Het was het niet meer tikken van een oude tafelklok
die niet meer opgewonden wordt.
Verdriet zag er uit als een plant
die een paar weken geen water heeft gehad
en verdriet rook
als de etensresten in het bakje
van een oude kat
die naar het asiel is gebracht
en daar op zijn einde wacht.
Zo voelde het verdriet
in de zwart/wit film van zijn leven.
Tot zij het voorzag van kleur.
========================
Meer lezen? Mijn verhalenbundels
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Sommige dingen moet je gewoon weer wat extra kleur toevoegen.
BeantwoordenVerwijderenLove As Always
Di Mario
Mooi verwoord, Terrence!
BeantwoordenVerwijderenverdriet zit in ieder van ons,
BeantwoordenVerwijderenmaar jij hebt dat ooi geschreven
.* Een @->- voor jou.
Zo'n klok hadden mijn ouders vroeger ook. geen verdriet maar wat nostalgie voor mij.
BeantwoordenVerwijderenWij hebben zo'n zelfde klok. Van mijn opa gekregen, maar we vinden de klok prettiger zonder geluid. Een mensch kan zomaar een anders leven kleuren, en soms moet je het zelf doen...
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven, Terence. Ik proef de weemoed en het verdriet.
Liefste heeft net aangegeven dat hij erg blij is met mij, en mijn kleuren.. en ik ben blij met de zijne ;-)
BeantwoordenVerwijderenX