Momenteel ga ik door verschillende stadia van rouwverwerking (klik) en dat voor het gemak in diverse rouwprocessen: ontkenning, woede, berusting, depressie, onderhandelen, experimenteren en ontdekken. Tegelijkertijd. Ik verwerk nu (eindelijk!) het verlies van drie partners, 7 vrienden, een baan, mijn huis, drie kinderen én dat van mijn moeder. Dat heeft blijkbaar wat tijd nodig. Tijd die ik voorheen meende niet te hebben omdat ik als alleenstaand vader voor een kind diende te zorgen.
Natuurlijk mis ik mijn zoon (klik), mijn vriendin, mijn dochters, overleden vrienden, mijn oma en bij tijd en wijle ben ik zelfs weer eventjes verdrietig wanneer ik terugdenk aan mijn allereerste vriendin of zelfs aan mijn allereerste huisdier (klik). Verdrietig zijn mag. Maar verder leven moet. Vind ik.
Mijn moeder, mijn beer en ik.
Een tijdje geleden.
Mijn oma en ik.
Op dezelfde bank als hierboven.
Was dol op die pop.
Mijn moeder en mijn kinderen.
Geflankeerd door haar broer uit Chicago en zijn vrouw.
Mijn oma en haar zoon uit Canada
Mooie tijden.
Ik neem mij gewoon voor nooit meer van iemand te houden want het doet alleen maar pijn wanneer zij mij - om wat voor reden dan ook - verlaten. Was het maar zo makkelijk...
Maandag was een vruchtbare werkdag waarop ik lekker babbelde met collega's en aardig opschoot wat betreft werklast. Wat ik maandag miste was op het einde van de werkdag thuis iemand werk-gerelateerde anekdotes vertellen. Dat gaat nu eenmaal niet wanneer er thuis niemand meer op je wacht. Was nog behoorlijk moe van een toch wel enerverend weekend (klik) dus maar niet naar de loge.
Dinsdag had ik 's ochtends een vriend op de thee. 's Middags was ik met hem bij mijn moeder en 's avonds at ik met hem in een strandtent in Wijk aan Zee. Fijne afleiding! Helaas kon hij niet voorkomen dat ik plotseling besefte dat ik niet alleen mijn vriendin mis maar ook haar katten, haar familie en zelfs haar buren. Een steek in mijn hart toen wij met de auto door de buurt reden waar zij woont. Natuurlijk. En natuurlijk zal ook dat gevoel verdwijnen. Heel natuurlijk.
Later op de avond was ik even op visite bij een buurvrouw en nog iets later belde een vriend mij om te informeren naar mijn welzijn. Superlief!
Woensdag lekker opgeschoten en genoten van het goede nieuws waar de baas mee kwam: over een paar weken gaat de eerste paal de grond in van de nieuwbouw en dan zal de bierbrouwerij flink gaan uitbreiden! Een collega bracht mij met de auto naar de bewoonde wereld en daar stapte ik op de tram.
Pasta met gehakt gegeten bij een vriend en een buurvrouw op de thee gehad. Het lijkt erop dat ik alleen zijn probeer te voorkomen. Dat ben ik dan ook niet gewend. Ja, voor twee of drie dagen of zo maar alleen zijn 'voor altijd'? Nee, dat ken ik niet.
Donderdag was het Koningsdag en voor het eerst in mijn leven was ik op die dag (voorheen Koninginnedag) alleen. Ik ben gewend om die dag door te brengen met mijn kind(eren), mijn partner en/of vrienden en vaak ging ik nog even bij mijn moeder langs om trots mijn goedkoop aangeschafte prullaria te tonen. Al die mogelijkheden zijn sinds kort weggevallen. Dat heeft vast zo z'n voordelen maar die heb ik nog niet ontdekt.
Natuurlijk kun je er in zo'n geval voor kiezen (en volgens mijn psycholoog is dat een keuze die velen in vergelijkbare situaties maken) thuis te blijven liggen mokken en grienen maar ik maakte een andere keus: ik reikte uit naar vrienden. Vooral per sms veel positieve berichten mogen ontvangen en een vriendin kwam koffie drinken en met mij praten. Veel praten. En liedjes luisteren. Fijn. Ook muziek is lekker therapeutisch. 's Middags tóch even de stad in en zonder dat ik daar bewust voor koos bevond ik mij opeens in straatjes waar ik in voorgaande edities van Koningsdag/Koninginnedag graag met mijn vriendin kwam. En ik liep over de brug waar ik vroeger wel eens met mijn zoon met een kleedje zat.
Thuisgekomen wilde ik schrijven maar de inspiratie liet mij in de steek. Dus maar even een dutje gaan doen. Heb energie nodig.
Daar kreeg ik 's avonds wat van toen ik met een buurvrouw samen motiverende filmpjes keek. Bijvoorbeeld over hoe je met kleine aanpassingen aan je lichaamshouding al veel kunt doen voor je zelfvertrouwen:
Vrijdag wilde ik even terugkomen op dit persoonlijk stukje (klik) omdat er blijkbaar mensen zijn die ervan uitgaan dat als je je moeder niet officieel mag helpen je dat dus helemaal niet zult doen. Uiteraard is dat niet het geval: dat het niet in een officiële hoedanigheid mag en zeker niet doordeweeks overdag betekent niet dat je je moeder gewoon als zoon helpt. Na werktijd en in het weekend. Bijvoorbeeld. Zoals het ook normaal is dat je ook je kinderen en je partner en vrienden helpt. Vind ik.
Over mijn moeder gesproken: die werd deze dag naar het ziekenhuis gebracht voor onderzoek aan haar been. Een slechte doorbloeding is oorzaak van veel pijn. Dat levert meteen een nieuwe uitdaging op: als zij er langer dan twee dagen ligt vervalt haar bed in het verpleeghuis en begint een nieuwe zoektocht naar snelle en adequate hulp. Na wat tests werd besloten dat zij naar een ander ziekenhuis moest worden overgebracht ter voorbereiding op een zware operatie die zij mogelijk niet zal overleven. 'Zware poep!' roept een Engelsman dan uit. In het Engels. Twee minuten nadat ik dit van een arts hoorde kreeg ik een telefoontje: iemand die ik graag mag blijkt een agressieve vorm van kanker te hebben. Natuurlijk, dat kan er ook nog wel even bij.
Terwijl ik bij mijn moeder op de uitslagen van de tests wachtte zocht ik afleiding. Die vond ik in het bewerken van twee recent genomen foto's bij Station Amsterdam Sloterdijk. Ik speelde wat met de lichtwaardes en scherpte/diepte instellingen en plaatste de twee foto's over elkaar heen. Met dit als resultaat:
(klikken=vergroten)
Een vriendin wees mij op positieve zaken: 'Je kinderen leven nog, verbroken contacten kunnen hersteld worden en je hebt een baan en fijne vrienden!' Klopt allemaal. Maar toch voelde ik mij even niet erg blij. Een ambulancebroeder had dat door en zei: 'Ik begrijp jouw verdriet' en liet mij even uitrazen en mijn gal spuien (niet letterlijk, hoor! Maar in woorden) in zijn ambulance. Ik liet mijn moeder achter in capabele handen nadat ik haar woorden had ingefluisterd die ik niet met iedereen deel.
Thuis at ik een pizza en had een paar vriendelijke mensen aan de telefoon. Ondanks dat ik mij weet omringd door diverse fijne mensen op belafstand voelde ik mij verschrikkelijk eenzaam. Daarom spuwde ik mijn gal (nu wél letterlijk) en gaf ik mij even over aan een potje huilen onder de douche. Gewoon, omdat het kan.
Zaterdag en zondag vooral in ziekenhuizen doorgebracht. Met wachten. Binnenkort komt er een einde aan het wachten. Later meer nieuws. Maar het zal geen goed nieuws zijn. Sorry.
Het lied van deze week is 'Wicked Game' van Chris Isaak. In een cover uitvoering van Hula Hi-Fi:
Ook had ik opeens heel veel zin in deze rock klassieker van Uriah Heep. Hier is 'Return to Fantasy':
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Chriet Titulaer
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Oude tradities moeten behouden blijven!
Politici, buitenlanders en gutmenschen
moeten met hun fikken van onze tradities afblijven.
Elke traditie moet blijven.
Behalve tradities waar ik tegen ben, zoals stierenvechten en zo.
Welke dat zijn verandert voortdurend.
Dat maakt het makkelijk.
Natuurlijk veranderen tradities constant.
Dat is traditie.
Palingtrekken en katknuppelen is zielig voor dieren.
En alle dieren zijn zielig.
Behalve dieren die ik eng of lekker vind.
Mensen tegen hun zin in gammele bootjes versturen
en vervolgens de schuld geven van een slechte economie
is een oer Hollandse traditie:
Traditiegetrouw hebben vrouwen minder rechten dan mannen.
Dus daar ben ik voor. En tegen.
Want anders krijg ik ruzie met mijn vrouw.
Ik vind dat de SGP moet kunnen zeggen
dat vrouwen geen stemrecht mogen hebben
en meisjes geen broeken mogen dragen.
Dat is vrijheid van godsdienst.
Ik vind dat moslims niet mogen zeggen
dat vrouwen geen stemrecht mogen hebben
en meisjes geen broeken mogen dragen.
Dat is islamisering.
Traditiegetrouw bewerkte Sinterklaas de blote billen van vrouwen met zijn roede.
Stiekem vind ik dat een leuke traditie
maar als mijn vrouw meeluistert vind ik dat een slechte traditie.
Kortom: ik ben hypocriet.
Gelukkig is dat een oer Hollandse traditie.
==========================
Wat vindt u?
Moeten álle tradities worden behouden
of alleen de tradities die u persoonlijk leuk vindt?
En waarom andere tradities niet?
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Onlangs voerden mijn broer en ik hét gesprek met mijn moeder: hoe lang kun je nog zelfstandig wonen en hoe zie jij de nabije toekomst voor jezelf? Heftig.
Toen ik nog werkloos was gaf ik bij de gemeente aan dat ik graag wat meer voor mijn moeder zou willen zorgen. 'Dat kan helemaal niet, meneer want dan bent u niet meer beschikbaar voor de arbeidsmarkt en zullen wij u korten op uw uitkering. Bovendien pikt u dan het werk in van een betaalde thuishulp en dat kan natuurlijk niet, he?'
-'Dus dat elke paar weken een nieuwe vreemde mijn moeder komt helpen maar niets weet van haar noden, wensen en gebruiken waar mijn moeder ook nog voor moet betalen en wat de maatschappij veel geld kost is 'beter' dan wanneer zij gratis verzorgd wordt door haar liefhebbende zoon? Wat is daar 'sociaal' aan?'
Het antwoord van mijn klantmanager bleef steken bij: 'Nou eh...'
===========================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Ik word erg moe van mensen die zeggen: 'De bewijzen zijn op internet te vinden' maar vervolgens 'geen tijd' hebben om zelf even een link te plaatsen.
'Fijn dat jij beter geïnformeerd bent dan de rest van de mensheid, (naam)! Zou te gek zijn als je de informatie waar jij jouw angsten op baseert met ons onwetenden wil delen. Zulke belangwekkende informatie mag je natuurlijk niet voor jezelf houden. Dus kom maar op met die gegevens! Als de cijfers die in jouw hoofd zitten op data (en dus niet op angsten (aannames zijn geen feiten) zijn gebaseerd, stel ik mijn mening bij. Beloofd!'
Misschien is mijn stijl niet geschikt voor tere zieltjes maar ik vind het opvallend te lezen hoeveel mensen hun mening nergens op gebaseerd blijken te hebben. Behalve dan 'Dat heb ik ergens gelezen, geloof ik.', 'Dat vind ik dus dat is zo' en 'Maar het stond op Facebook!' Ik bedoel: als je dan zó halsstarrig een mening wil verdedigen (zó halsstarrig dat je bereid bent er om te liegen: 'De informatie stond in mijn computer maar die is gecrashed en nu doet-ie't niet meer!' -'Eh...in dezelfde computer die je nu gebruikt om deze smoes te typen?') doe je toch even moeite om er onderbouwing bij te vinden? Dat schijnt dus niet 'normaal' te zijn.
De norm lijkt heden ten dage: 'Je roept waar je zin in hebt en als een ander jouw onzin wil ontkrachten moet die ander daar maar moeite voor doen en als die ander niet kan verklaren hoe piramides dan wél gebouwd zijn dan heb jij gewoon gelijk en bestaat er een ras van buitenaardse goddelijke wezens die speciaal om ons dwars te zitten onze voorouders onverklaarbare dingen hebben laten doen. En zo is dat!'
Eigenlijk zou ik er mee moeten stoppen maar ik weiger stellingen zomaar voor waar aan te nemen. Er is een soort innerlijke drang die mij er telkens weer toe verleidt om op zoek te gaan naar de onderbouwing van beweringen, cijfers die stellingen ondersteunen, enzovoorts, et cetera. Best vermoeiend en tijdrovend. Mede daarom reageer ik niet meer op echt onzinnige argumenten als 'Nou, voor zover ik weet heeft nooit een christen ooit een aanslag gepleegd!'
Daar staat tegenover dat ik twee televisie series volg (The Walking Dead en Game of Thrones) en verder nauwelijks televisie kijk. Dat scheelt toch al gauw drie uren per dag. Uren die ik graag steek in leren, discussiëren en (onder)zoeken. Ach, zo heeft iedereen wel een hobby. Toch?
================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Goed nieuws is natuurlijk dat steeds meer mensen ervan overtuigd zijn dat wij maar één planeet hebben en daar dus zuinig op moeten zijn. Grote bedrijven haken in op die tendens. Zo ook LG. Met een wasmachine die bijzonder weinig water verbruikt: http://creativity-online.com/work/lg-cactus/51446
Maneki Neko is een nieuwsgierige kat
(is dat niet een pleonasme?)
'Wil je een appelboom?
Plant dan een appel pitje!'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Onlangs diende Lilian Marijnissen van de SP een motie in om de overheid te verzoeken geld te investeren in de zorg. Tijdens de meest recente verkiezingscampagnes riepen vooral de PVV, de VVD en Forum voor Democratie om het hardst dat er nodig moest worden geïnvesteerd in de zorg in Nederland. Zij zullen dus van harte dit voorstel van de Socialistische Partij hebben ondersteund zodat het ook uitgevoerd zal worden. Toch? In dit overzicht ziet u hoe de verschillende partijen hebben gestemd inzake het voorstel 'Meer geld naar de zorg'.
Zelf heb ik ook wat zorgen:
Door een brand nam ik noodgedwongen afscheid van bijna al mijn wereldse goederen. Niet veel later nam ik afscheid van mijn linkerheup (waar ik na ruim 40 jaar toch aardig aan gehecht was geraakt), relatief kort geleden nam ik (in korte tijd na elkaar) afscheid van zes overleden vrienden. Ik nam (symbolisch) afscheid van alle drie mijn kinderen door hun tandenborstels in mijn badkamer weg te gooien, ik nam (voor alle zekerheid omdat het opeens heel slecht ging. Een paar dagen later weer iets beter maar dat wist ik toen nog niet)) afscheid van mijn moeder, ik nam afscheid van een stervende vriend en ik nam afscheid (na een relatie van 5 jaar, vier maanden en - op twee uren na - 22 dagen) van mijn mooie, geweldige, stoere, lieve vriendin.
Ik ben dus wel even klaar met afscheid nemen. Zie dit maar als oproep aan iedereen die mij na staat: 'Blijf nog effe. Alsjeblieft.' Maandag was het Tweede Paasdag. Geen idee wat er dan herdacht of gevierd wordt maar het is een officiële vrije dag en dus kon ik uitslapen en koffie drinken bij een buurvrouw. Een buurvrouw van mijn moeder, welteverstaan. Tevens mijn vroegere biebjuf. Daarna in mijn moeder's huis de post regelen en de plantjes water geven. Puur uit macht der gewoonte riep ik vanuit de deuropening 'Hoi, ma!' om even een steek in mijn hart te voelen toen zij niet antwoordde met 'Hé, lieverd!' Dit is het hofje waar mijn moeder officieel woont. Hoe lang nog is nog even de vraag.
Zitten schrijven, lopen opruimen en schoonmaken. Daar heb ik nu meer tijd voor. Een voordeel van het niet hebben van een partner. Of kinderen in huis...Raar om naar bed te gaan zonder iemand gevraagd te hebben 'Hoe was je dag?' Niet 'in het echie' dan. Via sociale media of de telefoon is het toch anders. Vind ik.
Dinsdag stond ik hier op mijn lift naar het werk te wachten:
Fijn gewerkt en - voor zover mijn geheugen mij niet in de steek laat - weinig meegemaakt dat het vermelden waard is. Wat mij betreft dan. Behalve dan misschien dat diverse collega's met goed gevolg een cursus hadden doorlopen:
Een collega bracht mij met de auto naar het verpleeghuis waar mijn moeder verblijft. Het viel mij erg zwaar haar een gesprek en een lachje te ontlokken. Zit momenteel namelijk nogal 'laag in mijn energie'. Dus. Fijn dat ik niet hoefde te koken want een buurvrouw had mij een bakje rijs met bami gebracht.
Woensdag wakker geworden na een paar prettige dromen te hebben gedroomd. Wat ik heb gedroomd hou ik lekker voor mijzelf. :-p Nog steeds pijn maar ik merk dat ik sterker word. 'Eelt op je ziel kweken' noemt men dat ook wel. Het verwerken van verlies, daar is tijd voor nodig. En hoeveel tijd verschilt per gebeurtenis en per persoon. Bovendien zijn er allerlei andere zaken nog die invloed hebben op je geestesgesteldheid. En ook die zaken kunnen per dag - en zelfs per uur! - verschillen. 'Ups' en 'downs' dus. En dat is het leven. En dat leven gaat door. Voor mij persoonlijk volgt dat leven tijdelijk een 'zaagtand-curve'; de pieken en dalen zijn scherp en volgen elkaar snel op. Ontbijten in mijn eentje vind ik niet leuk. Daarom at ik met een vriendin een 'full English breakfast' in het centrum van de grote stad A.
Ik blijf deelnemen aan een leven buiten mijn bed. 'Denk niet aan haar!' raadde iemand mij aan als tip bij het overkomen van liefdesverdriet. Kunst! Dat werkt net zo goed als op dieet gaan en jezelf voorhouden: 'Ik mag niet snoepen!' Juist door er aan te denken krijg je zin in dat wat je niet kunt hebben. 'Ga in de hoek staan en denk niet aan een witte beer' is een bekende test. Probeer het maar eens en merk dat dat ontzettend moeilijk is. Zo werkt dat ook met die ene leuke auto, baan of (potentiële/ex-) partner. Dat heb ik niet van mijzelf maar uit psychologisch onderzoek (klik).
Bij mijn personalia bij werkgevers stond altijd achter 'In geval van nood contact opnemen met:' de naam van mijn moeder, mijn zoon en/of mijn vriendin. Inmiddels niet meer. Jammer dan. En door. Wat makkelijker zou gaan zonder die stekende ijspegels in mijn hart en ziel. Maar die zullen smelten en op een dag nauwelijks nog pijn doen. Want zo gaat dat.
's Middags deed ik mee aan een marktonderzoek en 's avonds at ik (kaasfondue!) bij een vriend. Deze foto maakte ik bij hem in de straat:
Natuurlijk kán ik wel alleen zijn maar dat ik daar niet gewoon voor kan kiezen is een heel ander verhaal. Daarom 's avonds even een kopje thee met een buurvrouw voor ik ging douchen en slapen.
Het was donderdag een fijne werkdag met een goed werkoverleg met nagenoeg het hele team. Een collega bracht mij per auto naar de bushalte en dat scheelde mij twintig minuten lopen. Fijn! Daardoor was ik keurig op tijd op zangles. Heel therapeutisch, zingen. Ik kan het iedereen aanraden! Of misschien was het wel de thee, of de balans- en ademhalingsoefeningen. Hoe dan ook: een uur later voelde ik mij beter dan ik mij in weken gevoeld had. Het ging alleen even mis bij een emotionele passage in het lied dat wij oefenden:
Voordat ik naar zangles ging wist ik al dat het ook met mij weer goed zal komen. Maar toen ik er wegging besefte ik het ook. En dat is winst.
Vrijdag niet kunnen uitslapen omdat werklieden doen wat zij zoal doen: dingen met grof geweld slopen en daar op luide toon slechte grappen bij maken. De woningcorporatie heeft blijkbaar een bouwbedrijf opdracht gegeven de woning boven mijn hoofd gereed te maken voor de ontvangt van nieuwe bewoners. De slecht geïsoleerde huurwoning zal ongetwijfeld een koopwoning worden 'met een rijke historie en oude charmes'. Waarmee men bedoelt dat het oud is en kraakt, piept en tocht aan alle kanten. De woningen waren gereed in 1892 en bedoeld om - tijdelijk! - mensen uit Friesland op te vangen die vanwege mislukte aardappeloogst naar Amsterdam kwamen, hopend op voedsel, onderdak en werk. Ja, ook toen al waren er gelukszoekers! Sommigen gingen inderdaad later terug maar velen bleven. Zie daar de oorsprong van het gegeven dat er zoveel mensen in Amsterdam de achternaam 'De Vries' dragen.
Bijna grappig dat mensen ruim 2 ton neertellen voor een oud appartement van 39m2 zonder balkon dat in 1937 was afgeschreven en waarvan de waarde indertijd is vastgesteld op nul gulden en nul cent...
Een psychologe bracht mij telefonisch op de hoogte van haar bevindingen na haar bezoek aan mijn moeder in het verpleeghuis. Informatie die ik direct doorgaf aan mijn broer. Wij wachten nog enkele tests af en hopen dan meer duidelijkheid te hebben over 'hoe het nu verder moet' met onze moeder.
's Middags kwam een vriendin mij helpen met het verbouwen van mijn huis. Althans, met het herarrangeren van de aanwezige meubels opdat het mij mogelijk wordt gemaakt voortaan (weer) in de slaap- in plaats van in de woonkamer te slapen. Zal even wennen worden, na ruim 20 jaar weer eens te slapen in mijn eigen slaapkamer...
Bovendien trakteerde zij op een stukje chocola!
Daar bereikte mij het besef dat ik komend nieuwjaarsfeest waarschijnlijk zal doorbrengen zonder mijn moeder, zonder mijn kinderen én zonder partner. Voor een aantal mensen wellicht heel normaal maar voor mij wordt dat voor het eerst. Ik geloof niet dat ik heel blij ben met dat gevoel. De kat voelde dat direct aan en kwam meteen bij mij in bed op de nieuwe (en dus nog in te richten) plek:
Ook zaterdag nog werd ik geplaagd door herinneringen. Ik ga nu door het stadium dat ook fijne herinneringen (aan mijn moeder, aan mijn leuke ex-vriendin, aan mijn kinderen, aan een stervende vriend) aanvoelen als messteken, toegebracht met een bot kartelmes. Toch zou ik al die herinneringen aan al die geliefden voor geen goud willen missen. De pijn zal minder worden.
Afleiding helpt daarbij. Daarom stond ik met een buurvrouw samen op een kraampje op een buurtfestival om oude spulletjes (vooral van mijn kinderen) weg te doen voor weinig geld
en 's avonds was ik naar Breda voor de verjaardag van een vriend.
Zondag een beetje brak (Mentale notitie: 'Nachtje doorhalen? Niet meer doen!'), de dag begonnen met een korte wandeling,
een treinrit en een kopje thee met een buurvrouw, daarna naar de instelling waar de moeder van mijn zoon woont. Even later kwam hij er bij en wij spraken wat over vroeger en zo. Daarna met mijn zoon door naar míjn moeder in het verpleeghuis waar inmiddels ook mijn broer en diens vrouw waren gearriveerd. Onderweg fijn met mijn zoon gebabbeld over zijn studie, zijn woonsituatie en zijn sociale leven. Voor mij als vader erg fijn te horen en te zien dat het hem zo goed gaat! Zowel mijn moeder alsook die van mijn zoon waren redelijk goed aanspreekbaar. En dat was fijn. Het zijn de kleine dingen...
Vroeg naar bed want tikkie brak nog steeds.
In de serie 'onbekende helden' deze week Bill Nye, 'The Science Guy' (klik). Met zijn aanstekelijke vertelstijl en guitige voorkomen wist hij al tienduizenden mensen te overtuigen van het belang van wetenschap.
Ook deze week weer een liedje dat past bij mijn gemoedstoestand (maar die gaat verbeteren, hoor!):
Sinead O'Connor met 'Nothing compares to you'.
En als extra'tje:
Red Hot Chili Peppers met 'Under the Bridge'
'Sometimes it feels like I don't have a partner...'
Deze week staan wij stil bij het overlijden van J. Geils (overleden 11 april), Michele Scarponi, Cuba Goodin Sr. en Erin Moran
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Uitsluitend omdat ik klein ben noemen mensen mij dwerg, lilliputter en kabouter. Dagelijks. Nu ja, vrijwel dagelijks. Opmerkingen over de vermeende lengte van mijn penis vinden mensen (blanke mensen, donkere mensen, joden, moslims, mannen, vrouwen... ) hilarisch.
Soms maak ik een opmerking terug maar het heeft geen zin. Discussiëren met domme mensen is onmogelijk: zij blijven dom. Zoals ik klein zal blijven. Ik heb geleerd dat ik domme mensen niet slim kan maken. Daar ligt een taak voor opvoeders als ouders, leraren en overheden.
Wat ik wél kan is veranderen hoe ik reageer op domme uitlatingen: soms haal ik mijn schouders op en soms ga ik de confrontatie aan. 'Hé, die tuinkabouter in mijn tuin, is dat familie van jou? Haha!' -'Ik heb een bijzonder domme buurman, is dat familie van jou?'
Eventueel heb ik nog een geduchte rechtse directe in huis: met mijn 1.40m komt die hard aan bij mannen van rond 1.80m ;-) Dat is hoe ik met discriminatie om ga: door grappen te maken. Een ander doet dat anders. En dat is haar of zijn goed recht. Niemand heeft het recht een ander te vertellen wat hij of zij moet voelen. Nooit.
============================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Zou hij haar wakker maken of niet?
Een dilemma!
Zij lag zo lekker te slapen
en als hij naar haar keek
voelde hij als vanzelf
de onrust uit zijn ziel
wegvloeien
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Steeds meer mensen zijn (over) gevoelig voor straling. Zij blijken beter te slapen uit de buurt van een zendmast en wanneer de telefoon/internet modem in huis is uitgeschakeld. Inderdaad is er een verandering te zien in hersengolfactiviteit wanneer iemand die daar gevoelig voor is bij een stralingsbron slaapt. Die bepaalde hersenactiviteit is afwezig wanneer diezelfde persoon in een tentje op de Veluwe slaapt. Duidelijk dus dat mensen daadwerkelijk worden beïnvloed door straling. Ook wanneer die straling denkbeeldig is!
Mensen die gevoelig zijn voor straling (en nee, ik denk niet dat zij liegen) sliepen in laboratorium omstandigheden als een roosje. Behalve wanneer de onderzoekers een modem in het zicht plaatsten. Toen sliepen de proefpersonen beduidend slechter. 'Closed and shut case' zou je zeggen. Voldoende bewijs dat straling de slaap negatief beïnvloed. Behalve dan dat het modem in het laboratorium niet was aangesloten en er dus geen sprake kon zijn van stralings emissie.
Zelfs dénken dat wij ergens last van hebben kan er toe leiden dat wij ergens last van hebben. Denk aan de Amerikanen die denken dat uitsluitend moslims aanslagen plegen. Cijfers tonen aan dat in de afgelopen 20 jaar meer aanslagen op Amerikaanse bodem werden gepleegd door joden dan door moslims. Mensen in Nederland denken last te hebben van moskeeën maar als je dan vraagt of er één in de buurt is beginnen ze te stamelen: 'Ja eh... nou eh... Maar Wilders zei dat... eh... ' -'Dus als Geert zegt dat je ergens last van hebt dan heb je daar last van, zelfs wanneer je nadenkt en ontdekt dat je er géén last van hebt?' 'Precies!'
Politici en marketeers weten dat je mensen van alles kunt aanpraten: angsten maar ook diensten en producten die mensen helemaal niet nodig hebben. Er zijn zelfs mensen die voor de schadeverzekering van hun mobieltje €7 per maand betalen. Onzin natuurlijk want het mobieltje is al verzekerd onder de inboedel verzekering. Die mensen gooien dus €84 per jaar gewoon weg. Zonde, toch?
Deze gedachtegang biedt ook perspectief voor de wapenwedloop: tegenstanders hoeven maar te dénken dat je over massa vernietigingswapens beschikt en ze zijn al te bang om je aan te vallen. Bedenk eens hoeveel miljarden dollars, euro's en roebels dan uitgegeven kunnen worden aan écht nuttige projecten!?
Ik denk dat onze geest tot veel meer in staat is dan wij tot nu toe hebben aangenomen: wij kunnen ons letterlijk ziek denken. Het goede nieuws is: wij kunnen ons letterlijk beter denken! Tot op zekere hoogte natuurlijk want ik denk niet dat je door een ongeluk verloren arm aangroeit door er alleen maar positief over te denken. Wel denk ik dat je prettiger leeft wanneer je bedenkt wat je nog wel kan met je handicap in plaats van je te richten op wat je niet meer kan door je handicap.
En u: gelooft u in de kracht van positief denken? Ik lees uw mening graag in het commentaarvenster onder mijn blog.
===============================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Men denkt wel eens van niet maar het gaat hartstikke goed met Nederland! Bijvoorbeeld op economisch gebied. Een begrotingsoverschot van €2,9 miljard (klik) bijvoorbeeld. Van dat geld kun je leuke dingen doen én bezuinigingen zijn even niet nodig. Goed, niet?
Ook goed nieuws dat er sinds kort een accu (klik) bestaat die een elektrische auto 1400 kilometer kan laten rijden op één volle lading. Nu nog een betere manier vinden dan kolencentrales om die energie op te wekken. Er gebeuren echt serieus fantastische dingen in de wereld. Neem bijvoorbeeld deze tiener die een goedkope methode bedacht waarop het menselijk brein een interactie kan aangaan met een computer. Dus ook met een computer gestuurde hand!
Billy de Kat zit vaak voor het raam op mij te wachten
De hand is van een collega die mij thuisbracht.
En zomaar even een nieuwe lolcat:
'Niet alles is wat het lijkt'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Door het afschaffen van de Basisbeurs voor studenten zou veel geld worden bespaard. Geld dat de overheid beloofde te spenderen aan het verbeteren van de kwaliteit van het geboden onderwijs. Dat is niet gebeurd. Heel verrassend.
Niet verrassend is het dat het in het Amerika van Trump heel normaal is om je eigen gelijk te halen ten koste van anderen en waar nodig met grof geweld. Ik vind dat een trieste ontwikkeling.
Een fijne ontwikkeling was maandag dat een collega en ik tegen het einde van de (voldoening brengende werk)dag met z'n tweetjes over waren en tijdens een biertje (je werkt in een bierbrouwerij of niet) een bijzonder goed gesprek voerden. Fijn!
Ook bij de brouwerij in de buurt
was duidelijk hoe een Nederlandse lente er uit ziet
Onderweg naar huis (en als mijn baas of een collega mij geen lift geeft) kom ik langs dit gebouw:
Ik begrijp mensen wel die mij steunen bij mijn relatiebreuk door te zeggen: 'Ach joh, er zwemmen nog meer vissen in de zee.' Dat weet ik wel, maar ik wil die ene!
Natuurlijk kan ik vastklampen aan dromen en idealen maar beter is om daarnaar te streven. En intussen in de realiteit te blijven staan. Na het verlies van mijn spullen (grote brand), en vervolgens dat van mijn jongste dochter (geen contact meer), oudste dochter (geen contact meer), daarna stierven zes vrienden kort na elkaar, verloor ik mijn enige zoon (op zichzelf en studerend dus uiteraard veel minder contact dan toen ik als alleenstaand vader voor hem zorgde) en opeens mijn moeder (na een nare val naar een verpleeghuis en zeer zorgbehoevend) en mijn vriendin (relatiebreuk. Op een liefdevolle manier en zonder verwijten en haat en nijd. Gelukkig) moet ik er toe overgaan om te rouwen, het verdriet te verwerken ('geef het een plekje!' zeggen hulpverleners tegenwoordig) en verder te gaan. Terug naar het hanteren van een oud levensmotto van mijzelf dus: 'Voor mij is een glas niet half leeg. Zelfs niet half vol. Ik ben blij dat ik een glas heb.'
(klikken=vergroten)
Mensen als deze man (klik) zijn een voorbeeld voor mij: er is een groot verschil tussen 'geluk' en 'blij zijn'. Je hebt een keuze: de rest van je leven blijven treuren of elke dag een beetje beter maken dan de dag ervoor was.' Dinsdag had ik op locatie een vergadering vanwege mijn vrijwilligerswerk voor de hoofdstedelijke vrijmetselarij. Voor de liefhebbers: sinds kort zit er ook in Amsterdam een zogeheten 'gemengde' Loge: De Korenaer (klik). Vrijmetselarij is er sinds de jaren'50 niet 'alleen maar voor mannen' hoewel het ontstaan is als 'herenclub'. Ook oude traditionele clubs gaan met hun tijd mee. Dat blijkt. Gek eigenlijk dat mensen beweren 'voor het behoud van oude tradities' te zijn. Maar tegelijkertijd vinden dat andere groepen moeten stoppen met vasthouden aan 'hun oude tradities'. Fijn om even met een paar Broeders te praten over de zaken des levens.
Later in de middag (na het plantjes water geven in haar woning en de post ophalen) ging ik bij mijn moeder langs in het verpleeghuis. Het bezoek voelde als afscheid nemen en dat voelde best k...eh...best wel niet zo heel erg prettig. Was blij dat ik haar een lachje, een knuffel en een paar coherente woorden kon ontfutselen. Na enig aandringen dronk zij zelfs een paar slokken thee, at een hele sinaasappel en deed een paar eenvoudige rek- en strekoefeningen in bed!
Nog niet zo lang geleden had ik een partner bij wie ik even kon klagen over mijn moeder's gedrag en mijn verdriet kon uiten. Dat kan ik natuurlijk ook bij mijn kat en goudvissen maar is toch niet helemaal hetzelfde. Gelukkig heeft iemand ooit het verschijnsel 'vrienden' uitgevonden. Dankjewel, onbekende weldoener!
Een buurvrouw kwam bij mij haar beklag doen over het voor haar vervelende gedrag van haar partner. Gek genoeg voelde ik mij daar beter door. Sowieso is het altijd fijn wanneer blijkt dat iemand je vertrouwt maar ook schoot opeens de gedachte bij mij te binnen: 'Kijk, er zijn dus voordelen aan het vrijgezel zijn!'
Langzaam, heel langzaam, verander ik mijn geestelijke instelling ('mindset' heet dat tegenwoordig in 'goed' Nederlands). Van 'Sh*t, ik ben vrijgezel!' via 'Ik ben vrijgezel.' naar 'Hé, ik ben vrijgezel!'
Woensdag was een goede werkdag. De baas vond dat ik samen met hem een nieuw biertje moest proeven:
Ik vertelde mijn baas dat ik bij het zien
van deze twee gevulde bokalen
aan mijn recent verloren geliefde moest denken.
Op het einde van de dag ging ik met de baas mee naar een klant
om een twintigtal dozen bier af te leveren en omdat het nog redelijk vroeg was (en er thuis tóch niemand (meer) op mij wacht) bleven wij even op locatie voor een biertje. Gezellig! En ik deed iets wat ik zelden doe: met een andere man samen in een kroeg bier drinken en over voetbal praten...
Donderdag merkte ik dat ons nieuwe boekhoudsysteem en ik vriendjes beginnen te worden. En dat is fijn. Zodra ik het boekhouden in ons nieuwe systeem voldoende onder de knie heb kan ik anderen instrueren in het gebruik. Handig, mocht ik ooit - om wat voor reden dan ook - een paar weken of zo niet (kunnen) werken.
Die middag leerde ik van de psycholoog
Vlak bij het plein waar dit gebouw staat
dat het gevoel dat ik 'frustratie' noem in feite 'onmacht' heet. Toch écht wat anders! Ook wist hij mij te vertellen dat velen die maar de helft doormaken van waar ik momenteel door ga reden vinden om de dekens strak over zich heen te trekken en de deur niet meer uit te komen. Ja, in relatief korte tijd (gevoelsmatig dan toch) je huis (met alle spullen daarin) verliezen, je twee jongste kinderen, zes van je vrienden, vervolgens ook je oudste kind zien vertrekken en dan in één week tijd je moeder én je partner te moeten verliezen terwijl een vriend op sterven ligt is misschien wat veel. Maar blijkbaar kan ik het aan. En dat is een fijne wetenschap!
Ook vertelde hij: 'Voor mij zie ik geen gefrustreerde, boze man zitten maar juist een heel aardige man die alleen maar verdrietig is omdat hij zo vreselijk hard zijn best doet maar de dingen toch niet gaan zoals hij wil.'
'Je humor gaat je redden!', zei een vriend. En misschien is dat ook wel zo. Wat voor mij ook werkt is om specifiek over één onderwerp te gaan nadenken in plaats van mijn emoties toe te staan er met mijn gedachten van door te gaan. Zo bedacht ik: wat willen mensen wanneer zij zeggen dat zij 'democratie' willen? Willen zij dan een langzaam, log parlementair (kies)systeem waar elk besluit wordt gewikt en gewogen, rekening houdend met zoveel mogelijk mensen? Of wil men liever een lekker snelle methode gebaseerd op een 'dictatuur van de meerderheid'? Ofwel: het (huidige) 'poldermodel' dat wij nu in Nederland kennen of een bindend referendum bij elke 'belangrijke' (wat is 'belangrijk' en wie bepaalt dat?) beslissing waarbij een meerderheid van de bevolking haar wil opdringt aan de uitvoerende overheid en de rest van de bevolking?
Begin van de avond kwam een vriend even informeren naar mijn staat van zijn. Erg lief! Niet veel later keek ik voetbal. Vooral om mijn neef te kunnen zien die volgens zijn moeder in het publiek zat. Hem zag ik niet maar wél zag ik Ajax goed spelen en verdiend Schalke '04 met 2-0 verslaan. Ondanks dat ik het bij vlagen een mooie wedstrijd vond zal voetbal kijken waarschijnlijk nooit mijn grootste hobby worden. Geeft niet. Ik heb mij vermaakt en ondanks dat ik 'niet nuttig' was heb ik daar helegaar geen spijt van. Zo.
Wat ik vrijdag echt heel eng vond om te vernemen is dat een maniakale, kinderlijke dictator (klik) er geen problemen mee heeft een nucleaire oorlog te ontketenen. En Kim Jong-un waarschijnlijk óók al niet.
Terwijl de kleutertjes elkaar beschuldigen van gek zijn, werd ik uitgerust wakker. Bijna vreedzaam zelfs. Het is gewoon een gegeven dat kinderen contact met ouders - al dan niet moedwillig - verbreken, dat vrienden sterven en huizen afbranden, dat partners hun relaties verbreken en dat (groot)ouders fysiek en mentaal aftakelen. Maar niets weerhoudt mij ervan dat erg te vinden en er verdrietig om te zijn. Toevallig.
En tja, toen belde een verpleegster uit het verpleeghuis: 'Uw moeder wil niet verpleegd worden, wat moet ik doen?' Simpel antwoord: 'Vertellen dat zij niet verpleegd wordt wanneer zij dat niet wil.' Maar ja, om iemand die zelf niet naar het toilet kan maar gewoon te laten liggen? En dat ook nog eens terwijl haar indicatie over twee weken verloopt maar er geen zorgbehandelplan kan worden opgesteld?
Tot voor kort kon ik mijn vriendin om raad en steun vragen of mijn moeder om advies. Of ik kon mij richten op mijn kinderen of even tot zinnen te komen.
Even in plaatjes.
Dit was mijn situatie:
Een schip waarop van alles gebeurde (dood en geluk, liefde en werk, buitenlandse avonturen, rustige dagen, prachtige momenten en samen met anderen jezelf verbeteren), met ballast aan boord (brand, een nieuwe heup, een psychotische partner en andere trauma's) waarop hard gewerkt werd (aan relaties, door te knokken met instanties als de Kinderbescherming, wegwerken van vooroordelen over mijn fysieke beperking) met een redelijk duidelijk doel voor ogen (Blij zijn met de dingen die ik doe, met de mensen die ik liefheb, voldoende geld om bij de volgende haven te komen en het onderwijl anderen niet te moeilijk maken) en een paar stevige ankers (mijn moeder, mijn kinderen, mijn vriendin) om op te vertrouwen en stabiel te kunnen blijven bij zwaar weer (verlies van baan, tekort aan geld, slechte gezondheid, dood in de familie).
En dit ben ik nu:
Mij vastklampend aan een paal op een vlot:
De o zo stevige ankers zijn weliswaar niet verdwenen maar zijn niet meer aan mij verankerd. Die paal staat voor mijn werk en mijn kat. De plankjes en touwtjes die mij drijvende houden zijn mijn vrienden. De kleinste tegen(golf)slag voelt als een kleine ramp (waar je geen last van hebt als schip). Ik ben verschrikkelijk nat, koud en moe terwijl ik mij uit alle macht vastklamp, wetende dat de zee vanzelf rustiger zal worden en ik langzaam weer aan het schip kan bouwen dat 'zelf' heet. Zoiets.
Uiteraard ging ik tóch weer bij mijn moeder langs en uiteraard houd ik hoop want zo lang er leven is...
Aan de telefoon kon ik op mijn moeder inpraten en uiteindelijk lag zij gedoucht en wel in een schoon gewaad in een schoon bed. Het allerliefste wil zij weer gewoon naar huis en zo lang mogelijk zelfstandig zijn. Maar dan is het wel zo handig wanneer zij zelf meewerkt aan haar herstel. De fysiotherapeute wegsturen 'want mijn been doet zo'n pijn' is dan niet erg constructief.
Mensen beledigen, uitschelden en zelfs fysiek onheus bejegenen vind ik ook niet erg constructief. Tóch zijn er mensen die menen dat hun mening vanzelf wordt aangenomen wanneer zij iemand met een andere mening iets naars toeroepen. Zoals er mensen zijn die denken dat het 'grappig' is om leugens te verspreiden over een politicus of denken dat het compleet verzinnen van data de beste methode is om de eigen mening te onderbouwen. Er zijn zelfs mensen die blijkbaar denken dat het vermoorden van kinderen hun ouders ertoe zal bewegen minder agressief te worden.
Een Duitse minister (klik) wil online platformen als Facebook en Twitter aansprakelijk stellen voor de vuiligheid die gebruikers online plaatsen. Mij lijkt dat onbegonnen werk. Persoonlijk denk ik dat het zinniger is om te investeren in beter onderwijs. Zodat mensen geleerd wordt: 'Hé, als ik aardig doe tegen anderen, doen zij ook aardig tegen mij!' in plaats van: 'Ik eis dat anderen aardig tegen mij gaan doen en zal hen daartoe dwingen door hen uit te schelden en te bedreigen!' Zaterdag begon met koffie drinken met een buurvrouw en het wegstrijken van de was van mijn moeder. Ik sprak anderhalf uur lang met een vriendin aan de telefoon en daarna een kwartier met een Broeder. Fijn om zoveel steun te mogen ontvangen! Het gaat steeds een beetje beter maar de pijn in mijn hart is nagenoeg fysiek. Natuurlijk is het normaal om afscheid te nemen van een kind die gaat studeren. Natuurlijk is het normaal dat een wat oudere vriend die aan een agressieve vorm van kanker lijdt bijna dood gaat. Natuurlijk is het normaal dat een moeder van boven de 80 lichamelijk en geestelijk aftakelt en natuurlijk is het normaal dat je liefdesrelatie wordt verbroken. Maar welke idioot bedacht dat dat bij mij allemaal bijna tegelijk moest gebeuren?
Dus ja, bij het boodschappen doen een vage bekende tegenkomen en antwoorden 'Goed hoor, met jou?' op de vraag: 'Hé, hoe is't!?' valt mij niet makkelijk. Maar ja, 'Nou, best slecht en met jou?' is niet het antwoord dat mensen willen horen. Daar schrikken zij van. Ik heb dat wel eens gedaan en gemerkt dat kennissen dat niet leuk vinden. Bij vrienden kan dat gelukkig wél.
Dit is mijn directe woonomgeving.
Word ik blij van.
Thuis, op straat, in de supermarkt, op het werk...overal is er wel iets waardoor je aan een verloren geliefde herinnerd wordt: een geur, een object, een stem, een kleur. Niet leuk. Maar realiteit. Natuurlijk zal het steeds minder worden. Dus het liefst wil ik gaan slapen en over een paar maanden of zo wakker worden. Als het beter gaat.
Wat mij deze week opviel aan het nieuws: voor maar enkele miljoenen dollars zou een heel volk geholpen kunnen worden. In plaats daarvan besloot de Amerikaanse overheid om met één enkele bom van zo'n 360 miljoen dollar (...) enkele tientallen IS-strijders (en mogelijk zo'n 100 burgers) te doden. De overlevenden zijn nu automatisch vredelievende mensen geworden. Of zullen zij boos zijn geworden omdat hun geliefden uit elkaar zijn gereten door een 'Made in USA' bom en nu zélf de wapenen oppakken? Ofwel: is het slim om 40 vijanden te doden en daarmee duizenden nieuwe te creëren? Ik denk van niet.
Wat - op de langere duur althans - zou kúnnen helpen is te investeren in onderwijs: mensen die kunnen lezen kunnen zich een beter onderlegde mening vormen. Zelfs in ons prachtige goed ontwikkelde Nederland komt laaggeletterdheid massaal voor. De kosten? €1 miljard per jaar (klik).
Zondag bleek ik weer een beetje te kunnen lachen. Om de krantenkop 'Zanger trouwt met vriendin' (klik) bijvoorbeeld. Alsof een man zou gaan trouwen met de broer van zijn vriendin. Of met haar fiets of zo.
Nieuws dat u waarschijnlijk heeft gemist is dat zeker 19 mensen zijn omgekomen door het instorten van een berg afval. Maar ja, dat was in Sri Lanka (klik), tussen de slachtoffers was niet één blanke of journalist en de dader was geen moslim. Volgens hedendaagse maatstaven is dat dus helemaal niet erg. En dat vind ik eigenlijk best erg.
Ik knipte mijn nagels, hoorde dat president Erdogan nu officieel dictator is, verzorgde Caesar Alexander Draconius ('Drakie') III en Quick & Flupke, mijn vissen, speelde met Billy de Kat en verbaasde mij over de bijna 1 miljoen toeristen die Nederland het Paasweekeinde van harte verwelkomt. 1 Miljoen mensen erbij in één enkel weekend. Daar hebben wij ruimte voor. Voor 40.000 vluchtelingen verspreid over een jaar is in Nederland géén ruimte. Ik vind dat raar. Komt het misschien omdat die toeristen hier hun geld komen uitgeven en het zeker een generatie duurt voordat vluchtelingen geld opleveren? Graag uw gedachtes hierover.
Mijn broer en zijn vrouw haalden mij op voor een bezoek aan mijn moeder in het verpleeghuis. Zij is even uit bed geweest en heeft zelfs even gelachen! Het zijn de kleine dingen...Met haar toestemming bij deze een foto die ik een paar dagen eerder maakte:
O, en graag tips: wat doet een ongebonden vrijgezel in een vrij weekend? Ik heb namelijk geen idee. Geen kinderen meer om mij heen, niet meer naar mijn vriendin of haar helpen op de markt, niet meer bij mijn moeder eten... Dat is in één klap allemaal weggevallen. En ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ik het daar moeilijk mee heb.
Hier een liedje in een uitvoering die mijn huidige geestesgesteldheid aardig weergeeft:
Puddles met 'I want you to want me'.
Als cadeautje voor mijn lezers nóg een liedje van dezelfde artiest:
Pinball Wizard/The Folsom Prison Blues
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Emma Morano en Robert Taylor
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
'Steeds meer winkels sluiten de deuren en steeds meer mensen raken werkloos. Dat is niet de schuld van de recessie of van slecht functionerende bankdirecteuren maar natuurlijk van asielzoekers.
Dat zijn namelijk buitenlanders en alles is de schuld van buitenlanders. Hoe halen zij het in godsnaam in hun hoofd? Eerst veroorzaken zij met opzet een burgeroorlog in hun land, dan kijken zij toe hoe hun dochters worden verkracht en hun zonen vermoord. Vervolgens vluchten zij doelbewust de bossen in om wekenlang in doodsangst en met nauwelijks eten te leven. Vervolgens staan zij welwillend toe dat mensensmokkelaars hen beroven van hun laatste bezittingen en trots om in lekke bootjes de reis te aanvaarden naar ons land. Zij verwachten welwillend onthaald te worden maar spreken niet eens onze taal! Soms zelfs na drie weken nog niet!
Vervolgens liggen zij maar een beetje te liggen en weigeren te werken! Alleen maar omdat zij geen werkvergunning krijgen van onze overheid. Wat een flauwe rotsmoes om niet te werken! Die paar asielzoekers die wél werken pikken onze baantjes in. Het tuig.'
'Dus jij vindt dat asielzoekers moeten werken en niet mogen werken?'
-'Precies!'
===========================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Men vraagt mij wel eens waarom ik soms (...) zo fel ben wanneer het onderwerp 'politiek' is. En waarom ik tegen democratie ben? Welnu: ik ben helemaal niet tegen democratie maar ben wel tegen de manier waarop men tegenwoordig lijkt te vinden dat democratie moet worden uitgevoerd: de meerderheid moet beslissen en de meerderheid heeft altijd gelijk!
Ik ben tegen dat principe omdat ik tot verschillende minderheden behoor. Omdat met 'de meeste mannen' rekening wordt gehouden moet ik op mijn tenen staan bij openbare plasgelegenheden.
Omzet de meeste mensen PVDA en VVD stemden mag ik het geld niet houden wanneer ik vanuit een bijstandssituatie iets verkoop via Marktplaats.
Omdat mijn moeder in een moslimland is geboren zijn er duizenden 'echte Nederlanders' die mij vanzelf een crimineel of op z'n minst onbetrouwbaar vinden.
Kortom: ik voldoe niet aan 'de norm'. Wat ook lastig is natuurlijk want die verandert voortdurend.
En u? Voldoet u netjes aan de norm? Bent u keurig lid van 'de meerderheid'? Kunt u een definitie geven van 'de meerderheid'? Ik lees uw antwoord graag in het commentaarvenster onder dit blogstukje.
=============================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Als er één groep mensen te vertrouwen is, dan zijn het wel wetenschappers. Toch? Helaas. Ook wetenschappers blijken vaak mensen te zijn. Met ego en al. Dus ook in deze groep mensen zitten oplichters, fraudeurs, dieven, mensen met vooroordelen, et cetera.
Neem Philip George Zimbardo, bekend geworden door het Stanford Prison Experiment. Waar onder meer de nare film Das Experiment op is gebaseerd. Studenten werden in twee groepen opgesplitst: gevangenen en bewakers. Kijken wat er gebeurd. Na zes dagen moest het experiment worden afgebroken omdat deelnemers kampten met angsstoornissen en mishandeling: de 'bewakers' waren van aardige studenten spontaan veranderd in sadistische monsters!
Dit experiment diende als bewijs dat de mens leeft met slechts een dun laagje beschaving maar in wezen tot monsterlijke acties in staat is.
Pas jaren later zou uitkomen dat Professor Zimbardo - die naar aanleiding van deze zaak miljoenen boeken verkocht, flink verdiende aan lezingen en er een mooie baan aan overhield - de 'bewakers' had geïnstrueerd zich te misdragen: hoe wreder, hoe beter. Dat was hun opdracht en absoluut geen 'spontane' gedragsverandering. Sterker nog: ondanks de strikte opdracht van Zimbardo weigerde twee derde van de groep zich als beesten te gedragen. Ik bedoel maar.
Lees hier meer over dit bedrog waardoor miljoenen mensen ook heden ten dage niet meer geloven in het goede in de mens:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Fantastisch (en door velen gemist) nieuws is dat de ETA een paar dagen geleden officieel de wapenen heeft ingeleverd die zij zes jaar geleden hebben neergelegd. Na jaren van onderdrukking en gewelddadig protest daartegen lijkt er een einde gekomen aan een tijdperk. Mooi, niet?
Goed nieuws! Steeds meer bedrijven en overheden zijn ervan overtuigd dat de tijd van fossiele brandstoffen langzamerhand toch echt wel geweest is. Zo ook Pro Rail, de beheerder van het treinspoornet in Nederland. Men wil eigen elektriciteit opwekken met 'het grootste zonnedak van het land! (klik)'
Meer goed nieuws: doemdenken is nergens voor nodig. Althans, wat betreft toekomstige voedselschaarste. Als wij maar af zouden stappen van het idee: 'Biologisch=duurzaam (klik)'.
Ook goed is het (vind ik) dat de gemeente Amsterdam aandacht besteedt aan de eenzamen in de samenleving. Zelfs aan de overleden eenzamen. Speciaal voor hen die sterven zonder nabestaanden bestaat er de Stichting Dichters van Dienst (klik): mensen die een mooi woordje spreken op de uitvaart van mensen die verder niemand in de wereld hebben. Mooi initiatief!
Billy de kat zit graag op zijn schapenvacht bij de kachel.
Na het zien van deze foto ben ik gaan opruimen.
De lolcat van deze week gaat over de vermeende noodzaak van wapens fabriceren:
'Papa, waarom maken mensen geweren?'
-'Om geld te verdienen, jongen.'
'Waarom maken zij in plaats ervan
dan geen fietsen?'
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Even voor de duidelijkheid: mijn bericht van afgelopen zaterdag was mijn 1 aprilgrap van dit jaar. Sorry.
Onlangs had ik even een periode waarin ik dacht: 'Zelfmoord plegen is wel het laatste wat ik zou doen maar als ik nu eens ging slapen en niet meer wakker zou worden? Zou dat niet fijn zijn?' en 'Ik wacht tot het donker is, dan ga ik het centrum van Amsterdam in en dan loop ik net zo lang rond tot ik iemand tegen kom die mij wil overvallen. Tegenover de politie kan ik beweren dat het zelfverdediging was én de wereld is een overvaller minder.' Dat soort gedachten zijn niet erg constructief.
Natuurlijk is het momenteel niet allemaal kommer en kwel met mij. Er gebeuren ook goede dingen. Zo ben ik sinds kort uit de Bijstand! Omdat ik nu drie in plaats van twee dagen per week betaalde arbeid verricht ontvang ik elke maand een salaris van €906.
€982,- is momenteel de bijstandsnorm dus ik heb officieel recht op aanvulling. Maar dan blijf ik 'klant' van de Participatiewet. Dat betekent dat je niets mag bijverdienen en bovendien - afhankelijk van de gemeente-ambtenaren belast met de uitvoering - als crimineel en/of als 'zielig geval' wordt bestempeld. Ja, bijverdienen mág wel maar alles dat je bijverdient moet je inleveren. De PvdA noemt dat 'een stimulans'. Het is nog onduidelijk waar het een stimulans voor is. Hoe dan ook: €100 per maand kan ik eenvoudig bijverdienen. Dat weet ik zeker.
Ook weet ik mij verzekerd van steun van vrienden in diverse gradaties: bevriende (ex-)collega's, jeugdvrienden, bevriende buren...
Een paar van die mensen waren aanwezig bij mijn eerste optreden als stand up comedian. Ik maakte de beginnersfout door de microfoonstandaard niet weg te zetten, sprak af en toe te snel of binnensmonds (die zenuwen die door je keel gieren willen graag naar buiten!) en ook mijn timing was niet altijd optimaal. Maar ik vond het erg leuk om te doen! En ga er maar eens aanstaan om mensen aan het lachen te maken terwijl je je nog nooit eerder mentaal zó slecht hebt gevoeld. Hier een opname van dat optreden:
Daarnaast realiseer ik mij terdege dat ik het helemaal niet zo slecht heb: ik heb namelijk toegang tot schoon drinkwater, kan meestal kiezen waar ik mijn maag mee vul, heb onderdak, regelmatig schone lakens, et cetera. Bovendien woon ik niet in Aleppo en ben ik ook geen homo of moslim. Dat schijnt tegenwoordig niet fijn te zijn. Wat ik écht erg vind is dat het gebruik van geweld is genormaliseerd. Zelfs aanvallen met gifgas op kinderen halen nauwelijks de journaals. Wat is er toch mis met ons? Deze kinderen vragen zich dat óók af:
Maandag was ik aan het werk, zij het in een iets lager tempo dan gebruikelijk. Voortijdig met werken gestopt omdat de baas spontaan besloot dat het tijd was voor een biertje met een sigaartje. Het was ook opeens prachtig lenteweer!
Maar ik had een stekende koppijn en nog veel moeite om mensen onder ogen te komen dus de vrijmetselaarsloge liet ik even voor wat die was. Voor uitrusten moet je tijd en...eh...rust nemen. Begrijp ik nu.
Dat geluk in kleine dingen zit weet ik ook al langer. Maar het is wel eens moeilijk om dat te beseffen. Daar zijn gelukkig dit soort lijstjes (klik) voor.
Wie hier wel eens vaker leest weet dat ik doorgaans aardig betrokken ben bij het wereldgebeuren. Sinds kort doet het mij niet zo heel veel. Zelfs niet de explosies in de metrotunnels van Sint Petersburg (klik). Tientallen gewonden en 14 doden. En mensen vragen vooral 'was het een moslim terreuraanslag?' Alsof een bom minder hard 'BOEM!' doet wanneer een keurige blanke christen als Anders Breivik, een IRA-lid of 'the Unabomber' die doet afgaan. Voor de slachtoffers maakt dat echt niet uit, hoor! En dat ook deze dag 25.000 mensen omkwamen van de honger haalde het journaal niet 'want dat is normaal'. Nou, dat is het dus niet!
Redelijk goed geslagen en dinsdag mij erover verwonderd dat de internationale gemeenschap weigert op te treden tegen president Assad van Syrië die doodleuk een dorp plat gooit en de burgers daar vermoord met een gifgasaanval 'want er zaten waarschijnlijk ook een paar rebellen in dat dorp dus wij vonden dat wij die burgers moesten bevrijden.' Ach, lijden doen ze inderdaad niet meer...:-(
Alleen de Amerikaanse president deed wat: als vergelding voor de gifgasaanval die vermoedelijk was uitgevoerd door het leger van Assad, liet Trump zo'n 60 kruisraketten afvuren op een relatief klein gebied: tientallen burgers (waaronder kinderen) dood. Nou, dát zal hem leren, die gemene Assad! Hoe haalt hij het in zijn hoofd om zijn eigen burgers te bestoken. Wij doen dat veel beter! Bovendien heeft Trump aandelen in het bedrijf dat die Tomahawk kruisraketten produceert. De aandelen schoten in prijs omhoog en dus óók de cashflow van de president van Amerika. Maar dat is natuurlijk puur toeval.
Ook verbaasde ik mij over mensen die van alles geloven ('Hillary Clinton is de leidster van een groep pedofielen.'Barack Obama is een alien die door Satan is gestuurd om de wereld in ellende onder te dompelen', 'Alle moslims zijn terroristen!' en vraag je 'waarom denk je dat dat waar is?', dan luidt het antwoord eerst 'iedereen weet dat' en als je doorvraagt hoor je: 'Het is waar want ik las het op een website'. Zeer waarschijnlijk kwam de naam van die website voor op deze lijst (klik).
's Ochtends even bij het huis van mijn moeder langs om de plantjes water te geven en de post uit de brievenbus te halen. 's Middags naar het verpleeghuis waar zij ligt, veel pijn heeft en regelmatig in de war is. Het is de leeftijd (81) en zo, dat weet ik wel. Maar toch is het erg naar om mee te maken.
Gang in het verpleeghuis
met de rug naar het gangetje
waar zij haar kamer heeft
De tramhalte vanaf waar het vijf minuten lopen is
naar het verpleeghuis
Familieportret afgelopen kerst
Erg jammer dat mijn vriendin toen niet kon
Ondanks alles ga ik door, al is het momenteel (mentaal dan) meer slepend strompelen dan vrolijk huppelend naar voren rennen. 'Vooruit' is de enige richting die er is, natuurlijk: achteruit gaan kunnen wij (nog) niet en stilstaan vind ik geen optie. Mijn zoon zei daar iets moois over toen hij nog maar een jaar of zeven was:
'Wij reizen allemaal de toekomst in
met een snelheid van één seconde per seconde.'
Wijs jong.
Handwas gedaan en oude spinnenwebben verwijderd (ook in mijn hoofd). Nieuwe spinnenwebben in huis laat ik zitten want ik ben allergisch voor muggengif. Tijdens het kijken naar een echte macho hetero actiefilm (Commando. Met Arnold Schwarzenegger.) e-mails beantwoord. Ik had een kleine achterstand opgebouwd omdat ik even met heel andere dingen bezig was.
Was blij dat de SP (in de persoon van Lilian Marijnissen. Inderdaad dochter van roerganger Jan) een motie indiende om daadwerkelijk €300 miljoen in zorginstellingen te investeren. Alle partijen hadden toch als verkiezingsbelofte 'stem op ons want wij willen investeren in de zorg!'?
Dus ik voorzag geen probleem: PVV, VVD, PvdA, GroenLinks, Partij voor de Dieren...allen zouden toch zeker instemmen met dit voorstel en meehelpen bij het uitvoeren? Niet dus.
Triest. In verkiezingstijd zijn alle partijen het eens over minimaal 300 miljoen naar verpleeghuizen, maar motie dat nu te doen verworpen! https://t.co/T7Qjr1gsiY
Om uw stem voor de volgende keer te beïnvloeden kunt u hier (klik) de stemverhoudingen terugvinden. Dan is meteen duidelijk wie zich inzet om verkiezingsbeloften waar te maken en wie niet.
Mijn foto-album van maart (klik) omvat minder foto's dan u van mij gewend kunt zijn. Ik had simpelweg andere dingen aan mijn hoofd in plaats van fotograferen.
Woensdag fijn gewerkt maar mijn lichaam deed wat moeilijk: last van mijn linkerknie én van mijn rechtervoet. Dan ben je blij met een zittend beroep. Op het werk al een paar keer even weggedommeld en bij de baas in de auto naar de tramhalte doodleuk in slaap gevallen. Blijkbaar erg moe.
's Avonds met een buurvrouw een door haar aangeraden filmpje gekeken over hoe je (weer) controle kunt krijgen over je eigen gedachten. Erg verhelderend!
Donderdag (half zeven..) wakker geworden met het inzicht: mentale pijn is altijd gebaseerd op een herinnering. 70% Van onze herinneringen zijn niet gebaseerd op feiten. Inderdaad: de meeste van onze herinneringen zijn vals: vaak denken maar dat wij iets hebben beleefd.
Van de psycholoog kreeg ik het dringende advies om te leren omgaan met mijn emoties. Daar zijn gelukkig cursussen voor. Handig! Na mijn bezoek aan zijn praktijk even een stukje gewandeld.
Op het werk voelde ik mij die dag erg nuttig en gewaardeerd en zo. Fijn! Maar het bordje 'Niet storen!' wat ik op mijn bureau zet als ik (even) niet gestoord kan worden heb ik weggegooid: dat wordt volledig genegeerd. Best jammer maar ook gewoon realiteit.
Een dame met wie je het niet eens bent en niet kent, aanspreken met 'tante Pollewop' in plaats van bij haar naam: is dat een teken van beschaving? Is dat onderdeel van 'de Nederlandse waarden en normen'? Is dat normaal? Ik vind van niet. Maar ten minste één van mijn Facebook-contacten vindt van wél want dat is hoe hij zelf handelt.
Mijn avondeten kreeg ik van een buurvrouw: kikkererwten met asperges, broccoli, tomaat en nog zo wat. Heel erg gezond, dus!
Mijn moeder is helaas niet meer heel erg gezond en wij bereiden ons langzaam voor op afscheid nemen. Hopelijk pas over vele jaren maar helaas worden wensdromen vaak ingehaald door de werkelijkheid. Maar soms komen ze uit!
En ja, ik heb het er moeilijk mee.
Vrijdag redelijk energierijk wakker geworden en aan de slag gegaan met opruimen: computerbestanden, kleding en andere spullen. Maar vooral bezig gegaan met het opruimen in mijn hoofd: 70% van onze herinneringen zijn niet gebaseerd op feiten maar die onderscheiden van de 30% die wél klopt is nogal een klus. Maar het ruimt wel lekker op...
's Middag overhandigden mijn geweldige, mooie, stoere en lieve ex-vriendin elkaar onze reservesleutels. Voor mij voelt het prettig als zaken met een ritueel worden afgesloten. Wij hebben een hele fijne 5 jaren, vier maanden (en op twee uren na 22 dagen) samen gehad en veel van elkaar geleerd. Maar wat niet gaat, dat gaat niet en dan is het niet praktisch om vast te blijven houden aan een ideaalbeeld. Verlies en treurnis hoort bij het leven maar in het mijne overheersen de goede dingen. En daar ben ik dankbaar voor. Natuurlijk ga ik haar missen als partner maar ik heb goede hoop dat wij hier allebei een waardevolle vriendschap aan overhouden.
Maar de timing had iets beter gekund: sinds een paar maanden ben ik - met hulp van een psycholoog en op aanraden van mijn leukste ex (naar woord, 'ex'.) - begonnen met het verwerken van verlies. Zij én mijn psycholoog én vrienden hebben mij nagenoeg verboden ooit nog ernstige zaken weg te lachen. Zaken zoals deze (klik) bijvoorbeeld. Het onderdrukken van negativiteit is niet slim: accepteren en ermee leren omgaan is echt beter.
Zes jaar geleden raakte ik door een brand in huis vrijwel al mijn wereldse goederen kwijt. 'Ach, joh, ik wilde toch al opruimen in huis en iedereen leeft nog! Biertje?' Vier jaar geleden verloor ik het contact met mijn jongste dochter. 'Ach joh, ik ben nog jong dus ik kan nog meer kinderen maken.' 3 Jaar geleden verloor ik het contact met mijn oudste dochter: 'Ja, vervelend maar dat is wat zij blijkbaar wil. Het komt vást goed met haar!' 2 Jaar geleden verloor ik in acht maanden tijd 6 vrienden (2x kanker, eenmaal Alzheimer, 2x suïcide en eenmaal longfalen). 'Kijk, dat scheelt weer verjaarscadeaus kopen en zo!'
Maar toen zes maanden geleden mijn zoon - helemaal volgens het boekje - het ouderlijk huis verliet en ik besefte dat ik de afgelopen 20 jaren van mijn leven bijna volledig aan hem had gewijd (of althans: met hem in gedachten dingen deed. Of juist niet) stortte mijn wereld onder mij vandaan. Een mensenleven staat op pilaren. Hij was voor mij de dikke, stevige pilaar in het midden van mijn bestaan. Hoepla, daar gíng mijn balans!
Ik krabbelde overeind en zomaar opeens ging het goed mis met mijn moeder: zij viel hard op haar stuitje en was opeens extreem hulpbehoevend. Erg frustrerend als je je hele leven vrijwel alles zelf hebt gedaan en altijd erg sterk was in je zelfstandigheid. Nóg een pilaar weg. En ik wankelde. En een paar dagen nadat mijn broer en ik onze moeder hadden weggebracht naar een verpleeghuis werd mijn relatie verbroken. Ik wankelde nog wat meer en greep strohalmen om overeind te blijven. En de volgende dag beleefde ik mijn stand up comedy debuut.
Dat werd lachen. Ik viel (mentaal dus). En werd opgevangen door fijne vrienden. En besloot na het zien van het filmpje een paar kilootjes rond mijn middel te laten verdwijnen.
En zomaar opeens, echt voor het eerst in mijn leven, ben ik écht volledig op mijzelf aangewezen: geen ouders, leraren, kinderen of partner om rekening mee te houden of rekenschap aan af te leggen. En dat zal even wennen worden. Ik ben dankbaar voor mijn werk, mijn vrienden en mijn kat en goudvissen maar zo plotseling geen naaste geliefden meer hebben voelt niet tof. Tips om hiermee om te gaan zijn welkom. Mijn huidige motto is er eentje die ook al eeuwenlang bij de Vrijmetselaars bekend is: Op U komt het aan!
's Avonds met een vriend een biertje gedaan op een terras
en daarna uit eten gegaan
en bij hem thuis met zijn vriendin erbij een kopje thee gedronken. Vrienden hebben is een uitstekende remedie tegen eenzaamheid!
Zaterdag sliep de kat
(Op deze foto dus niet. Doh!)
nog terwijl ik al op was, mijn kookplaat schoonmaakte en stofzuigde en zo. Negatieve energie omzetten in positieve actie is iets waar ik altijd al achter stond. Er is vast wel eerder een 'vrij' weekend geweest (Als u zich verveelt mag u in mijn blog archief op zoek naar een vrij weekend in mijn leven: ik blog nu 14,5 jaar.) maar voor mijn gevoel had ik zelden een heel weekend zonder verplichtingen: geen kinderen helpen met huiswerk of hen anderszins bijstaan of vermaken, geen lunch of avondeten bij mijn moeder (maar ik heb haar - natuurlijk - wel even opgezocht in het verpleeghuis), niet naar de film met mijn vriendin of haar helpen op de markt...maar toch verveelde ik mij niet.
Al hield ik mij maar bezig met bedenken wat ik zélf eigenlijk wil. Een vraag die ik mij nog nooit gesteld had. Een vraag die mijn psycholoog mij onlangs stelde: 'Even tot de kern komende: wat wil je nu écht?' -'Gewaardeerd en gehoord worden, geliefd zijn en de wereld verbeteren, ertoe doen, rijk worden met verhalen schrijven...' -'Nee, wat wil je écht het allerliefste, in de kern.' -'Eh...blij zijn. Ja, ik wil blij zijn! Dat is eigenlijk alles.' Ik werd altijd blij van dingen doen met mijn kinderen, eten bij mijn moeder, uitgaan met mijn vriendin...Nu dat opeens allemaal niet meer kan moet ik verplicht op zoek naar ander tijdverdrijf.
Elke dag uit gaan met vrienden is op mijn leeftijd niet meer vol te houden dus dat is geen optie. Misschien moest ik dat fenomeen eens proberen waar ik mensen al jarenlang over hoor en die daar veel genoegen aan schijnen te beleven: televisie kijken. Ik kijk eigenlijk alleen maar Game Of Thrones en The Walking Dead. Zijn er nog andere leuke programma's? Ik heb waarlijk geen idee.
Overigens genoot ik even van uit het raam staren en zien hoe mijn kat hun versie van 'verstoppertje' speelde in de binnentuin met andere katten.
Zondag kreeg ik van deze meneer (klik) commentaar op dit stukje (klik). Ooit ergerde ik mij aan mensen die dingen riepen als 'Alle homo's/moslims/motorrijders/joden zijn...' Nu vind ik die mensen vooral grappig. En best wel zielig ook. Dat blijkt uit zijn woorden:
Jouw vergelijkingen lopen een beetje mank. 'De mensen vinden moslims eng . . . ' het is een beetje Jip & Janneke-taal. Moslims zijn misdadigers en horen niet thuis in een beschaafde wereld, of beter gezegd zij horen nergens. Volgens de koran moet een vrome moslim andersdenkenden uitmoorden. Dat is niet eng, maar dat is misdadig. Het zou goed zijn dat je de koran eens gaat lezen, en in tegenstelling tot 'heilige' boeken wordt er in de koran onomwonden en nietsverhullend aan de 'gelovige' moslims de opdracht gegeven om te moorden en te verminken. Dat is niet eng, dat is misdadig. Dat dient bestreden te worden, omdat mensen in islamitische landen geen leven hebben. Vrouwen van moslims hebben geen leven en ik ben van mening dat man en vrouw gelijkwaardig zijn en de zelfde kansen behoren te hebben. De islam is niet eng. De islam is een vorm van misdaad.
Grappig is vooral dat hij vindt dat ik de Koran maar moet lezen. Terwijl het overduidelijk is dat hij dat zelf niet heeft gedaan. Ik betwijfel bijvoorbeeld of hij ooit deze passage (klik. Engels) heeft gelezen. Hier staat duidelijk dat een moslim geen zelfmoord mag plegen. Iemand die een zelfmoordaanslag pleegt mag zich dus geen moslim noemen. Volgens de Koran dan. Maar goed, redeneren met mensen die geen andere argumenten hebben dan: 'Dat is zo want dat vind ik' is onmogelijk. Dus dat probeer ik ook niet meer.
Ik hoop wel voor deze boze witte meneer dat hij toch nog eens wil overwegen na te denken en te lezen. Dit stukje bijvoorbeeld over de passage waar hij waarschijnlijk op doelt: moslims mogen anderen ombrengen (klik) maar alleen in bepaalde situaties.
Ik had mijn schoonzus aan de telefoon over mijn moeder en verrichtte vrijwilligerswerk voor mijn maandagavondclub. Moest ook veel plassen maar wijt dat aan de thee die ik op verschillende momenten zaterdag dronk met twee verschillende buurvrouwen. En geen zorgen: ik heb met vijf buurvrouwen 'iets gehad' en er twee zwanger gemaakt dus dat doe ik niet meer.
Voordeel van het geen kinderen meer te hoeven opvoeden, bijna geen tijd meer te hoeven besteden aan een moeder en het missen van een partner is dat er opeens meer tijd is voor bijvoorbeeld lezen: Gilead van Marilynne Robinson is pas boek nummer vier van dit jaar en is het verhaal van een plattelandspastor van het Amerika van een halve eeuw geleden en kabbelt heerlijk rustig voort. Geen aanrader voor liefhebbers van spanning en sensatie. Maar wel voor mensen die rust nodig hebben.
Bij de buurvrouw genoot ik het avondmaal (kip met rijst en boontjes!
) en had ik leuke gesprekken met haar, haar man en een vriend.
Na de koffie terug naar huis. Waar niemand op mij wachtte.
Het pleonasme van de week:
extra bijkomende kosten
De muziek van deze week:
Tommy Roe met Dizzy
Deze week staan wij stil bij het overlijden van Gilbert Baker en Don Rickles
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
