Persoonlijk

De geboorte van mijn zoon verliep vlekkeloos: zijn moeder stond op de gang in het ziekenhuis een sigaretje te roken (ik weet't...) toen zij opeens uitriep: 'Ik voel het kopje al!' Ik kreeg een telefoontje en was een kwartier na zijn geboorte in het ziekenhuis. Verbaasd constateerde ik dat op zijn kaart stond 'vader onbekend'. Huh? 'Ja, volgens zijn moeder heeft een alien de echte Terrence overgenomen en dus schreven wij op 'vader onbekend'. -'Ja, maar jullie weten toch dat ik de vader ben?' 'Dat kunt u wel zeggen maar moeders liegen nooit en dus nemen wij haar woord boven het uwe.' 'Eh...een paar weken geleden werd zij op de Afdeling Psychiatrie afgeleverd vanwege een zware psychose: zij hoort en ziet dingen die er niet zijn.' -'Ja, dat kan wel zijn maar dit zijn nu eenmaal de regels: de moeder heeft altijd gelijk.'

De volgende dag wilde de maatschappelijk werkster met mij spreken 'om u te helpen meneer!' -'Goh, da's aardig.', dacht ik nog. Tot ik de volgende dag werd geconfronteerd met niet alleen de maatschappelijk werkster maar ook met een stagiaire, een psycholoog, iemand van de Raad voor de Kinderbescherming en nog een stagiaire. Best intimiderend. Of ik maar even een formulier wilde ondertekenen? -'Mag ik het dan eerst even lezen?' 'Teken nu maar even dan is alles verder geregeld.' Het bleek een zogeheten 'verklaring van afstand' te zijn. 'Of ik maar even mijn zoon wilde afstaan aan de staat.' Wat ik precies gedaan heb toen weet ik niet maar volgens ooggetuigen was het niet erg aardig.

'Vader is agressief en dus niet in staat om voor zijn kind te zorgen', zag ik na bemiddeling van een advocaat in mijn dossier staan. Ik bood mijn excuses aan en vroeg en kreeg een tweede gesprek, met dank aan de broer van mijn zoon's moeder. Hij heeft zich later helaas teruggetrokken en wilde niets meer met zijn zus of haar zoon te maken hebben. Zijn keus. Voor de zekerheid slikte ik iets kalmerends voor dat tweede gesprek. 'Vader blijft extreem kalm. Blijkbaar doet het hem allemaal niets.' kreeg ik als volgende aantekening.

Een arts hoorde ik zeggen: 'Dat wordt niets met dat kind: z'n moeder is gek en z'n vader een dwerg die niet eens bij de commode kan.' Ik diende een klacht in bij de medische tuchtcommissie. Tegen de betreffende arts én tegen de maatschappelijk werkster. Later ook tegen de Raad voor de Kinderbescherming die oordeelde: 'Een alleenstaand vader kan onmogelijk voor een kind zorgen.' Terwijl ik precies kan wat een alleenstaand moeder óók kan. Behalve borstvoeding geven.

Maar daar is flesvoeding voor. De Kinderbescherming vond (en vind misschien nog steeds) dat uitsluitend de traditionele manier van opvoeden de beste manier is: 'Alleen een man en een vrouw samen kunnen een kind goed opvoeden.' Zeg dat maar eens tegen de jongedame die toekeek terwijl haar moeder en diens vriend haar zusje vermoordden 'want ze huilde zo hard en dat terwijl ze de dag ervoor nog eten had gehad!' Ik heb het hier over Het Meisje van Nulde, een trieste zaak. Met name omdat de Kinderbescherming al meerdere malen was ingelicht over het huiselijk geweld ter plaatse. Maar volgens de moeder was er niets aan de hand. En moeders liegen toch nooit?

Mensen die mij na aan het hart stonden (en staan) vonden dat ik maar moest tekenen: 'Handig, toch? Een ander voedt jouw kind op en jij hoeft alleen maar te betalen. Als ik dat voor mijn kind had kunnen kiezen, had ik het gedaan!' Als alternatief bood men een plan: in een gesloten instituut zou zijn moeder leren met haar kind omgaan. Gevraagd naar de rol van de vader vertelde men doodleuk: 'Goed dat u daar naar vraagt want er zijn kosten verbonden aan het project. Maar als alles goed gaat mag u al na anderhalf jaar of zo een keertje komen kijken hoe het gaat met uw kind.' Lekker traditioneel denken: 'Vrouwen zorgen voor kinderen, mannen zorgen voor geld.' Ik hoop dat men bij de Kinderbescherming en aanverwante organisaties inmiddels de beschaving ontdekt heeft.

Het lukte mij om ervoor te zorgen dat mijn moeder zijn pleegmoeder werd. Een lastige rol want zij was nu oma én moeder. Intussen voerde ik rechtszaken. 'Meneer, u kunt niet voor hem zorgen want u werkt fulltime.' -'Dan neem ik ontslag.' -'Dan heeft u een te laag inkomen om voor hem te kunnen zorgen.' Ik regelde met mijn toenmalige werkgever dat ik een zogeheten nul-uren contract kreeg: voorlopig kreeg ik alleen betaald voor de uren die ik werkte. Twee jaar later kwam mijn zoon bij mij wonen. Hij werd een geliefde, zelfstandige jongeman die goed kan sparen maar toch niet gierig is, niets van wat hij hoort of leest voor waar aanneemt (zelfs niet van zijn vader!) maar elke zaak altijd van verschillende kanten zal bekijken. Die bovendien goed kan leren en dat met plezier doet. Hij studeert nu Wertuigbouwkunde! Daarnaast zoekt hij zelf regelmatig contact met én zijn biologische moeder én de oma die twee jaar lang de taak van moeder op zich genomen heeft.

Mijn taak als opvoeder zit er op. Ik heb gedaan wat ik kon. Maar was het genoeg? Ik denk graag van wel. Samen hebben wij de negatievelingen in onze omgeving laten zien wat er mogelijk is wanneer je weinig kansen krijgt en weinig geld hebt. 'Wir haben es geschafft!'

Maar al die jaren bleek ik te hebben gedaan wat ik deed om hem te steunen, te begeleiden, te motiveren en te laten zien dat je op principes óók door het leven komt en dat geld minder belangrijk is dan doen wat je fijn vindt om te doen. Vriendschap, trouw en liefde zijn zaken die bij ons hoog in het vaandel staan. Hoger dan een vette bankrekening. Toen hij het ouderlijk huis verliet dacht ik mijn energie te kunnen richten op mijn vriendin en haar zaak. Maar zij kan en doet het uitstekend zonder mijn steun. Maar ik help haar waar en wanneer en hoe ik kan. Dat doen partners nu eenmaal. Vind ik.

Gelukkig werd onlangs mijn contract bij een bierbrouwerij verruimd en werk ik er nu drie dagen per week en kan ik eerdaags mijn (aanvullende) bijstandsuitkering vaarwel zeggen. Met het geld dat ik verdien zit ik iets onder bijstandsniveau maar ik vind wel manieren om legaal bij te verdienen.

Een groot deel van mijn leven stond in het teken van mijn zoon en mijn dochters (ander verhaal) en de maatschappij waarin wij leven (Ik zette mij in voor kinderen als groepsleider kinderopvang en vrijwilliger op zomerkamp, in een buurthuis, voor een homojongerenorganisatie en zelfs als raadslid voor een politieke partij! Aan de kant staan klagen is nu eenmaal niets voor mij. Ook als penningmeester voor een vijftal verenigingen en stichtingen maar nu alleen nog maar in de Bewonerscommissie). Zomaar opeens is dat vrijwel allemaal weggevallen en moet ik - in opdracht van mijn psycholoog, vrienden en mijn vriendin - op zoek naar mijzelf: wat ík wil, wat ík belangrijk vindt, wat ík wil doen met de rest van mijn leven. Dit jaar hoop ik vijftig te worden en te ontdekken wie ik ben, wat ik wil en wat ik kan. Maar ik heb er nooit écht over nagedacht en mij feitelijk altijd geplooid naar de omstandigheden. Al heb ik wel eens bochten genomen terwijl ik gedwongen werd rechtdoor te gaan. En omgekeerd. Ik weet dus dat ik in staat ben tot het zelfstandig nemen van beslissingen. Maar ik vind het ontzettend moeilijk. Hulp is welkom.

================================================
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/