De week voorbij

Herinneringen zitten niet in voorwerpen maar vooral in hoofd en hart. En vaak kloppen ze niet eens. Ongeveer 70 procent van wat wij ons herinneren blijk niet feitelijk juist te zijn maar slechts een poging van onze hersenen om de gaten in ons geheugen te vullen. Dus waarom hechten wij er toch zo veel waarde aan?

Maandag onderweg naar het werk deze plaatjes geschoten

Sloterplas

De rand van Osdorp

en samen met een collega orde op zaken gesteld op kantoor en op het einde van de dag met de directeur samen gewerkt aan de jaarrekening. Nog maar een paar uurtjes werk dan zit ook boekhoudkundig het jaar 2017 er op.

's Avonds toch te veel last van verkoudheid dus vroeg naar bed in plaats van naar de loge. Natuurlijk ook even een kopje thee met een buurvrouw.

Dinsdag de BTW-aangifte gedaan van mijn entertainment-bedrijf en mijn persoonlijke administratie betreffende 2017 afgewikkeld. Het verwijderen van overbodige papieren hoort daar wel een beetje bij, vind ik:

En de was gedaan en de kat geborsteld en een buurvrouw op visite gehad en een entertainmentklus binnen gehaald. 's Avonds blij met een nieuwe aflevering van Star Trek: Discovery en de wekkerradio van mijn moeder zaliger op de stapel spullen 'wegdoen' gelegd. Ik bewaarde het apparaat vooral uit sentimentele overwegingen.

Woensdag koffie gedronken bij een buurvrouw en zuurkool gegeten bij een vriend. Het douchegordijn schoongemaakt (kalkaanslag en diverse verdwaalde schimmels) en de rest van de badkamer ook maar meteen even onder handen genomen. Met diverse mensen op diverse manier gecommuniceerd. Altijd fijn. Er gaat echt geen dag voorbij zonder dat ik iemand heb gesproken. Al is het via het mobieltje. Zou ik verslaafd zijn aan menselijk gezelschap? 

Donderdag stond ik weer eens bij de Sloterplas op mijn aansluiting te wachten

Verder was het eigenlijk een vrij normale werkdag. Maar wat is 'normaal'?

Vrijdag fijn en hard gewerkt aan het afsluiten van het boekjaar 2017 en de verhalen mogen aanhoren van de collega's van ons verkoopteam die vier dagen lang op de vakbeurs Horecava ons heerlijke speciaalbier onder de aandacht brachten van collega's in het vakgebied.

's Avonds bleek dat de nieuwe buren een nogal luidruchtig feestje vierden. Je kunt je als onderbuurman daaraan ergeren, ter plaatse je beklag doen of zelfs de politie bellen om melding te maken van geluidsoverlast. Dat deed ik niet. Ik ging langs. Met een fles drank. En bleek erg welkom.

Fijn, toch? Bovendien bleek ik te zijn uitgenodigd via WhatsApp maar daar doe ik (nog) niet aan.

Zaterdag bezocht ik met mijn zoon zijn moeder. Helaas moeten constateren dat het niet zo goed gaat met haar. Onze bezoekjes lijken het enige lichtpuntje in haar leven.
Onderweg kwam ik langs het parkje bij mij om de hoek:

Eind van de middag dronk ik een kopje koffie bij een buurvrouw waarna ik voldoende energie had om thuis weer een doos met overbodige spullen te vullen.

's Avonds warmde ik een heerlijke portie rendang op, klaargemaakt door de broer van een buurvrouw.

Zondag legde ik de laatste hand aan mijn foto-album dat ik noemde 'Carnivale 2017' (klik). Het festival betekende voor mij vier dagen werken met vrijwel uitsluitend positief ingestelde mensen. En dan zo'n 200 stuks! Die intensieve samenwerking maakt je al snel een soort van familie. Sommige leden van die 'familie' zie je voor het eerst in jaren, anderen zag je een paar weken eerder nog en met anderen maak je voor het eerst kennis. Hier in een paar filmpjes een sfeerimpressie:








's Avonds had ik een paar buren te eten. Ook fijn ende gezellig!

Het Engelstalig stuk van deze week: http://terrebelius.blogspot.nl/2018/01/words-can-heal.html

Jeremy van Pearl Jam is de muziek van deze week:



At home
Drawing pictures
Of mountain tops
With him on top

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/