Hij gaat wonen en studeren in Delft.
Samen spelen in het park, kamperen in de tuin.
Trots zijn met karate gewonnen beker omhoog houden.
Dat is verleden tijd.
Hij ontroerde mij toen hij mij zijn knuffel gaf:
'Hier papa, slaap jij maar met kuiken.
Jij hebt'em harder nodig dan ik.'
En toen hij zich op straat
over een dood vogeltje boog en fluisterde:
'Dag lief vogeltje, ik hou heel veel van jou!'
Hij lachte toen ik hem op zijn donder gaf
na een avondje stappen omdat hij vroeg, nuchter
en alleen thuis kwam.
Ik mocht voor hem zijn eerste scheermes kopen
en hem leren dat een kind prima zelf een lampje kan wisselen.
Maar dat het fijn is als papa het krukje vasthoudt.
Zelf leerde hij dat hard werken loont
en samen leerden wij dat pootje baden in geld leuk is
maar zwemmen in water leuker.
De beste dingen in het leven zijn gratis!
Het was mij een eer en genoegen hem te leren lopen.
Maar de juiste richting bepaalt hij zelf.
In mijn huis en hart zal er altijd plek voor hem zijn.
Maar mijn zoon is mijn kleine jochie niet meer.
==================================
(De oorspronkelijke versie - voor ik columns ging schrijven - vindt u hier:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/