De week voorbij

'Mijn bedrijf kan mij niet weigeren omdat ik geen vaccinatiebewijs heb!' Klopt. Maar het gebeurt wel. Bedrijven mogen niet discrimineren. Toch gebeurt het massaal dat bedrijven nieuwe werknemers selecteren op geslacht, huidskleur of leeftijd. Bijvoorbeeld. Zelden komen zij er voor uit maar het gebeurt echt vaak. En wat te denken van een stichting die Joodse jongelui van studiefondsen voorziet en daarmee dus bewust niet-joodse jongelui discrimineert? Moet dat bedrijf aan de schandpaal worden genageld? Waarom klagen 'echte Hollanders' niet dat dit bedrijf de traditionele christelijke feestdagen niet viert?

Ook u kent vast voorbeelden van bedrijven die bewust groepen mensen discrimineren. Noemt u er eens een paar?

=======================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

==========================

Maandag begon met een kopje koffie en een overleg via beeldbellen met een van mijn coaches van de gemeentelijke workshop voor creatieve ZZP'ers. Zij blijkt voor mij een fijn klankbord en bracht mij weer een stukje verder in de ideeën over mijn loopbaan in de betreffende sector. Fijn!

Die middag was ik weer eens fysiek op kantoor van de brouwerij waar ik voor werk. 

Het was even geleden maar ik wist nog welke bussen ik moest nemen en waar over te stappen en dergelijke. Dus zo lang geleden was het nu ook weer niet. Helaas niet zoals gepland met mijn werkgever kunnen praten maar wel kennisgemaakt met een nieuwe collega en even lekker bijgekletst met twee al bekende collega's dus de reis van twee maal een uur was niet voor niets ondernomen.

Temeer omdat ik meteen maar even een frietje haalde bij de patatzaak om de hoek. 

Zó lekker dat het misschien maar goed is dat ik er niet meer zo vaak in de buurt ben. Maar iets om in gedachten te houden, mocht ik ooit een televisierol krijgen waarin ik sumoworstelaar moet spelen.

Thuis even de kat eten gegeven (Wat was Billy blij mij te zien! Pas nadat ik zeker tien minuten onder zijn kinnebakkes had zitten kriebelen had hij weer aandacht voor wat er in de tuin zoal gebeurde) en wat groente naar binnen gewerkt. Een patatje met is weliswaar niet te versmaden maar ik probeer ook wat aan mijn gezondheid te denken. Een paar dagen later zou ik moeten rondhupsen op een podium en dan is het niet esthetisch verantwoord als er een en ander te veel op en neer blubbert.

In de Loge een mooie avond mogen beleven. 

Dankzij de voordracht ('Bouwstuk' in ons taaltje) van de Broeder van dienst kreeg ik heimwee naar een land waar ik nog nooit ben geweest: Indonesië. Een bepaald zinnetje is mij bijgebleven: 'Wij knapten samen klusjes op, met behulp van een waterpomptang, een knijptang en natuurlijk Bintang.' Kan er niets aan doen maar dat vind ik dus grappig.

Uurtje of kwart over elf was ik thuis. Even wat aantekeningen uitgewerkt en wat administratie verricht voor de Geheime Jongensclub, de nieuwste aflevering van The Walking Dead gekeken en tegen tweeën het trappetje van mijn hoogslaper beklommen.

Opvallend genoeg sprak ik deze dag maar drie buren. Alle drie mannen trouwens.

Dinsdag viel mij op Twitter (heb nog steeds geen toegang tot mijn accounts op Facebook en Instagram dus langzamerhand overweeg ik kleinere alternatieven) op dat mensen nog steeds niet weten wat zij eigenlijk precies roepen. Bijvoorbeeld: 'Wij leven in een dictatuur!'. Ik stel dan graag een vraag als: 'Onder dictatuur versta jij dat één enkele persoon voor tienduizenden beslist zonder met hen te overleggen?' 'Ja, dat is verschrikkelijk!' 'Dus jij vindt iemand als Douwe Bob een dictator omdat hij in zijn eentje heeft besloten dat tienduizenden mensen hem niet mogen zien optreden?' 'Nou eh...'

Aantekeningen verwerken tot verslag, zangoefeningen doen, kostuumonderdelen bij elkaar zoeken...dat waren een paar van de klusjes die ik die morgen klaarde. De middag was voor een bezoekje aan een Broeder. 

Hij trakteerde mij op koffie met appeltaart

 in ruil voor mijn hulp bij een paar uitdagingen die te maken hadden met zijn nieuwe computer. De oude had hij bijna twintig jaar lang gebruikt en in de tussentijd is er een en ander veranderd op het gebied van computers. Zodoende. Op de weg terug naar huis voerde de tram mij over de Amstel:

's Avonds pleegde ik wat overleg met deze en gene voor ik mij op de bank nestelde voor een aflevering van The Squid Game. Wilde wel eens weten waarom deze Netflix-serie zo immens populair is. Het werd mij duidelijk waarom. Wel jammer dat mijn kennis van de Koreaanse taal zwaar onder de maat is want ik denk dat de serie wat verliest in de vertaling die duidelijk is gemaakt voor het Amerikaanse kijkerspubliek: korte zinnen dus met niet al te ingewikkelde woorden die zelden uit meer dan twee lettergrepen bestaan. Het leesniveau van Amerikanen ligt gemiddeld gesproken helaas behoorlijk achter op de rest van de wereldbevolking. Jammer. Bijna de helft van de volwassen Amerikanen kan nauwelijks lezen en schrijven.

Voor ik naar bed ging oefende ik nog maar eens mijn teksten voor de acts die ik binnenkort mag opvoeren en uiteraard hield ik mij een kwartiertje bezig met Franse les. Inmiddels 285 dagen achter elkaar. Niet slecht voor iemand die denkt niet te beschikken over zelfdiscipline, niet? Het werd onlangs weer iets moeilijker want ik moet nu ook Franstaligen zien te verstaan die niet netjes ABF (Algemeen Beschaafd Franzosisch) spreken maar ook mensen die slissen, mensen met diverse accenten, mensen die wat binnensmonds praten...kortom: ik moet nu zien te vertalen wat 'de gewone Fransman' spreekt. Mooie uitdaging!

Al met al bleek dat ik iets meer dan anderhalf uur mijn mobieltje had gebruikt deze dag.

Behalve om onderweg wat te twitteren gebruikte ik het machientje ook voor wat bankzaken, e-mailen en kletsen ('chatten') en Franse les. Onder 'overig' vinden wij mijn twee verschillende takenlijstjes, het ingebouwde fototoestel en een fotobewerkingsprogramma. Maar ook het instellen van mijn wekker valt onder 'overig', net als het luisteren van muziekjes of een hoofdstuk uit een luisterboek. Mijn streven was en is om de zakcomputer niet meer dan twee uren per dag te gebruiken en dat lijkt aardig te lukken.

Woensdag lukte er ook weer wat. Het begon al met opstaan. Altijd fijn als dat zonder hulp lukt! Ik dronk een potje koffie leeg in gezelschap van een buurvrouw, werkte wat aan een ondernemersplan en mijn acts, verstuurde een sollicitatie, haalde met een buurvrouw samen ons wekelijks voedselpakket

en haalde mijn nieuwe op maat gemaakt inlegzolen op bij de podoposturaal therapeut. Ze zijn mooi, niet? 

Ook mooi vind ik het kunstwerk in de buurt van zijn praktijk

en de altijd weer indrukwekkende Haarlemmerpoort

waar indertijd Napoleon onderdoor reed op zijn paard om in het Amsterdamse stadhuis (nu bekend als 'Het Paleis op de Dam') zijn broer Lodewijk neer te zetten als 'Konijn van Holland!'

Telefonisch sprak ik met de man die mij zal begeleiden bij het in elkaar zetten van een heuse theatershow. Een voorstelling van een uurtje of anderhalf, denken wij aan. Komt u, mijn waarde lezers ende lezerinnen kijken te zijner tijd?

Die avond kwam er een vriend eten en al rond half twaalf lag ik in bed. Ik kan 't wel!

Donderdag was ik bijtijds op. Tijd voor een workshop. In diverse oefeningen 

werden wij uitgedaagd over vragen als 'wat wil je precies bereiken met je kunstuiting? Voor wie doe je het?' Ook ontvingen wij les in het 'branden' van onze bedrijven, diensten en/of producten (wij zijn met een groep van 20 mensen die als zelfstandigen zichzelf proberen te handhaven in de artistieke sector: fotograven, etaleurs, mode-ontwerpers, tekenaars, toneelschrijvers...van allerlei volk zit er tussen. Erg leuk!). Boeiend onderwerp trouwens, branding. Had geen idee dat er zoveel bij komt kijken: 'Hoe zet je jezelf in de markt en maak je een merk van wat je doet? Bovendien: hoe zorg je ervoor dat je meer opvalt dan anderen die nagenoeg hetzelfde doen? Zo zijn er honderden merken cola in de wereld maar is alleen Coca Cola bekend bij zo'n 90 procent van de mensheid. In elk geval van naam.

In de pauze genoot ik van het uitzicht vanaf een bankje aan 't IJ 

en belde ik met een vriend en overlegde ik per app en via e-mail met deze en gene. 

Thuisgekomen ging dat nog even door. Maar niet voordat ik een Blije Billy had gemaakt. Zo noem ik dat wanneer ik mijn kat eten geef en even achter zijn oortjes kriebel. Nog een uurtje een en ander regelen voor de Geheime Jongensclub en nadat ik nog een paar keer 'droog' mijn acts voor de volgende dag had geoefend mocht ik van mijzelf genieten van een goede nachtrust.

Vrijdag was een bijzondere dag voor mij: na een paar uren thuis werken aan diverse projecten (en koffiedrinken met een buurvrouw) kwam mijn lieve nicht mij ophalen. Samen liepen wij de vier minuten naar een lokale kroeg/club/theater. Met de collega's van die avond oefenden wij onze opkomsten en acts en aten wij een hapje. Voor het eerst in twee jaar of zo mocht ik weer op de planken staan. In twee acts maar liefst! Het feestje heette 'Burlesque Freakout' en 'freaky' was het. En uitverkocht! Tot verdriet van een paar bekenden die voor een gesloten deur kwamen te staan.

Een mede-cursiste maakte er foto's en was onbekend met het wereldje van burlesque in Nederland. Het viel haar op dat het er een beetje anders aan toegaat dan tijdens 'normale' avondjes uit. Voorbeeldje: in een reguliere theatershow is het gebruikelijk dat de toneelknecht zwarte kleding draagt om niet teveel op te vallen wanneer hij of zij stoelen klaarzet op het toneel, kledingstukken opraapt of andere dingen op het toneel doet die niet direct onderdeel zijn van het betreffende optreden. In burlesque niet: de 'stage kitten' ziet er minstens zo flamboyant uit als de optredende artiesten. 

Op deze foto ziet u haar links in beeld. Terwijl ik opkom aan het begin van één van mijn acts:

De betreffende 'stage kitten' hoeft niet eens een prachtige jonge vrouw te zijn. De rol kan zelfs worden vervuld door een blogger van middelbare leeftijd met een bierbuikje...(Ja, dit ben ik. Tijdens een burlesque show een paar jaar geleden).

Iemand in het publiek maakte ter plekke deze schets 

terwijl ik als goochelaar per abuis de hand afhakte van een lieftallige vrijwilligster uit het publiek. Met een mini-guillotine.

Even een paar sfeerfoto's.

Hierboven de laatste artieste van die avond

met op een hoekje van het podium de stage kitten.

Nauwelijks onopvallend, toch?

Hieronder mijn lieftallige nicht en ik.

En een stukje vinger van iemand uit het publiek,

een half uurtje of zo voor de show begon.

Op de foto hieronder zong ik een liedje. Of eigenlijk drie liedjes. Vreemd genoeg wist ik de teksten niet meer, vlak voor ik het podium op ging. Terwijl ik die nochtans aardig had geoefend, dacht ik. Maar toen ik er eenmaal stond en de microfoon in handen had, kwamen de teksten weer tot mij. 

Ik deed liedjes van Elvis Presley, Elkie Brooks en van The Champs. Het was even vervreemdend om mijzelf te horen via de toneelspeakers. Dacht eerst dat de DJ niet de karaoke-versie van 'Love me tender' had opgezet maar die waarin Elvis gewoon zelf zingt. Bleek ik het toch gewoon zelf te zijn. Dankjewel, lieve zangjuf met wie ik binnenkort weer afspreek.

Op een trapleer opdat ook de mensen achter in de zaal goed zicht op mij hadden.

Helaas moest de tent vanwege de geldende restricties om middernacht de deuren sluiten dus het publiek had na de voorstelling maar een half uurtje om even lekker te dansen. Maar deed dat ook met volle overgave. En ik deed mee. Heerlijk! Voor wie wil: maart 2022 is er weer zo'n show. Hou de website in de gaten voor meer informatie.

Enigszins vermoeid maar intens tevreden lag ik de komende nacht heerlijk te dromen. O ja, het was vrijdag dus ik publiceerde een verhaaltje.

Zaterdag na het uitslapen controleerde ik even of ik inmiddels mijn Facebook- en Instagram accounts terug had. Dat bleek niet het geval. Maar wel kon ik nieuwe accounts aanmaken. Dus dat deed ik maar. Het zal even duren voor ik weer op zo'n 1400 Facebook-vrienden zit en 880 contacten op Instagram maar het begin is er weer. Voegt u mij - voor zover wij elkaar volgden of als u mij überhaupt wilt volgen - (weer) toe?

Het bleek dat diverse mensen mijn aanwezigheid op de betreffende platformen hadden gemist en ik chatte er lustig op los met deze en gene. Het sociale aspect van 'sociale media' onderstrepend.

Hoewel sociale media voor mij een prettige methode is om contacten te onderhouden ben ik ook niet vies van een uurtje bellen. Dus dat deed ik ook deze dag. Naast een middagdutje na het wassen van mijn kostuums en zo.

Had wat achterstand in het beantwoorden van e-mails maar wist die deze dag aardig weg te werken. Een van die mailtjes was er eentje van het waterleidingbedrijf: of ik mijn verbruik wilde doorgeven. Natuurlijk!

Zondag sliep ik ook uit, vermoeid als mijn arme oude lichaam nog was. Het was erg leuk om te merken dat Billy de Kat zich eindelijk over zijn angst voor het trappetje van mijn hoogslaper heen had gezet en bij mij was komen liggen die nacht.

Was ophangen, opruimen, sociale media, overleggen, memes creëren, contacten leggen en wandelen...

,,,Ik had het er niet druk mee. Maar zat inmiddels - na een halve dag terug zijn met nieuwe accounts op bijna 50 volgers op Instagram en bijna ruim 150 Facebook-vrienden. Een klein percentage dus maar van het aantal volgers dat ik had maar dat is niet raar na een relatief korte tijd weer terugzijn. Het zoeken naar online vrienden wordt wat bemoeilijkt omdat ik van sommigen alleen de artiestennaam ken en zij onder hun werkelijke naam (of een compleet andere) op de verschillende platformen zitten. En in sommige gevallen ken ik alleen de werkelijke naam terwijl zij op social media alleen onder een artiestennaam opereren. Maar soit.

Woven Hand verzorgt de muziek van deze week. Hier is 'Sparrow Falls'

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Bernard Tapie

Meer lezen? Mijn verhalenbundels