbeeldige huisvrouw of collega en willen opeens onder je bureau gaan stofzuigen of je prullenbak legen.
Ben ik de enige met dit soort ervaringen en kent u voorbeelden van mannen die niet weten dat 'niet storen' betekent 'niet storen'? Dus ook niet heel eventjes, niet een beetje en ook niet met 'alleen maar even wat vragen.'?
Waarom hebben mensen (in mijn ervaring vooral vrouwen) die willen dat hun grenzen worden gerespecteerd en niet willen worden gestoord bij het televisiekijken, koken, werken, tuinieren, lezen..er geen enkele moeite mee de grenzen van anderen te overschrijden?
Speciaal voor mensen die zeggen dat zij niet graag willen dat hun grenzen worden overschreden: hou dan ook rekening met die van anderen.
"Je wil dat een man jou leuk vindt voor jouw humor en intellect?"
"Zijn 'humor' en 'intellect'
de namen die jij je borsten hebt gegeven?"
Goed nieuws vind ik dat het de marechausse voortaan verboden is om op vliegvelden mensen uit de rij te pikken, alleen maar omdat hun huidskleur donkerder is dan die van Thierry Baudet. 'Etnisch profileren (klik)' (dat is juridisch taalgebruik voor 'je gedragen als een racistische kl**tzak') mag niet meer. Zelfs niet wanneer je politieagent bent.
Tegen racisten die nu roepen: 'Ja, maar bijna alleen maar zwartjes gaan als crimineel de bak in. Dat bewijst dat blanken minder vaak crimineel zijn!', zeg ik "D'uh! 'Als je alleen maar donkere mensen oppakt, hoeveel blanke mensen zitten daar dan tussen?'
In het verlengde van dat goede nieuws is er dit:
De politie in Emmen heeft actievoerders van Extinction Rebellion (klik) ten onrechte hard aangepakt en de arrestaties waren onrechtmatig. Vrijheid van demonstreren geldt niet alleen voor boeren en het volk maar ook mensen met een échte reden om te protesteren.
Toen ik onlangs bij een buurvrouw op de thee was, zag ik haar kat Bolle Bob heerlijk slapen. Inspirerend!
Soms vind ik de hele #metoo-beweging - en in het verlengde daarvan, feminisme - best ingewikkeld. Persoonlijk houd ik mij liever aan de ontzettend simpele regel: seks heb je alleen wanneer je beiden volwassen bent en het beiden wil. Want van dit soort - helaas waargebeurde - gesprekken krijg ik hoofdpijn. En dan wil ik niet meer:
"Dus jij wil dat ik aandring want dat vind je mannelijk
want dat ik direct stop met avances maken als jij aangeeft dat jij geen seks wil, vind jij een afknapper?"
"Ja."
"En als ik had aangedrongen nadat jij aangaf niet te willen?"
"Dan had ik je een tik gegeven en was ik erg boos geworden omdat jij bewust over mijn grenzen heen ging."
"Samenvattend: als ik avances maak en jij geeft aan dat jij geen seks wilt,
dan wil jij dat ik aandring én dat ik niet aandring?"
Maandag was ik naar het ziekenhuis. Geen zorgen want het was niet voor mijzelf, maar als begeleider van een buurvrouw.
Terwijl artsen zich met haar bezighielden, hield ik mij bezig met het drinken van een heerlijke warme chocolademelk. En een proefwerkopdracht: het omzetten van een flink stuk tekst vol met medische en juridische 'shoptalk' naar een kort stuk dat ook begrijpelijk is voor mensen die niet toevallig chirurg of jurist zijn. De gemiddelde persoon die het op Facebook ziet staan, moet het ook kunnen lezen. Leuke klus. Dus ik hoop dat dat mijn baan kan worden. En dan liever niet als 'gratis werkervaring in een gezellig team!' want die 'geweldige kansen!' laat ik graag aan mij voorbijgaan.
Eenmaal de buurvrouw veilig thuis afgeleverd, trakteerde zij mij op een heerlijk, vers sauzijzenbroodje.
Kon thuis een uurtje iets voor mijzelf doen waarbij ik dan graag even tijd neem om naar de goudvissen te zitten staren
(wie wil, zou dat 'mediteren' kunnen noemen) en rond te snuffelen op sociale media. Er vielen mij andermaal een paar dingen op; ik pleit voor een 'sociaal media-diploma'. Niet gebasseerd op bijvoorbeeld leeftijd maar op kunde. Dus niet al te veel schrijffouten graag. Maar vooral basiskennis ontbreekt. Opvallend veel mensen weten niet wat de woorden 'feit' of 'mening' betekenen. Dat bemoeilijkt gedachtewisselingen. Niet voor niets had ik een tijdlang als motto: 'Ik spreek niet met mensen die denken dat hun angsten feiten zijn.'
Na dat uurtje stortte ik mij op het voorbereiden van drie vergaderingen van de Geheime Jongensclub die avond: een Bestuursvergadering, een Meestervergadering en de zogeheten Comparitie zelf nog. 'Ach, dat doe jij wel even als Secretaris', wist de voorzitter mij bemoedigend toe te spreken. Grapjas.
"Retraites zijn voor verwende mensen die denken het zwaar te hebben en daarom denken rust en tijd voor contemplatie nodig te hebben.", was een van de dingen die de inleider van de avond zei. "Voor veel geld", dacht ik er zelf achteraan. Best mooi, natuurlijk: wij hebben het zó goed, dat wij veel tijd en geld kunnen besteden aan het onder begeleiding bijkomen van onze moeilijkheden. Interessant, al die retraites en zelfhulpcursussen.
Onderweg naar huis na die enerverende avond, dacht ik: 'Ja, ik heb een snackje verdiend.'
Kon zo snel de slaap niet vatten (had wellicht geen cola moeten nemen bij de snack. Caffeïne verlaagt doorgaans de kans op snel in slaap vallen) dus werkte nog even wat aantekeningen uit, nu ik nog wist wat ik bedoelde met de diverse pijltjes, sterretjes, doorhalingen en overige krabbels.
Dinsdag begon mijn dag rustig. Kopje koffie, rondje wereldnieuws. Laatste nieuws natuurlijk tot mij genomen over de verschrikkelijke ramp die Turkije en het toch al zo geplaagde Syrië trof. En de verwikkelingen rond een grote ecologische ramp (klik) in de VS. En niet willen opgeven om mensen uit te leggen wat het verschil is tussen een bewering en een mening.
"Ik beweerde niets, maar gaf slechts mijn mening", klinkt nogal ongeloofwaardig uit de mond van iemand die net daarvoor nog zei "Ik heb dat nooit gezegd.", terwijl dat laatste aantoonbaar gelogen was. Voor wie dat niet weet: "Ik heb dat nooit gezegd" is geen mening maar een bewering.
Drie verslagen verder uitwerken, een paar vragen van een accountant beantwoorden over de administratie van een vriend en een tweede proefopdracht (cijfers omzetten naar tabellen en grafieken) maken als sollicitatie...Dat werd bemoeilijkt omdat het buiten mijn slaapkamerraam klonk alsof men bezig was met zware machinerie de straat te herstellen. Wat ook zo was. Maar - zoals den Engelsman dan zegt - ik trok het eraf. En nee, ook ik heb geen idee waarom Engelstaligen zeggen 'I pulled it off".
Koffie met een buurvrouw die ook net klaar was met werken, was op het einde van de middag een passende beloning voor mijzelf.
Wandelen deed ik 's avonds even. In prachtig weer.
De dag sloot ik af met heerlijk rustig badderen. Daar zijn dan geen foto's van.
Woensdag ontving ik een intrigerende vraag:
"Waar zijn die gegevens?" Dat beantwoordde ik met "In het bestand dat ik je stuurde." Het wederantwoord verbijsterde mij enigszins: "Ja, maar dan moet ik dat gaan openen en lezen."
Veel mensen hebben het helaas 'druk'. De gemiddelde aandachtsspanne lijkt vaak net lang genoeg om een twitterbericht te lezen. En daarop te reageren met 'Onzin!' Tijd om aan te geven waarom mensen iets 'onzin' vinden, hebben zij veelal niet. Jammer. Ook gedachtewisselingen blijven daarom vaak kort, oppervlakkig en vluchtig.
Zo sprak ik een man die beweerde: "Iedereen moet altijd alles kunnen zeggen en benoemen!" Gek genoeg vond hij ook dat ik domme mensen niet 'dom' mag noemen en racisten geen 'racist', "want je mag niet alles zomaar zeggen en zeker niet alles benoemen." Ziet zo iemand echt niet dat dat tegenstrijdig is?
Hilarisch vond ik de 'andersdenkende' die graag nepinformatie verspreidt en bijvoorbeeld graag roept dat de huidige oversterfte komt door de anti-corona vaccinaties.
Toch gek, dan. Want in Hongarije is (volgens deze persoon) vrijwel iedereen gevaccineerd terwijl het percentage oversterfte er vrij laag is. Tot zover de complottheorie: 'Oversterfte wordt veroorzaakt door vaccinaties!"
Gelukkig had ik niet veel tijd mijn hoofd te pijnigen over dat soort zaken. Er was namelijk werk te doen, zij het onbetaald.
Ga graag weer aan het betaald werk. Dan heb ik weer een goede reden om niet beschikbaar te zijn voor mensen die mij vragen 'even' iets voor hen te doen. Helaas is wijd en zijd bekend dat ik maar moeilijk 'nee' kan zeggen. Maar goed, dat is natuurlijk mijn probleem en niet dat van anderen.
Met diverse mensen communiceerde ik op verschillende manieren over verschillende zaken en ik knapte mijzelf een beetje op in de badkamer. Feestje! Met fijne live muziek. En bijna per nummer wisselende muzikanten: jam session!
'Die dame waarmee jij zo hartstochtelijk knuffelde, is zeker een goede vriendin van jou
en jullie kennen elkaar al heel lang?' 'Zeker. Ik ga toch niet zomaar met wildvreemde mensen staan knuffelen? Wij kenden elkaar al bijna een heel kwartier!'
Was er op uitnodiging van een jarige vriendin. Die toevallig een goede vriendin is van een buurvrouw die meekwam naar de oude bluesbar.
Bovendien was zij indertijd de beste vriendin van mijn eerste vriendin. Wij kennen elkaar dus inmiddels een jaartje of 34. Dat schept toch een band. In de kroeg (vaak live (blues-)muziek, goed bier: Maloe Melo) trof ik nog een bekende: eentje uit het hoofdstedelijke uitgaansleven van de midden jaren '90. Toen ik regelmatig optrad op feesten die hij mede-organiseerde. Geen idee dat hij ook de oom was van de jarige vriendin. Ik zeg het nog maar eens: soms is de wereld echt kleiner dan ik.
Had nóg een goede reden om een biertje te doen: deze dag werd mijn jongste dochter - hier op archiefbeeld met haar broer - 21!
Donderdag was ik blij dat twee afspraken waren afgezegd. Daardoor kon ik het een beetje rustig aan doen. Een paar - oké, vrij stevige - biertjes en een paar haaltjes van een stout sigaretje was ooit geen enkel probleem. Zal de ouderdom zijn. Om diezelfde reden zal ik het vast niet goed hebben gezien maar de muzikanten die ik de avond ervoor zag optreden, leken wel iets ouder dan toen zij 30 jaar geleden op hetzelfde podium stonden te jammen. Toch maar weer eens mijn ogen laten nakijken. Zij klonken namelijk nog net zo goed en krachtig als toen.
Uitslapen zat er niet in vanwege de werkzaamheden in de straat.
In het kader van de komende verkiezingen - en een beetje voor de lol want een stemwijzer is natuurlijk maar een vage richtlijn, vulde ik het Kieskompas in. Omdat ik een aardig idee heb van waarom ik vind wat ik vind, was de uitkomst geen verrassing.
Mensen voor wie de uitslag van een stemwijzer een grote verrassing is, weten blijkbaar niet waarom zij iets vinden. Graag zou ik zien dat alleen mensen mogen stemmen wanneer zij hun standpunten met succes kunnen verdedigen. Helaas mogen ook mensen stemmen die gewoon iemand napraten en daarmee aantonen absoluut niet politiek bewust te zijn.
Ik dronk thee met een buurvrouw voor wie ik een cadeautje had naar aanleiding van haar recente verjaring en na haar vertrek deed ik een paar oefeningen in DuoLingo:
Na het digitaliseren (en weggooien!) van een stapel papieren trakteerde ik mijzelf op de eerste aflevering van het nieuwste (en laatste) seizoen van de SF-serie Star Trek: Picard. En werd niet teleurgesteld. Sir Patrick Stewart (82) en Jonathan Frakes (70) spelen met zichtbaar plezier. De ouwetjes doen het nog best!
Vrijdag werd ik vroeg wakker. Oordopjes en een oogmasker zijn nutteloos wanneer je je bed wordt uitgetrild door wegenbouwmachines voor de deur. Ik deed boodschappen, dronk thee bij een buurvrouw en kwam later deze sollicitatie tegen op Facebook:
Een dame solliciteerde naar 'vriendschap' bij alleenstaande heren. En tenminste vijf trapten in dit doorzichtige trucje van een datingbedrijf dat heren laat betalen voor online 'gezellige gesprekken' met 'leuke vrouwen'.
Deze 'vacature' vond ik ook vermakelijk:
Sowieso knap ik al af op storende schrijffouten in vacatureteksten maar ook stond er niet in voor welke functies men mensen zoekt. Dus zocht ik voor de lol - had al besloten mijn cv niet te sturen - welk bedrijf achter deze tekst zat. Het bleek een online gokbedrijf te zijn. Dat een 'salaris' biedt van tussen de €5 en €11 per uur.
Bruto. €5,15/uur is vermoedelijk het minimumloon in Litouwen, waar het hoofdkantoor is van dit gokbedrijf. Voor hen 'mag' je in een vervallen hotel in Madrid een jaar lang werken, eten en slapen. 'Flexibel werkschema' staat - zo leert de ervaring - voor 'nacht- en weekenddiensten zonder toeslagen'. Niet echt een aanlokkelijk aanbod. Dus, doei!
Over sollicitaties gesproken: ben niet aangenomen door het bedrijf waar ik onlangs een assessment voor deed. De andere kandidaat had een beter Excel-sheet geproduceerd. Waarschijnlijk door meer ervaring in omgaan met het programma. In elk geval ontving ik dus eindelijk weer eens een goede reden van een afwijzing. Op zich al een verademing.
Stiekem opgelucht (al had de baan mij ook leuk geleken) verwijderde ik 279 e-mails uit mijn inbox: reclame, nieuwsbrieven, aankondigingen, afgehandelde e-mails...Tot ik er nog maar 19 overhield om op te reageren om daarmee mijn twee dagen achterstand in het beantwoorden van e-mails weg te werken:
Ondanks fijne muziek op mijn koptelefoon, werd ik toch gestoord tijdens het werken. Misschien had ik de gordijnen van mijn kantoorruimte/slaapkamer moeten sluiten want dan was ik minder afgeleid door wat ik in mijn ooghoeken zag. Maar sowieso lukt het mij nooit om mentaal het gepiep van een vrachtwagen die achteruit rijdt te blokkeren.
Het was vrijdag en dus publiceerde ik een verhaaltje (klik). Had zin om iets creatiefs te doen in plaats van op de bank hangen en een film of serie te kijken dus besteedde een half uurtje aan het bewerken van een gedicht van mij om dat - met de muziek van een vriend er onder - te publiceren op mijn Facebook-pro-pagina (klik):
Zaterdag vroeg iemand waarom zoveel complotdenkers ook xenofoob zijn. Dat is logisch: 'wappies' zijn bang voor alles dat hun begrip te boven gaat. Dus voor politici die niet spreken in hapbare soundbites, mensen die er anders uitzien dan zijzelf en wetenschappen zoals virologie en klimatologie.
Zij begrijpen vaak ook niets van bewegingen als BLM en Antifa want 'Hoe kun je nu vechten tegen iets waar alleen anderen maar niet jijzelf last van hebben?'. Waardoor je het grappige effect krijgt dat wappies mensen die letterlijk tegen fascisme zijn, uitschelden voor fascisten. Maar als je nu eens kijkt naar de kenmerken van het hedendaags fascisme, dan zie je dat juist 'andersdenkenden' en niet Antifa meer enge trekjes hebben.
Eigenlijk zou ik die middag naar Breda vertrekken. Beter gezegd: ik zou naar Ut Kielegat gaan. Maar er kwam iets tussen waardoor ik mij de volgende dag - verkleed en al - zou melden. Het kwam eigenlijk wel goed uit want zo kon ik nog wat klusjes afronden waar ik eerder niet aan toekwam: het voorbereiden van een vergadering van de Geheime Jongensclub, een vergadering inplannen voor de Bewonerscommissie, opruimen van kleding, het digitaal sorteren van foto's en documenten en nog zo wat.
Ik luchtte mijzelf met een wandeling door de buurt, waarbij ik direct wat overtollige spullen wegzette in een buurtweggeefkastje:
Van de broer van een vriendin van vroeger, hoorde ik dat zij al een tijdje vermist is. Omdat ook ik mij zorgen maak (zij heeft een 'ingewikkelde' geschiedenis), vroeg ik een paar mensen in mijn netwerk die wonen in het gebied waar zij het laatst gezien is, naar haar uit te kijken. Het bericht ontving ik via Facebook, waar ik ook dit interessante antwoord tegenkwam.
Het zou als 'bewijs' dienen dat het best meevalt met corona en het virus helemaal niet zo dodelijk is als 'zij' (iedereen die geen complotdenker is) 'ons' willen doen denken. Het enige dat dit staatje bewijst is dat corona vele malen dodelijker is dan influenza. Misschien is de 'andersdenkende' van mening veranderd nadat ik hem duidelijk maakte dat het sterftepercentage van influenza op ongeveer 0,01% ligt en dat van corona op 1%, een factor 100 hoger? Ook opvallend: er wordt geen bron vermeldt. Wat een theorie van mij onderschrijft: 'andersdenkenden' nemen klakkeloos iets voor waar aan met als enige voorwaarde dat de informatie uit hun eigen bubbel komt.
Hier is een interessante kop voor mensen die nu nog steeds roepen: 'Ja, maar de vaccins vergroten de kans op hartfalen!' Ja, het klopt: gevaccineerden hebben een iets hogere kans op myocarditis dan gezonde, niet gevaccineerde mensen. Maar...Kans op myocarditis door COVID-19 groter dan door vaccin (klik).
Eind van de middag kraaide ik 'victorie!' Wat was namelijk het geval? Mijn bakje met: 'Deze documenten vragen om spoedige afhandeling' was leeg.
Althans, er zitten geen papieren meer in. Wel een bamboe pennebak met diverse pennen, potloden, stiften, een schaar, gummetjes en dergelijke, een bakje met papierklemmetjes, plakband en elastiekjes, het zelfgemaakte notitievelbakje dat ik ooit van mijn dochters voor vaderdag kreeg, een busje schermschoonmaakspul, een klem met daarin diverse visite- en andere kaartjes en de micro-SD kaart van mijn spiegelreflexcamera. Wat mij eraan doet denken dat ik die al een paar jaar niet gebruikt heb.
Zondag ging de wekker om negen uur. 'Huh, niet uitslapen op zondag?' Nope. Even wat klusjes afronden en met de trein naar Breda. Door gedoe op het spoor en omdat er uiteindelijk maar één trein ging, was ik een paar uurtjes later dan gepland in Ut Kielegat. Met de gedachte dat het passender was geweest als ik in een sardine kostuum had gereisd. Mijn armen zaten langs mijn lichaam vastgeklemd tussen mijn lichaam en dat van diverse anderen, anders had ik een foto gemaakt van de drukte in de trein. Dat mijn goede vriend mij opwachtte bij het station maakte de reisomstandigheden meer dan goed.
Mijn maat was als 'boef'.
En wij hadden lol.
Beetje dansen, flirten en knuffelen met onbekenden? Met carnaval bestaan er geen rangen en standen, leeftijden, genders, huidskleuren, politieke voorkeuren of '-ismen' als communisme, racisme of feminisme. Maar het is een feest in een westers land en dus bestaat er natuurlijk wél kapitalisme. Het bier was namelijk niet erg goedkoop.
En wist u dat Vincent van Gogh was getrouwd? Kijk, hier is het bewijs:
En hier het ultieme bewijs dat ik mij inderdaad in ut Kielegat bevond:
Ofwel Breda:
Hier de tent waarin ik een gezellig avontuurtje mocht beleven met een paar leuke mensen:
Het vermoeden bestaat dat de tent niet heelhuids aan de andere kant van de feestvreugde tevoorschijn zou komen. Dat ik bovenstaande schreef is bewijs dat ik heelhuids weer thuis kwam.
Het pleonasme van de week is: 'Met mensen uit verschillende landen werken in een internationale sfeer'.
De muziek wordt deze week verzorgd door Shearwater. Hier is Rooks.
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Raquel Welch
