De week voorbij (een Corona-dagboek)

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
========================================

Uiteraard ben ik bereid mensen te helpen wanneer zij mij daarom vragen en het binnen mijn vermogens is om te helpen. Maar wanneer zij vervolgens helegaar niets doen met de door mij genomen moeite om iets voor hen uit te zoeken, te doen of op te sturen dan houdt het een keertje op. Mensen die ik aardig vind wil ik met alle liefde een tweede of zelfs derde poging gunnen maar als zij ook een derde keer mijn hulp niet op prijs stellen door er ook maar iets mee te doen dan help ik hen gewoon niet meer. Verspilling van tijd en energie. 

En u? Helpt u nog mensen wanneer zij daarom vragen wanneer zij eerdere hulp van u niet op waarde hebben geschat? En vaak niet eens 'dankjewel!' hebben gezegd?

Maandag was ik keurig voor negen uur 's ochtends wakker. Niet dat ik hoefde te werken want maandag is - net als donderdag - een vrije dag in mijn driedaagse werkweek. Even chatten met een vriendin en via sociale media kletsen over onder meer 'de Nederlandse taal'. 'Mooie uitspraak!', typte ik. 'Of - in keurig hedendaags Nederlands - vet chill statement!' Want taal verandert nu eenmaal, ook voor hen die dat niet willen. Hartverwarmend waren de reacties op het bericht dat mijn tante 

was overleden.Was ook erg onder de indruk van de reacties die ik ontving van enkele tientallen collega-nerds en fans van Terry Pratchett die ik vroeg om een 'GNU' (klik. Engels) voor mijn overleden tante. Superlief! 

Gek eigenlijk maar met iedereen waar mijn moeder mee in contact is geweest en van ongeveer dezelfde generatie die overlijdt, lijkt het alsof een stukje herinnering aan haar vervaagt. Geen fijn gevoel. 

Wel een fijn gevoel kreeg ik toen ik mijn zoon zag bij de instelling voor de deur waar zijn moeder haar dagen doorbrengt. Ik was wat vroeg dus lag in een parkje in de buurt te lezen tot het tijd was. 

Met zijn drieën brachten wij korte tijd door op deze prachtige plek:

Mijn zoon kwam mee naar zijn ouderlijk huis en deelde een hapje en een drankje met zijn grijzer wordende ouwe pa 

en speelde met Billy de Kat in de tuin. Fijn! Vond hij ook, denk ik. 'Ik vond het fijn, pap. Wat mij betreft binnenkort weer.' Dat doet mijn oude vaderhart deugd.

Een vriend kwam toevallig even langs en nam de gelegenheid te baat even 'Hoi!' te zeggen tegen mijn zoon. 'Hoi!' zei deze terug.

Een half uurtje beeldbellen met een vriendin, over de chat afspreken met vrienden (m/v), bellen met mijn broer over een bloemetje voor onze tante in Amerika en ook gewoon voor de gezellie, even kletsen met een buurman, even boodschappen doen, even nog een paar kleren strijken die droog waren nadat zij met de hand waren gewassen, even langs bij een buurvrouw, even een paar mailtjes versturen en even langs bij een vriend die mijn onlangs in Breda per abuis achtergelaten tas had 'gered' en meegenomen naar Amsterdam. 

Bij hem een lekker biertje gedronken terwijl wij keken naar De Slimste Mens. Zo kijk ik toch nog een beetje TV!

Een andere afspraak ging niet door en dat was misschien maar beter ook. 

Thuis nog even zitten bellen met een vriendin en daarom een telefoontje gemist van een vriendin die wilde langskomen. Omdat ik stond te kletsen met een buurvrouw niet gemerkt dat een andere buurvrouw voor mijn deur stond dus deze duwde een cadeautje door mijn slaapkamerraam:

Terwijl ik eerder op de dag van een buurman al een ander cadeautje had gehad. 

Ik word verwend! Nog even een uurtje werken en wat strijkgoed verwerken en langzaam naar Dromenland glijden...

Dinsdag (was het al of pas dinsdag? Mijn gevoel voor dagen van de week is wat van slag) keurig voor negen uur des ochtends ingelogd in de boekhouding van een zekere brouwerij. De klus die ik dacht 'wel even' te klaren blijkt tijdrovender dan verwacht. Dan is dat maar zo. Maar een interessante uitdaging is het nog steeds!

De pot koffie in mijn koffiepauze deelde ik met een buurvrouw. Mijn half uur lunchpauze verlengde ik met een uur ten faveure van een vriendin en haar dochter die bij mij kwamen schuilen tegen de regen. Dan maar een uurtje langer doorwe(r)ken, later op de dag.

Zo gezegd, zo gedaan. Kreeg onverwacht maar niet onwelkom een vriendin op visite en later op de avond een vriend. Tussendoor was het mij gelukt de laatste kledingstukken te strijken en te vouwen.

De vriend iets na middernacht verteld dat mijn wekker om kwart over acht gaat en hij begreep de hint. Ben tenslotte zo jong niet meer en probeer toch als het kan mijn acht uren slaap te pakken. Al is het soms dan zes uren 's nachts en twee uren 's middags. Of vier uurtjes 's nachts. Punt. Dat komt ook voor.

Woensdag netjes na zeven uren slapen mijn bed uit. Koffie en een wafel. Even wat bellen en appen met diverse vriendinnen (niet met vrienden, gek genoeg) en social media op. Mij verbazend over mensen die nog steeds fan zijn van de huidige Amerikaanse president en een artikel lezen over waarom: zij zijn bijzonder slecht geïnformeerd. In plattelandsgemeenten is vaak alleen lokale televisie te zien. Verreweg de meeste 'onafhankelijke' stations zijn in handen van media-magnaat Rupert Murdoch (die man van Fox 'News' die een Saoedische prins kent als grote aandeelhouder) en dus ontvangen zij veel informatie gewoon niet.

 

Was zelf ooit in een 'diner' en vroeg een medewerker van kanaal te veranderen omdat ik het zat was te luisteren over terrorisme, wapens, links en moslims. 'Nee, ik moet de TV op FOX laten staan, anders ben ik mijn vergunning kwijt!' was de verschrikte reactie. Dat.

Iemand op Twitter noemde mij 'een naar mannetje' want ik kwam met een paar feiten waarmee de theorie van een favoriete populist van hem finaal onderuit werd gehaald. Dat is ook weer een kenmerk waar 'realisten' (Racisten 'racisten' noemen is belediging en valt niet onder Vrijheid van meningsuiting.) vaak aan te herkennen zijn: zijn de argumenten op, dan begint direct het schelden.

Tussen het werken door (acht uren achter elkaar naar cijfertjes kijken lukt vrijwel niemand) streek ik een paar overhemden. Dat doe ik liever overdag dan 's avonds. Zodoende. Het werken werd ietwat bemoeilijkt door een zekere kat die - wel heel lief, hoor! - om aandacht bleef vragen:

Aan aandacht had ik zelf deze dag ook geen tekort: appen, bellen, mailen, weer bellen, nog meer appen. Zwaar emotionele toestanden, even lachen. En al die tijd steeds maar nog niet kunnen knuffelen terwijl knuffelen juist het immuunsysteem versterkt en je dus minder bevattelijk maakt voor virussen. Beetje dubbel dus om niet te knuffelen uit angst om een virus op te lopen. Wist u trouwens dat mensen die eenmaal een virus hebben opgelopen daar voortaan niet immuun voor zijn? 

De kans dat zij ernstig ziek worden van het eerder opgelopen virus is weliswaar niet heel groot maar nog steeds kunnen zij weer drager van het virus worden en het dus overdragen. Bovendien hebben virussen de neiging om te evolueren waardoor ook anti-virussen voortdurend moeten worden ontwikkeld. Iedereen die wel eens met een computer-besturingssysteem heeft gewerkt weet wat ik bedoel. Eigenlijk basiskennis die bekend zou moeten zijn rond middelbare schooltijd maar schrikbarend veel mensen denken dat zij rustig een potje kunnen knuffelen met iemand die al COVID-19 heeft gehad 'want die is niet meer besmettelijk'. 

Met een buurvrouw ons wekelijks voedselpakket opgehaald 

en onverwacht een vriendin en haar dochter op visite 'door onvoorziene omstandigheden' heet zoiets dan. Welkom! 

Fijn voor mij ook want ik vind alleen zijn nog steeds niet ontzettend fijn.

Ook fijn was het gezellig eten bij een vriend die avond. Kreeg er ook een heerlijk potje koffie:

Half een 's nachts al thuis maar niet meteen gaan slapen want de vriendin woont ver weg en wij kletsten dus nog even wat. Met een borreltje erbij. Maar zonder aanraken. Maar het is waar, lieve lezers ende lezerinnen: deze weblogger lijdt aan een serieus geval van 'huidhonger'. Het is dat ik van mijzelf ben gaan leren houden. Doch dat is slechts een pleister op mijn gekwetste ziel bij het gebrek aan fysieke knuffels en kusjes en andere uitingen van liefde. Emoticons als 🤗😘❤ ten spijt. Advies in deze is welkom.

Donderdag acht uur op en mijzelf voorgenomen te streven naar meer dan vier uren slaap in een nacht. Maar u weet hoe dat gaat met voornemens. De dag goed begonnen met het delen van een bakje koffie met een leuke vrouw. Het zijn de eenvoudige dingen in het leven die het de moeite waard maken. Even wennen weer, dingen als 'wie mag het eerst de badkamer in?'

Een paar uurtjes gewerkt voor de brouwerij (al was het voor mij geen reguliere werkdag), een pot koffie delen met een buurvrouw, aanrecht schoonmaken, overleg met proeflezer van mijn komende verhalenbundel, vloer vegen, dingetjes doen voor De Grote Jongensclub, een paar uren oppassen op een meisje van bijna twee jaren jong...ach, u kent inmiddels als vaste lezers mijn 'routine'.

Deze dag kwamen er een paar dingetjes bij: met een vriendin in de bakfiets 

naar een daartoe ingesteld punt voor het laten afnemen van een COVID-test, 

gevolgd door een paar uren praten, huilen en lachen terwijl wij hapjes en drankjes nuttigden om de gaten in de leidingen die last hebben van emotionele lekkage te helpen dichten, 

Pindarots! Dat was lang geleden.👇

Bitterballen waren er ook. Maar op voordat er een camera in de buurt was.

(Zij redde een plantje van een wisse dood door die

in het brandende zonnetje te voorzien van water in de vorm van een ijsblokje:)

de (online) uitvaart van mijn tante (klik) en kroegbezoek waarbij een collega-entertainer die een vriendin werd en ik werden herenigd na een jaartje of zeven. Of acht. Of vijftien. Geen idee eigenlijk.

Een vriendin was er ook. En blij.

In een Ierse pub drinkt men Guinness. Zo gaat dat.

Lopend onderweg naar huis zag ik de Westertoren:

Ik zou mij eens kunnen vervelen.

Vrijdag een tikkie brak geworden om half negen. Na een nacht van wel zeven hele uren slaap want ik lag al om half twee in bed. Nu ja, op de bank dan omdat mijn bed bezet was. Kopje koffie, aan het werk. Voor de lunch spek met eieren om een beetje op krachten te komen, afscheid nemen van de vriendin en haar dochter en mij afmelden voor een fysiek bezoek aan het bedrijf waar ik voor werk, wachtend op de uitslag van de COVID-test is het gebruikelijk contact met andere mensen tot een minimum te beperken. Extra voordeel: de twee uren reistijd kon ik besteden aan werken. 

Mede daardoor viel het mij op dat van een paar goederen en diensten de prijzen waren verhoogd, zonder dat dat vooraf was overlegd met de afdeling Financiën. Zijnde moi. Ook bleken de inlogcodes van een van de systemen waar ik mee werk te zijn gewijzigd. Niet handig om dan de mensen die er mee moeten werken het nieuwe wachtwoord niet te geven. Vind ik.

Opvallend nieuws vandaag: De staatssecretaris gaat de Belastingdienst vragen voortaan Artikel 1 van de Nederlandse Grondwet in acht te nemen. Na jaren van systematisch liegen en discrimineren (klik) en liegen over dat liegen en discrimineren kreeg de belastingdienst een uitbrander: 'Niet meer doen hoor, Belastingdienst! Als jullie weer duizenden burgers bewust duperen zal ik nóg harder met mijn vinger in jullie richting zwaaien.' Nou, dat zal ze leren, mevrouw van Huffelen. 

Internationaal nieuws las ik ook. Zo loopt het uit de hand in Portland (klik) en werd iemand zelfs door het hoofd geschoten door een gemaskerde man in camouflagekleding terwijl er honderden mannen in camouflagekleding en kostuums die lijken op politie-uniformen maar dat niet zijn uit burger-auto's stappen en schijnbaar willekeurige voorbijgangers gewelddadig oppakken. Lijkt mij niet fijn om in deze tijd in Amerika rond te lopen. Gek genoeg worden uitsluitend mensen met een donkere huidskleur met grof fysiek geweld lastiggevallen. 

Een vriendin bracht mij eten en ik was laat met het opleveren van mijn wekelijkse 'verhaaltje op vrijdag' want mijn middagdutje liep uit. Had niet veel eetlust maar at toch maar en toen ik eenmaal aan de noedels met groente (gezond, niet?)

begon kwam langzaam mijn zin in eten weer terug.

Daarna liep ik mijn dagelijkse wandeling en kreeg daarbij onverwacht bezoek:

Thuis nog een beetje zitten schrijven en lieve berichten mogen ontvangen van deze maar met name van gene. Nu stel ik weinig eisen: elk bericht zonder daarin een verwijt, een bedreiging of een scheldpartij zie ik al snel als 'lief bericht'. Maar toch. Ging met een hele grote tevreden grijns de nacht in. Met in mijn ene hand een foto en in de andere geen foto. (Insiders-grapje. Excuus.)

Zaterdag iets na acht uur wakker. Kat eten geven, even plassen, beetje rondneuzen op sociale media en nog 'even' omdraaien. Tot iets na enen. Had blijkbaar een en ander te verwerken en wat slaap in te halen. `Fijn telefoongesprek met een fijne vriendin, fijne app-berichten gewisseld met een fijne vriendin, bakje yoghurt, kopje koffie, boodschappen doen. Gebeld worden bij thuiskomst. Door de GGD: 'Ik heb voor u de uitslag van de COVID-test meneer.' 'Zal sowieso positief zijn, laat maar horen.' Grapje moeten uitleggen en daarna: 'U heeft het virus niet, meneer!' Dat is fijn. Heel fijn. Bijzonder fijn, kan ik wel zeggen. Om meerdere redenen.

Was gedraaid en te drogen gehangen, Karper de Goudvis 

verzorgd en mijzelf. Had die avond twee uitnodigingen staan. Die ik beide - hoewel met pijn in het hart - liet gaan ten faveure van de viering van het virus-vrij zijn samen met de vriendin die dezelfde dag als ik de test had laten afnemen en ook de uitslag 'negatief!' ontving. Samen keken wij Netflix en deden andere leuke dingen. Tot het opeens zondag was. Vijf uur 's ochtends.

Zondag dus een beetje rustig aan gedaan. Afwas, was binnenhalen, verder met de goudvis, Billy de Kat van extra eten voorzien, een buurvrouw op visite, een half uurtje beeldbellen met een vriendin en met gitaar en al 

wandelend naar een vriendin.

Met de intentie om samen gitaar te spelen. Onder andere. Hoe dan ook: wij hebben het fijn.

Het Engelstalige stuk van deze week: https://terrebelius.blogspot.com/2020/06/yeah-lets-arm-teachers-we-need-more.html

Poor Wayfaring Stranger in de versie van Eliza Carthy en Norman Waterson is de muziek van deze week:

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Grant Imahara en John Lewis

De wereld van entertainment - waarin ik pré corona bijverdiende bovenop

mijn maandelijks salaris van €900 - ligt plat. Ik mis dus inkomsten.

Behalve door een boekje van mij te kopen (zie daartoe de kolom ter rechterzijde van dit blog) kunt u mij ook een beetje sponsoren

door te klikken op onderstaand betaalverzoek, vermomd als foto:

Blogdonatie

Meer lezen? Mijn verhalenbundels