De week voorbij

Een hamburger met kaas heet een cheeseburger. Een hamburger met vis heet een visburger. Een hamburger met kip heet een kipburger. Een hamburger met koe heet een hamburger. Ook al zit er geen ham op. Ik vind dat een beetje raar.

Van welk voedsel vraagt u zich af waarom het heet zoals het heet?

=====================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/TerrebelAuthortainer

====================

Maandag dronk ik koffie met een buurvrouw. Het zal eens niet. Ook maakte ik mijn afwasborstel schoon en dat deel van de slaapkamervloer waar ik weer bij kon dankzij een flinke opruimactie. Aangespoord door de positieve energie van een fijn weekend en mooie herinneringen die onder meer werden opgeroepen door deze foto uit vervlogen tijden:

Een spontane fotoshoot met mijn toenmalige vriendin. Zal op de foto ongeveer 20 geweest zijn. Zij was iets jonger. Vind het wel een beetje een scène uit zo'n Franse 'film noir', vindt u niet?

Was lekker aan het schrijven - vaste lezers en lezerinnen weten dat ik dat wel eens doe - toen er werd aangebeld: een vriend die zich aandiende om samen met mij een bijzondere avond tegemoet te gaan.

Een wetenschapper kwam helemaal vanuit Israël naar onze Loge omdat zijn onderzoek hem erheen had geleid. Hij doet onderzoek naar een Hongaarse Rabbijn die rond 1830 enige tijd lid was van de Vrijmetselaarsloge waar ook ik lid van ben. 

'De rol die Rabbijn en kunstenaar David Rosenberg had bij het als lithograaf verbanden leggen tussen de oorsprong van Kabbalah en die van de Vrijmetselarij' is niet eens een samenvatting van de avond maar de samenvatting van de titel van de betreffende lezing. Ge zult begrijpen dat mijn hoofd wat tolde toen in twee uurtjes ruim tien jaar van onderzoek aan ons werd geëxpliceerd. Hermetiek, astronomie, Judaïsme, moraliteit, Zeitgeist, Superman, Sentinel of Singularisation, mandala, Renaissance, Erasmus en Spinoza zijn zomaar wat namen en begrippen die de revue passeerden.

Van de weeromstuit vergat ik een foto te maken van de wel zeer verdiende borrel na afloop. Het werd er meer dan een, kan ik u vertellen.

Als goedmakertje heb ik voor u een foto van een etalage waar wij langsliepen op de weg terug naar huis, inmiddels na middernacht:

Dinsdag zag ik dat mijn aantal volgers op Twitter met enkele tientallen was gestegen van de ene op de andere dag. Wat daarbij hielp was dat ik vermeld was door een populair account maar ik weet ook dat volgers verliezen net zo hard kan gaan. Hoe dan ook: ik vind Twitter vooral een fijne kroeg waar ik inmiddels zo'n 6000 mensen 'ken'. En zoals in de kroeg in het offline leven: met de ene cafégast sta je een half uur te babbelen en met de ander deel je alleen even een vriendelijk hoofdknikje terwijl je de rest gewoon accepteert voor wie en waar zij zijn. Waarbij je af en toe licht geïrriteerd opkijkt wanneer een of andere dronken idioot luidruchtig onzin staat te brabbelen.

Ruimde zowel mijn fysieke alsook virtuele bureaublad op, had een buurvrouw op de koffie, genoot van een wandeling

waarbij ik uiteraard een paar buurtgenoten sprak en bij thuiskomst

plaagde ik een dame die mij belde: 'Hallo, u heeft gereageerd op een functie bij ons bedrijf. Voor welke vacature was dat?' 'Kunt u dat niet zien in uw computerscherm?' 'Nee meneer want ik weet niet hoe dat moet.' 'Aha!', dacht ik 'Even plagen.': 'Ik heb gesolliciteerd als coach/begeleider van nieuwe werknemers. Om hen uit te leggen hoe het systeem werkt.' 

Dat gesprek was dus niet echt een succes maar een half uurtje later werd ik door een uitzendbureau gebeld. Met die mevrouw was het zó gezellig dat wij bijna drie kwartier hebben zitten babbelen en afspraken dat ik haar wat documenten zou sturen waarna wij zouden gaan beeldbellen om nader kennis te maken. Dat geschiedde, zij gaat mij voorstellen aan een potentiële werkgever en nu is het een kwestie van - als in de bekende Heineken reclame - 'ent nouw wie weet'. Duimt u voor mij dat ik snel weer aan de bak ben? Niet dat ik niet graag thuis zit maar weer een inkomen hebben dat boven mijn vaste lasten ligt is wel weer eens fijn ende prettig.

Eind van de middag belde een buurvrouw: 'Zin in een kopje koffie?' Zekers!

De avond was voor kleine klusjes in huis: een handwas, boeken sorteren op 'die wil ik houden/daar weet ik wel iemand voor/die kan een weggeefkastje in' en meer van dat soort.

Woensdag werd ik blij verrast met een inhoudelijke reactie op een spontane open sollicitatie. Het was mij namelijk opgevallen dat veel vacatures bij het UWV zelf behoorlijk wat taalfouten bevatten en ik wierp mij op (klik) als schrijver van vacatureteksten. Waar ik deze reactie op ontving:

Een keurige reactie waarin keurig mijn naam verkeerd werd gespeld.

Toen de buurvrouw kwam om samen met mij ons wekelijks voedselpakket te halen, 

had ik inmiddels met drie verschillende mensen aan de telefoon gehangen, met een half dozijn berichten uitgewisseld (waarbij ik onder meer onderhandelde over een komende entertainmentopdracht) en een uurtje gewerkt voor de Geheime Jongensclub. Als het even kan bereid ik werk niet op het laatste moment voor maar werk ik wat vooruit. Dat levert mij wat rust op.

Terwijl ik mijn kookplaat stond schoon te maken werd ik weer eens gebeld; een dame van de gemeente liet mij weten dat men bij haar op de afdeling misschien een administratieve kracht nodig heeft voor een aantal dagen per week. 'Hoezo, 'misschien'?', vroeg ik. 'Dat weet ik niet, meneer maar mij werd gevraagd u te bellen omdat u werk zoekt en wij misschien iemand nodig hebben.' Altijd prettig, zoveel duidelijkheid.

's Avonds at ik bij een vriend en aangezien wij beiden wat moe waren, was ik voor middernacht al thuis. Waar ik voor het slapengaan de eerste aflevering keek van de nieuwe Marvel-serie 'Ms. Marvel'. Mooi vind ik dat, die tendens dat superhelden geen perfecte mensen zijn die er uit zien als 'Hollands welvaren' maar gewoon zoals u en ik. In dit geval een 16-jarige, onzekere tiener (hé, een pleonasme!) die van haar ouders niet naar een feestje mag maar haar ouders trotseert en stiekem tóch gaat. 

Donderdag werd ik ietwat koortsig wakker. 'Aha, vandaar dat ik mij gisteren zo vermoeid voelde!'. Test gedaan. Geen covid. Gewoon kou gevat waarschijnlijk. Dus ik bleef nog wat langer in bed hangen en besloot mijn mobieltje op te schonen. Met als resultaat dat het apparaat nu 1,3 gigabyte lichter is.

Op sociale media zag ik dat diverse jongelui geslaagd waren voor hun eindexamen middelbare school. Gefeliciteerd allemaal! En voor wie het niet heeft gehaald: een diploma is niet heilig. Met of zonder diploma kun je uitgroeien tot een prachtig, volwassen exemplaar mens. Maar over het algemeen vergroot een diploma je kansen op de arbeidsmarkt. Hoewel levens- en werkervaring een steeds grotere rol speelt in steeds meer beroepen. Heel fijn dat je alle hoofdsteden van de wereld kent, maar sta je open voor andere culturen? Dat soort vragen worden steeds belangrijker.

Kreeg mijzelf niet zover om een rondje te gaan lopen dus u mag het doen met een foto van mijn lunch:

's Middags voegde ik - op diens verzoek - enkele tientallen liedjes toe aan een muziekafspeellijst voor een vriend en bereidde ik het een en ander voor voor een bijeenkomst (via beeldbellen dus ik hoefde de deur niet uit. Houzee!) van de Supergeheime Jongensclub die avond.

Tijdens die bijeenkomst lukte het mij niet mijn camera aan de praat te krijgen dus mijn clubgenoten zaten opgescheept met een aangepast plaatje van mij:

Wellicht niet de beste manier om serieus over te komen maar gelukkig betrof het een informeel samenzijn. Na afloop van de vergadering kon ik aan de slag met het updaten van de Zoom-applicatie en het nalopen van de stekkertjes. Met succes. Voor de gein probeerde ik een paar verschillende filters. Wat te denken van deze?

Handig filter voor op een 'bad hair day', niet?

Vrijdag werd ik tijdens het werken onverhoeds beslopen per telefoon en per e-mail: maar liefst twee bedrijven waar ik bij gesolliciteerd heb, hebben mij uitgenodigd voor een fysieke kennismaking! Vanwege ervaringen in het verleden zal ik nog niet gaan juichen maar het stemde mij toch hoopvol. En - niet onbelangrijk - het gaf mij het gevoel gewenst te zijn. Altijd fijn.

Met hernieuwde energie werkte ik mij door een aantal klussen. Zo was er gelukkig weer wat geld binnen gekomen en kon ik een aantal achterstallige rekeningen betalen. Maar ook schrobde ik mijn aardappelen- en groentepan lekker schoon en maakte ik mijn woning weer wat leger door overbodige huisraad te verwijderen. Zo werd het niet alleen in mijn woning maar ook in mijn hoofd wat leger.

Op sociale media zag ik een 'ruzie op rechts' voorbijkomen: iemand van Forum voor Democratie vond dat boeren gelijk hadden toen zij een minister wilden 'spreken' door haar en haar gezin met honderd man en een paar tractoren te komen intimideren. De fractieleider van de BoerBurgerBeweging vond deze boeren veel te ver gaan. 

Het niet eens zijn met een besluit is tot daar aan toe maar mensen en hun gezin bedreigen is niet oké.

Voor wie vindt dat deze groep boeren gelijk heeft met hun actie: stelt u zich eens voor dat ik namens de voetbalclub met u wil praten. En dan geen afspraak maak met u op kantoor maar met acht elftallen bij u en uw kinderen voor de deur ga staan schreeuwen. Denkt u dan nog steeds dat ik 'alleen maar even wil praten'?

Met blij gemoed meldde ik mij die avond bij de opening van een tentoonstelling van een aantal artiesten. Waarbij ik - 'Goh, dat overkomt mij anders nooit!' - een aantal bekenden tegenkwam. Niet alleen een van de kunstenaars - die mensen die wel eens rondlopen in Amsterdam kunnen herkennen aan dit soort straatkunst:

- maar ook een paar mensen uit mijn vriendenkring die ik niet had verwacht er te zullen aantreffen:

Na het bekijken van diverse kunstwerken

liep ik met een van hen een stukje door de binnenstad, zigzaggend naar huis. Waarbij wij onderweg een harig vriendje maakten:

en volop genoten van het strijklicht dat de gebouwen van de stad bescheen:

Kijk, dat witte bolletje links van de Westertoren, da's de maan!

Eenmaal thuis wilde ik eigenlijk nog een paar mensen bellen maar inmiddels was het na tienen en aangezien ik het zelf dan niet prettig vind gebeld te worden, schoof ik die intentie vooruit in mijn agenda, waarna ik nog een uurtje werkte voor de Geheime Jongensclub. Na het kijken van een aflevering Star Trek: Strange New Worlds, ging ik tevreden slapen.

O ja, het was natuurlijk vrijdag en daarom publiceerde ik een vers verhaaltje (klik).

Zaterdag zag mijn agenda er wat vol uit. Wat niet zo vreemd is, want dat was-ie ook. Eerst werkte ik een paar uurtjes op een vrijgezellenfeest

waarbij ik het 'slachtoffer' in kwestie mocht 'beschermen' nadat ik mocht helpen hem er wat damesachtiger uit te laten zien dan in het dagelijks leven door zijn nagels te lakken. Erg gezellig!

Daarna was ik op het verjaardagsfeest van een vriend waar ik genoot van goede gesprekken met interessante mensen, zelfgemaakte frieten en een heerlijk stuk pandancake:

Kon helaas niet al te lang blijven want ik had een kaartje bemachtigd voor een theatervoorstelling van het Shakespearestuk 'Twelfth Night'. Over persoonsverwisselingen, liefde en sociaal onrecht. Met de nodige humor. Mooi stuk en knap gespeeld. En dat terwijl een van de acteurs door ziekte was uitgevallen en diens vier (...) rollen werden verdeeld over twee collega's. Die minder dan een dag hadden om te oefenen. Chapeau!

Voor wie interesse heeft: Park Avenue Theater (klik) in Amsterdam geeft ook workshops.

Op sociale media verbaasde ik mij weer eens over het gegeven dat 'het stikstofprobleem' weer wordt behandeld alsof het nieuws is dat er te veel stikstof wordt uitgestoten. Twee jaar geleden (klik) werd dat probleem al groot uitgemeten in de pers. Sterker nog: in 1988 al!

Tussen de bedrijven diende zich een nieuw lid aan van mijn vriendengroep. Ik ontving een app-berichtje (in het Engels) dat neerkwam op: 'Hoi, [naam] Leuk je gesproken te hebben. Ik verheug mij op onze samenwerking en onze ontmoeting in Rotterdam in september.' dat ik - enigszins melig - beantwoordde met - 'Hoi, ik ben weliswaar [naam] niet maar het lijkt mij leuk jou ook te ontmoeten.' Waarop excuses ('Sorry, verkeerd nummer ingetikt! Wilde een zakenpartner appen!) volgden en een leuk gesprek - verspreid over de dag - zich ontspon. Kortom: een dame uit Hong Kong maakte haar eerste vriend in Amsterdam en ik heb nu een vriendin in Hong Kong. 

Zoals vrijwel elke zaterdag plaatste ik ook deze zaterdag een Engelstalig stukje (klik).

Had na deze dag - zo vond ik - wel een lekker bad verdiend. Ook omdat ik een paar dagen eerder het bericht ontving dat ik geld terug zal krijgen van het waterbedrijf.

Zondag werd voor mij duidelijker waarom mensen nog steeds VVD ('Stem op ons en wij maken een einde aan decennialang slecht VVD-beleid!') stemmen: dan hoef je als racist niet FvD, PVV, JA21 of BBB te stemmen maar kun je collega's en [vrienden]* buren vertellen dat je op een keurige partij hebt gestemd 'iets rechts van het midden'. 

De VVD - net als minder keurige racisten - gaat uit van diverse onjuiste premisses: 'Er zitten veel gelukszoekers tussen asielzoekers'. Wat is 'veel' en is 'Ik wil niet in armoede leven in een door westerse bommen kapot geschoten stad' een voorbeeld van 'geluk zoeken'? Ook laat de VVD de achterban denken dat vluchtelingen niet in de regio worden opgevangen. Wat pure flauwekul is want ruim 90 procent van vluchtelingen uit bijvoorbeeld Syrië en Oekraïne worden opgevangen in direct aangrenzende landen. Maar 'Het Volk' smult van populistische retoriek. En de VVD weet dat. 

*Racisten hebben zelden echte vrienden. (Even wachten op reacties als: 'Nietes! Ik heb wel twee hele vrienden want ik ken de buurman én mijn kapper van naam en gezicht.')

Bijna standaard voor de zondag maakte ik het aquarium schoon, deed ik aan zelfonderhoud, 

verwerkte ik aantekeningen tot toekomstige blogstukjes, wisselde ik de bedlakens, liep een rondje door de buurt 

en communiceerde met deze en gene. Onder meer met een meneer van een jaar of 30 die aan zijn motorfiets zat te knutselen. En die ik nog kende als jochie van drie, toen ik net in de buurt kwam wonen. Natuurlijk bracht ik ook wat tijd door als Secretaris van de Geheime Jongensclub.

Deed ook een - al zeg ik het zelf - dappere poging mijn e-mailbox op te schonen. Inmiddels gebruik ik bijna 12 gigabyte van de door Google gratis gegeven 15. Tijd dus om mij af te melden voor nieuwsbrieven. Die van het Wereld Natuurfonds bijvoorbeeld. Elke week lezen over hun successen maar vooral over welke dieren nu weer in hun bestaan worden bedreigd is niet alleen deprimerend maar ook tijdrovend. 'Welk soort e-mails wilt u niet meer van ons ontvangen? Wilt u even deze korte enquête invullen? Weet u zeker dat u zich wilt afmelden voor deze nieuwsbrief? Wat vond u van onze afmeldservice?' En hopla, zomaar weer tien minuten van je leven af. Met nog zo'n 200 afmeldingen voor nieuwsbrieven te gaan. Laat dus maar. Dus ik maakte een filter aan waardoor nieuwsbrieven automatisch in mijn Spamfolder terechtkomen en na twee maanden automatisch worden verwijderd. Klein probleempje waardoor ik af en toe in die folder moet kijken: ook bijvoorbeeld een reactie op een sollicitatie bij het WNF zou in die box terecht kunnen komen.

Het pleonasme van deze week is: een onzekere tiener.

Gangstagrass levert met 'Long hard Times to come' de muziek, deze week:

Meer lezen? Mijn verhalenbundels