Au! Natuurlijk, als vader weet je vanaf de geboorte van je zoon dat je op een dag 'Dag!' moet zeggen en dat is ook jarenlang het streven. Maar toch, he.
Een jaartje of 20 nagenoeg in mijn eigenste upje voor het jong gezorgd en zomaar opeens is-ie niet meer bij mij.
Maar ik ben reuzetrots op hem (en stiekem ook best wel een beetje op mijzelf) want het is een goed joch geworden:
Hij kon eerste worden in een hardloopwedstrijd maar stopte onderweg tijdens het rennen om een gevallen concurrent overeind te helpen. En kreeg dus (en volkomen terecht in mijn absoluut niet objectieve vaderogen) de sportitiviteitsprijs.
Hij kan goed sparen maar is niet gierig.
Als hij iets nieuws hoort dat hem interesseert (een uitvinding, een politiek besluit of wat dan ook) dan neemt hij het nieuws daarover niet klakkeloos voor waar aan. Zelfs niet van mij. Nee, met hulp van zijn gezonde verstand en het raadplegen van diverse bronnen onderzoekt hij wat er van waar is.
Hij is hard op weg een uitstekende wetenschapper te worden op de Universiteit van Delft.
Ik zie hem tegenwoordig minder dan ik zou willen maar weet ook: als een 21-jarige liever bij zijn vader dan bij zijn vrienden (en vriendinnen...) is, dan klopt er écht iets niet.
Maar toch mis ik hem.
Mag dat?
Dat mag.
================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Zeker mag je trots zijn dat je zoon een serieuze jongen is, maar sowieso ook van het leven geniet. Mooi die nieuwsgierigheid naar kennis en dat onderzoekende gedrag! Ik wens hem heel veel succes. En ja, natuurlijk mag jij hem missen zo nu en dan.. dat is ook normaal, hij woont niet meer bij je en ook nog eens niet naast de deur! Als het maar goed zit tussen jullie!
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk mag je trots zijn en dat is ook heel normaal. En als ik het zo hoor.. heeft hij het allemaal zelf verdient. Het komt niemand aanwaaien en dus het is goed dat hij zo ver al is gekomen.
BeantwoordenVerwijderenLove As Alwyas
Di Mario
Wat zal je dan trots zijn als ze stoppen om een ander te helpen...een mooiere prijs is er toch niet...
BeantwoordenVerwijderenOok het missen is heel logisch...maar komt weer een tijd dat ze wel tijd maken voor hun thuis...heb het hier zien gebeuren. Vriend, samenwonen, trouwen en kinderen.
En ja hoor daar zijn ze weer volop...groetjes
PRijs je geluykkig met zo'n zoon - en hem met zo'n vader, dat ook. Heerlijk! (En IK ben stiekem blij dat die van mij nog niet zo ver zijn, want ik kan me je gemis heel goed voorstellen...)
BeantwoordenVerwijderenDat mag absoluut, en je mag ook trots zijn, het is mooi Terrence om ze te zien groeien juist en weten dat jij daar een groot aandeel in hebt gehad, zo zie ik het in het nu. Toen ook al hoor, al was hier het moment van op zichzelf gaan nog wel erg jong, maar ja de bijstand heeft dat dus versneld, maar ondertussen is het goed geweest ook...
BeantwoordenVerwijderenX
Ja hoor dat mag en is logisch. Je blijft altijd z'n vader, of de vriendin altijd z'n vriendin zal blijven is geen zekerheid.
BeantwoordenVerwijderenMaar het is nou eenmaal de natuur dat je kinderen los moet laten als ze volwassen zijn, dáár heb je voor opgevoed. Fijn als ze nog een beetje in de buurt blijven want ze kunnen óók voor een ander werelddeel kiezen.
Dat mag beslist lieve Terrebel want ook al weet je dat je zoon het schitterend doet op de universiteit en in het leven, het gemis blijft hé, tenslotte hebben jullie al zo lang samen geleefd. Hij kan op weg naar nieuwe avonturen, hij is nog zo jong en heeft een heel leven voor zich.
BeantwoordenVerwijderenMaar jammer genoeg zal je je er moeten mee verzoenen dat hetgeen wat jullie samen beleefden, nu voorgoed voorbij is...
Vooral het trots zijn mag!
BeantwoordenVerwijderenVriendelijke groet,