De week voorbij

Als je voor de keus komt te staan tussen werk en kind. Of tussen hobby en kind. Of auto en kind. Of vrijwilligerswerk en kind. Dan is dat geen keuze.

Je kind gaat voor. Altijd. Komt de keuze daar dan is dat eigenlijk geen keuze. Want je kind gaat voor. Altijd.

Was voor mij ook indertijd een reden om te stoppen als raadslid. Vond na een lange vergadering een briefje in hanenpoten op mijn hoofdkussen: 'Papa, je bent zo vaak weg 's avonds en soms moet ik daar van huilen.' Klaar.

Sommige keuzes zijn geen keuzes. Dus.

Maandag werd ik ruw uit mijn remslaap gerukt. Een viertal minuten voordat mijn wekker mij zou wekken. Door werklieden die de stoep kwamen dichtmaken waar die eerder was opgebroken vanwege een plots lekkende waterleiding.

Omdat de verkeerssituatie wordt verbeterd is de bushalte tijdelijk verplaatst. Naar deze locatie:

Interessant vond ik dat een collega mij niet geloofde toen ik hem vertelde van een wettelijke bepaling ten aanzien van een bepaald onderdeel van bedrijfsvoering: 'Ik vind jouw mening maar onzin en geloof jou niet!' -'Niemand die jou dwingt mij te geloven maar voor de goede orde: wat ik jou net vertelde is niet 'maar een mening' maar simpelweg de wet.' 'Toch geloof ik jou niet.' -'Oké', zei ik. Want in discussie gaan met iemand die weigert te geloven dat een ongekookt ei stuk gaat wanneer je dat van 2-hoog uit het raam laat vallen heeft geen enkele zin: 'Dat is maar jouw mening, dat dat ei dan stuk valt! Dus ik geloof jou niet!'

Opvallend genoeg kom ik - tot heden in elk geval - die houding uitsluitend tegen bij mensen die zichzelf ter rechterzijde opstellen van het politiek spectrum. Het zal toeval zijn. Voor de gein zal ik hem volgende week vertellen dat ik die wettelijke bepaling niet zal uitvoeren 'omdat ik zijn mening niet geloof'. Wedje maken dat hij dan zal zeggen dat ik dat wél moet doen 'want dat is de wet en niet alleen maar mijn mening!'? ;-)

Overigens zijn natuurlijk al mijn collega's net als ik ook maar gewoon mensen dus naast af en toe een beetje raar ook welwillend, hard werkend, aardig en in sommige zaken beter dan andere mensen en in andere zaken minder goed dan andere mensen. Maar elke dag 'Mijn collega's waren weer erg aardig vandaag' schrijven vind ik een beetje saai. ;-)

De lunchpauze gebruikte ik om een paar dingetjes te doen vanuit mijn lidmaatschap van de Bewonerscommissie.

Was deze dag aan de gang gegaan met de tips en trucs die mij vrijdag door een heuse boekhoudmevrouw waren geleerd en daarnaast vooral met de crediteurenadministratie. Gezellig!

Dat was het 's avonds in mijn vrijmetselaarsloge zeker.

Het was even hectisch onderweg er naar toe want kwart voor zeven thuiskomen, koken, eten, de printer installeren op de nieuwe computer, stukken zoeken, die uitprinten en in een mapje stoppen en alvast wat aantekeningen maken ten behoeve van de vergadering later die avond en dat allemaal in drie kwartier werkt enigszins hartslagverhogend. Dus blij met de rust in de maandagavondclub.

Een boeiende avond ook dit keer met als centrale vraag:
'Wie heb je liever als leraar: hij die zegt 'Zo moet je het doen en niet anders!' of hij die bereid is te leren van de fouten van zijn leerling?'

Het was een beetje laat geworden dus ik vond het niet erg dat ik dinsdag kon uitslapen. Een week lang gemiddeld iets meer dan zes uren per nacht slapen blijkt zelfs voor mij een beetje te veel van het goede.

Rustig aan de slag het uitwerken van de notulen van de bijeenkomst de avond ervoor en koffiedrinken met een buurvrouw. Had het met haar er over dat het niet altijd makkelijk is om afscheid te nemen van spulletjes. Hoewel ik al veel minder zooi in huis heb dan twee jaar geleden zijn er toch dingen die ik niet kan of wil wegdoen. Zoals de plastic snoeppot die ik mij als kind herinner en die tot een dag na haar overlijden bij mijn moeder op tafel stond. Of de koffiemok die ik indertijd samen met een ander presentje (zeg maar een lieve gunst. Waar ik - omdat er minderjarigen meelezen - hier niets verder over kan melden.) van twee buurvrouwen kreeg met daarop een foto van de peuter die nu bijna 24 is en de tekst 'Life begins when you're a daddy.'

Ik kletste eventjes (over Ajax) met een buurman, verwerkte aantekeningen tot verhaaltjes en weblogstukjes, maakte de badkamer schoon en genoot van het eten en gezelschap van een vriend die avond. Het werd weer laat.

Woensdag verder met administratieve werkzaamheden. Voor mijn eigen bedrijf maar ook voor de Loge. Had gezellig even een buurvrouw op visite (beetje chips knabbelen, beetje kletsen) en ging verder met het inrichten van de nieuwe computer en het schoonmaken van de (ruim 12 jaar) oude. Dacht heel lang dat ik een beetje traag internet had. Maar het lag dus aan de bejaarde laptop.

In het nieuws was de landelijke lerarenstaking. Die verliep bijzonder rustig. Geen geschreeuw, geen geweld, geen uitingen van racisme die mensen die dat niet grappig vinden niet als racisme mogen zien, geen doodsbedreigingen aan het adres van politici die helemaal niets met het beleid te maken hebben waar de actievoerders last van hebben. Een verademing!

Er waren mensen die zich erover verbaasden dat politici volksmenners oproerkraaiers vreemdelingenhaters racisten  'realisten' mensen twitteraars als Jan Roos, Thierry Baudet, Geert Wilders, Henk Bleker en Henk Bres (Wie is dat? Dat is een meneer die zelfs volgens zijn eigen Haagse PVV-fractie te ver gaat met het verspreiden van nepnieuws (klik) om racisme aan te wakkeren) niet op een trekker lessenaar gingen staan om de stakende menigte toe te spreken.

Maar ik weet (natuurlijk weet ik dat niet zeker maar het is een zeer sterk vermoeden. Andere theorieën zijn welkom.) waarom zij hun steun niet betuigen aan de leraren in Nederland. Dat had er namelijk ongeveer zo uitgezien:


(Voor Facebookers: open de link naar mijn stukje om het filmpje te zien. Hilarisch!)

De aanwezigen hadden op de oneliners, populistische prietpraat en soundbites van de sprekers gereageerd door hen te wijzen op inaccurate weergave van de feiten. 'Ja maar het is niet eerlijk want zij gebruiken dure woorden en zo alleen maar omdat zij hebben gestudeerd en dus hebben leren nadenken en zo. En ze zijn dus allemaal links!' 'Bedoel je te zeggen dat mensen die in jouw ogen 'rechts' zijn dus niet hebben leren nadenken?' 'Ja! Eh...' Vraagje: bestaan 'rechtse' leraren eigenlijk wel? En waarom eigenlijk niet? Dat de Holocaust heeft bestaan is toch ook maar een mening, net als Klimaatverandering bijvoorbeeld? Dus waarom zou een leraar dat niet voor de klas mogen beweren en aan onze kinderen leren?

Zag er een stukje over op televisie bij de vriend bij wie ik at die avond. Onderweg naar hem toe was ik op advies van een vriendin een winkel ingewandeld en 'scoorde' daar - de vriendin vermoedde het al - een mij passende zwarte gilet ter vervanging van het ruim 20 jaar oude exemplaar dat ik doorgaans als onderdeel van mijn rokkostuum draag maar dat inmiddels opvallende sporen van slijtage bevat. Nu heb ik dus een heuse Rian Rucci! Voor minder dan twee tientjes! Hoppa! Omdat ik zo blij was meteen maar een baseballjack gekocht.

Heb met mijn 1.40m geen makkelijke kledingmaat dus twee passende kledingstukken vinden in één winkel op één dag is voor mij een unieke ervaring. Bovendien was het er gezellig want de zus van de verkoopmevrouw meldde zich aan de balie en bleek samen met mij aan aquajoggen te hebben gedaan, een aantal jaren geleden. En herkende mij nog. Dus.

Thuis nog even aan de slag met wat bestuurlijke en administratieve zaken voor mijn Loge en aantekeningen uitwerken terwijl ik genoot van mijn nieuwe computer. Bij wijze van pauze verzorgde ik het aquarium dat schuin achter mijn bureau staat. Lekker rustgevend.

De instructie 'Op deze knop mag je dus nooit drukken' (klik) die een piloot aan een trainee gaf, gaf weinig rust op Schiphol. De hulpdiensten rukten massaal uit omdat er melding werd gemaakt van een mogelijke kaping.

Als afsluiting van de dag mocht ik van mijzelf kijken naar de eerder opgenomen aflevering van The Walking Dead: zombies, tot pulp geslagen schedels, vriendschap, liefde en complotten...heerlijk!

Donderdag ging ik verder met het opvoeden van collega's: 'Als je op kantoor iets hebt gebruikt leg je het daarna weer terug waar je het vandaan hebt. Zelfs wanneer je daar geen zin in hebt.' Ik verbaasde mij over een collega die oprecht niet leek te weten dat het verkopen van bier invloed heeft op de voorraadadministratie én op de financiële administratie. 'Huh, dus als ik prijsafspraken maak met klanten moet degene die de rekening stuurt dat óók weten? Waarom eigenlijk? Hij maakt die afspraken toch niet?' Klopt, maar wel de facturen. Best handig als daar dan de afgesproken prijzen op staan.

Verder kunnen wij prima met elkaar opschieten hoor! Ook ik heb uiteraard hebbelijkheidjes waar anderen zich dan weer aan storen. Met een andere collega verliep de samenwerking deze dag iets soepeler gelukkig en dat is ook wel eens fijn. Maar meestal werk ik in mijn eentje. Dat is nu eenmaal zo wanneer je in je eigenste uppie 'de afdeling administratie' bent. Heel normaal. Net als liegen wanneer je politicus bent.

Zoals Minister President Rutte (klik) die zich 'niet kon herinneren' of hij wel of niet was ingelicht over de 74 burgerdoden in Irak bij een door Nederland uitgevoerd bombardement. De minister indertijd (Hennis) wist er - uiteraard want anders zou zij haar werk wel erg slecht doen - van 'maar ik dacht dat een ander de kamer wel zou inlichten. Anders had ik dat heus wel gedaan, hoor!' daarbij 'vergetend' dat het als Minister van Defensie haar primaire taak is om de Tweede Kamer (en daarmee de bevolking van Nederland) op de hoogte te houden van wat haar departement doet. Ook als het een keertje misgaat. Bovendien vertelde zij indertijd desgevraagd dat er volgens haar geen burgers waren omgekomen bij de bombardementen. Ook toen zij al wist dat dat wél zo was. Zelfs al noem je het 'Per abuis onjuist informeren vanwege een interne omissie', het blijft liegen.

En dan is de schuldvraag nog niet besproken ('Hoe erg is het wanneer bij een bombardement op een bommenfabriek ook onschuldige werknemers en omwonenden worden getroffen? En was het terecht dat die fabriek doelwit was terwijl die bommen wellicht de enige verdediging waren van een onderdrukte bevolking tegen een kwaadaardig regime?')

Na het werk mocht ik direct door. De zon was inmiddels net achter de horizon verdwenen.

Naar een afspraak met een stichting waarvan het bestuur denkt dat ik hen (betaald!) kan helpen met het aanbrengen van structuur in de werkzaamheden. Dat kan ik. Het werd een fijn gesprek en dat ik oliebollen had meegenomen voor het gezelschap werkte duidelijk in mijn voordeel. Het was donker toen ik er vertrok.

Al met al was ik iets na negen uur 's avonds thuis. Beetje moe wel. Zo moe dat ik vergeten was Hoe Zal Ik Het Zeggen? op RTL4 te kijken. Daarin mochten een paar collega's en ik een lieve moeder en haar kinderen verrassen, samen met Jamai.

Gelukkig is er Uitzending Gemist: https://www.uitzendinggemist.net/aflevering/494177/Hoe_Zal_Ik_Het_Zeggen.html#

Vrijdag prettig gewerkt en dat vooral omdat ik mij serieus genomen voelde door een externe boekhouder die mij sinds een week eerder enkele uren per week bijstaat om de boel administratief op orde te krijgen. Niet alleen boekhoudtechnisch (als administrateur - wat ik feitelijk ben - een paar webinars volgen en tips en trucs over boekhouden anderszins tot mij nemen is onvoldoende om echt te boekhouden. Een gitaar kopen en een paar youtube-filmpjes kijken maken je nog geen gitarist.)

Het werd later dan verwacht dus de vrijdagmiddagborrel liet ik schieten ten faveure van de dame die mij lesgaf en mijn collega's op het hart zal drukken dat procedures er niet alleen maar zijn om af te spreken of hen lastig te vallen maar een betere werksituatie te creëren voor een ieder. De lunchpauze gebruikte ik om even wat te regelen voor een komende entertainment-opdracht.

Even langs bij de buren van de kaaswinkel en naar huis. Op de bushalte een hartelijk weerzien met een van de mensen met wie ik een week eerder heel lang op diezelfde bus had staan wachten. Gezellig!

Thuis even een hapje eten, een telefoontje gepleegd, wat mailtjes verstuurd ten bate van de Loge, een plens water over het hoofd en onder de oksels en naar een verjaarsfeestje van een vriendin. Een buurvrouw van mij was er ook, evenals een buurvrouw van de jarige. Het was zó gezellig dat de jarige haar buurvrouw en mij vroeg 'Hoe lang kennen jullie elkaar al?' -'Eh...zo'n 12 minuten?' Er werd muziek geproduceerd en het een en ander genuttigd en er werden verhalen en telefoonnummers uitgewisseld.

Maar goed: uurtje of half drie maar eens richting huis.

Zaterdag beetje brak wakker geworden maar glimlachend. Was even de deur uit en babbelde wat met een verkoopster die ik al een paar maanden niet had gezien. Thuis even met een buurvrouw en haar vriend staan kletsen (echt heel even. In het trapportaal.) en een paar uurtjes aan het werk in mijn nieuwe (bij)baan. Eindelijk ook mijn foto-album van mijn vakantie in Milaan online (klik) gezet.

Natuurlijk ook het nieuws even gevolgd over de protesten in Zuid-Amerika waar zelfs de politie zich massaal aansloot bij de burgerbevolking om het aftreden van een president te eisen. Chili, Bolivia, Venezuela...het gaat er niet goed en miljoenen mensen komen in protest. Maar in Nederland begint dat ook een gewoonte te worden. Vonden wij het eerst al heel wat wanneer wij 25 seconden tijd namen om online een petitie te tekenen, inmiddels trekken trekkers, bulldozers en onderwijzers naar Den Haag om hun ongenoegen te uiten. Al dan niet met lawaai en geweld.

Zondag een typisch zondags dagje gehad: was draaien

, vloer vegen, keukendeur van een buurvrouw schilderen, een bekende tegenkomen op straat, beetje lezen, werken in de nieuwe bijbaan en werken voor de Loge, mailtjes en appjes beantwoorden, plantjes water geven en zo meer. Was nog door vrienden uitgenodigd mee te gaan naar het strand maar was nog niet helemaal lekker. Verstandig, niet?

Het Engelstalige stuk van deze week: http://terrebelius.blogspot.com/2019/11/do-you-control-you.html

In het kader van de serie 'Onbekende Helden' vandaag aandacht voor Daphne Caruana Galizia (klik), een journaliste die na onthullingen in de Panama Papers onderzoek deed naar corrupte politici waarna 'een onbekende dader' haar auto deed ontploffen. Met haar er in. De politici naar wie zij onderzoek deed bleven zitten. Niet in de gevangenis maar in de politiek.

Het pleonasme van de week is: 'een domme racist'.

De muziek is deze week van The Spinshots. Hier is Sell your Soul:



Meer lezen? Mijn verhalenbundels

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/