Persoonlijk

Wanneer iemand vraagt: 'Ik ga een potje thee zetten. Wil jij ook?', dan zeg ik onmiddellijk ja. Ook wanneer iemand mijn hulp vraagt met een computerprobleem, een boekhoudkundig vraagstuk, een opvoedkundige kwestie, met boodschappen, relatieproblemen, brieven schrijven aan instanties,...u krijgt het beeld, denk ik: ik heb moeite met 'nee' zeggen.

=========================================

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
==========================================

Die nagenoeg onbedwingbare neiging om altijd maar ja te zeggen begon in mijn vroege jeugd. Ook toen al vertoonde ik sterk conflict-vermijdend gedrag. Daarbij kwam dat ik vanaf mijn zesde ongeveer vaak niet serieus werd genomen. Een vooroordeel in andere mensen, puur gebaseerd op mijn korte gestalte. In plaats van 'Jongens, laten wij eens naar hem luisteren!' heerste de instelling: 'Jongens, die kleine wil wat zeggen. Laten wij hem uit beleefdheid even aanhoren.'* Vervolgens werd er totaal niets gedaan met mijn inbreng. Maar ik mocht even wat zeggen. Hoera. 

*Dit is waarschijnlijk de reden dat ik erg meeleef met de BLM-beweging en met vrouwen die weliswaar niet grof behandeld worden maar in vergaderingen in de nog steeds door mannen gedomineerde kantoor-cultuur koffie mogen zetten en cake snijden. Als ze geluk hebben mogen zij soms iets zeggen tijdens de vergadering over het eigenlijke onderwerp. 'Joepie, ik mag zeggen dat ik een goedkopere energieleverancier heb gevonden voor het bedrijf. Niet dat er wat met die informatie wat wordt gedaan maar in elk geval werd er even naar mij geluisterd.' Ik ken dat. Het is naar.

Het maakte dus niet uit wat ik zei want er gebeurde toch wel wat de groep of gesprekspartner zelf al besloten had. Mijn wensen, ideeën, noden deden nooit ter zake. Niet thuis, niet op het schoolplein, niet in mijn latere liefdesrelaties en niet in werksituaties.

Om toch maar aandacht te krijgen ging ik grapjes maken en flirten. Zo ben ik vermoedelijk in de entertainment terecht gekomen. En aan diverse (vooral tijdelijke) levenspartners.

Op de middelbare school veranderde dat nare gevoel van onzichtbaarheid en voelde ik mij gehoord, nuttig en zelfs belangrijk in de schoolkrant-redactie, de leerlingenraad en het leerlingenbestuur. Wellicht dat ik mij daarom als volwassene ben gaan aansluiten bij diverse stichtingen, een politieke partij en verenigingen. Als penningmeester, secretaris of in welke functie dan ook. Daar werd er tenminste naar mij geluisterd en deed mijn mening er iets toe.

Hoe anders in het dagelijks leven. Winkelen met mijn moeder: 'Kijk, dit is een leuke broek voor jou.' 'Maar ma, ik vind dat geen mooie broek!' 'Ja maar hij staat je zo leuk. Kom, we gaan nu naar de kassa. Ik koop 'm voor jou.'

Eten met een toenmalige vriendin: 'Wat wil je eten, schat?', vroeg zij aan mij. 'Ik heb wel trek in pizza', weet ik nog dat ik zei. Waarna zij een klein uur later de keuken uit kwam met een ovenschotel. Best lekker hoor, daar niet van. Maar het was niet wat ik wilde. Want wat ik wilde deed niet ter zake.

Op gegeven moment ging ik dus niet eens meer nadenken over wat ik nu echt zelf wilde. De beslissing werd tóch altijd door de ander gemaakt. Het gevaar is dan dat je na verloop van tijd niet meer weet wat je wilt, wat je mooi of lekker vindt, of je een film of een stuk muziek wel of niet mooi of interessant vindt.

Ik kon wel een TV-programma willen zien maar altijd werd door een huisgenoot bepaald welke zender opgezet werd. En ik mocht meekijken. Joepie, Wie is de Mol?

Nog steeds (ik ben nu 53) weet ik vaak niet wat ik wil en dus ga ik maar in op elk voorstel dat een ander doet. Lekker makkelijk. Laat mensen mij dan maar een meeloper of een watje noemen. Soit. Maar door die houding kom ik niet over als een zelfverzekerd, sterk karakter. Misschien ben ik dat ook niet, wie weet? Maar ik zou er graag achter komen.

Hoe bepaal ik wat ik wil? Hoe doet u dat?

Meer lezen? Mijn verhalenbundels

Tijdens musical-repetitie. In mijn rol.

Fotoshoot met toenmalige liefdespartner

Met een (toen nog collega, later goede vriendin) aan het werk aan de Côte D'Azur. 

Wij bedienden de 'mini-bar'.

'Hippie-feestje' met toenmalige liefdespartner.

Ik was nog jong. Zij was jonger.

Pauze op een festival

Selfie op een verzamelaarsbeurs

Met mijn moeder op vakantie in Italië. Een uitstapje naar Venetië.

Het horloge dat ik daar droeg heb ik nog steeds.

Cadeautje van mijn oma.

Een van de weinige mensen die mij écht leek te begrijpen.