Bijna dagelijks merk ik dat mensen graag meten met twee maten. Burgers, politici, ambtenaren, journalisten...wij doen het allemaal.
Bekend zijn natuurlijk de voorbeelden van landbestuurders die de wet overtreden: opvallend vaak krijgen zij een veel lichtere straf dan een burger die dezelfde overtreding begaat.
Dan zijn er burgers die tegen invoering van de Sharia zijn 'want die achterlijke moslims willen dieven de hand afhakken en zo. Stelletje barbaren!' maar ook vinden dat iemand die hun fiets steelt de hand moet worden afgehakt.
De (meerderjarige) zoon van Dries Roelvink rijdt stomdronken veel te hard op de snelweg en brengt daarbij de levens van anderen in gevaar en 'het publiek' noemt het 'een jeugdzonde en die arme vader van hem kan er niets aan doen dat zijn zoon ontspoort'. De (minderjarige) zoon van burgemeester Halsema wordt betrapt terwijl hij met een speelgoedpistool in een verlaten woonboot zit te spelen en is volgens 'het publiek' 'een zware crimineel die moet worden opgesloten en zijn moeder heeft bewezen dat zij geen kind kan opvoeden en moet dus opstappen als burgemeester.'
Mensen die roken en gezondheidsklachten krijgen moeten zelf hun herstel betalen 'want zij zijn zelf bewust begonnen met roken'. Mensen die blessures oplopen door het sporten hoeven níet zelf voor hun herstel te betalen ondanks dat zij zelf bewust zijn begonnen met sporten.
Als Nederlanders naar een ander land emigreren omdat zij er daardoor financieel op vooruit gaan dan zegt men 'groot gelijk!'. Komen anderen naar Nederland omdat zij er daardoor financieel op vooruitgaan dan zijn zij 'profiteurs en gelukszoekers die in hun eigen land moeten blijven!'
Waarom mensen dat doen, dat meten met twee maten, is voor mij een raadsel. Heeft u enig idee?
Wat mij betreft is er maar één goede manier om te meten met twee maten:
twee vrienden vragen een meetlint vast te houden.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Goed nieuws vind ik dat er mensen zijn die op deze manier met hun kind omgaan:
Ja, er is een reden voor dat bioscoopschermen horizontaal en niet verticaal hangen. Maar het filmpje op zich brengt vreugde.
Dat is iets wat Bill Gates ook graag zou brengen in de wereld. De multimiljonair en filantroop vroeg tientallen bedrijven en universiteiten met een idee te komen voor een toilet waar geen uitgebreid rioleringssysteem voor nodig is. Zodat ook mensen in 'minder ontwikkelde landen' prettiger kunnen poepen. (Het Nederlandse, niet het Vlaamse woord!). Nauwelijks reacties. Maar honderden reacties toen hij aan zijn vraag toevoegde: 'Als het je lukt krijg je een paar miljoen dollar van mij!' Heel gek dat mensen het project dan opeens niet te moeilijk vinden en opeens wél tijd hebben in hun drukke schema's en opeens wél bereid zijn arme mensen 'gratis' te helpen. Dus:
Heeft Billy de Kat
hier een vogeltje op het oog
om mee te 'spelen'?
De lolcat van deze week:
'Laat niet de angst om je buitengesloten te voelen je buitengesloten voelen.'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Het overkomt mij wel eens dat iemand mij mededeelt: 'Hij doet't niet!' en vervolgens van mij verwacht dat ik onmiddellijk weet wat hij of zij bedoelt. Maar wie is die hij? Wat doet hij niet? Wordt mijn hulp gevraagd of is het alleen maar een mededeling?
Meestal vraag ik dan: 'Wie doet wat niet?' maar dat levert doorgaans een boze reactie op: 'Waarom snap je niet wat ik bedoel?'
Wat doet u in zo'n geval?
Maandag werd ik tevreden wakker met herinneringen aan een fijne vakantie. Dankzij mijn Lenovo/Motorola G5 mobiele telefoon hoefde ik geen camera mee te zeulen want voor vakantiefoto's voldoet een beetje mobiel inmiddels voldoende. Op mijn tochten had ik weliswaar een reserve accu mee maar die heb ik niet nodig gehad. Bij normaal gebruik in Nederland doe ik ruim twee dagen met een volle batterij en met foto's schieten en af en toe een online plattegrond raadplegen en kaartjes bestellen voor attracties en zo deed ik in Italië toch nog makkelijk een dag met een volle lading. Fijn!
Er kwam een buurvrouw op visite om bij te kletsen en in de loop van de ochtend kwam een andere buurvrouw mijn nieuwe schoenen bewonderen en koffie drinken. Tussendoor pakte ik mijn reiskoffer uit en verrichtte kleine huishoudelijke taken. Opeens was het tijd om te gaan lunchen bij een vriendin. Het was pas de vierde keer of zo dat wij elkaar zagen dus wij hadden elkaar heel wat te vertellen. Bij een overigens heerlijke maaltijd. 'Jee! Direct de dag na vakantie een afspraak inplannen? Hoe doe je dat?' -'Wel, je pakt de telefoon en je agenda...'
Zij had iets teveel gekookt dus ik kreeg een bakje mee.
Onderweg naar huis zag ik dat Amsterdam ook best mooi kan zijn:
Toevallig kwam ik samen met een andere buurvrouw thuis en wij wisselden amicaal beleefdheden uit. Prettig, zulke contacten.
Thuis mij even aan het schoonmaken van het toilet en zwabberen van keuken- en woonkamervloer gezet.
Met een andere buurvrouw at ik verder van de veel te grote portie kipkerrie met rijst.
Een hoeveelheid die groter werd want de buurvrouw had nog een stuk kip mee. Lekker!
Dinsdag begonnen met het delen van een ontbijt met een buurvrouw.
Gevolgd door uitgebreid bijkletsen (wij hadden elkaar al een week niet gezien!) met een andere buurvrouw en een pot koffie. Omdat wij nog niet waren uitgesproken werd de koffiepot nogmaals gevuld. Vervolgens de vakantiewas laten draaien, aangevuld met de was van een buurvrouw.
Koelkast lekker onder handen genomen en genoten van een beetje rust en een eerder opgenomen aflevering van The Walking Dead.
Na het boodschappen doen even gekletst met een andere buurvrouw, lakens gewisseld en de gootsteenkast uitgeruimd.
Begin van de avond kwam een buurvrouw mij verlossen van de restanten van het avondeten de dag ervoor en 's avonds kwam een vriend eten. Een buurvrouw had mij verblijd met een bak zelfgemaakte pastasaus.
Spaghetti en kaas erbij en het avondmaal was compleet.
Gezellig op de bank met de vriend naar mijzelf op televisie zitten kijken. Blijft een vreemde gewaarwording, jezelf horen praten. Voor wie de uitzending 'Ik durf het bijna niet te vragen' van BNN/VARA over Kleine Mensen gemist heeft: hier (klik) kunt u die online (terug)zien.
Nog wat zitten kletsen over 'Life, the Universe and Everything' en voor je het weet is de nacht ingevallen.
Woensdag rustig wakker geworden, verse koffiebonen gemalen en een buurvrouw kwam even van mijn toilet gebruik maken omdat die van haar tijdelijk niet bruikbaar is. Een andere buurvrouw kwam op de koffie want wij waren nog niet helemaal bijgepraat na het elkaar een week missen. Wat vooral kwam omdat ik die week in Milaan was. Wij spraken over 'Life, the Universe and Everything' en opeens was de middag begonnen.
Nagels knippen, zwabberen, oven en aquarium schoonmaken, een optreden voorbereiden en mij langzaam voorbereiden op terugkeer naar de werkvloer. Lekker hoor, een paar dagen extra nemen na een fijne vakantie. Even acclimatiseren!
Daar past een wandeling langs de waterkant met een buurvrouw op het einde van de middag uitstekend bij.
Geen wind, bescheiden zonnetje...en gewoon even weinig anders dan rustig wandelen. Helemaal fijn.
's Avonds wandelde ik naar het huis van een vriend om bij hem te eten en ik merkte dat mijn wandelspieren sterker en soepeler waren geworden dankzij mijn tijd in Milaan.
Later die avond stond ik - heel mannelijk - van achter mijn strijkplank naar de voetbalwedstrijd Ajax tegen Chelsea te kijken en ging tijdig naar bed.
Donderdag werd ik uitermate hartelijk begroet door een buurvrouw die net als ik toevallig net de deur uit ging richting werk: 'Mijn vader belde om te zeggen dat jij op TV was! Ik ga vanavond terugkijken, hoor!' Bij de bushalte sprak ik even met mijn kapper die bijna elke dag rond dezelfde tijd zijn zaak opent.
Was ruim een week weggeweest maar kon tevreden constateren dat de molen van de buren er nog stond:
Op het werk hoopte ik een week achterstand te kunnen aanvallen maar eerst mocht ik over mijn vakantie vertellen en een paar collega's helpen: 'Hoe doe ik...?' 'Hoe kan ik...?' 'Kun jij voor mij even...?' 'Kun jij mij even leren boekhouden?' -'Nou eh...voor boekhouden geldt een opleiding van een paar jaar?' -'Ja maar ik hoef er maar een beetje van te weten.
Hoe kunnen wij een negatieve voorraad hebben en een negatief bedrag in de kas?' -'Wij hebben geen negatieve voorraad en geen negatief bedrag in kas.' 'Ja maar in het systeem staat van wel!' -'Stel, je hebt twee tientjes geleend van een vriend die hij morgen terug wil hebben en je hebt nu een tientje in je broekzak, hoeveel geld kun je vandaag dan uitgeven?' -'Nou eh...niets...eigenlijk zelfs minus een tientje...en...o, nu snap ik het!' Fijn.
Natuurlijk lukt het niet om een week achterstand in een dag weg te werken dus dat probeerde ik dan ook niet. Toch kwam ik vermoeid thuis. Waar ik even een buurvrouw op visite had, een beetje moe op de bank hing, een paar e-mails verstuurde als Secretaris van een vereniging, een buurman op visite had en nog even ging lezen voor het slapengaan. Tussendoor even wat 'entertainment dingetjes' geregeld.
Vrijdag merkte ik dat nu het wat kouder en donkerder is mijn lichaam blijkbaar iets meer slaapbehoeftig is. Op kantoor: 'Hier ligt een papiertje met daarop jouw handschrift, collega. Wat wil je dat ik er mee doe?' -'Of je wilt terugbellen.' 'Prima. Ik kan alleen het telefoonnummer niet lezen.' -'Ik ook niet meer.' 'Oké. Hoe was de naam van de persoon en was het een klant of was het een leverancier?' -'Dat weet ik ook niet meer maar het was vorige week en of je wilt terugbellen.'
Best lastig, communiceren.
Het was een goede werkdag al is - uiteraard - de achterstand die ik na een week vakantie had opgelopen nog niet weggewerkt. Mijn jobcoach droeg daar aan bij door een uur voor werktijd gezellig met mij te gaan zitten babbelen. Maar de telefoon (en dus een klant) vroeg mijn aandacht. Gelukkig is zij ook jobcoach van een collega van mij. Dus. Handig!
Zoals vaker op vrijdag mocht ik een experimenteel biertje proeven. Dit keer een Tripel met Kardemom. Lekker!
Thuis even een hapje eten regelen voor mijzelf en de kat, een plens water over mijn hoofd en de deur uit voor een avondje vertier ende vermaeck in een lokale horecagelegenheid. Een vriendin was erbij en zag hoe ik genoot van mensen die genoten. Met gedichten, muziek en 'spoken word'. Dit keer liet zelfs een dwarsfluitiste van zich horen!
Een bezoeker vertelde mij het heel apart te vinden dat wanneer ik een stukje voordraag in het Nederlands mijn stem heel anders klinkt dan wanneer ik Engels spreek. Zelf was ik mij daar niet van bewust. Zo zie je maar dat je nog het een en ander over jezelf kunt leren!
Dit keer droeg ik twee verhaaltjes voor die ik onlangs in Milaan schreef en bij wijze van experiment voerde ik een live vertaling naar het Engels op van een verhaaltje (klik) dat ik eerder die dag had geschreven en gepubliceerd op mijn weblog. Het ging niet eens zo heel erg mis! Zo constateerde ook een vriendin van mij die er bij was. 'Je stond te stralen! Het is mij duidelijk dat je optreden en mensen vermaken met improvisaties heel erg leuk vindt om te doen.'
Zaterdag had ik een vriend op visite en na het gezellig bijkletsen vertrok ik tegen het negende uur des ochtends naar Spijkenisse voor een tijdelijk verblijf bij een vriendin en haar zoon. In Rotterdam stapte ik van de trein over op de metro:
Spijkenisse is een beetje anders dan Milaan. Oké, heel anders dan Milaan maar heb mij er niet minder vermaakt. Onder meer met een ritje in een reuzenrad en een wandeling over de meubelboulevard.
Ik genoot ook van de rust (ja, ook ik heb daar wel eens behoefte aan.) en een speelfilm die al een tijdje op mijn kijklijst stond: The Martian met Matt Damon. 'Wat doet eenzaamheid met een mens?' 'Hoe gedraagt iemand zich die weet dat de kans dat-ie heel snel sterft bijzonder groot is?' Bovendien maakte ik kennis met de spelshow 'Pointless' (klik), een algemene kennisquiz waarbij het de bedoeling is zo weinig mogelijk punten te halen. Erg geestig!
Boek nummer 14 van dit jaar is The Long Cosmos van Stephen Baxter en Terry Pratchett. Dit laatste deel in The Long Earth serie stelt vragen als 'Wat is de definitie van leven?' en 'Wat is intelligentie eigenlijk?' en is een avonturenroman in een science fiction setting, een theoretische verhandeling over de snaartheorie en behandelt sociaal-economische theorieën. Boeiend, interessant en gewoon ook leuk. Echt zo'n boek dat je met spijt weglegt na het lezen van het laatste hoofdstuk.
Zondag redelijk uitgerust wakker geworden en na een lekker ontbijt en een kopje koffie en nog meer bijkletsen was de zoon van de vriendin zo lief mij met de auto een lift naar Amsterdam te geven. Zo kwam het dat ik dit uitzicht had bij station Sloterdijk:
Was toch best moe en niet tijdig thuis dus kon helaas niet ingaan op de uitnodiging om mee te oefenen met zingen in een buurtcantate.
Op straat werd ik aangesproken door een buurtgenoot die mij een paar dagen eerder op televisie had gezien. Ik word nog eens een heuse beroemdheid! :-)
Begin van de avond met een buurvrouw aan de thee en kaas, gevolgd door een pot koffie en een aflevering van First Dates.
Gewoon en lekker gezellig. Prettig. Dus.
Beetje TV kijken (nieuws over de zoveelste keer dat een bekende terrorist zou zijn omgekomen en zo), een vergadering voorbereiden en een paar mailtjes beantwoorden na het bekijken van wat sportuitslagen om te kunnen meepraten met deze en gene. En ook een beetje voor mijn algemene ontwikkeling. Daar schep ik nu eenmaal genoegen in, mij algemeen te ontwikkelen.
Daarom houd ik ook een beetje het nieuws bij over de Catalanen, de Koerden, de Syriërs, de boeren, et cetera. En ja, soms maak ik mij zorgen maar ik weet ook dat de planeet en de mensheid al heel lang en vaak bewezen hebben erg flexibel te zijn en totnogtoe in staat zijn gebleken elke crisis te boven te komen.
Het foto album van mijn vakantie in Milaan houdt u nog even tegoed. Had even wat anders te doen.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Het geluid van een deur die zachtjes werd dichtgetrokken.
Daarna stilte. Daarna nog meer stilte.
Toen een tijd lang niets. Zelfs geen stilte.
Soms, heel even, een flard. De herinnering aan een geluid.
Dan weer het idee van een beeld. Dat langzaam werd opgebouwd.
Uit herinneringen. Aan geluiden. Aan beelden.
Aan geuren en aanrakingen.
Liefkozingen.
Dan weer - minuten? Jaren? - niets.
Geen pijn, geen vreugde, geen liefde.
Alleen maar zijn.
Tot het moment van dat specifieke geluid:
een klop op de deur.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Inkomen is niet altijd rechtstreeks gerelateerd aan geluk. En ook 'geluk' is een relatief begrip. Net als 'inkomen' natuurlijk. In San Francisco is €1000 per maand bijzonder weinig. In Mali is het ontzettend veel.
Maar even kijkend naar de situatie in Nederland en België. Van €1000 per maand (ongeveer de huidige bijstandsnorm) valt redelijk te leven. Voor wie niet rookt, alcohol drinkt of andere geld kostende hobby's heeft. En niet op vakantie gaat.
Er zijn diep ongelukkige miljonairs en zielsgelukkige armoedzaaiers. Zo ken ik persoonlijk een zwaar gedeprimeerde miljonair die ondanks zijn miljoenen maar niet tevreden kan zijn. Niet over zijn liefdesrelaties, niet over zijn woningen, niet over zijn bedrijven, niet over zijn vrienden en zelfs niet over het weer. Niet in zijn penthouse in Nederland maar ook niet in zijn villa op Tenerife.
In mijn netwerk zijn er ook mensen die een bijzonder ruim inkomen hebben maar zeer ontevreden over het werk wat zij daarvoor moeten doen. Veel stress, veel reizen en leven in hotelkamers, door al het werken geen tijd om te werken aan een liefdesrelatie, te moe om leuke dingen te doen met de kinderen...
Ook ken ik een gezin dat in een oud busje Europa doortrekt en mensen vermaakt op dorpspleinen in ruil voor voedsel. Heeft het busje nieuwe banden nodig dan gaan zij bij een lokaal restaurant borden wassen, zij helpen een boer op het land of ontwerpen een nieuw uithangbord voor een garage in ruil voor nieuwe autobanden. Bijvoorbeeld. Een bijzonder tevreden (en af en toe zielsgelukkig) stel mensen. Maar ook zij hebben hun mindere dagen. Natuurlijk.
Anderzijds is een van de meest tevreden ('Langere tijd tevreden zijn' vind ik een aardige definitie van 'een gelukkig leven') mensen die ik ken een miljonair die geniet van reizen, lekkere hapjes en drankjes en zijn zelfontworpen woning.
Ook ken ik mensen die zeer ontevreden zijn en dat wijten aan hun lage inkomen.
Zelf hang ik er een beetje tussen in: hoewel ik een iets hoger inkomen (Met mijn vaste baan, een maandelijkse belastingtoeslag en part time werk als entertainer zit ik gemiddeld op zo'n €1200 per maand) wel prettig zou vinden heb ik geen erg hoge werkdruk én tijd én mentale rust voor sociale contacten en andere hobby's. Ik kan balen als ik geen kaartje kan kopen voor een concert maar ook met een grote glimlach in bed gaan liggen als ik die dag een nieuwe vriend heb gemaakt.
Wat zijn voor u redenen om te glimlachen? En mocht u wel eens chagrijnig zijn, weet u dan ook wat de reden daarvan kan zijn? Ik ben benieuwd naar uw antwoorden want zo leren wij van elkaar.
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Goed nieuws vind ik dat Nederland in de top tien staat in het rijtje van 'Fijnste landen om te bezoeken' van Lonely Planet. Best leuk, toch?
Ook goed nieuws: in navolging van Facebook zal ook dochterbedrijf Instagram eerdaags de strijd aangaan met nepnieuws (klik) door valse berichten te voorzien van een etiket zodat mensen die het bericht lezen weten dat het nep is. Ook de populaire Nederlandse nieuwssite zal de verspreiding van nepnieuws tegengaan.
Bij het wakker worden is Billy de Kat
vaak het eerste levende wezen dat ik zie,
fraai afstekend tegen mijn rode slaapkamergordijn:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Wanneer iemand zegt: 'Ik kan mij niet focussen' bedoelt die persoon doorgaans: 'Ik kan mij er niet toe zetten aandacht te besteden aan iets dat mij niet interesseert.' Tenzij het gaat om een medische aandoening als hoofdpijn of vertigo.
In liefdesrelaties vertaalt dat zich naar: 'Mijn partner begrijpt mij niet!' Navraag leert dat de partner de details maar niet lijkt te kunnen onthouden wanneer de ander spreekt over een jeugdtrauma, Wie is de mol? of voetbal. Wanneer je een gezamenlijke interesse bespreekt (de liefde voor lekker eten of zo) blijkt die ander zich opeens wél details uit jullie gesprek te kunnen herinneren.
Logisch. Het is namelijk niet meer dan menselijk om informatie op te slaan wanneer het onderwerp onze interesse heeft. Dat is evolutionair bepaalt. Je hoefde namelijk niet te onthouden hoe een onschuldig dier er uit zag, laat staan hoe het genoemd werd. Zo hield je 'focus' over voor dieren die wél jouw groep konden bedreigen.
Maar hoe zorg je ervoor dat je partner zich voor jouw interesses gaat interesseren? Misschien door eens oprechte interesse te tonen in wat jouw partner interessant vindt?
Maandag ging ik op avontuur: een week naar Milaan!
Na een hartverscheurend afscheid van de kat (nadat ik zijn bakje had gevuld en hij wat had gegeten liep hij naar buiten. Zonder zich om te draaien.) vertrok ik richting Schiphol. Daar sprak ik even een Poolse kassadame en kwam ik toevallig een buurman tegen. Terwijl hij op de ene loopband van de gate naar de hal ging, stond ik op de loopband van hal naar gate. Geestig!
In het vliegtuig was kort oponthoud vanwege een groep schoolkinderen op schoolreis (vroeger gingen wij een paar dagen naar Brabant of zo. Tijden veranderen.): 'Nog één selfie, juf!' 'Wat is het wifi wachtwoord van dit vliegtuig?' maar het vliegtuig van Level (ik had nog nooit van de maatschappij gehoord) steeg keurig op tijd op.
Het was in Milaan even zoeken want bewegwijzering ontbreekt er - in mijn ervaring - vaak
'Get on the blue line south bound, get of at that junction, transfer to the yellow line, except when it's Sunday when you take the orange line of course. Unless you want to see that museum first. Than you take the green line north bound from that other junction.' -'A...mille grazie! Arrivederci!'
maar al met al was ik iets na de afgesproken tijd in het pension waar ik keurig te woord werd gestaan. In het Frans. Daar sta je dan, met je uit het hoofd geleerde: 'Bueno sera. Prego!' terwijl je je bewijs van reservering overhandigt. Zij kon er ook wel om lachen. Keurig nette en schone kamer.
Met eigen douche en toilet en zo!
Dinsdag - zo bleek achteraf - was de enige dag dat het echt regende. 'Dan ga ik maar eens die beroemde kathedraal bekijken', dacht ik. 'Want die is overdekt.' Blijkbaar zie ik er wat Italiaansachtig uit want onderweg vroegen twee Italiaanse toeristen - los van elkaar en op verschillende plekken tijdens mijn wandeling van drie kwartier - mij de weg.
Ooit als ik in een kerk was brandde ik een kaarsje per verloren geliefde en deed voor elk een euro (vroeger een gulden) in de daartoe bestemde gleuf. Nu brandde ik er eentje terwijl ik hun namen mompelde.
Anders was ik meteen door mijn budget van de week heen. Da's zonde.
In de crypte daar lag de Heilige Sint Carlo te rusten. Hij was het zelf en lag in een glazen kist dus u zult het mij vergeven dat ik daar geen foto van heb genomen.
Op het historisch overzicht van bisschoppen die daar de staf hanteerden mistte ik namen tussen de jaren 1700 en 1900. Ofwel de bisschop die in 1698 aantrad is heul erg oud geworden of de archieven zijn verloren gegaan. Of zo.
In de catacomben waren onlangs de restanten van een doopvont ontdekt.
Boeiend! Maar voor mij leek het meer op een badhuis. Met kleedruimte en al. Beetje als een bubbelbad (misschien wat oneerbiedig. Sorry) heden ten dage. Er lagen munten opgesteld met daarbij de aantekening dat die mogelijk waren bedoeld om demonen mee te verjagen. Maar waarom kunnen die munten niet gewoon verloren zijn geraakt door badgasten? Of misschien betrof het betalingen aan de lokale masseuse? Dat soort dingen vraag ik mij dan af. Waarom moeten munten die op een heilige plek worden gevonden altijd een religieuze betekenis meekrijgen?
Op zo'n dag wandelen vind ik het leuk om de richting te volgen die mijn neus aanwijst. Vind ik leuk want zo zie je eens wat anders.
Plekken waar geen toeristen komen met name.
Soms kijk je dan even op de plattegrond en kun je je verbazen: 'Kijk, na een half uur lopen toch per ongeluk een beetje de goede kant op gelopen want ik ben nu 500 meter dichterbij mijn slaapplek dan een half uur geleden!'
Ik 'sprak' (mijn acht woorden Italiaans en zijn zes woorden Engels) ook even een aardige meneer die behalve aardig ook dakloos was. Samen deelden wij het broodje dat voor mij te veel was (ik ben een kleine eter) en ik mocht een paar haaltjes van zijn shaggie. Lief!
Opvallend: in de supermarkten staat de boodschappenband bij de kassa's iets lager dan in Nederland (fijn voor mij!) en ik ontdekte dat je ver komt met de woorden prego, ciao, buon giorno, grazie, scusa en buena sera. Zeker als je er vriendelijk bij glimlacht.
Woensdag deed ik nog een ontdekking: Italiaanse bouwvakkers klinken vaak net als Nederlandse! Je verstaat er weinig van en denkt in eerste instantie met een verkouden zeehond te maken te hebben. Met alle respect aan bouwvakkers hoor maar die praten nou eenmaal vaak erg plat in lokaal dialect. In mijn ervaring dan.
Bij een lokale koffietent stond ik samen met de andere oude mannetjes uit de buurt een heerlijke cappuccino te drinken.
Voor maar €1,30! Dat is het voordeel als je buiten het centrum woont. Al is het tijdelijk.
Ik wandelde in ruim een uur naar een beroemd park waarvan de naam mij even ontschoten is want het was een warme zomerdag.
Helaas was de uitkijktoren (de foto daarvan en veel anderen houdt u nog even tegoed) dicht wegens renovatie. Dat stond niet aangekondigd op de betreffende website. Dat schijnt typisch Italiaans te zijn, die houding van: 'Nou, mensen komen er vanzelf wel achter dus waarom zouden wij informatie geven?' Ach, 's lands wijs, 's lands eer.
Ik liep naar de Torre Lombardia en zag een prachtige fontijn
en onderweg vroeg zelfs een Portugees mij de weg. In het Portugees. Blijkbaar zie ik er portugeserig uit.
Zittend op een bankje keek ik via mijn mobiel even naar het nieuws in mijn thuisland. De boerenprotesten waren 'hot'. Omdat ik nieuwsgierig was en ben ('Volgens die politicus speelt het stikstofprobleem pas een paar maanden. Is dat wel zo?') deed ik even wat onderzoek en kwam daarbij een krantenartikel tegen uit het dagblad Trouw waarin de VVD boeren waarschuwde: 'Als jullie zelf niets doen aan de uitstoot zal het kabinet maatregelen moeten nemen en dat kan leiden tot inkrimping van de veestapel!' Dat artikel stamt uit 1988.
Dus hoe mensen kunnen beweren dat het probleem 'pas een paar maanden oud' is, is mij een raadsel. Net als dat het allemaal 'de schuld van GroenLinks!' zou zijn. 1. GroenLinks is nooit een regeringspartij geweest (de laatste decennia waren dat vooral CDA (waar bijna de helft van alle boeren traditioneel op stemt) en de VVD (de partij die het probleem 30 jaar geleden aanhangig maakte en 30 jaar lang de kennis én de macht had zowel de boeren als het milieu te helpen). 2. GroenLinks bestónd nog niet in 1988. Maar goed. Mensen blij ('Dank voor je zoekwerk, want als journalist heb ik er geen tijd voor!') én mensen boos gemaakt ('Ja maar tóch is het de schuld van GroenLinks! Sowieso van links. Ook al maakt rechts al jaren de dienst uit in Nederland. Dat is zo want dat vind ik!') Uiteindelijk is mijn twitterberichtje door ruim 200 mensen gedeeld, honderden 'liketen' het bericht, honderden reageerden en uiteindelijk hebben ruim 40.000 het bericht gelezen. Ik vind dat best veel.
Hier de binnenplaats van de Torre Lombardia:
In een sushi restaurant
leerde ik dat 'cannuccia' Italiaans is voor 'rietje'. Van een echte Japanse mevrouw die zich verheugd toonde toen ik vertelde dat ik half Indisch ben. 'Selamat makan!' is Indonesia language only one I know.'' Omdat wij het zo gezellig hadden (en vanwege het late tijdstip alleen ik en haar pas van zijn werk thuisgekomen zoon er zaten te eten in de buurt waar weinig toeristen komen. Ik noemde het al.) was de bij het eten gedronken heerlijke saké 'on the house'. Lief!
O ja, Italiaanse automobilisten hebben alternatieven bedacht voor het gebruik van hun knipperlichten: knipperlicht 'links' betekent: 'Ik ga mogelijk rechtsaf'. 'Rechts betekent: 'De kans is groot dat ik naar links ga' en geen knipperlicht betekent: 'Ik ga straks het kruispunt blokkeren door pas halverwege bij het doorrijden te besluiten of ik links, rechts of rechtdoor ga.' Erg praktisch. NOT. Maar het went.
Lekker de hele dag in mijn t-hempie gelopen!
Donderdag gewekt door bladblazers. Die zijn er blijkbaar ook in Italië. En ook daar blazen zij vaak nodeloos blaadjes van de ene kant van de stoep naar de andere en zijn soms lang bezig om één enkel nat blaadje weg te blazen zonder te beseffen dat bukken en oppakken veel efficiënter zou zijn.
Helaas duurde het even voor mijn linkervoet weer kon 'afwikkelen'. Au! Tikkie overbelast. Dus deze dag maar iets minder gewandeld. Misschien is elke dag 15 tot 20 kilometer lopen toch wat veel. Ik ben tenslotte geen marathonloper als Eliud Kipchoge die als eerste een marathon rende (en meer want na de eindstreep rende hij gewoon nog effe door. Normale mensen vallen huilend in de armen van hun moeder of laten zich gewoon vallen met schaafwonden aan neus en ledematen tot gevolg maar het interesseert ze niet meer want ze willen dood.) in een tijd van minder dan twee uren. De meeste fietsers houden die snelheid niet vol over die afstand! Daarom beweerden boze tongen dat hij vals speelde: 'Ja maar hij had hele goede schoenen en het was een vlak parkoers en hij had mensen die met hem meerenden om hem zijn record te laten behalen!' Klopt allemaal. Maar is dat 'vals spelen'?
Als een ander diezelfde voordelen (ja, zelfs de TU Eindhoven (klik) heeft geholpen door met windtunnelproeven de ideale meeloop-configuratie te bepalen!) krijgt, rent die dan ook zo hard? Als hij al vals speelt is dat door opzettelijk geboren te worden als Keniaan. Al duizenden jaren en vele generaties lang rennen Kenianen achter dieren aan om die uiteindelijk te verschalken. En ook door andere omstandigheden ontwikkelden zij een lichaamsbouw die uitermate geschikt blijkt om snel lange afstanden te kunnen rennen. Zo zijn in de loop der eeuwen Nederlanders heel goed geworden in het hebben van een hekel aan buitenlanders én geld aan hen te verdienen. Zo heeft elke groep mensen wel een bijzondere kwaliteit ontwikkeld. Sjerpa's kunnen goed tegen zuurstofarme lucht bijvoorbeeld.
Minder lopen dus voor mij deze dag. De plattegrond gebruiken dus. Daarom bezocht ik een expositie over het leven en de werken van Leonardo da Vinci die een tijd in Milaan woonde en werkte.
Wát een boeiende man (klik)! Zo zou zijn beroemde 'Paard van Sforza' mogelijk uiteindelijk met één been op een schildpad staan. Waarom? Hoe ontsnapte het genie aan de straf die indertijd stond op 'sodomie'? Waarom beschreef hij in de later samengestelde 'Codex Atlanticus' niet alleen tekentechnieken, vliegmachines en anatomische verhandelingen maar ook goocheltrucs en argumenten om mensen die in geesten geloven te woord te kunnen staan?
Bij het museum om de hoek ligt het duurste stukje Milaan: de Galleria Vittorio Emanuelle II.
Gucci, Prada, Versage...die hebben daar allemaal een winkel. Onder één groot prachtig dak:
Daarna dook ik de als 'gezellig' bekende wijk Navigli in. Met de kanalen Naviglio Paves en Naviglio Grande.
En vond een terrasje! Met lekker bier! Leffe Red. Mjammie. Van de tap ook nog. Met een gratis bakje chips waardoor het nog fijner werd om in mijn dagboekje te schrijven. Ik babbelde wat met de ober en een paar Amerikaanse toeristen. Want zo ben ik.
Bij een toeristenkraampje was ik van plan iets te kopen maar de verkoper sprak alleen een paar woorden Italiaans en verder Hindi. Niet mijn sterkste talen. Dus helaas.
Overal waar ik liep in Milaan viel het mij op dat lokalen graag de stoep blokkeren. Bij voorkeur in groepjes van drie. Anderen lopen er dan misschien omheen maar ik ga er even bij staan, gebaar dat ik er langs wil en zeg daarbij vriendelijk 'Scusa', waarna men mij doorgang verleent.
Misschien vanwege de herfstvakantie was het niet druk op straat.
Zaterdag had ik nog steeds wat moeite met schakelen tussen Nederlands in mijn hoofd (en met vrienden op de app), Frans tegen de pension beheerster, Engels via een online algemene kennis spelletje en Italiaans tegen de dame van het koffiehuis. 'Bueno sera, mademoiselle!' en 'Ciao, my friend!' en 'Grazie voor je reactie!' en zo. Best grappig, die vragende blikken die je dan soms krijgt.
Stopte even bij Rotonda Corraini, een mooie plek. Waar een prachtig paard staat:
Tijd om te sjoppen! Veel kleine (...) middenstanders in Milaan bleken Aziatisch van oorsprong, viel mij op en veel straatmuzikanten zijn er blijkbaar fan van Pink Floyd en Dire Straits.
In winkelparadijs La Rinacente
zag ik een Muji! En spullen van Alessi! En belachelijk veel schrijfwaren! Volgende keer meer geld mee. En een grotere koffer. En iemand om die te helpen dragen. Vanaf het dakterras schoot ik een paar plaatjes. Die houdt u nog even van mij tegoed.
Bij een outlet, net buiten het centrum (ik hoorde muziek die mij een kelder in lokte. Was er anders zó voorbij gelopen.) zag ik kleding van veel grote merken die om wat voor reden dan ook (een beschadigde schoenendoos, niet meer in de mode, buiten het seizoen, een ontbrekende knoop) in de uitverkoop waren gedumpt. Daar vond ik prachtige schoenen van Cesare Paciotti! Weliswaar maar liefst €100 afgeprijsd maar iets meer dan €200 is geen bedrag dat ik normaliter uitgeef aan schoenen. Maar deze kon ik niet laten staan.
Nog in mijn maat (38 is moeilijk te krijgen voor heren in Nederland) óók!
Al dat winkelen maakt hongerig. Opeens dacht ik sterk aan Parijs en mijn maag zond het signaal naar mijn hersenen dat ik crêpes moest hebben. Maar ja, je bent in Italië, het land van pizza, pasta en panini. Dus ik ging even zitten, sloot mijn ogen, stuurde mijn wens Het Universum in en liet de wens los. 'Iets' trok mij uit de looproute van de toeristen en in een steegje zag ik een leuke winkel. Iets verder lopend stond daar zomaar opeens een crêpekraam!
Ik gelukkig. Dus.
Biertje verdiend, dacht ik zo. Dat vond ik op een terrasje. Wat overdekt was en dat was heel handig want het begon net even te miezeren dus het terrasje liep snel vol. Maar ik had al een prima plek. Met een prima biertje. 'Slalom' heet het.
Veel daklozen in Milaan, viel mij ook op. Die ik met een hoofdknik en een glimlach liet weten dat ook zij er mogen zijn. Soms even een kort praatje makend. Maar nooit geld gevend. Waar een enkele keer om werd gevraagd.
Tip voor wie net als ik geen tot belachelijk weinig Italiaans spreekt: zeg het Franse of Engels woord met een Italiaans accent. Hoe klinkt voor u nu het Engels 'Airport'? Precies: 'Aeroporto'!
Zondag zat mijn verblijf in Milaan erop. Ik pakte mijn spullen in, schreef een afscheidsbriefje voor Sofia
en kwam op straat een man met een muts tegen die het duidelijk warm had. 'Dan doe je toch je wollen muts af?' Alsof ik hem een onoirbaar voorstel deed! Die muts is natuurlijk een fashion statement en mode hoeft helemaal niet handig of praktisch te zijn. Doh!
Volgens diverse bronnen moest ik er al zijn maar ook toen ik er recht voor stond zag ik het treinstation nog niet waar ik de trein naar het vliegveld moest pakken. Het leek eerder een winkelcentrum.
Waar doodleuk geen naam op stond en ook geen borden in de buurt met een pijl in de richting. Ik noemde het al eerder: Italianen en bewegwijzering is een dingetje...Na een kwartiertje rondbanjeren rond dit gebouw toch maar naar binnen gegaan want ik zag er een paar mensen met koffers uit komen. 'Verhip, hier binnen hangt in de hal een bord met 'Treinstation Garibaldi'!' Gelukkig hou ik niet van stress en ga daarom bij dit soort gelegenheden ruim op tijd weg. Ik ken mensen die liefst alles op het laatste moment doen, vervolgens verbaasd zijn wanneer het mis gaat en dan alles en iedereen behalve zichzelf de schuld geven: 'Niet mijn schuld dat ik in de file stond/Ik voelde mij niet gemotiveerd door mijn partner/Omdat er laat een leuke film was heb ik mij verslapen/Meestal is de trein te laat maar vandaag opeens niet!/'Half vier is toch een prima lunchtijd? Moet je maar duidelijker zijn, hoor!'
In de vertrekhal kijk je gespannen naar het grote bord dat aangeeft vanaf welk perron jouw trein vandaag zal vertrekken. Dat is elke keer anders, namelijk. Vervolgens krijg je met een beetje pech drie minuten de tijd om naar een perron te komen dat op vier minuten loopafstand ligt. Rennen dus!
Van de steward in het vliegtuig kreeg ik citroen in mijn cola'tje en ik sprak even met een stewardess. Want zo ben ik.
Het viel mij weer op hoeveel mensen direct na de landing opstaan uit hun comfortabele stoelen om als haringen in een ton in het gangpad van het vliegtuig zich in allerlei bochten wringen om hun weekendtassen en beautycases uit het bagagecompartiment te peuteren om vervolgens dik een kwartier (want zo lang duurt het vaak nog) met een verveeld hoofd te gaan staan (ga toch gewoon weer even zitten, joh!) wachten tot alle checks zijn verricht en de 'slurf' is aangesloten.
Vanaf Schiphol kon ik naar een station vanwaar ik een tram richting huis kon pakken. Maar vanaf die halte zou ik 700 meter naar huis moeten wandelen en daar had ik geen zin in. Gek, dagenlang rond de 15 kilometer per dag wandelen en opeens moeite met 700 meter? Ja. Dan maar via een ander treinstation:
Thuis zat een lieve buurvrouw op mij te wachten om mijn verhalen aan te horen en te vertellen blij te zijn dat ik heelhuids was teruggekeerd. De kat en goudvis had zij in leven weten te houden en mijn planten zijn opgeknapt. Lief!
Later krijgt u het volledig foto album van mij te zien, als u dat wilt. Voor nu wil ik het laten bij nog één enkele foto van een tafereel dat onderweg mijn aandacht trok:
Voordat ik ga aftaaien wil ik u nog even laten weten dat als u mij wilt zien u dat dinsdag 22 oktober (morgenavond dus) kunt doen door in te schakelen op het BNN/VARA programma 'Ik durf het bijna niet te vragen' waarvan u hier een teaser kunt bekijken:
Ook in een paar bioscopen kunt u mij eerdaags voorbij zien komen. Hier de trailer van die film:
En hier een kijkje achter de schermen bij de opnames:
Groetjes van de crew en een fijne week allemaal!
Geniet u even mee van 'Society' van Eddie Vedder?
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Elijah Cummings en Gordon Bressack
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
