Voor mij zijn mensen belangrijker dan statistieken. Als je naar statistieken zou kijken, zou je bijvoorbeeld zien dat relatief weinig mensen overlijden in auto-ongelukken. 'Verreweg de meesten komen er af met lichte verwondingen'. Dat zou voor mij geen reden zijn om te stoppen met het verplicht stellen van het dragen van autogordels. Elk leven is kostbaar. Dus de stelling: 'Corona valt hartstikke mee want de meeste mensen die het krijgen gaan er niet dood aan' wordt door mij met plezier en keihard afgeserveerd.
Vindt u iets wel meevallen 'wanneer maar 2 op de 1000 mensen er aan doodgaan'?
====================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
====================================================
Maandag was een goede dag.
Beetje raar om te zeggen misschien omdat het de dag was van de uitvaart van een vrouw met wie ik een aantal jaren een liefdesrelatie onderhield. Maar het was een prachtige dag. Het was - zeker voor februari - een warme dag. Het zonnetje scheen, de vogeltjes floten en in de koffiekamer waar haar lichaam lag, wist zij zich omringd door mensen die van haar hielden, elk op hun eigen manier: onze zoon en ik natuurlijk maar ook de buurvrouw die maandenlang voor haar zorgde om te voorkomen dat zij over straat zwierf, de vrouw die haar in praktische zaken begeleidde in het instituut waar zij woonde, dier collega die de moeder van mijn zoon geestelijke bijstand verleende, onder meer tijdens haar behandeling tegen kanker en niet in het minst ook mijn vriendin.
Die kende mijn ex (nare term. Maar soit) weliswaar niet persoonlijk maar wist genoeg van de situatie om zich in te leven en mooi en vanuit het hart te spreken op de uitvaart. Geen traditionele plechtigheid maar een sobere bijeenkomst in een koffiekamer. Wat ingetogen muziek, koffie en thee maar geen cake. Verhalen, het delen van herinneringen en persoonlijke belevenissen. Samen lopen naar de uiteindelijke rustplaats, begeleid - dankzij een meegenomen kleine blue tooth speaker - met een prettig stukje muziek.
Letterlijk stilstaan bij het heengaan van een bijzondere vrouw.
Letterlijk stilstaan bij het heengaan van een bijzondere vrouw.
Een vrouw die - ondanks haar geestesziekte - zeer geliefd was, zo bleek ook op de herdenkingsdienst die later op de dag ter ere van haar werd gehouden in de instelling waar zij de laatste tien jaren van haar leven doorbracht. Een vorige bewoner was vanuit zijn zelfstandige wooneenheid speciaal gekomen om zijn oude afdelingsmaatje de laatste eer te bewijzen. Een bewoonster vertelde vol vuur en compassie over haar. Een andere bewoner kon maar niet geloven dat de vrouw bij wie hij altijd terecht kon voor een praatje er niet meer was. Een man die haar 26 jaar geleden begeleidde toen zij in een begeleid kamer-project zat was er en sprak uitgebreid met mij. Bewoners en verzorgenden deelden hun verdriet en herinneringen. Wie dat wilde kon een kaarsje voor haar aansteken. Een unicum in een omgeving waar open vuur niet iets is dat wordt aangemoedigd.
'Haar liefde voor haar zoon was groter dan haar angst voor de dood';
'Zij was een stiekeme sigaretjes-dief maar ook heel erg lief',
'Zij had prachtige lange haren';
'Als zij lachte, lachten haar ogen mee';
'Zij kon heel erg veel!';
'Ik noemde haar 'supersnijder' omdat zij heel goed en heel hard meehielp in de keuken';
'Wanneer komt zij terug uit het ziekenhuis?'
Mooi. Troostrijk en liefdevol. Oprecht.
Maandag was een goede dag.
Dinsdag was een 'De wereld bekijkt het maar even lekker, ik doe gewoon even helemaal niets!'-dag.
Sowieso ben ik al een jaartje wat chagrijnig: twee vrienden overleden door Corona, twee andere vrienden kwijt omdat zij bleven volhouden dat het een hoax is, inkomsten uit entertainment zijn tot onder nul gedaald en niet veel gesloten cafés kopen bier van de brouwerij waar ik voor werk. Dan is er nog mijn pijnlijke heup en is de vervanging door een kunstheup voor onbepaalde tijd uitgesteld. Feestjes gingen niet door, een paar van mijn favoriete kroegjes dreigen failliet te gaan en alleen mijn kat en vriendin raak ik nog aan. Terwijl ik ontzettend van knuffelen hou. Best wel redenen om een tikkeltje chagrijnig te worden. Tel daarbij op (de aanloop naar) het overlijden van de moeder van mijn zoon en mensen kunnen bedenken dat ik eventjes niet vriendelijk en geduldig reageer wanneer zij mij iets vragen dat niet is gerelateerd aan werk of aan het heengaan van de buurvrouw met wie ik een relatie had.
Verreweg de meeste mensen in mijn omgeving begrijpen gelukkig dat ik wat kortaf kan zijn. Niemand die zegt: 'Nou, zeg, wat ben jij kattig vandaag! Bel me maar als je weer goedgemutst bent.'
Ik denk dat als je vrienden hebt die zo reageren, dat dat dan geen vrienden zijn.
Natuurlijk begrijp ik dus de jongeren die graag weer naar de kroeg zouden gaan. Toch zou ik graag zien dat de regering niet met het oog op het weghalen van stemmen bij rechts-populisten, de corona-maatregelen onverwacht versoepeld. Nog maar nét kwamen er onderzoeken naar buiten die aantonen dat afstand houden, gesloten winkels en horeca en dergelijke goed werkt om verspreiding van COVID-19 tegen te gaan.
Als de VVD in 1976 aan de macht was geweest had de partij vast ook gezegd: 'Fantastisch, mensen! De autogordel kan nu wel bijna worden afgeschaft.'
*Als ik aan de macht ben met mijn op te richten politieke partij, zal ik mensen testen op hun houthakkersvaardigheden wanneer zij er als zodanig bijlopen. Slagen zij niet, dan laat ik de heren hun eigen knotje afknippen en doneren aan Kika.
Kwam deze dag ook het instructiefilmpje tegen dat de overheid liet maken voor 70-plussers die het stembiljet voor de komende verkiezingen thuis mogen invullen en wijdde er dit twitterbericht aan:
Verkiezingen Tweede Kamer: briefstemmen voor 70-plussers https://t.co/xcZGG3Jy33 Het is echt supermakkelijk! Alleen maar meer dan de helft van de proefpersonen kreeg het niet voor elkaar. #TK2021 Gelukkig kan er niets meer aan veranderd worden want de biljetten zijn al gedrukt.
— Terrence 'Wappiepedia' Weynschenk (@Terrebelius) February 23, 2021
Ontving een attent 'Sterkte!'-kaartje van mijn broer en diens vrouw en hing een half uur aan de telefoon met haar. Erg fijn. Deze dag ook hele prettige (app-)gesprekken gevoerd met vrienden, Broeders en uiteraard ook met mijn vriendin. Heel prettig om zoveel steun te ontvangen van deze en gene, ook via sociale media. Met de nadruk op 'sociale'. Het leek wel alsof niet alleen de pijn in mijn hart maar ook die in mijn been er draaglijker van werd.
Toch maar een goede pijnstiller geslikt en tijdig mijn bed in.
Toch maar een goede pijnstiller geslikt en tijdig mijn bed in.
Een vriendin kwam langs. Wij dronken samen een kopje thee en zij hielp mij met het uitruimen van de koelkast
en mijn voorraadkast. Heel fijn!
Intussen arriveerde mijn wekelijkse grote tas met divers voedsel en draaide ik twee wasjes: een voor mijzelf en eentje voor een buurvrouw.
Een half uurtje beeldbellen met een vriend en diens vriendin ervoer ik als bijzonder prettig en ik appte met deze en gene. Werken hoef ik nog even niet en al dient er nog een en ander gedaan te worden, dat moet maar even wachten.
Donderdag gingen een Broeder en ik en een pot koffie lekker in het zonnetje zitten op een bankje bij mij om de hoek.
Hij neemt voor nu mijn taken als Secretaris in de Loge over. En nam appelflappen mee. Allebei heel fijne zaken. Om nog maar te zwijgen over de biertjes die hij voor mij meenam. En niet zelf meteen opdronk ;-)
Was nog niet lang weer terug in mijn hok toen er een buurvrouw op de thee kwam. Die op haar beurt werd afgelost door mijn vriendin. Zij en ik maakten samen een flinke lading oxytocine aan. Knuffelen is geweldig!.
Eindelijk vond ik rust. Na dagen, weken, van regelen, rennen, vliegen ontdekte ik dat 'tussendoor even een kwartiertje niets doen' niet voldoende is om écht tot rust te komen. In het hoofd dan. Deze dag lukte dat wel.
Geen zorgen meer rond de moeder van mijn zoon. Even geen gedachtes aan de tijd dat zij als hoog-zwangere werd opgenomen op de afdeling psychiatrie en ik voor de keus kwam te staan: zorgen voor haar of zorgen voor hem.
Dat is geen eerlijke keus want natuurlijk stop je dan al je energie in het leven van je kind. Bovendien zat de angst er bij mij ook goed in: er zat al een stel pleegouders klaar. Uit Rotterdam. Het idee alleen al dat mijn zoon zou opgroeien met een Rotterdams accent en - goden verhoede! - zou slapen onder een Feyenoord-dekbed, was voldoende om op zoek te gaan naar een goede advocaat en zelfs om plannen te maken om op de zwarte markt valse ID-bewijzen te regelen en onder valse namen met mijn zoon samen te emigreren.
Op sociale media ontdekte ik vrijdag dat de Republikeinse Partij in Amerika de Bijbel niet zo goed gelezen heeft. Waarom anders zouden zij het verhaal van Het Gouden Kalf niet kennen en een 'gouden afgodsbeeld' dat ex-president Trump moet voorstellen een mooi plekje geven op hun aanstaande bijeenkomst waar meneer Trump een praatje zal houden?
Oh this is so very on brand for cpac
— Molly Jong-Fast🏡 (@MollyJongFast) February 26, 2021
pic.twitter.com/iW7K4Xgxsm
Een huisarts weigert mensen te vaccineren tegen het Corona-virus wanneer zij geen door hem opgestelde verklaring tekenen waarin hij gevrijwaard wordt van eventuele schadelijke gevolgen van de prik. Opmerkelijk, want Rob Elens is fel tegen mensen die anderen dwingen iets tegen hun wil te doen, zoals een mondkapje dragen. Zijn motto is dus: 'Niemand mag een ander ergens toe dwingen! Behalve ik!' Helder.
Nadat mijn gade de deur uit was, ging ik ook naar buiten: een paar uurtjes genieten van het heerlijke pré-lente weer.
Zat lekker van het zonnetje te genieten op het bankje vanaf waar ik bovenstaande foto maakte, toen een buurman van verderop in de straat bij mij kwam zitten. Dus ik schoof een stukje op om voldoende ruimte te maken. Hij maakte zich zorgen vanwege de corona-maatregelen. Hij had namelijk al eens eerder meegemaakt dat winkels werden gesloten, mensen in uniform burgers aanspraken op hun gedrag en een avondklok werd ingesteld. In Syrië, waar hij twintig jaar geleden vandaan vluchtte.
Naar zijn geboorteplaats kan hij niet meer want die bestaat uit weinig meer dan een grote hoop stenen, verwrongen staal, stukken glas en verwoeste bezittingen. Omdat mensen - vooral buitenlanders - zijn land wilden 'bevrijden'. Logisch dus dat hij wat moeite heeft met mensen die Nederland willen 'bevrijden' door bijvoorbeeld een 'Ausweis' te gaan uitdelen en op te roepen tot het vormen van een 'burgerleger'. Hij heeft in de praktijk gezien waar dat toe kan leiden. Hij zakte in elkaar van ellende toen hij de regering het woord 'Avondklok' hoorde gebruiken. Niet dat hij zelf niet naar de kroeg kon indertijd, maar dat was omdat de straat waarin zijn lokale kroeg stond was platgebombardeerd. Ik probeerde hem wat gerust te stellen maar de angst zit er diep in bij de arme man. 'Gelukkig hoefde ik niet meer op zoek naar eten voor mijn kinderen want die waren met school en al opgeblazen', deelde hij zijn wrange humor. Hij kan maar niet begrijpen dat Nederlanders klagen dat zij in een dictatuur wonen 'want als je dat kunt zeggen zonder opgepakt te worden, leef je dus niet in een dictatuur.'
Thuis aan de slag met het beantwoorden van diverse berichten van diverse mensen via diverse kanalen en wat werken aan de administratie van een vriend. Nadat ik een half uurtje was gaan liggen. Mijn heup vindt lopen - al is het met een kruk - niet heel erg leuk.
Mijn wekelijkse 'verhaaltje op vrijdag' was misschien ook niet erg leuk maar het voelde goed om mijn gevoelens in een verhaaltje te stoppen.
Zaterdag was ik gezellig naar een Corona teststraat.
Onderweg ging twee keer mijn arme, getormenteerde heup 'op slot' en de pijn noopte mij even te gaan liggen bij thuiskomst. Pijnbestrijding kan het lichaam zelf aardig goed maar het vergt een hoop energie. Een paar uren later werd ik wakker. Bleek mijn vriendin langs te zijn geweest en glimlachend naar mijn slapende ik te hebben gekeken. Een buurvrouw had eten op mijn aanrecht gezet. Lief, niet?
Later die dag was de uitslag al bekend: negatief. Feestje!
Beetje zitten chatten met onder meer mijn vriendin en mijn zoon, die mij bedankte voor het verhuiskaartje dat ik hem stuurde.
's Avonds zag ik Raymond van Barneveld zijn rentree maken in de wereld van darts. Spannend!
Zondag redelijk uitgerust wakker geworden. Met minder pijn in mijn been dan de dag ervoor. Lang leve het natuurlijk herstelvermogen van het lichaam! Kopje koffie, beetje eten en aan de waterkant genieten van het zonnetje.
Zittend aan de waterkant las ik het eerste boek van dit jaar uit: Domheid, onder redactie van Jean-François Marmion. Over de verschillende aspecten van domheid: wat is domheid eigenlijk? Hoe komt het dat ook slimme mensen domme dingen kunnen doen en zeggen? Wat is het evolutionair voordeel van domheid? Wat kun je uitrichten tegen domheid? Erg interessant, zo'n wetenschappelijke benadering van domheid.
Op sociale media kwam ik iemand tegen die beweerde dat Tanzania nauwelijks corona-doden kent. Kunst: de overheid (lees: de dictator van dat land) ontkent eenvoudigweg het bestaan van het virus en de bijkomende doden. Zo kan ik het ook.
De Engelstalige stukjes van deze week:
Still Corners met Strange Pleasures is de muziek van deze week:
Het pleonasme van deze week is - met dank aan Thierry Baudet en diens fans - : Civiel burgerleger.
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
Als u mijn stukjes de moeite waard vindt, kunt u een blogdonatie
verrichten. Elke bijdrage is welkom!
Dankzij de wondere wereld der techniek en zo kan het zelfs door deze QR-code te scannen:
