De week voorbij

Maandag begon met een veelbelovend sollicitatiegesprek. Ongeveer hier:

Mijn vriendin sprak toevallig iemand van het management die vertelde administratieve ondersteuning te kunnen gebruiken en een afspraak was dus snel gemaakt. Eerst per telefoon en later per e-mail een bevestiging met extra informatie. Het werd een fijn gesprek en stomtoevallig werkte ik ooit met hetzelfde boekhoudsysteem als waar zij mee werken. Er zijn er echt duizenden dus dat was al een mazzeltje. Het zou part-time zijn en ik mocht ook nog eens een autistische jongen onder mijn hoede nemen. Het sloot dus perfect aan op mijn wensen! Zeker wanneer je bedenkt dat het ook nog eens gaat om een idealistische bedrijfsvoering.

Wat men helaas vergeten was te melden in de voorgaande correspondentie is dat het gaat om een 'gratis werkervaringsplek'. Tja, daar heb ik niet veel aan natuurlijk met ruim 20 jaar betaalde werkervaring. Waarom zou ik dan nog onbetaalde werkervaring willen hebben? Wil ik dan echt niet 20 uren per week van mijn tijd en een tientje per week aan reiskosten inleveren om dit bedrijf te helpen? Nou eh...nee dus. Het zou ook vallen onder vrijwilligerswerk en onder die vermaledijde participatiewet mag ik geen vrijwilligerswerk verrichten 'want dan bent u niet beschikbaar voor de arbeidsmarkt'. O ja, en onder de participatiewet moet ik alles doen om te blijven deelnemen aan het arbeidsproces. Bijvoorbeeld door het verrichten van vrijwilligerswerk...

Ik vind het wel gek dat het voor veel mensen blijkbaar erg normaal is om dingen die voor anderen van belang zijn te 'vergeten'. Stel je voor dat je als moeder je kind 'vergeet' te vertellen wie zijn of haar biologische vader is? Dat zou toch raar zijn? Volgens mij is er dan gewoon kwade opzet in het spel. (Onder ons gezegd en gezwegen: ik ken persoonlijk twee gevallen van deze vorm van vergeetachtigheid.)

Gewetensvraag: zou u een baan accepteren als dat betekende dat u voortaan (na aftrek van vaste lasten) €2 per dag te besteden zou hebben in plaats van €2,50?

Gelukkig had ik 's avonds verplicht rust van mijn opgebouwde frustraties. Een beetje naar klassieke muziek luisteren, een beetje in een kaarsvlam staren, lekker eten en dan een drankje doen met een stel heren die ik 'broeders' mag noemen.

Dinsdag werd ik ziek wakker. Alsof ik letterlijk mijn buik vol had van narigheid. Een afspraak 's ochtends moest ik afzeggen. Simpelweg omdat ik de paar euro voor de treinkosten niet heb. Natuurlijk had ik lethargisch de hele dag naar het plafond kunnen staren maar vaste lezers weten dat ik dat niet lang volhoud. Een half uurtje vond ik wel genoeg. Toen ben ik gaan afwassen en aan mijn administratie begonnen. Aan het einde van de dag was ik met steun van mijn vriendin bij de laatste oudergesprekken bij mijn zoon op school. Wij spraken met zijn mentor en met zijn docent Latijn, zijn 'minst favoriete' vak. Eufemistisch uitgedrukt. Daarna gaf ik mijn Lief een klein presentje om even stil te staan bij het feit dat wij (oké, op een paar uren na) precies vier jaren samen zijn als stelletje. Binnenkort gaan wij dat écht vieren. :-D

Verder zat ik mij weer eens druk te maken. Over een 16-jarig meisje dat niet thuis kwam van een avondje stappen en de volgende dag dood werd gevonden op de treinrails. 'Waarom maak jij je zo druk over mensen die je niet kent?' -'Waarom maak jij je zo druk over mensen die niet bestaan?' was mijn repliek tegen de fan van televisie-series die ook wel 'soaps' worden genoemd. Punt is natuurlijk dat iedereen het recht heeft zich druk te maken over wat dan ook. Vind ik. En natuurlijk blijf ik mij druk maken over mensen die vinden dat vluchtelingen best in Syrië kunnen blijven. Die nodig ik graag uit antwoord te geven op de vraag: wil jij écht mensen toewensen in deze hel (Klikken op de link is voor eigen risico) te leven? Wat ben je dan voor een monster? Minister Jeroen Dijsselbloem liegt glashard wanneer hij zegt dat de welvaartsstaat wordt aangetast door de grote hoeveelheid vluchtelingen. Hij beweert bijvoorbeeld dat 'ze allemaal een uitkering hebben en niet werken!' Klein puntje: van Dijsselbloem en zijn coalitiegenoten mógen vluchtelingen niet werken. Hen dus kwalijk nemen dat zij niet werken is niet erg aardig. Maar leest u het hele artikel maar even. http://sargasso.nl/eigen-welvaartsstaat-eerst/ (Waarschuwing voor met name PvdA, VVD- en PVV- stemmers: er staan controleerbare feiten in en het lezen kost een paar minuten van uw kostbare tijd)

Woensdag solliciteerde ik op een deeltijdbaan. Volgende week hoor ik of ik word aangenomen. Aardig detail: deze werkgever keert daadwerkelijk salaris uit en doet dus niet vriendelijk met het weggeven van 'gratis werkervaring'. Een verademing! Op de weg terug naar huis liep ik langs een kralenwinkel en besloot een kapotte ketting te (laten) repareren. Daardoor dacht ik aan de volgende anekdote:

Een vriend van mij ontmoette een leuke dame en ontdekte dat zij graag kralen reeg maar het jammer vond dat er geen kralenwinkel bestond in Amsterdam. Hij zegde zijn baan op en begon een kralenwinkel. Inmiddels zijn ze ruim 20 jaar getrouwd. Very romantisch, non? Ik word blij van zulke verhalen!

Op straat liep ik een vrolijke marktcollega van mijn vriendin tegen het lijf en wist mij zowaar te herinneren hoe haar vader heet hoewel ik haar naam was vergeten.

De middag was voor een heftige EMDR-sessie. Niet dat er - bij mijn weten - een andere soort bestaat. Dit keer leerde ik om niet te krampachtig vast te houden aan mijn idealen en niet elk tegenargument voor één van mijn idealen als persoonlijke aanval te beschouwen die koste was kost verdedigd dient te worden. Voortaan ben ik dus geen domme of sterke idealist maar een tactisch idealist! Uitgeput en opgelucht liep ik naar huis. Daar dronk ik even een kopje koffie met buurvrouw Angélique voordat ik een uurtje plat ging en tijdens het eten met mijn zoon een aflevering van een nieuwe favoriete serie keek: Black Mirror spiegelt ons nogal beangstigende scenario's voor over onze nabije toekomst.

Mijn Twitter tijdlijn werd die avond beheerst door een schietpartij in de Amerikaanse stad San Bernardino. Waarom Amerikanen dan de 'hashtag' #SanBernadino gebruiken was mij een raadsel. Tot ik mij realiseerde dat veel Amerikaanse scholen spelling testen hebben afgeschaft 'want de kinderen raakten gedeprimeerd van die lage cijfers.'

Natuurlijk was het 'belangrijk' wat de achtergrond van de daders was. 'Links' en 'rechts' waren al flink aan het speculeren of de daders moslims zouden zijn of 'angry white men'. Alsof dat voor de slachtoffers wat uitmaakt! En dan nog: 'Zie je wel, het waren moslims/katholieken/rednecks/latino's/zwarten/winkelbedienden/Nickelback fans/gameverslaafden, dus álle ...(vul maar in) zijn agressieve idioten. Dát is pas een idioot argument.

Net als: 'Als de slachtoffers een wapen hadden gehad dan hadden zij de daders kunnen ombrengen voordat die 14 mensen doodschoten!' Ja hoor, 'Omdat er zoveel mensen met wapens rondlopen is de beste oplossing om iederéén te bewapenen!' (Alsof je een vuurtje wilt blussen door er benzine overheen te gooien) Niet dat er ter linkerzijde van het politieke spectrum in Amerika geen idioten zijn maar - in mijn ogen althans - maakt 'rechts' het wel érg bont met kul-argumenten. Hier een aardig stukje daarover: https://garlingfiles.wordpress.com/2012/12/20/become-simple-minded-about-gun-control/ (Engels).

Uiteraard waren er ook in Nederland mensen die meteen riepen: 'Het zullen wel weer moslims zijn!' Hier een overzicht van alle grote schietincidenten in de VS sinds de jaren'80: telt u maar even mee hoeveel daarvan zijn uitgevoerd door moslim-extremisten en plaats uw bevindingen in de commentaarsectie. Succes met tellen! Aardig feitje: dit jaar werden ruim 1000 burgers doodgeschoten door Amerikaanse politie agenten. Waar het gaat om het omleggen van burgers doet het Amerikaanse politiekorps het dus stukken beter dan IS en aanverwante groeperingen als 'White supremacists', Joodse extremisten en ontevreden ex-werknemers samen.

Hoe dan ook: erg naar voor met name de slachtoffers en iedereen die - om wat voor reden dan ook - verantwoordelijk wordt gehouden voor het gedrag van de daders. Punt is: als mensen zich agressief willen gedragen dan vinden zij wel een reden. Kijk maar naar de Molukse Treinkapers bijvoorbeeld.

Donderdag werd ik uitgerust wakker en wachtte op bericht over mogelijk toekomstige filmopnames. Helaas is het tegenwoordig de norm dat opdrachtgevers na een eerste contact niets meer van zich laten horen. En niet alleen voor opdrachtgevers helaas. Een heuse psychiater leerde mij (via Twitter) dat wij eigenlijk allemaal voortdurend te maken hebben met waandenkbeelden. Het grootste deel van onze tijd zijn wij bezig onze waandenkbeelden te laten rijmen met onze observaties en ervaringen. Mooi vind ik dat! Net als de pakjes waar de postbode mee kwam: eentje voor mijn zoon die een buurvrouw gisteren weigerde aan te nemen (had zij vast een goede reden voor: misschien wil zij geen vreemde pakjes over de vloer? Wel raar omdat diezelfde buurvrouw vindt dat ik altijd pakjes die voor haar zijn moet aannemen. Maar goed.) en eentje voor mij. Althans, voor mijn fans...;-)

's Middags vertrok ik met mijn vriendin naar Den Haag voor het vieren van ons vier jaar samen zijn. Stomtoevallig had zij onlangs een gratis hotelovernachting-met-ontbijt-en-sauna gewonnen en ik had vrijkaartjes voor de Sinterklaasconference Lief en Laf van Javier Guzmàn in De Leidsche Schouwburg. Dat werd dus genieten! Javier Guzmàn lukte het weer om mensen op een grappige manier aan te zetten tot zelfstandig nadenken en wij genoten van de omgeving en elkaar.

 Wij wandelden even over de vernieuwde Pier van Scheveningen

 Schoten een 'selfie'. Mét gratis stukje duim!

 Zagen een pinguïn in de toiletruimte van het restaurant waar wij aten.

Zaten hier in het theater in Leiden

 Genoten van het ontbijt
(En ik wist mij te beheersen door NIET de bordjes bij de eieren hard gekookt' en 'zacht gekookt' bij het buffet om te wisselen en te genieten van de verwonderde blikken van andere hotelgasten. Erg trots op mijzelf!)

En keken even of onze koning en koningin thuis waren.

Deze dag ontving ik drie goede berichten betreffende evenzovele mensen van wie ik hou dus het was voor mij een topdag!

Vrijdag kwamen wij in de middag terug in onze woonplaats en ging ik meteen door naar de Voedselbank en mijn moeder om bij thuiskomst te koken, strijken en eten. Om mij vervolgens te melden voor een gratis bioscoopbezoek. Le tout nouveau Testament (Het allernieuwste testament') is een 'feelgood' film (fans van 'Amélie' zullen deze ook waarderen. Streng gelovige christenen mogelijk iets minder. Wat het voor anderen een aanrader maakt). Na afloop kwamen wij een mede-vakantiegangster tegen die naar de volgende voorstelling kwam. Wij gingen intussen voor een biertje met een portie bitterballen...

Zaterdag hielp ik mijn vriendin op de zogeheten Local Goods Market.

 Hier onze kraam. Waar wij mensen uitnodigen de spullen aan te raken.

De Goedheiligman was er óók!

Bij een broodjeszaak om de hoek vroeg een jongedame mij haar groeten over te brengen aan mijn zoon. Zij vroeg het twee keer dus ik heb het maar gedaan.
Tussen de bedrijven door werkte ik thuis even aan een foldertje (in nieuw Nederlands: 'Flyer') voor de Bewonerscommissie en zag ik mijn zoon even. Nu hij in zijn eindexamens kan hij wel een moreel steuntje gebruiken zo nu en dan. Daar ben je tenslotte ook vader voor. Toch?

's Avonds wilden wij eigenlijk vroeg naar bed maar wij keken toch nog even naar de 'slag om de Sinterklaasconferences' tussen cabaretiers Martijn Koning en Javier Guzmán. Na een half uurtje eerstgenoemde te hebben aangehoord was ik persoonlijk blij dat op de andere zender een cabaretier begon die zijn grappen niet uitlegde, er zelf niet meer om lachte dan het publiek en de kijkers een boodschap mee gaf. Wat ons betreft 'won' Guzmán. Overtuigend.

Voor zondag was er slecht weer met veel regen en harde wind voorspeld op de Sundaymarket in Amsterdam. Het viel gelukkig mee hoewel diverse collega's daar anders over dachten en bij een paar rukwinden 's ochtends eieren voor hun geld kozen waardoor er diverse kramen helaas leeg kwamen te staan op de markt.

 Een paar jongelui speelden Beatles nummers 

en een jonge fan vond die zeer dansbaar

 Na vroegtijdig vertrek van de buren namen wij een deel van hun kraam erbij

En verkochten theedozen, theelichthouders en zelfs een paar Spongebunnies!

Zo druk was het bij de kraam vandaag, ondanks wat regen en veel wind!

Mijn vriendin is er iets minder van maar ik hou wel van een stukje romantiek. Hier is Roberta Flack met 'First Time I ever saw your Face'




In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.