De week voorbij

(Tip voor wie dit leest via Facebook: klik op deze url http://terrebel.blogspot.com/2017/04/de-week-voorbij_9.html voor betere leesbaarheid: alinea-indeling, plaatjes...)

Even voor de duidelijkheid: mijn bericht van afgelopen zaterdag was mijn 1 aprilgrap van dit jaar. Sorry.

Onlangs had ik even een periode waarin ik dacht: 'Zelfmoord plegen is wel het laatste wat ik zou doen maar als ik nu eens ging slapen en niet meer wakker zou worden? Zou dat niet fijn zijn?' en 'Ik wacht tot het donker is, dan ga ik het centrum van Amsterdam in en dan loop ik net zo lang rond tot ik iemand tegen kom die mij wil overvallen. Tegenover de politie kan ik beweren dat het zelfverdediging was én de wereld is een overvaller minder.' Dat soort gedachten zijn niet erg constructief.

Natuurlijk is het momenteel niet allemaal kommer en kwel met mij. Er gebeuren ook goede dingen. Zo ben ik sinds kort uit de Bijstand! Omdat ik nu drie in plaats van twee dagen per week betaalde arbeid verricht ontvang ik elke maand een salaris van €906.

€982,- is momenteel de bijstandsnorm dus ik heb officieel recht op aanvulling. Maar dan blijf ik 'klant' van de Participatiewet. Dat betekent dat je niets mag bijverdienen en bovendien - afhankelijk van de gemeente-ambtenaren belast met de uitvoering - als crimineel en/of als 'zielig geval' wordt bestempeld. Ja, bijverdienen mág wel maar alles dat je bijverdient moet je inleveren. De PvdA noemt dat 'een stimulans'. Het is nog onduidelijk waar het een stimulans voor is. Hoe dan ook: €100 per maand kan ik eenvoudig bijverdienen. Dat weet ik zeker.

Ook weet ik mij verzekerd van steun van vrienden in diverse gradaties: bevriende (ex-)collega's, jeugdvrienden, bevriende buren...

Een paar van die mensen waren aanwezig bij mijn eerste optreden als stand up comedian. Ik maakte de beginnersfout door de microfoonstandaard niet weg te zetten, sprak af en toe te snel of binnensmonds (die zenuwen die door je keel gieren willen graag naar buiten!) en ook mijn timing was niet altijd optimaal. Maar ik vond het erg leuk om te doen! En ga er maar eens aanstaan om mensen aan het lachen te maken terwijl je je nog nooit eerder mentaal zó slecht hebt gevoeld. Hier een opname van dat optreden:



Daarnaast realiseer ik mij terdege dat ik het helemaal niet zo slecht heb: ik heb namelijk toegang tot schoon drinkwater, kan meestal kiezen waar ik mijn maag mee vul, heb onderdak, regelmatig schone lakens, et cetera. Bovendien woon ik niet in Aleppo en ben ik ook geen homo of moslim. Dat schijnt tegenwoordig niet fijn te zijn. Wat ik écht erg vind is dat het gebruik van geweld is genormaliseerd. Zelfs aanvallen met gifgas op kinderen halen nauwelijks de journaals. Wat is er toch mis met ons? Deze kinderen vragen zich dat óók af:

Maandag was ik aan het werk, zij het in een iets lager tempo dan gebruikelijk. Voortijdig met werken gestopt omdat de baas spontaan besloot dat het tijd was voor een biertje met een sigaartje. Het was ook opeens prachtig lenteweer!

Maar ik had een stekende koppijn en nog veel moeite om mensen onder ogen te komen dus de vrijmetselaarsloge liet ik even voor wat die was. Voor uitrusten moet je tijd en...eh...rust nemen. Begrijp ik nu.

Dat geluk in kleine dingen zit weet ik ook al langer. Maar het is wel eens moeilijk om dat te beseffen. Daar zijn gelukkig dit soort lijstjes (klik) voor.

Ook het bekijken van inspirerende filmpjes helpt mij bij herstel.
Taking charge of your mind (klik), Death of the ego (klik) en Tapping for diagnosis (klik) bijvoorbeeld.

Wie hier wel eens vaker leest weet dat ik doorgaans aardig betrokken ben bij het wereldgebeuren. Sinds kort doet het mij niet zo heel veel. Zelfs niet de explosies in de metrotunnels van Sint Petersburg (klik). Tientallen gewonden en 14 doden. En mensen vragen vooral 'was het een moslim terreuraanslag?' Alsof een bom minder hard 'BOEM!' doet wanneer een keurige blanke christen als Anders Breivik, een IRA-lid of 'the Unabomber' die doet afgaan. Voor de slachtoffers maakt dat echt niet uit, hoor! En dat ook deze dag 25.000 mensen omkwamen van de honger haalde het journaal niet 'want dat is normaal'. Nou, dat is het dus niet!

Redelijk goed geslagen en dinsdag mij erover verwonderd dat de internationale gemeenschap weigert op te treden tegen president Assad van Syrië die doodleuk een dorp plat gooit en de burgers daar vermoord met een gifgasaanval 'want er zaten waarschijnlijk ook een paar rebellen in dat dorp dus wij vonden dat wij die burgers moesten bevrijden.' Ach, lijden doen ze inderdaad niet meer...:-(

Alleen de Amerikaanse president deed wat: als vergelding voor de gifgasaanval die vermoedelijk was uitgevoerd door het leger van Assad, liet Trump zo'n 60 kruisraketten afvuren op een relatief klein gebied: tientallen burgers (waaronder kinderen) dood. Nou, dát zal hem leren, die gemene Assad! Hoe haalt hij het in zijn hoofd om zijn eigen burgers te bestoken. Wij doen dat veel beter! Bovendien heeft Trump aandelen in het bedrijf dat die Tomahawk kruisraketten produceert. De aandelen schoten in prijs omhoog en dus óók de cashflow van de president van Amerika. Maar dat is natuurlijk puur toeval.

Ook verbaasde ik mij over mensen die van alles geloven ('Hillary Clinton is de leidster van een groep pedofielen.'Barack Obama is een alien die door Satan is gestuurd om de wereld in ellende onder te dompelen', 'Alle moslims zijn terroristen!' en vraag je 'waarom denk je dat dat waar is?', dan luidt het antwoord eerst 'iedereen weet dat' en als je doorvraagt hoor je: 'Het is waar want ik las het op een website'. Zeer waarschijnlijk kwam de naam van die website voor op deze lijst (klik).

's Ochtends even bij het huis van mijn moeder langs om de plantjes water te geven en de post uit de brievenbus te halen. 's Middags naar het verpleeghuis waar zij ligt, veel pijn heeft en regelmatig in de war is. Het is de leeftijd (81) en zo, dat weet ik wel. Maar toch is het erg naar om mee te maken.

 Gang in het verpleeghuis

met de rug naar het gangetje

waar zij haar kamer heeft

 De tramhalte vanaf waar het vijf minuten lopen is

naar het verpleeghuis

Familieportret afgelopen kerst

Erg jammer dat mijn vriendin toen niet kon

Ondanks alles ga ik door, al is het momenteel (mentaal dan) meer slepend strompelen dan vrolijk huppelend naar voren rennen. 'Vooruit' is de enige richting die er is, natuurlijk: achteruit gaan kunnen wij (nog) niet en stilstaan vind ik geen optie. Mijn zoon zei daar iets moois over toen hij nog maar een jaar of zeven was:

'Wij reizen allemaal de toekomst in 

met een snelheid van één seconde per seconde.'
Wijs jong.

Handwas gedaan en oude spinnenwebben verwijderd (ook in mijn hoofd). Nieuwe spinnenwebben in huis laat ik zitten want ik ben allergisch voor muggengif. Tijdens het kijken naar een echte macho hetero actiefilm (Commando. Met Arnold Schwarzenegger.) e-mails beantwoord. Ik had een kleine achterstand opgebouwd omdat ik even met heel andere dingen bezig was.

Was blij dat de SP (in de persoon van Lilian Marijnissen. Inderdaad dochter van roerganger Jan) een motie indiende om daadwerkelijk €300 miljoen in zorginstellingen te investeren. Alle partijen hadden toch als verkiezingsbelofte 'stem op ons want wij willen investeren in de zorg!'?

'Stem op ons want wij willen investeren in de zorg!' https://t.co/1Ixq4CJkz6

— Terrence Weynschenk (@Terrebelius) 11 april 2017

Dus ik voorzag geen probleem: PVV, VVD, PvdA, GroenLinks, Partij voor de Dieren...allen zouden toch zeker instemmen met dit voorstel en meehelpen bij het uitvoeren? Niet dus. 

Triest. In verkiezingstijd zijn alle partijen het eens over minimaal 300 miljoen naar verpleeghuizen, maar motie dat nu te doen verworpen! https://t.co/T7Qjr1gsiY

— Lilian Marijnissen (@MarijnissenL) 4 april 2017

Om uw stem voor de volgende keer te beïnvloeden kunt u hier (klik) de stemverhoudingen terugvinden. Dan is meteen duidelijk wie zich inzet om verkiezingsbeloften waar te maken en wie niet. 

Mijn foto-album van maart (klik) omvat minder foto's dan u van mij gewend kunt zijn. Ik had simpelweg andere dingen aan mijn hoofd in plaats van fotograferen.

Woensdag fijn gewerkt maar mijn lichaam deed wat moeilijk: last van mijn linkerknie én van mijn rechtervoet. Dan ben je blij met een zittend beroep. Op het werk al een paar keer even weggedommeld en bij de baas in de auto naar de tramhalte doodleuk in slaap gevallen. Blijkbaar erg moe.

's Avonds met een buurvrouw een door haar aangeraden filmpje gekeken over hoe je (weer) controle kunt krijgen over je eigen gedachten. Erg verhelderend!


Donderdag (half zeven..) wakker geworden met het inzicht: mentale pijn is altijd gebaseerd op een herinnering. 70% Van onze herinneringen zijn niet gebaseerd op feiten. Inderdaad: de meeste van onze herinneringen zijn vals: vaak  denken maar dat wij iets hebben beleefd.

Van de psycholoog kreeg ik het dringende advies om te leren omgaan met mijn emoties. Daar zijn gelukkig cursussen voor. Handig! Na mijn bezoek aan zijn praktijk even een stukje gewandeld.

Op het werk voelde ik mij die dag erg nuttig en gewaardeerd en zo. Fijn! Maar het bordje 'Niet storen!' wat ik op mijn bureau zet als ik (even) niet gestoord kan worden heb ik weggegooid: dat wordt volledig genegeerd. Best jammer maar ook gewoon realiteit.

Een dame met wie je het niet eens bent en niet kent, aanspreken met 'tante Pollewop' in plaats van bij haar naam: is dat een teken van beschaving? Is dat onderdeel van 'de Nederlandse waarden en normen'? Is dat normaal? Ik vind van niet. Maar ten minste één van mijn Facebook-contacten vindt van wél want dat is hoe hij zelf handelt.

Mijn avondeten kreeg ik van een buurvrouw: kikkererwten met asperges, broccoli, tomaat en nog zo wat. Heel erg gezond, dus!

Mijn moeder is helaas niet meer heel erg gezond en wij bereiden ons langzaam voor op afscheid nemen. Hopelijk pas over vele jaren maar helaas worden wensdromen vaak ingehaald door de werkelijkheid. Maar soms komen ze uit!

En ja, ik heb het er moeilijk mee.

Vrijdag redelijk energierijk wakker geworden en aan de slag gegaan met opruimen: computerbestanden, kleding en andere spullen. Maar vooral bezig gegaan met het opruimen in mijn hoofd: 70% van onze herinneringen zijn niet gebaseerd op feiten maar die onderscheiden van de 30% die wél klopt is nogal een klus. Maar het ruimt wel lekker op...

's Middag overhandigden mijn geweldige, mooie, stoere en lieve ex-vriendin elkaar onze reservesleutels. Voor mij voelt het prettig als zaken met een ritueel worden afgesloten. Wij hebben een hele fijne 5 jaren, vier maanden (en op twee uren na 22 dagen) samen gehad en veel van elkaar geleerd. Maar wat niet gaat, dat gaat niet en dan is het niet praktisch om vast te blijven houden aan een ideaalbeeld. Verlies en treurnis hoort bij het leven maar in het mijne overheersen de goede dingen. En daar ben ik dankbaar voor. Natuurlijk ga ik haar missen als partner maar ik heb goede hoop dat wij hier allebei een waardevolle vriendschap aan overhouden.

Maar de timing had iets beter gekund: sinds een paar maanden ben ik - met hulp van een psycholoog en op aanraden van mijn leukste ex (naar woord, 'ex'.) - begonnen met het verwerken van verlies. Zij én mijn psycholoog én vrienden hebben mij nagenoeg verboden ooit nog ernstige zaken weg te lachen. Zaken zoals deze (klik) bijvoorbeeld. Het onderdrukken van negativiteit is niet slim: accepteren en ermee leren omgaan is echt beter.

Zes jaar geleden raakte ik door een brand in huis vrijwel al mijn wereldse goederen kwijt. 'Ach, joh, ik wilde toch al opruimen in huis en iedereen leeft nog! Biertje?' Vier jaar geleden verloor ik het contact met mijn jongste dochter. 'Ach joh, ik ben nog jong dus ik kan nog meer kinderen maken.' 3 Jaar geleden verloor ik het contact met mijn oudste dochter: 'Ja, vervelend maar dat is wat zij blijkbaar wil. Het komt vást goed met haar!' 2 Jaar geleden verloor ik in acht maanden tijd 6 vrienden (2x kanker, eenmaal Alzheimer, 2x suïcide en eenmaal longfalen). 'Kijk, dat scheelt weer verjaarscadeaus kopen en zo!'

Maar toen zes maanden geleden mijn zoon - helemaal volgens het boekje - het ouderlijk huis verliet en ik besefte dat ik de afgelopen 20 jaren van mijn leven bijna volledig aan hem had gewijd (of althans: met hem in gedachten dingen deed. Of juist niet) stortte mijn wereld onder mij vandaan. Een mensenleven staat op pilaren. Hij was voor mij de dikke, stevige pilaar in het midden van mijn bestaan. Hoepla, daar gíng mijn balans!

Ik krabbelde overeind en zomaar opeens ging het goed mis met mijn moeder: zij viel hard op haar stuitje en was opeens extreem hulpbehoevend. Erg frustrerend als je je hele leven vrijwel alles zelf hebt gedaan en altijd erg sterk was in je zelfstandigheid. Nóg een pilaar weg. En ik wankelde. En een paar dagen nadat mijn broer en ik onze moeder hadden weggebracht naar een verpleeghuis werd mijn relatie verbroken. Ik wankelde nog wat meer en greep strohalmen om overeind te blijven. En de volgende dag beleefde ik mijn stand up comedy debuut.

Dat werd lachen. Ik viel (mentaal dus). En werd opgevangen door fijne vrienden. En besloot na het zien van het filmpje een paar kilootjes rond mijn middel te laten verdwijnen.

En zomaar opeens, echt voor het eerst in mijn leven, ben ik écht volledig op mijzelf aangewezen: geen ouders, leraren, kinderen of partner om rekening mee te houden of rekenschap aan af te leggen. En dat zal even wennen worden. Ik ben dankbaar voor mijn werk, mijn vrienden en mijn kat en goudvissen maar zo plotseling geen naaste geliefden meer hebben voelt niet tof. Tips om hiermee om te gaan zijn welkom. Mijn huidige motto is er eentje die ook al eeuwenlang bij de Vrijmetselaars bekend is: Op U komt het aan!

's Avonds met een vriend een biertje gedaan op een terras

en daarna uit eten gegaan

en bij hem thuis met zijn vriendin erbij een kopje thee gedronken. Vrienden hebben is een uitstekende remedie tegen eenzaamheid!

Zaterdag sliep de kat

(Op deze foto dus niet. Doh!)

nog terwijl ik al op was, mijn kookplaat schoonmaakte en stofzuigde en zo. Negatieve energie omzetten in positieve actie is iets waar ik altijd al achter stond. Er is vast wel eerder een 'vrij' weekend geweest (Als u zich verveelt mag u in mijn blog archief op zoek naar een vrij weekend in mijn leven: ik blog nu 14,5 jaar.) maar voor mijn gevoel had ik zelden een heel weekend zonder verplichtingen: geen kinderen helpen met huiswerk of hen anderszins bijstaan of vermaken, geen lunch of avondeten bij mijn moeder (maar ik heb haar - natuurlijk - wel even opgezocht in het verpleeghuis), niet naar de film met mijn vriendin of haar helpen op de markt...maar toch verveelde ik mij niet.

Al hield ik mij maar bezig met bedenken wat ik zélf eigenlijk wil. Een vraag die ik mij nog nooit gesteld had. Een vraag die mijn psycholoog mij onlangs stelde: 'Even tot de kern komende: wat wil je nu écht?' -'Gewaardeerd en gehoord worden, geliefd zijn en de wereld verbeteren, ertoe doen, rijk worden met verhalen schrijven...' -'Nee, wat wil je écht het allerliefste, in de kern.' -'Eh...blij zijn. Ja, ik wil blij zijn! Dat is eigenlijk alles.' Ik werd altijd blij van dingen doen met mijn kinderen, eten bij mijn moeder, uitgaan met mijn vriendin...Nu dat opeens allemaal niet meer kan moet ik verplicht op zoek naar ander tijdverdrijf.

Elke dag uit gaan met vrienden is op mijn leeftijd niet meer vol te houden dus dat is geen optie. Misschien moest ik dat fenomeen eens proberen waar ik mensen al jarenlang over hoor en die daar veel genoegen aan schijnen te beleven: televisie kijken. Ik kijk eigenlijk alleen maar Game Of Thrones en The Walking Dead. Zijn er nog andere leuke programma's? Ik heb waarlijk geen idee.

Overigens genoot ik even van uit het raam staren en zien hoe mijn kat hun versie van 'verstoppertje' speelde in de binnentuin met andere katten.

Zondag kreeg ik van deze meneer (klik) commentaar op dit stukje (klik). Ooit ergerde ik mij aan mensen die dingen riepen als 'Alle homo's/moslims/motorrijders/joden zijn...' Nu vind ik die mensen vooral grappig. En best wel zielig ook. Dat blijkt uit zijn woorden:

Jouw vergelijkingen lopen een beetje mank. 'De mensen vinden moslims eng . . . ' het is een beetje Jip & Janneke-taal. Moslims zijn misdadigers en horen niet thuis in een beschaafde wereld, of beter gezegd zij horen nergens. Volgens de koran moet een vrome moslim andersdenkenden uitmoorden. Dat is niet eng, maar dat is misdadig. Het zou goed zijn dat je de koran eens gaat lezen, en in tegenstelling tot 'heilige' boeken wordt er in de koran onomwonden en nietsverhullend aan de 'gelovige' moslims de opdracht gegeven om te moorden en te verminken. Dat is niet eng, dat is misdadig. Dat dient bestreden te worden, omdat mensen in islamitische landen geen leven hebben. Vrouwen van moslims hebben geen leven en ik ben van mening dat man en vrouw gelijkwaardig zijn en de zelfde kansen behoren te hebben. De islam is niet eng. De islam is een vorm van misdaad. 

Grappig is vooral dat hij vindt dat ik de Koran maar moet lezen. Terwijl het overduidelijk is dat hij dat zelf niet heeft gedaan. Ik betwijfel bijvoorbeeld of hij ooit deze passage (klik. Engels) heeft gelezen. Hier staat duidelijk dat een moslim geen zelfmoord mag plegen. Iemand die een zelfmoordaanslag pleegt mag zich dus geen moslim noemen. Volgens de Koran dan. Maar goed, redeneren met mensen die geen andere argumenten hebben dan: 'Dat is zo want dat vind ik' is onmogelijk. Dus dat probeer ik ook niet meer.

Ik hoop wel voor deze boze witte meneer dat hij toch nog eens wil overwegen na te denken en te lezen. Dit stukje bijvoorbeeld over de passage waar hij waarschijnlijk op doelt: moslims mogen anderen ombrengen (klik) maar alleen in bepaalde situaties.

Ik had mijn schoonzus aan de telefoon over mijn moeder en verrichtte vrijwilligerswerk voor mijn maandagavondclub. Moest ook veel plassen maar wijt dat aan de thee die ik op verschillende momenten zaterdag dronk met twee verschillende buurvrouwen. En geen zorgen: ik heb met vijf buurvrouwen 'iets gehad' en er twee zwanger gemaakt dus dat doe ik niet meer.

Voordeel van het geen kinderen meer te hoeven opvoeden, bijna geen tijd meer te hoeven besteden aan een moeder en het missen van een partner is dat er opeens meer tijd is voor bijvoorbeeld lezen: Gilead van Marilynne Robinson is pas boek nummer vier van dit jaar en is het verhaal van een plattelandspastor van het Amerika van een halve eeuw geleden en kabbelt heerlijk rustig voort. Geen aanrader voor liefhebbers van spanning en sensatie. Maar wel voor mensen die rust nodig hebben.

Bij de buurvrouw genoot ik het avondmaal (kip met rijst en boontjes!

) en had ik leuke gesprekken met haar, haar man en een vriend.

Na de koffie terug naar huis. Waar niemand op mij wachtte.

Mijn Engelstalige stukjes van deze week:

http://terrebelius.blogspot.nl/2017/04/a-world-without-immigrants.html

http://terrebelius.blogspot.nl/2017/04/are-you-immigrant-why-not.html

https://www.linkedin.com/pulse/what-you-want-terrence-weijnschenk-entertrainer?published=t

http://terrebelius.blogspot.nl/2017/04/syria-attack-trumps-response.html

Het pleonasme van de week:
extra bijkomende kosten

De muziek van deze week:

Tommy Roe met Dizzy


Deze week staan wij stil bij het overlijden van Gilbert Baker en Don Rickles

In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/