Actie=reactie. Ofwel: natuurlijk staat het elk individu vrij om zelf beslissingen te nemen. Hartstikke fijn om voor jezelf te bepalen wat je wel of niet wil eten, of je wil werken voor geld of liever wat meer vrije tijd hebt en vrijwilligerswerk doet. Je hoeft niet naar ouders of overheid te luisteren want als volwassene ben je zelf prima in staat om te besluiten of je meer om jezelf geeft dan om anderen. Of meer om dieren dan om mensen, meer van muziek dan van lekker eten houdt, et cetera.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Maar aan elke beslissing zit een consequentie: als je vindt dat je geen autogordel hoeft te dragen is de consequentie dat je een boete kunt krijgen of dat je plotseling verandert in een dode, bloederige massa vlees en botten wanneer je in een auto-ongeluk terecht komt.
Natuurlijk kun je er voor kiezen om niet naar je werk te gaan wanneer je daar geen zin in hebt. De consequentie is dat de kans op verlenging van je jaarcontract minimaal wordt. Zelfs vrijwilligerswerk is doorgaans niet vrijblijvend: als je een paar keer niet komt opdagen voor je dienst in het buurthuis, zal men iemand vragen die wat betrouwbaarder is: mensen gaan nu eenmaal liever om met iemand die zij kunnen vertrouwen.
Natuurlijk kun je je wel eens beroerd - fysiek of mentaal - voelen maar bel dan even af. Ook al vind je dat je de keus hebt om wel of niet te bellen. Of je het fijn vindt of niet, we leven nu eenmaal in een 'samen'leving.
Je kunt prima vinden dat je geen condoom wilt gebruiken tijdens 'casual sex' maar accepteer dan ook de kans dat je een partner treft die dan gewoon 'nee' zegt.
Niemand dwingt je om jou je toezeggingen te laten nakomen maar kijk dan niet verbaasd op wanneer je door de houding: 'Ik bepaal zelf wel wat ik doe en wanneer!' vrienden kwijtraakt.
Je hoeft geen beste vrienden te zijn maar al je dezelfde leefruimte deelt is het wel zo handig als je een beetje rekening houdt met elkaar. Een goed voorbeeld vind ik Billy de Kat: hij is geen vrienden met elke kat in de buurt maar ze kunnen toch met elkaar overweg. Al hebben ze soms wat ruzie:
Ook aan vriendschappen zitten consequenties: net als een auto dienen ook relaties onderhouden te worden. Met een auto aanschaffen ben je er nog niet; je zult tijd en aandacht moeten besteden aan het apparaat. Als je een betrouwbaar vervoermiddel wilt tenminste. Met vriendschappen is dat niet anders.
Natuurlijk ben je 'baas over eigen lijf!' en kun je jouw mening baseren op 'een onderbuikgevoel' (=een YouTube filmpje of een Facebook bericht) en kun je besluiten om je niet te laten vaccineren. Maar de coach van je voetbalteam kan dan besluiten jou buiten het team te plaatsen. Bijvoorbeeld.
Daarover klagen is dan letterlijk kinderachtig: een volwassene weet dat er consequenties verbonden zijn aan zijn of haar daden. Dat geldt ook voor volwassenen die als kind nooit geleerd hebben dat tegenover elke actie een reactie staat.
Goed nieuws vind ik dat de rechtstaat nog intact blijkt te zijn. Ten dele dan toch. Zo gaat een manspersoon die zich schuldig maakte aan plunderingen en openbaar geweld gewoon de bak in. Ook al voerde hij zijn acties uit omdat wij volgens hem 'in een dictatuur!' leven.
==========================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
==========================================
Billy de Kat wil pas van mijn voeten af als ik hem wakker heb gemaakt
door hem eens even lekker achter zijn oortjes te kriebelen:
De lolcat van deze week behandelt de vraag:
'Moet je per se Christen zijn om iemand te helpen?'
Voor de ene persoon is op de 'aan'-knop van de wasmachine drukken, borden in de vaatwasser zetten en op 'aan' drukken (en dat 'de afwas moeten doen' noemen, en vijf berichten plaatsen op sociale media 'en dan óók nog de tandarts moeten bellen voor een afspraak!' een drukke dag. Een ander vindt dat hij of zij een rustige dag heeft gehad na acht uren werken, twee uren de kinderen verzorgen en twee uren vrijwilligerswerk. Voor een ieder is dat anders.
Wat verstaat u onder een 'drukke' dag en wat onder een 'rustige'?
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Maandag was ik redelijk uitgerust wakker geworden. Dus ik maakte een inhaalslag betreffende mijn persoonlijke administratie, dronk koffie met een buurvrouw, genoot na van het bezoek de avond ervoor, verrichtte wat werk voor de Geheime Jongensclub, verstuurde wat e-mails, genoot van een uitgebreide douche, schoor mij netjes, kleedde mij netjes aan en vertrok. Naar de Loge.
Het gebouw waar 'de Geheime Jongensclub' (de Vrijmetselaarsloge waar ik inmiddels ruim 25 jaar lang lid van ben) voor de pandemie regelmatig bijeenkwam. Het kon nu weer. En op een mooi moment: het afsluiten van het 'werkjaar', de viering van de Zomer Zonnewende. Of - zoals wij dat feest noemen - het Zomer Sint Jan.
In aangepaste vorm 'want Corona' hielden wij netjes afstand van elkaar in de werkplaats (in diverse Loges 'tempel' geheten maar wij vinden dat wat religieus klinken. In het oud-Sumerisch 'wachtkamer') waar wij het bijhorende ritueel uitvoerden. Maar zonder geheime handdruk 'want Corona'. Met de 'tempeldeuren' open want het virus houdt niet zo van luchtstromingen.
Een nieuwe voorzitter werd geïnstalleerd en mij werd gevraagd of ik ook komend werkjaar nog de functie van Secretaris wil vervullen. 'Daartoe ben ik bereid', antwoordde ik. Want zo gaat dat bij ons.
De naborrel op de binnenplaats was vervuld van goede wensen, hartelijk gelach en goede intenties en het was fijn van de Broeders eindelijk weer iets meer te zien dan alleen hoofd en schouders via beeldbellen. Elke aanwezige kreeg een witte roos
en ik nam er nog eentje mee 'voor de vrouw die in deze fase van uw leven het dichtst bij u staat'. Mooie traditie vind ik dat.
Dinsdag kreeg ik geen tijd om te rusten (diverse Broeders vonden het nodig een rondje te geven en wie ben ik om een drankje af te slaan?) want een buurvrouw meldde zich om een potje koffie met mij te delen en direct erna mocht ik mij melden bij de fysiotherapeut. Die nam mij goed onderhanden en corrigeerde een paar foutjes in mijn lichaamshouding. Meteen - enigszins energiek zelfs - door
De tramhalte was vlakbij dit oude politiebureau
want ik had met mijn zoon afgesproken elkaar te ontmoeten bij de ingang van de begraafplaats waar zijn moeder ligt.
Ik was er iets voor het afgesproken tijdstip en hij iets erna dus ik had tijd voor een Franse les via mijn mobiel en intussen deed ik wat bewegingsoefeningen. Het is nog steeds even wennen dat ik weer stappen kan zetten van voor mij normale grootte. Wat vreemd voelt want een half jaar lang liep ik als een Japanse dame met te kleine voeten in te krappe schoenen in een bijzonder krappe kimono. Met krukken ook nog.
Wij kwamen langs een strooiveldje
en ik dacht even aan mijn oma van wie indertijd haar as (na haar crematie. Niet ervoor) was uitgestrooid op een veldje op deze begraafplaats.
De moeder van mijn zoon zou onlangs jarig zijn geweest en dus hadden wij een cadeautje voor haar mee: de door haarzelf gekleide beeltenissen van haar ouders.
Beiden met onze eigen gedachten, emoties en herinneringen stonden wij even stil bij het herdenken van de bijzondere vrouw die zij geweest is. Het holle gevoel dat wij beiden ervoeren bleek te duiden op een gebrek aan voedsel. Mijn zoon was zo lief zijn ouwe pa te trakteren op kip met friet. U mag raden waar:
Wij hadden een prettig vader-en-zoon gesprek en spraken af elkaar snel weer te zien. Fijn!
Onderweg naar huis besefte ik hoe mooi het leven kan zijn en dat het licht kan schijnen, al zijn de wolken donker:
Ik amuseerde mij met het communidingesen met een tiental mensen. Via Twitter, Messenger, WhatsApp, Signal, e-mail, telefoon en zelfs sms.
Begin van de avond kwam een voor mij dierbare vrouw bij mij langs en ik overhandigde haar de roos die ik de dag ervoor had meegekregen.
Zij aanvaardde die dankbaar en op mijn beurt liet zij mij me dankbaar voelen.
Ik was een tikkeltje vermoeid (oké, doodop) dus ging tijdig knuffelen met Morpheus.
Woensdag wakker geworden. In het gezelschap van spierpijn. Au! Maar ook heerlijk om gewoon spierpijn te ervaren en niet de maandenlange nare pijn van mijn heup. De kunstheup werkt prima en elke dag kan ik meer dan de dag ervoor. Maar nog niet alles en dat vergeet ik nog wel eens.
Had zeer prettig gezelschap terwijl ik mijn eerste bakkie koffie van de dag dronk. Werkte een uurtje aan het een en ander, deed wat aan mijn huishouden tot het tijd was voor het woensdag-ritueel: met een buurvrouw samen ons wekelijks voedselpakket ophalen van Guerilla Kitchen, Warriors against Foodwaste.
Onderweg kwamen wij een voorbeeld tegen van een naar verluidt typisch Nederlands verschijnsel: 'verkitschering' van het straatbeeld.
's Avonds kwam een vriend mij helpen opeten wat de buurvrouw voor ons bereid had en wij praatten en lachten, deelden muziekjes en verhalen tot ik aangaf dat het tijd was om mijn moede lijf te ruste te leggen. Maar niet voordat ik een Franse les had afgerond die mij op de nummer 1 positie plaatste van de 'competitie' van 30 mensen die op ongeveer hetzelfde niveau de lessen volgen.
Donderdag werd ik gewezen op de Engelse uitdrukking 'no rest for the wicked' toen ik werd gewekt met een appje: of ik zin had in een entertainmentklus in september. Nou en of! Had nog maar net een volgend binnenkomend appje beantwoord toen de deurbel ging en ik een buurvrouw even op visite had.
Daarna deed ik de afwas, belde voor details omtrent de naderende entertainment-opdracht, hielp via de telefoon een vriendin met een boekhoudkundige uitdaging, liet een vriend weten dat ik hem waarschijnlijk kon helpen aangaande een vraagstuk waar hij mee zat, deelde liefdevolle berichten met een lieve vrouw die ik ook nog even aan de telefoon had en voor je het weet is het 12 uur en tijd om wat te gaan doen.
Dus ik vroeg wanneer mijn nieuwe (8 juni bestelde) mobiel zou arriveren, verzamelde informatie om een vriend mee van dienst te kunnen zijn, beantwoordde wat Twitter-berichten, regelde wat financiële zaken, verstuurde een sollicitatie en trok mijn schoenen aan.
Een vriend pikte mij op en niet veel later genoten wij van elkaars gezelschap en een heerlijk biertje. Voor het eerst sinds lange tijd zat ik weer gewoon op een terrasje, gewoon te genieten. Heerlijk!
Bij het tweede (en laatste) rondje bier deelden wij een portie vegetarische bitterballen. Lekker!
De dag eindigde voor mij met het kijken van een klassieke aflevering van Star Trek: DS9. De aflevering waarin de bemanning van het ruimtestation Deep Space 9 in het 'verleden' terechtkomt. Op het ruimteschip 'de Enterprise' van Kapitein James T. Kirk! Met de complimenten voor de mensen van de afdeling 'Post-editing':
Vrijdag lag ik te bedenken hoe ik mijn achterstand wat betreft het beantwoorden van diverse berichten via diverse media kon inlopen terwijl er intussen meer berichten binnen kwamen. Vrij veel vrienden en kennissen hebben is fijn maar blijkt niet altijd praktisch. Niet als je ook nog tijd wil overhouden voor heup-oefeningen, Franse les, werk, huishouden en wat dies meer zij. Maar als 'sociaal dier' heb ik dat 'ongemak' er graag voor over.
Had een buurvrouw op de koffie en later op de dag zat ik een uurtje of wat te kletsen in mijn tuin met een vriendin. Ik voelde mij goed. Heel goed.
Op Twitter had ik een interessante gedachtewisseling betreffende goede journalistiek. Helaas vertelde mijn gesprekspartner 'een onwaarheid'. Waarmee ik eigenlijk wil zeggen 'hij loog met als enig doel zijn gelijk te kunnen halen'. Toen ik hem daarop wees beweerde hij dat zijn foutieve opmerking 'maar een grapje' was en sloot mij uit van het nog kunnen lezen van zijn berichten. Jammer vind ik dat als mensen gewoon niet durven toe te geven dat zij ongelijk hadden. Maar soit. Eigenlijk viel het best wel mee.
Maar als ik zie dat iemand zich niet netjes gedraagt, mensen beledigt, uitscheldt en zelfs bedreigt, dan grijp ik - net als ik dat in de kroeg zou doen - in. In de kroeg overleg ik dan met de bareigenaar en op sociale media met de verantwoordelijken aldaar. Zodoende kreeg de persoon in kwestie van Twitter een waarschuwing voor het overtreden van de regels en werd ik daar netjes van op de hoogte gesteld. Eigenlijk net als in de kroeg: 'Als je hier welkom wilt blijven, dien je je te gedragen. Zo niet, dan vlieg je er uit.'
Een andere mening hebben is natuurlijk prima maar als je (groepen) mensen lastigvalt, alleen maar omdat zij jouw mening niet delen, dan ga je te ver. Door sommigen de toegang tot Twitter of de kroeg te ontzeggen houden we het samen een beetje gezellig. Sociale media heeft niet voor niets 'sociale' in de naam staan. Voor asociaal gedrag zijn andere plekken beter geschikt.
Ik verrichtte wat hoognodige huishoudelijke klusjes, blij als ik was dat ik weer een beetje - voorzichtig! - kan bukken en zo, wisselde berichten uit met deze en gene en belde mijn broer. Uit Amerika kreeg ik helaas iets minder leuk nieuws: een lieve neef was met spoed op de afdeling Spoedeisende Hulp opgenomen. Uit wat heen en weer berichten versturen met zijn zus bleek het achteraf gelukkig mee te vallen en hij mag al snel weer naar huis. Al zal hij het nog een tijdje rustig aan moeten doen.
Zaterdag had ik een afspraak staan met iemand die de moeder van mijn zoon kende uit de tijd voor zij mij ontmoette. Helaas werd de afspraak - om goede redenen overigens - verplaatst. Dus ik had onverwacht tijd om dingen te doen waar ik eerder niet aan toekwam: het uitruimen van een keukenla, het opschonen van mijn volgerslijst op Twitter, het beantwoorden van diverse berichten en een dutje. Daarna deed ik wat boodschappen waarbij ik kennis maakte met een nieuwe buurman. Toevallig liep net de voorzitter van de Bewonerscommissie (waar ik penningmeester van ben) voorbij en kon ik hen aan elkaar voorstellen.
Had een buurvrouw op de thee, belde met deze en gene, haalde de favoriete knabbels van Billy de Kat, schreef eens wat en verbaasde mij over mensen die te kennen geven uit de buurt te willen blijven van mensen die gevaccineerd zijn tegen het coronavirus 'want hun spike-eiwitten zijn door shedden via de lucht overdraagbaar op mensen die het vaccin niet willen omdat je er ziek van kunt worden'. Ex-rapper Lange Frans heeft eens een goede reactie bedacht op uitspraken waar hij helemaal niets van begrijpt:
Een paar honderd aanhangers van deze theorie (die zij als 'feit' beschouwen) demonstreerden deze dag tegen de corona-maatregelen.
Zie daar het probleem wanneer je nieuws dat 'MSM' ons brengt niet leest, kijkt of gelooft: het was hen niet bekend dat de maatregelen grotendeels zijn opgeheven. Beetje jammer. Maar eigenlijk ook wel schattig.
De aflevering van Star Trek: DS9 was een klassieker want het figureerde de eerste homoseksuele kus ooit op televisie:
In een latere adaptatie van het Star Trek idee van Gene Rodenberry werd homoseksualiteit en zelfs non-binaire seksualiteit een gewoon geïntegreerd gegeven. En volkomen terecht natuurlijk: in Star Trek Discovery zijn er hoofdrollen voor een homoseksueel koppel heren, er speelt een transgender in mee en er zit een non-binaire persoon in de serie die dat niet alleen is maar ook speelt: 'I don't see myself as he or she'. Er wordt geen hele aflevering moeilijk over gedaan of zo maar het gegeven wordt eenvoudigweg geaccepteerd. En zo hoort dat. Kunt u zich dat voorstellen: een wereld waarin iedereen simpelweg wordt geaccepteerd?
Zondag werd ik wakker na een behoorlijk goede nachtrust. Word niet meer wakker bij het omdraaien in mijn slaap, behalve wanneer ik mijzelf liggend op mijn rechter (tevens nieuwste) heup vindt. Had er gelukkig ook maar twee nieuwe beten op mijn lichaam bij. Al sinds mijn vroege jaren vinden vlooien en muggen mij erg aantrekkelijk, maar helaas ook aoûtjes. Wat? In het Frans aoutats (klik voor beschrijving). Best irritant.
Mijn hele lichaam zit onder deze plekjes. Eentje ervan zit op een plek waar ik niet aan kan zitten krabben in een openbare ruimte. Onprettig.
De jeuk weerhield mij niet van een stukje wandelen. Daar hoort een praatje maken met buurtgenoten natuurlijk bij. En foto's maken van moois dat ik onderweg tegenkom:
Voelde mij energieker dan ik mij in maanden had gevoeld en besloot er gebruik van te maken door wat opruim- en schoonmaakacties te ondernemen: zo draaide ik een was, maakte ik de bank schoon waarop ik lig tot ik weer het trappetje van mijn hoogslaper op kan en maakte het pak en de schoenen schoon die ik onlangs droeg op het jaarlijkse zomerzonnewende feestje:
Een vriendin bracht mij welkome afleiding en een lekkere koek om lekker aan te knabbelen:
Bovendien hielp zij met het bijvullen van mijn vijver waar behoorlijk wat water uit verdampt was. Dan kan de pomp weer aan en wordt de vijver minder interessant voor muggenlarven. Dat scheelt weer.
Terwijl ik verder ging met mijn klusjes (een keukenla uitruimen, mijn aanrecht schoonmaken) en door de woonkamer liep met stoffer en blik (op een steel zodat ik niet hoef te bukken) en een schoonmaakdoekje, keek ik met een half oog hoe het Nederlands elftal het ervan af bracht tegen het voetbalteam van Tsjechië.
Woonbootbewoners in de Amsterdamse grachten kunnen opgelucht ademhalen.
Het pleonasme van de week is: onjuiste misinformatie
'Steak for chicken' van Moldy Peaches is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van John McAfee
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Bezit is iets van vroeger. Velen van ons bezitten geen auto meer dankzij een abonnement op een deelauto-project. Door maandelijks het bedrijf Netflix wat geld te geven is het bezitten van videobanden of DVD's verleden tijd geworden en is er iets met de fiets dan sturen wij even een appje naar Swapfiets.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/ ==========================================
Kleine winkeliers verdwijnen en mogen hopen dat het 'online winkelcentrum' Bol.com hun producten (uiteraard tegen een vergoeding) wil doorverkopen maar individualiteit verdwijnt: kijk maar naar het aantal mensen dat een fiets heeft met een blauwe fietsband, mensen die een film niet kennen wanneer die niet op Netflix wordt vertoond, een product niet kennen als Bol het niet verkoopt.
Hetzelfde zie ik gebeuren met partners: net als met een TV-serie of een film, aan auto of een fiets, regel je via Tinder 'even' een tijdelijke partner en zodra je behoefte is vervuld - na een paar uur of 'zelfs pas' na een paar maanden - lever je die partner weer in bij het verhuurbedrijf: hij of zij mag weer met de telefoon in de hand afwachten of iemand anders naar rechts veegt over het mobiele scherm. Of sterker nog: je doet helemaal niets meer met die ex-partner want waarom zou je? Tinder geeft een andere betekenis aan de term 'partnerruil'.
Het is lekker makkelijk want je hoeft absoluut geen moeite te doen om de auto, de fiets, de relatie of de DVD te onderhouden. Je hoeft er niet zuinig op te zijn. Zelfs als de auto, de film, de fiets of de relatie stuk gaat hoef je je niet schuldig te voelen.
Kortom: wij staan aan het begin van een maatschappij die ideaal is voor egocentristen: als je geen zin hebt om rekening te houden met een ander dan doe je het gewoon niet.
Maar misschien zie ik het wel erg negatief, hoor. Ziet u voordelen aan de deeleconomie, wegwerp- en inruilmaatschappij? Met voorwerpen snap ik nog wel een beetje. Al vind ik het raar dat mensen geen fiets kopen voor €200 maar liever twee tientjes per maand betalen 'want 20 is minder dan 200'. Ook zie ik er de voordelen van om geen eigen auto meer te hebben maar er een te huren voor een bepaald aantal dagen per jaar voor een bepaald bedrag per maand. Het scheelt in elk geval parkeerruimte want verreweg de meeste auto's staan ruim 80 procent van de tijd stil.
Er zijn steeds meer initiatieven voor het delen van gereedschap en kantoorruimte, inruilen van kleding en noem maar op. Kortom: de deeleconomie is in opmars. Maar is het stiekem niet gewoon socialisme in een nieuw jasje?
Wat zijn de grote voordelen van het deel-, leen- of inruil consumentisme? Is het echt zo fijn om geen rekening te hoeven houden met (de gevoelens van) je partner?
Goed nieuws is natuurlijk dat Covid-19 - in Nederland althans - op z'n retour lijkt te zijn. Al blijft waakzaamheid geboden. Bijvoorbeeld voor (de gevolgen van) de zogeheten Delta-variant. Ik begrijp ook de angst voor (bijwerkingen van) de verschillende vaccinaties maar afgezet tegen het aantal zieken en doden door Corona lijkt het met de zieken en doden door bijwerkingen - hoe naar die ook kunnen zijn - erg mee te vallen. Laten we hoe dan ook voorzichtig zijn en een beetje op elkaar letten, oké?
Soms denk ik dat het maar goed is dat Karper de Goudvis wordt beschermd door dik glas want af en toe zie ik Billy de Kat op een bepaalde manier naar hem kijken...
Onlangs was het Wereld Vluchtelingendag. In het kader daarvan creëerde ik - uit twee delen bestaande - deze 'lolcat' meme:
'Vluchtelingen dragen binnen een paar jaar meer mee aan de maatschappij dan dat zij kosten.
Wat dat betreft zijn zij sneller dan in het land zelf geboren baby's.'
'Wij kunnen allen vluchtelingen zijn. Zorg voor hen zoals u wilt dat anderen voor u zouden zorgen.
Ook u kunt slachtoffer worden van oorlog, honger, overstroming of vervolging omdat u 'anders' bent of van een andere nare situatie.'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In 2013 (klik) dacht ik nog dat ik 'binnenkort' zou trouwen. Maar het liep een beetje anders. Ik trouwde niet. Ooit vond ik het verschrikkelijk wanneer het leven niet verliep zoals ik het voor ogen had maar ik ben een beetje ouder - en misschien zelfs een beetje wijzer - geworden: je hebt niet alles onder controle dus soms gaan de dingen anders dan verwacht.
Ooit was het relatief eenvoudig om een keuze te maken. Je at wat je moeder op tafel had gezet en je ouders bepaalden vaak met wie jij zou trouwen. Misschien was dat allemaal niet zaligmakend maar het was wél makkelijk.
In ieder geval had je geen keuzestress. Ga nu maar 'ns naar de supermarkt voor een tube tandpasta. In een kleine supermarkt moet je dan al kiezen tussen zo'n 30 verschillende merken en smaken. Ooit ging je naar de drogist, vroeg je om tandpasta en kreeg je tandpasta. Nu sta je voor de supermarktschappen in vertwijfeling. Gedumpt worden was een non-existent probleem want je trouwde met de keuze van je ouders.
Een keuze maken is niet altijd makkelijk maar al met al ben ik blij met het bestaan van keuzevrijheid. En u?
===================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
===================================== Maandag had ik een buurvrouw op de koffie en later kwam een vriend koffie drinken. Wij hadden elkaar al een tijdje niet gesproken en dus aardig wat bij te kletsen. Voor je het weet is de dag over de helft en heb je niet veel tijd meer. Voor het huishouden bijvoorbeeld. Voor het schrijven van stukjes, voor communiceren met anderen, voor werken. Maar goed: je doet wat je kunt. En stuurt bijvoorbeeld een bezoekende buurman tijdig de deur uit omdat je nog wat voorbereidingstijd nodig hebt voor een Zoomsessie: die avond was het mijn beurt voor het opleveren van een 'Bouwstuk' (een verhandeling zo u wilt) voor mijn vrijmetselaarsloge.
Daarin haalde ik een citaat aan van het karakter Wednesday: 'Het leven is als Tetris: zodra je in het geheel past, verdwijn je.' De voorzitter reageerde na afloop van de gedachtewisseling die een uurtje of anderhalf duurde: 'Moge je vaak verliezen met Tetris spelen'. Lief, niet?
Het was - vooral mentaal - inspannend. Had best hard gewerkt aan het stuk van zes A4'tjes en mijzelf voorbereid op kritische vragen en opmerkingen maar met goed gevolg. Maar al met al best vermoeiend. Dus. Vind ik mooi aan de vrijmetselarij: ieder lid wordt aangespoord zich een mening te vormen maar wanneer je die niet kunt beargumenteren, wordt je het vuur na aan de schenen gelegd.
Dinsdag bijtijds op want ik mocht - op maar één kruk! - hobbelen naar de praktijk van de fysiotherapeut.
Ik probeerde een beetje zielig te doen maar het mocht niet baten: hij liet mij behoorlijk zware oefeningen doen en toonde geen medelijden. Goeie kerel, dus! Thuisgekomen herhaalde ik een paar van de oefeningen die hij mij aanried te doen om ze niet te vergeten en deed even een dutje: spierpijn!
Had die middag een buurvrouw op de thee en maakte een buurman blij door hem een ijsje te geven.
Via via (insiders grapje. Sorry) ontving ik foto's uit mijn jeugdjaren:
Het betreft herinneringen aan een feestje uit 1993.
Een der dames op de foto zou later een buurvrouw worden.
En dus mijn vriendin.
Want zo ging dat nu eenmaal in mijn leven.
Had nog maar net mijn avondeten op toen de buurman zich aandiende die mij eerder in de maand had geholpen door te dienen als klankbord bij het samenstellen van mijn Bouwstuk. Het werd gezellig. En laat. Ach, dan loopt de achterstand in dingen die ik gedaan wil hebben maar iets verder op. Of je nu drie weken werkachterstand hebt of drie weken en vier uren...
Woensdag pleegde ik diverse telefoontjes en haalde ik samen met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket op. Er zaten weer diverse lekker hapjes bij! Bij mij thuis verdeelden wij de buit, luisterden mooie liedjes en deelden gevoelens en verhalen. Over onze kinderen bijvoorbeeld. Hoewel die allemaal al volwassen zijn wisten wij ons beiden nog aardig wat te herinneren uit hun jongere jaren. Als vanzelf kwamen wij bij dit liefdevolle filmpje uit 2019 uit en zaten na het bekijken en beluisteren even met onze eigen gedachten stil voor ons uit te staren:
In de post (zowel de elektronische post als via 'snail mail) vond ik diverse beterschapswensen: van buren, collega's, vrienden, familie...Het deed mij goed! Ontzettend bedankt allemaal!
Ik las mijzelf bij over de stand van de Nederlandse politiek (wát een zooitje!) en volgde een lesje Frans. Leuk van DuoLingo vind ik dat voor de makers inclusiviteit volkomen normaal is, getuige dit voorbeeld:
'Wij zijn getrouwd. Dit is mijn vrouw.' Waarbij een blanke dame gearmd op het plaatje staat naast een mevrouw met een donkere huidskleur. En natuurlijk staat de app ook vol met heteroseksuele stellen die hun levens leiden en de studenten Franse les daar over vertellen.
's Avond kwam een vriend eten en het grootste deel van de avond brachten wij door in de tuin, heerlijk koel bij mijn klaterende fontein.
Donderdag zat ik 's ochtends bij diezelfde fontein met een buurvrouw koffie te drinken. Wij kunnen het goed met elkaar vinden maar zijn het niet altijd met elkaar eens. Wij kunnen elkaar onze standpunten vertellen zonder proberen elkaar over te halen. Soms komen wij op het betreffende onderwerp nader tot elkaar en soms lukt dat niet. Allemaal prima. Fijn vind ik dat: gewoon kunnen zeggen wat je ergens van vindt zonder te worden veroordeeld.
's Middags zou ik met een vriend even een terrasje gaan pikken maar er ging iets mis in de communicatie. Maar niet getreurd: ik amuseerde mij prima aan de waterkant
en het onderweg kletsen met buurtgenoten en een postbesteller. Bovendien was er wat werk te verrichten voor de Geheime Jongensclub en kon ik wat werk inhalen. Waarbij ik niet vergat veel water en thee te drinken en mijn rust te pakken. Mijn nieuwe heup hield zich prima! Al gaf het op gegeven moment aan dat ik een half uurtje moest gaan liggen. Wie ben ik om daar geen gehoor aan te geven?
Ook toen ik een stukje taart kreeg vanwege de verjaardag van een buurman zei ik geen nee.
Besteedde een uurtje aan het 'opruimen' van mijn aantekeningen en ging toen maar eens - als een echte 'Hollander' op de bank hangend voetballen kijken.
In reactie op iemand die bang is voor het vaccin tegen Covid-19 antwoordde ik het volgende: Natuurlijk zijn de bijwerkingen vervelend. Maar het alternatief was een paar jaar wachten en meer onderzoek. Dat zou duizenden levens meer hebben gekost dan die van de tientallen die stierven aan bijwerkingen van het vaccin. Gek eigenlijk: aan de ene kant vinden wij dat de Nederlandse overheid erg traag is maar in dit geval vinden velen dat men juist te snel heeft gehandeld. Kortom: Nederlanders weten niet wat zij willen. Met name van hun overheid.
Vrijdag begon de dag met een telefoongesprek met een vriendin: wij lachten, bespraken de wat serieuzere zaken des levens en spraken af elkaar binnenkort in het echie te spreken. Fijn! Had nog maar net de verbinding verbroken toen een Broeder op ziekenbezoek kwam. Ik gaf hem koffie. Die prima smaakte bij het appeltaartje dat hij had meegenomen.
Ach, afvallen kan altijd nog...
Wij proefden een stukje meloen dat een paar dagen eerder was meegeleverd in mijn wekelijkse voedselpakket
en kletsten wat over onze geliefde Vrijmetselaarsloge die binnenkort weer (deels) de deuren zal openen. Een fijn vooruitzicht! Uiteraard bespraken wij ook even mijn Bouwstuk van enkele dagen eerder en wat verder zoal ter tafel kwam. Gezellig!
Dat was het ook 's middags bij mijn favoriete buurtkroeg annex winkel in brocante.
Binnenkort stopt men met (tweedehands) spulletjes verkopen en gaat men weer over op de verkoop van drank. Er staat zelfs weer een live optreden gepland! Hoera!
Thuis nam ik plaats voor de computer en regelde het een en ander voor de Geheime Jongensclub, voor een stichting waar ik penningmeester van ben en volgde een les Frans. Bovendien maakte ik een afspraak met een vroegere vriend van de moeder van mijn zoon. Hij kent haar uit de tijd voor zij mij kende en ik verheug mij er op haar iets beter te leren kennen. Zij is inmiddels ruim drie maanden geleden gaan hemelen en ik denk dat het voor het rouwproces kan helpen als ik samen met iemand die haar gekend heeft over haar kan praten.
Het was natuurlijk ook vrijdag en dus bedacht en publiceerde ik een vers verhaaltje.
Op Facebook was er een live aankondiging van een van mijn favoriete artiesten, Jean Michel Jarre
en een vriendin nodigde mij uit voor een avondwandeling. Maar helaas - om een bekend gezegde te parafraseren - 'body said no'. Ik was op. Maar zeer tevreden.
Zaterdag ging een geplande afspraak niet door. Dus ik dacht: 'Ik ga het proberen, ik ga het gewoon doen! Ik ga mij een paar uur vervelen!' Maar helaas. Vervelen lukte niet. Maar het lukte wel om bijna niets te doen: ik beantwoordde een half dozijn e-mails, pleegde drie telefoontjes, deed de afwas en maakte het aanrecht schoon, knipte mijn vingernagels, verzorgde de goudvis en de kat, schreef een (Engelstalig) gedicht en probeerde met vrienden af te spreken. Maar met steeds meer vrienden wordt het steeds moeilijker om af te spreken. En daar word ik blij van. Huh? Ja, want veel van mijn vrienden werken in de wereld van entertainment en langzamerhand neemt het aantal opdrachten weer toe: voor danseressen, dj's, tafelgoochelaars, et cetera. Fijn!
Ter afsluiting van de dag keek ik een aflevering uit een van de vele Star Trek series. Uit 'DS9' met name. Over de verschrikkingen van oorlog en de ethische problemen die daarmee gepaard gaan: mag je een handvol mensenlevens opofferen om een paar duizend te redden? Stel je het belang van je eigen kind voor op het landsbelang? Voor de nodige luchtigheid zijn er gelukkig ook romances, onverwachte vriendschappen en komische situaties.
Zondag was het Vaderdag. Ik heb daar altijd een beetje dubbel gevoel bij. Natuurlijk de prachtige herinneringen aan zondagen die mijn hart vervulden van liefde en mijn bed met hagelslag omdat mijn kinderen een broodje hagelslag-zonder-boter voor mij hadden bedacht als ontbijt.
De regel wit hierboven is ontstaan omdat ik tijdens het schrijven van dit stukje over Vaderdag een bericht ontving van mijn oudste dochter (en middelste kind) ontving: 'Fijne vaderdag, papa! 💓'
Een enkel knutselcadeautje uit die tijd heb ik nog: opbergdoosjes voor notitievelletjes. Nog steeds op mijn bureau en nog steeds in gebruik.
Uit de tijd dat mijn jongste dochter nog niet wist dat ik haar vader was. Had indertijd (stom, stom, stom!) met haar moeder afgesproken dat zij het ons toen pas geboren dochtertje zou vertellen. Had bij de geboorte van het meisje al beter moeten weten want toen ik werd gebeld met de mededeling dat de weeën waren begonnen zag ik bij aankomst dat een andere man zijn hand liet fijnknijpen door mijn vriendin. Toen de vroedvrouw vroeg wie ik was, stamelde ik maar 'de buurman'. Wat ook zo was. Van binnen stond ik te schreeuwen en te vloeken maar er ligt iemand te bevallen dus je houdt je in. Dat deed pijn. Het litteken op mijn hart zit er nog.
Maar goed: zij zou onze dochter op haar manier en in haar tijd vertellen wie haar echte vader was. En ik (stom, stom, stom!) geloofde dat. Later bij de mediator verklaarde zij doodleuk dat zij per ongeluk vergeten was het meisje te vertellen dat ik haar vader ben. 'Tsja, iedereen vergeet toch wel eens wat?'
Het verdere verhaal zal ik u, mijn lieve en gewaardeerde lezers en lezerinnen, besparen. Al is het maar om te voorkomen dat u zelf een sessie met een psycholoog moet inplannen om te helpen met het verwerken van wat u dan leest. Over mijn eigen vader kan ik ook nog een en ander vertellen. Dat deed ik al eens (Engelstalig) hier.
Hoe dan ook, voor wie het aangaat: fijne Vaderdag!
Met een paar app-berichten gaf ik een vriendin wat basisinformatie over het zelf bijhouden van de boekhouding van een eigen klein bedrijf. Verder haalde ik een paar boodschappen, sprak diverse buurvrouwen en liep een rondje door de buurt.
Het is van groot belang dat mijn nieuwe heup in beweging blijft en het verheugt mij te kunnen melden dat ik steeds meer kan met steeds minder pijn.
Mijn week eindigde met het geven van een overgebleven stuk appeltaart aan een buurvrouw en haar man en het bezoek van een dierbare vriendin.
'Carry Fire' van Robert Plant is de muziek van deze week:
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Ned Beatty
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Als informatiejunk ben ik groot fan van Twitter: het laatste nieuws is er doorgaans sneller te vinden dan via traditionele media. Wat niet wil zeggen dat ik geen traditionele media ('MSM') gebruik als ik iets meer wil weten van een onderwerp. CNN, NOS, The Atlantic, Scientific American en dergelijke gaan wat meer 'de diepte in'. Maar Twitter is ook fijn als medium om van gedachten te wisselen. Ik leer vooral veel van mensen die een andere mening hebben dan ik of een probleem op een andere manier benaderen. Vind ik fijn.
=========================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/ ==============================================
Een voor- én nadeel van Twitter is, is dat het vrij makkelijk is
om een nepacccount aan te maken. Op Facebook is dat iets lastiger.
Vandaar dat scheldpartijen en controversiële meningen vaker worden verkondigd op Twitter dan op Facebook.
Maar op deze manier voelen mensen zich op Twitter vrijer om te zeggen wat zij willen en kunnen zij bijvoorbeeld kwijt wat zij écht vinden van voetbal. Zonder bang te hoeven zijn dat de roddelbladen melden: 'Zanger FC-Volendam clublied heeft hekel aan voetbal en kijkt graag naar The History Channel!' Bijvoorbeeld.
Wanneer je als directeur je netjes hoort te gedragen dien je dat ook te doen op Twitter. Onder je eigen naam dan je frustratie uiten over een niet bezorgd pakketje kan je dan zelfs klanten kosten. Dus doe je dat onder pseudoniem. Want Twitter is ook een fijne uitlaatklep. En dat niet alleen: elk zichzelf respecterend bedrijf heeft een afdeling 'sociale media' op de afdeling klantenservice. Klachten op sociale media worden vaak zeer snel opgelost want de bedrijven in kwestie willen niet als slecht bedrijf te boek staan.
Twitter is ook dé methode om nepnieuws te verspreiden en het bleek zelfs mogelijk er (de uitslag van) verkiezingen mee te beïnvloeden: ontzettend veel mensen nemen namelijk informatie die zij lezen voor waar aan. Met name wanneer die wordt gedeeld binnen hun eigen 'bubbel'. Argumenteren heeft geen zin met mensen die stellig in iets geloven.
Voor mensen die graag complottheorieën verspreiden is Twitter het medium bij uitstek: George Soros is een buitenaardse hagedis, Mark Rutte is een kloon, Lange Frans is de zoon van Bill Gates, Covid-19 bestaat niet én is een dodelijke ziekte die je het best bestrijdt met een malaria-medicijn, zilverwater en een middel om paarden mee te ontwormen...afijn, u kent de voorbeelden. Zo lang je een stukje informatie presenteert als 'feit' zullen duizenden het direct geloven. Vooral wanneer de persoon die het bericht plaatst net als jij een Nederlands of Israëlisch vlaggetje in zijn of haar profiel heeft staan of termen als 'MSM liegt!', 'Wordt wakker!', #BLM, #FreePalestine et cetera.
Ook Bekende Nederlanders gaan mee in deze waan:
Opvallend veel mensen die onzin verspreiden hebben een 'vriendin' of 'een tante' die iets vreselijks overkomen is dat 'bewijst' dat het nepnieuws in kwestie waar is.
Stelt u zich eens voor dat al die mensen worden omschreven als 'een bekende van mij' écht zouden overlijden door vaccinaties, het dragen van mondkapjes, 5G-straling en chemtrails...dan zou de wereld niet langer overbevolkt zijn.
Helaas zijn er ook mensen die Twitter gebruiken om gewoon hun gal te spuien, mensen te provoceren, uit te schelden, te beledigen en ja, zelfs te bedreigen!
Sommigen gaan daar zó ver in dat zij speciaal voor dat doel tientallen nepaccounts aanmaken waarbij de diverse karakters vaak één enkele persoon wekenlang tergen. Net zo lang tot die persoon uit de slof schiet en een keertje terugscheldt. Vervolgens doet de 'troll' (een 'cyber'pestkop) zeer verongelijkt (in Wilders-termen: hij of zij 'doet huilie huilie': 'Meester, hij plaagt mij! Whêh!'( en hem of haar rapporteert bij Twitter. De 'cyberbullly' slaakt een kreet van vreugde wanneer het slachtoffer vervolgens een officiële waarschuwing van Twitter krijgt en Twitter - met een beetje 'mazzel' - het account van het slachtoffer opheft. Volgens de reglementen van Twitter is bedreigen en schelden namelijk niet toegestaan. Wanneer dat wordt gerapporteerd door meerdere personen kan men besluiten jouw accountnaam 'voor het leven' van het platform te weren.
De Twittertrol is hier niet bang voor want hij of zij (ja, het zijn opvallend veel vrouwen die zich gewoon te pletter vervelen) heeft tóch tientallen nepaccounts. Er blijven er altijd wel voldoende over om de kwalijke praktijk van online pesten voort te zetten.
Nu weet u ook meteen waarom er zoveel accounts zijn met een rits cijfertjes in de naam: als [apenstaartje]KeesA001 wordt geblokkeerd, ga je gewoon verder met [apenstaartje]KeesA002. Tot [apenstaartje]KeesA469784867345 aan toe. Gewoon, omdat het kan.
Deze types negeren is vaak makkelijker gezegd dan gedaan want zij kunnen je erg op de huid zitten. Af en toe wordt er gelukkig eentje opgepakt omdat die écht te ver gaat. Zo werd een paar jaar geleden een 'keurige blanke Hollander' van zijn bed getild omdat hij en zijn 36 (Exacte aantal weet ik niet meer maar het ging om tientallen) accounts bekende mensen intimideerden, uitscholden, beledigden en bedreigden. Zijn enige eis aan zijn slachtoffers was dat zij bekend moesten staan als 'links'. Verder discrimineerde hij niet. Eh...wel dus...eh...nu ja, u weet wat ik bedoel. Hoop ik.
Justitie vond dat hij écht te ver ging toen hij dreigde de kinderen van (toen nog geen burgemeester) Femke Halsema voor haar ogen te villen en de naam van hun school bij zijn bedreiging plaatste om zijn gevaarlijke idioterie kracht bij te zetten.
Twitter is een vorm van 'sociale media' en mensen vergeten nog wel eens het sociale aspect. Terwijl het veel voldoening kan geven om iemand te feliciteren met een diploma of verjaardag, sterkte te wensen met een naderende operatie of met wat je dan ook in bijvoorbeeld de kroeg zou doen als je hoort dat iemand iets te vieren heeft of zich ergens zorgen over maakt.
Mooi vind ik dat, iemand een fijn gevoel bezorgen door hem of haar even wat aandacht te geven! Het wordt nog mooier wanneer het tweewegs-verkeer is. Ik leer graag van mensen die ergens iets meer van afweten dan ik. Ben zelfs blij wanneer iemand een foutje ontdekt in een redenering van mij en mij daar (op een nette manier) op wijst. Voorwaarde voor mij is dat de ander er geen eigen feiten maar eigen meningen op nahoudt. Een gedachtewisseling is alleen mogelijk wanneer beide partijen kunnen argumenteren. Dat is dus onmogelijk met mensen met een rotsvaste overtuiging die niet is gebaseerd op empirische data. Toch vind ik praten over (de verschillende vormen van) geloof ook uitermate boeiend. Mits de discussie netjes blijft natuurlijk. Geloof in wat of wie dan ook, trouwens. Het hoeft echt geen hogere macht te zijn maar kan wat mij betreft echt van alles zijn: een rotsvast geloof in een (para-)medische behandelmethode, de beste manier om pasta te koken, een politiek systeem, economie...of wat dan ook: als mensen weigeren te argumenteren en gewoon stug blijven volhouden aan hun rotsvaste geloof, dan vind ik het moeilijk daar in gesprek mee te blijven.
Aandacht is altijd fijn, in mijn optiek, of je het nu geeft of ontvangt.
Anderen hebben niet zozeer aandacht nodig maar hulp.
Bijvoorbeeld deze man die ervan overtuigd is dat Morgellons bestaan: wetenschappers en andere mensen die er jarenlang onderzoek naar hebben gedaan weten er niets van! Hij heeft zelf een microscoop gekocht en ontdekte in een uurtje dat Morgelellons echt bestaan!' Op zich heeft hij gelijk dat Morgellons bestaan maar - helaas voor hem - uitsluitend in de gedachten van mensen die denken dat de denkbeeldige wezentjes dicht onder onze huid wonen. En sinds kort blijkbaar zelfs in mondkapjes
Mensen als deze man benader je voorzichtig. Of negeer je. Zij hebben hulp nodig.
Professionele hulp. Van mensen die verstand hebben van psychische aandoeningen. Zo staat Twitter vol met filmpjes als deze:
Er zijn mensen als deze mevrouw die dreigen mensen een proces aan te doen voor 'links' zijn. Zij hebben er zelfs een naam voor: De Neurenberg processen 2.0'. Ik vind dat vrij ver gaan, dreigen mensen voor een tribunaal te slepen omdat zij met argumenten hebben aangetoond dat jouw mening nergens op is gebaseerd behalve angst. Zij vinden ook dat het napraten van een bekende complotdenker gelijkstaat aan 'zelf onderzoek doen'. Beetje jammer. En soms een beetje eng.
Minder bedreigend maar reuze irritant vind ik mensen die hun bericht (hun 'mening' zeggen zij) verwijderen terwijl je net met een snedig, vermakelijk maar goed onderbouwd antwoord wilde reageren. Om mede-Twitteraars niet te 'bombarderen' met een snel opeenvolgende reeks 'tweets', probeer ik mijn berichten te verspreiden over de tijd door die in te plannen.
Twitter staat ook vol met woorden om even bij stil te staan, met 'memes' en geinige en prachtige plaatjes.
Katten doen het altijd goed maar ook de maan kan zeer fotogeniek zijn!
Er zijn tienduizenden interessante, leuke, grappige, onderhoudende, bijzondere Twitter-accounts te vinden: Zo zit de 'Gemeente Juinen' (voor Koot en Bie fans) op Twitter maar ook bijna elke 'inwoner' van Duckstad. U vindt er taalwetenschappers, architecten, filosofen, kunstschilders, journalisten...En nee, natuurlijk hoeft u niet elke dag elke bericht te lezen dat u tegenkomt in uw 'tijdlijn' zoals u ook niet hoeft te reageren op iedereen die op een bericht van u reageert. Maar houdt u er dan wel rekening mee dat Twitter veel weg heeft van een gigantisch café: vol mensen met diverse achtergronden en interesses. Die interesses sluiten uiteraard niet altijd aan bij die van u maar soms - als u in gesprek gaat met de andere 'café-gangers' op Twitter - zult u ontdekken dat zelfs u tot nieuwe inzichten kunt komen.
Kortom: Twitter is een bron van ellende, informatie én vermaak. Als u Twittert, wat zijn dan de soort tweets waar u op reageert en wat voor tweets plaatst u zelf?
