De week voorbij

Een vreemde houding: 'Ik geloof wetenschappers nooit maar deze wetenschapper geloof ik wél want hij zegt precies wat ik geloof en wat Willem en Maurice en Lange Frans ook zeggen.' Raar. Mensen die écht onderzoek doen gaan juist op zoek naar data die het tegendeel aantonen van wat zij geloven. Anti-vaxxers zoeken uitsluitend bevestiging van wat zij al geloven en weigeren open te staan voor informatie die het tegendeel aantoont van wat hun guru zegt wat zij moeten geloven. Typisch kuddegedrag. Terwijl er toch best intelligente mensen tussen zitten. Dat verwondert mij.

Weten mensen dan écht niet dat echte wetenschappers niet de waarheid in pacht hebben maar immer zoekende zijn naar de antwoorden op vragen? Als iemand zich wetenschapper noemt (of roept 'ik heb zelf onderzoek gedaan!', wat volgens velen hetzelfde is) en iets met stelligheid presenteert als 'de waarheid', heb ik daar direct mijn bedenkingen bij.

Wie bent u eerder geneigd te geloven: iemand die zegt 'Volgens mij...maar ik twijfel' of iemand die zegt: 'Dat is zo want dat vind ik'?

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/

Maandag werd ik vol energie wakker en ging vol frisse moed aan de slag: op een rijtje zetten wat ik besproken wilde hebben in een online gesprek met een coach, aantekeningen uitwerken ten behoeve van een bespreking later in de week, bedenken wat ik in een naderend gesprek met mijn werkgever wil vertellen en tussendoor wat schoonmaken en opruimen in huis. 

Kan nog steeds geen gebruik maken van Facebook en Instagram en dat scheelt mij gemiddeld toch al zo'n drie kwartier per dag. Momenteel zit mijn week zo in elkaar: drie dagen werken à acht uren per dag, een dag per week cursus met daarnaast ongeveer een dag per week aan huiswerk, ongeveer 12 uren per week als vrijwilliger aan het werk als secretaris en penningmeester en iets meer dan twee uren per week Franse les. Tussendoor mag ik graag lezen en een beetje gitaar pingelen. En dan ruim ik ook graag tijd in voor koffiee en theedrinken met diverse buurvrouwen. 

Zo zat ik deze dag aan de koffie met een buurvrouw en diende een andere buurvrouw zich aan voor de thee. Maar die laatste heb ik moeten afwijzen want mijn dag zat inmiddels redelijk vol. Ook toen er een tekstbericht kwam van een vrijwilligersrestaurant met 'kun je vandaag een paar uurtjes komen helpen?' moest ik het verzoek helaas afwijzen. Onder meer omdat ik de middag nodig had om twee vergaderingen voor te bereiden die later die avond plaatsvonden. 

Direct na de vergaderingen vond er een Comparitie* plaats van de Geheime Jongensclub. Om u een idee te geven van wat daarbij zoal gezegd wordt is hier een zinsnede uit het verslag van die avond: '..waarin wij pogen te handelen binnen de grenzen van onze overtuigingen en ons richten op gedeeld vertrouwen zonder ons te verlaten op de illusie van de maakbaarheid.'

Iets na elf uur 's avonds was ik thuis. 

*Een wat!? Hier wat uitleg.

Netjes voor mijn deur afgeleverd door een Broeder. Lief! 

De meest recente aflevering van The Walking Dead liet ik even aan mij voorbijgaan. Gewoon te moe.

Dinsdag was ik vrij van afspraken maar had niettemin veel te doen. Op mijn verjaardag notabene. Het begon met een kleine verrassing. Mijn 'Google Assistent' wekte mij niet met vogelgeluidjes, gevolgd door een ietwat hese damesstem die netjes 'Goodmorning Terrence' zegt voordat zij het weerbericht voorleest en mij doorschakelt naar het meest recente ANP nieuwsbulletin. Neen, ditmaal zong de computerstem 'Happy birthday' voor mij en in mijn halfslaap werd ik daardoor toegezongen door Marilyn Monroe. Een mens kan op minder leuke manieren wakker worden. 

Ik liep de dingen die ik wilde doen nog te doen in mijn slaapkostuum toen een vriendin beeldbelde om mij te feliciteren. 'Hou de camera maar naar boven gericht', adviseerde zij. Prima advies maar tegelijkertijd ging het belletje bij de voordeur en stond er opeens een buurvrouw in de deuropening. Met een cadeautje voor mij. En een geamuseerde trek rond de lippen. 

Tussen het werken door (verslagen uitwerken, mailtjes rondsturen, overleg plegen, administratie) en inmiddels in kleding gehuld  voerde ik klusjes in huis uit die ik afwisselde met af en toe een lesje Frans. Ik merkte daarbij dat het mij steeds makkelijker afgaat om hele zinnen in een keer te lezen zonder dat ik eerst de individuele woorden hoef te vertalen. Zelfs wanneer ik een woord in een zin niet herken weten mijn hersenen de betekenis vrij eenvoudig - oké, niet altijd - te extraheren. Niet dat ik verwacht de taal ooit echt vloeiend te beheersen maar mocht ik ooit als entertainer worden ingehuurd aan de Côte d'Azur, dan kan ik in elk geval een eenvoudig praatje maken met een gast. Toch best leuk.

Net als praten met ook een andere buurvrouw die mij even kwam feliciteren en mijn favoriete chocolaatjes voor mij meenam:

Later op de dag werd ik nog gebeld door onder meer mijn broer en ontving ik tekstberichten van diverse bekenden. Veelal met naast 'gefeliciteerd!' de vraag: 'Waarom kan ik je niet vinden op Facebook?' Gek, in mijn jeugd heeft nooit iemand mij die vraag gesteld.

Deze dag at ik onder meer een hardgekookt ei.

Als verjaarscadeautje aan mijzelf mocht ik een uurtje op de bank hangen met de afstandsbediening en een zak chips.

Woensdag werd ik wakker 'met een vol hoofd': tientallen ideeën streden om voorrang om uitgevoerd te worden. Het was maar goed dat voor het grootste deel van de dag mijn agenda bepaalde wat ik deed. Zo mocht ik brainstormen met een groepje mede-cursisten. 

Onderdeel van de workshop waarmee de gemeente creatieve zelfstandigen steunt is het in kleine groepjes elkaar gebruiken als klankbord. In kleinere groepjes zijn mensen eerder geneigd om iets meer over zichzelf te vertellen dan in grote groepen. Het is heel fijn om te sparren met mensen die je eigenlijk nauwelijks kent. Confronterend ook. Bijvoorbeeld wanneer iemand in het groepje een opmerking maakt die je doet beseffen waarom je eigenlijk écht doet wat je doet. In mijn geval dan want voor iedereen heeft zo'n sessie een andere impact. Voor mij is het een mooie oefening om mijzelf echt beter te leren kennen na decennialang eigenlijk alleen maar te hebben gedaan wat ik dacht dat anderen van mij verlangden. Ik zit nu dus in het proces om dat gedrag te veranderen. Voortaan zal ik meer van mijzelf uitgaan dan dat ik mij laat leiden door de buitenwereld. 

Die middag was er de verjaardag van een vriend in Amstelveen waar ik een paar uren aan besteedde:

Bij thuiskomst zag ik dat het de buurvrouw weer gelukt was om ook mijn voedselpakket op te halen (superlief!) en die avond had ik afgesproken om te eten bij een vriend.

Donderdag mocht ik 's ochtends naar de bushalte wandelen en kwam daarbij dit plaatje tegen:

Werd er spontaan blij van. Kent u dat?

Weer veel mogen leren op de wekelijkse workshop van de gemeente. Helaas voor mijn voornemen om wat lichaamsgewicht kwijt te raken was er weer wat lekkers geregeld:

Chocotruffels!

Wij maakten een SWOT-analyse, leerden manieren om een prijs voor ons werk te bepalen en oefenden met het in ontvangst nemen van complimentjes: opstaan en de leden van de groep complimentjes op je laten afvuren. Opvallend te merken dat mensen vaak op basis van enkele minuten met iemand omgaan al iets moois en positiefs over iemand kunnen zeggen. Over mij zeiden - in stereo - twee mede-cursisten tegelijk: 'Terrence is een ontzettend sociaal persoon'. Persoonlijk vind ik dat best meevallen maar blijkbaar is dat een opvallend kenmerk aan mij en iets wat vrijwel direct opvalt. Ook liefdespartners wisten mij dat te vertellen. Zelfs tijdens het uitmaken: 'Ik wil niet met je verder maar toch even kwijt dat jij de meest sociale persoon bent die ik ken.'

In mijn lunchpauze zat ik op een bankje aan het water. 

Een bekende kwam langsfietsen en wij zwaaiden even, ik maakte een paar afspraken met deze en gene en belde tien minuutjes met een vriend. In het tweede gedeelte van de dag kregen wij een oefening die velen de schrik om het hart joeg: 'Bel iemand uit je netwerk en regel een betaalde opdracht'. Door gebruikmaking van 'The Mom Test' lukte mij dat zowaar! Was er zelf eerlijk gezegd wat verbaasd over. Hoewel het mij redelijk makkelijk afgaat om anderen met elkaar in verbinding te brengen in hun beider voordeel had ik eigenlijk nooit beseft dat ik voor mijzelf datzelfde kan doen: iemand bellen, vragen wat hij of zij nodig heeft en in plaats van iemand zoeken die die behoefte kan vervullen mijzelf daartoe opwerpen. Mooi inzicht: beseffen dat je niet alleen anderen kunt helpen maar ook jezelf.

Die avond deed ik maar even iets rustiger aan: beetje huishouden, beetje chillen.

Vrijdag een paar uren ontspannen zitten werken aan de computer en gemerkt dat mijn lichaam een stuk meer kan hebben dan nog niet zo lang geleden. Ik kon dus het werken aan administratie en schrijfwerk afwisselen met stapels boeken verplaatsen en wat meubels verschuiven en dergelijke. Zo ontstond er wat meer loopruimte in huis. Handig! Dat er nog veel moet gebeuren vind ik nu wat minder erg want ik weet dat als ik er eerdaags een paar uren achter elkaar de tijd voor kan vrijmaken, ik nog meer spullen kan verplaatsen en zelfs het huis uit kan krijgen.

Had 's ochtends een buurvrouw op de koffie, 's middags een andere buurvrouw op de thee en later op de middag een vriendin. Uurtje of zes de deur uit voor een afspraak en tegen middernacht was ik thuis. 

Om te genieten van een heerlijke - en in alle bescheidenheid zeer verdiende - nachtrust.

Zaterdag was ik bijtijds op voor een bijzondere kennismaking. Via beeldbellen zag ik enkele tientallen collega-Secretarissen van andere Vrijmetselaarsloges, aangevoerd door de nieuwe Grootsecretaris. Normaliter verloopt de correspondentie via e-mail dus het was leuk om eindelijk eens wat gezichten te zien bij de namen die je kent. Kon helaas niet blijven tot het einde van de sessie want ik had het een en ander te doen. Terwijl ik daarmee bezig was diende een vriendin zich onverwacht aan voor een bezoekje. Zij was zo lief even te helpen met de vloer vegen terwijl ik andere dingen kon doen om mijn woning wat toonbaarder te maken voor de naderende visite: mijn kinderen.

Voor het eerst sinds 6 jaar, 8 maanden en 25 dagen (ik heb dat serieus zitten narekenen) waren wij weer eens compleet. Een bijzondere ervaring. En het was nog gezellig ook! Wij gingen 'even' lunchen en pas na zeven uur 's avonds gingen zij weer naar huis. Wij wandelden wat in hun oude buurtje: 'Waar had oma (de moeder van hun moeder. Red.) ook alweer haar snoepwinkeltje?' 'Kijk, de speeltuin van toen is er nog!'

, aten lekker 

en de jongelui (zoon van 25, dochters van 20 en 19) vertelden over hun studies en toekomstplannen en speelden samen met een vroeger favoriet speeltje.

Een tweetal buren en een vriendin zagen hoe gelukkig ik was om na al die tijd weer samen te zijn met al mijn kinderen...kortom: een topdag!

Rond een uurtje of acht die avond bleek dat het nog even doorging: twee van mijn beste maatjes kwamen mij feliciteren met mijn recente verjaring. 

Gezelligheid!

Zondag werd ik wakker met een hele grote grijns en een hoop mentale energie. Die gebruikte ik onder meer om twee verslagen voor de Geheime Jongensclub uit te werken. In mijn koffiepauze deelde ik op sociale media mijn weerzin over mensen die vinden dat ons in Nederland de vrijheid wordt ontnomen om egoïstisch te zijn.

Je EHBO diploma halen zodat je anderen kunt helpen, je autolichten ontsteken zodat anderen minder kans hebben op ongelukken, bewust kleren kopen die niet zijn geproduceerd met kinderarbeid...Volgens deze 'artsen' is dat waanzin.

Begin van de middag zat ik even aan de thee met een buurvrouw en een buurman voegde zich bij ons en onze gesprekken. 

Het avondeten genoot ik bij een geliefde oudtante die graag liet zien en proeven wat zij had geleerd tijdens een koksopleiding. Wat een straf! 

Had zoveel en zo lekker gegeten dat ik besloot naar huis terug te lopen. Een prettige wandeling van zo'n drie kwartier. Iets na middernacht was ik thuis. Dik tevreden. Met de nadruk op 'dik'. 😉 Vol van eten én van liefde in al haar facetten.

Apologia van Gavin Friday and the Man Seezer is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Francois Boulanger, Clive Sinclair en Fred Dakota

Meer lezen? Mijn verhalenbundels