Hij gaat wonen en studeren in Delft.
Samen spelen in het park, kamperen in de tuin.
Trots zijn met karate gewonnen beker omhoog houden.
Dat is verleden tijd.
Hij ontroerde mij toen hij mij zijn knuffel gaf:
'Hier papa, slaap jij maar met kuiken.
Jij hebt'em harder nodig dan ik.'
En toen hij zich op straat
over een dood vogeltje boog en fluisterde:
'Dag lief vogeltje, ik hou heel veel van jou!'
Hij lachte toen ik hem op zijn donder gaf
na een avondje stappen omdat hij vroeg, nuchter
en alleen thuis kwam.
Ik mocht voor hem zijn eerste scheermes kopen
en hem leren dat een kind prima zelf een lampje kan wisselen.
Maar dat het fijn is als papa het krukje vasthoudt.
Zelf leerde hij dat hard werken loont
en samen leerden wij dat pootje baden in geld leuk is
maar zwemmen in water leuker.
De beste dingen in het leven zijn gratis!
Het was mij een eer en genoegen hem te leren lopen.
Maar de juiste richting bepaalt hij zelf.
In mijn huis en hart zal er altijd plek voor hem zijn.
Maar mijn zoon is mijn kleine jochie niet meer.
==================================
(De oorspronkelijke versie - voor ik columns ging schrijven - vindt u hier:
In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. http://terrebel.blogspot.nl/ Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden. https://www.facebook.com/terrebel/
Wat een mooi verhaal. Je hebt je zoon zelfvertrouwen en houvast meegegeven. En daarmee kom je een heel eind! En nu is het tijd om los te laten. Maar je raakt 'm niet kwijt...
BeantwoordenVerwijderenLieve groet.
Mooi geschreven, hij zal vast heel trost op je zijn. Net als jij op hem bent.
BeantwoordenVerwijderenLove As Always
Di Mario
ze zijn groot voor je het goed en wel beseft. Gelukkig blijven de herinneringen aan de tijden toen ze klein waren.
BeantwoordenVerwijderen*zucht*
BeantwoordenVerwijderenHoe mooi wist jij het afscheid met je zoon te beschrijven lieve Terrebel, door alles wat jullie samen voor mooi beleefden even terug te halen. Schitterend!
Ik weet zéker dat je zoon ergens in je hart altijd dat kleine jochie zal blijven.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig gedicht met zóveel herkenbaars.
Je kind blijft altijd je kind...klein jochie of grote jongen
BeantwoordenVerwijderenJe zegt het goed hij geeft nu zijn eigen richting aan maar zal blij zijn om iemand te hebben om op terug te kunnen vallen.
Loslaten blijft moeilijk maar als je ziet dat hij het goed doet gaat het ook goed met de paps...groetjes
Oh ik kan zo met je meevoelen!
BeantwoordenVerwijderenMijn kinderen zijn al lang volwassen en spreiden steeds verder hun vleugels en ik heb ze al heel lang geleden losgelaten wat dat betreft. Het mooie vind ik dat ik me verbaas en me trots kan voelen als zij dingen kunnen die ik niet kan.. dat mijn kind dat kan en weet denk ik dan..
Mooi dat je je zoon loslaat, dat moet ook. Maar toch sterkte! Want je zult hem zeker gaan missen...