De week voorbij

Deze week besloot ik definitief geen tijd meer te steken in mensen die mij meer energie kosten dan opleveren. Mensen die toezeggingen doen, zich daar niet aan houden en ook na diverse herinneringen aan de gemaakte afspraak besluiten dat zij mij en mijn wensen volledig mogen negeren. Ik vind dat bijzonder respectloos. Vooral wanneer zij denken dat ik de smoesjes 'O, maar ik had het zo druk' en 'Goh, helemaal vergeten!' en 'Ik had even geen internet', 'Jouw e-mail is in mijn spamfolder terecht gekomen en mijn voicemail deed raar' en 'waarom heb je mij maar twee herinneringen gestuurd?' nog geloof.

En over geloof gesproken: welke groep pleegt 98% van alle terroristische aanslagen in Europa? Eerst gokken, dan pas klikken op deze link met het antwoord op die vraag. Laat uw gok achter in het commentaarpaneel. Wie het dichtst bij het goede antwoord zit ontvangt een goed gevoel. PVV-aanhangers hebben trouwens een oplossing bedacht tegen het probleem van mensen die met geweren rondlopen: laat álle mensen met een geweer rondlopen!

Stelling: Het is tijd om jezelf te gaan bewapenen! #Like is eens! Niet eens? Reageer!
Posted by PVV Aanhangers on dinsdag 17 november 2015

Persoonlijk vind ik mijn oplossing leuker én realistischer: overheden zijn het er over eens dat alle politie agenten 'good guys' zijn. Is het dan niet handig om gewoon van alle mensen die er zijn politie agenten te maken? Die opleiding kost minder geld dan het bestrijden van terroristen momenteel kost én die terroristen zijn er niet meer want ook zij zijn politie agent geworden!

Maandag verbaasde ik mij nog over de soms wat felle reacties naar aanleiding van de afschuwelijke aanslagen in Parijs van vrijdag de dertiende. Ik was ook wat van slag bij het vernemen van het nieuws dat een vriend is overleden. Keurig 86 jaar oud geworden, hoor. Maar toch naar.

Daarnaast:
Folders lopen: 2,5 uren
E-mail en social media: 1,5 uren
Huishouden: 2,5 uren
Overleg ivm administratie vrijwilligerswerk: 3 uren
Filosoferen in groepsverband bij de lokale vrijmetselaars: 3 uren
Totale reistijd: 1,5 uren
Televisie kijken: 1 uur
Schrijven: 1,5 uren
Slapen: 7,5 uren

En dan maar duimen dat dat opgeteld 24 uren is...

Dinsdag keken mensen op straat mij wat meewarig aan. Misschien omdat ik na mijn zangles hardop mijn oefeningen liep te doen. Vandaag leerde ik 'inhalare la voce'; de stem naar binnen richten. Ik solliciteerde deze winderige dag op een passende vacature en las op internet: 'Wie geen baan kan vinden is lui want zoekt niet hard genoeg.' Eenvoudig feit: er zijn momenteel ongeveer een miljoen mensen in Nederland op zoek naar werk en ongeveer 100.000 vacatures. Een aantal van die vacatures is vals: niets meer dan een wettelijke verplichting van vele bedrijven om met enige regelmaat een vacature te plaatsen. Maar stel dat dat niet zo is: zou harder zoeken dan opeens het aantal beschikbare banen vertienvoudigen? Ik denk van niet.

Ook maakte ik mijn keukenkastjes schoon. Maar alleen de buitenkant. De sokken die ik die dag droeg gooide ik weg: de rek was er uit waardoor één sok voortdurend van mijn enkel afgleed en onder mijn hiel opkrulde. Erg irritant.

Hannover

Verder verbaasde ik mij over de terreurdreiging in Hannover. Er werd een onbeheerde koffer gezien bij een voetbalstadion. Onmiddellijk werd de hele stad in staat van paraatheid gebracht. Volgens De Telegraaf was er een bomauto gevonden 'die leek op een ambulance'. Dat bleek niet zo te zijn maar De Krant van Ingeslapen Nederland plaatste geen rectificatie 'want het had gekund, hoor!' Ooit controleerden journalisten een bericht op waarheid voordat men het de wereld in slingerde. Maar dat lijkt iets van vroeger. Begrijpelijk maar naar mijn idee een tikkie overtrokken reactie. Ik hoop niet dat vanaf nu iedereen die een onbeheerde vuilniszak aan de kant van de weg ziet staan de politie belt.

In de ochtend hielp ik een vriend met een computer akkefietje waarbij hij mij trakteerde op een bak koffie en een gezellig praatje. 's Avonds sprak ik even met buurvrouw Rati.

Woensdag had ik mij voorgenomen lekker niets te doen. Ik verstuurde dus maar een stuk of acht mailtjes, belde maar drie mensen, stuurde er vier een sms bericht en stuurde er twee een privé bericht via Facebook. Ik probeerde van losse aantekeningen een paar hele grappen te maken voor mijn eerste heuse conference en schreef een ouderwetse sollicitatiebrief. U weet wel: op papier, met een pasfoto erbij. Het geheel in een enveloppe, postzegel erop en in de brievenbus. Ik maakte een foto-verhalenboekje en verplaatste wat meubels. Waarna ik nog wat meer moest schoonmaken. Verder deed ik wat onderzoek ten bate van de Bewonerscommissie en maakte ik een wandeling van een uurtje. Even uitwaaien. Voor de lunch maakte ik een broodje ham/ei. Twee stuks. En ik babbelde wat met buurvrouw Winonah.

Tolerantie

Anderen wisten het misschien al eerder maar ik ontdekte deze dag dat verreweg de meeste mensen alleen maar gelijk willen hebben met de berichten die zij op internet plaatsen. Ik schijn een uitzondering te zijn die graag een discussie heeft. De meesten willen alleen maar als reactie lezen: 'Goh, wat erg!' 'O, wat herkenbaar!' 'Ja, vind ik ook!' en 'Wat goed van je!' Natuurlijk is dat hun goed recht maar het wordt lastig als mensen in een stukje (op Facebook, Twitter of hun weblog) vragen: 'Wat vind jij daar nu van?' en blijkbaar geen eerlijk antwoord wensen maar alleen maar 'Nou, ik vind dat je helemaal gelijk hebt, hoor!' als antwoord accepteren. Mensen die het niet met hen eens zijn of van hen vragen hun mening te beargumenteren worden niet getolereerd. Sterker nog: iemand plaatste het bericht 'Waarom blazen ze geen dingen op in hun eigen land?' Ik vroeg 'Welk land bedoel je? Ze zijn namelijk zelf Fransen en Belgen'. Het antwoord was duidelijk: 'Van mij magge mensen als jij aan het gas, vuil terroristenvriendje!' (Niet erg 'ladylike' vond ik deze reactie van een blanke bejaarde dame.)

Anderen nemen het mij kwalijk dat de Franse vlag mijn Facebook profiel foto niet siert. 'Dus jij vindt het niet erg wat er gebeurd is?' Op mijn respons: 'Waarom plaats jij geen foto van een graanhalm om je medeleven te betuigen met die 35.000 mensen die dagelijks omkomen van de honger? Is dat volgens jou niet erg dan?' werd niet gelachen. Heel gek. Dus 130 doden zijn zielig maar 35.000 doden zijn niet zielig. Ik begrijp die discrepantie niet. Is het dan écht alleen maar omdat die 130 voornamelijk blank waren en in een westers land wonen?

Het is duidelijk dat 'tolerantie' voor veel mensen betekent: 'Ik vind iedereen tof die het altijd volledig met mij eens is.' Saai. Maar goed. (Vaste lezers weten dat ik het niet altijd eens ben met een paar collega webloggers maar hen daarom niet minder respecteer. Eerder meer. Met name omdat zij hun mening goed weten te onderbouwen. Met mensen die maar gewoon wat roepen 'want het stond zo in de krant dus het is zo!' heb ik iets meer moeite. Maar ik wens hen evengoed een fijne dag. Want zo ben ik. ;-))

Donderdag plaatste ik een stukje op LinkedIn (Engelstalig), verstuurde ik een hoopgevende sollicitatiebrief en was ik met mijn vriendin en een vriendin te gast op een bijzonder verjaardagsfeestje: dat van Tony Chocolonely.

Begonnen als halve grap in een consumentenprogramma is het in tien jaar tijd uitgegroeid tot het op twee na grootste chocolademerk van Nederland. Het begon allemaal met de vraag: 'Kunt u garanderen dat er geen slavenarbeid aan te pas kwam bij de productie van deze reep?' Stomtoevallig was ik jaren geleden betrokken bij de productie van een filmpje door de jongelui van de Filmacademie:

Ik hou daarvan, die maatschappij kritische aanpak! Omdat geen enkele producent zonder te liegen kon zeggen dat er geen sprake was van slavernij en/of kinderarbeid besloten de programmamakers zelf maar chocoladefabrikant te worden. Zo gezegd, zo gedaan. Mooi voorbeeld van: 'Als je niets doet, zal er niets gebeuren.' Daarom blijf ik ook solliciteren. Zelfs al hebben de 436 brieven tot nu toe niets opgeleverd dan afwijzingen. Áls ik al een reactie ontvang want verreweg de meeste werkgevers hebben geen tijd om te reageren op binnenkomende post.

Vrijdag was ik 's ochtends te gast op het hoofdkantoor van mijn woningcorporatie. Om hen te leren hoe je fatsoenlijk communiceert met bewoners. 'Wij gaan u een CV installatie opdringen. Bijgaand vind u de akkoordverklaring'. Vinden veel mensen niet helemaal netjes. Men stelde het op prijs dat ik de daad bij het woord voegde bij de woorden: 'Volgens mij kan ik dat beter!' in het kader van mijn levensmotto 'Iemand moet er wat aan doen en jij kunt iemand zijn.' 

Daarna werd in een EMDR sessie een hele hoop oud zeer opgerakeld maar op een goede manier: als je weet wat je eigenlijk dwars zit kun je er aan werken om het te verwerken en prettiger verder leven. Super toch? Ik schreef weer een sollicitatiebrief, ontdekte dat mijn moeder in het ziekenhuis lag (En 's avonds weer naar huis mocht, na diverse controles. Mijn vriendin was zo lief om haar samen met mij op te halen en thuis te brengen. Hoefde zij niet met de taxi.) en mocht weer een groot voedselpakket ophalen bij de Voedselbank. Dankzij mijn zoon ontdekte ik tijdens het eten een nieuwe serie: Key and Peele. Vermakelijk! Vind ik.


Zaterdag was ik bij vrienden in Rotterdam. Met zes artiesten en een neuroloog, een hond, een mus en een blinde poes, een ukelele en een woonwagen legden wij de basis voor een vers kunstproject. Leuk!

(Tip: kom dinsdagavond terug naar mijn blog voor meer foto's!)

Zondag waren mijn zoon en ik te gast bij de musical Soldaat van Oranje. Een spektakel, sterk gebaseerd op het ware verhaal van een beroemde soldaat ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Indrukwekkend, Ontroerend. Waanzinnig mooi en knap in elkaar gezet decor. Mooi spel. En een prachtige rol voor een heuse Dakota! Cadeau van mijn moeder die zelf al eerder was geweest. Dankjewel, mam!

Deze week staan wij stil bij het overlijden van Rob van Reijn en Armand:


In Facebook zijn niet alle plaatjes te zien (of te horen) en links in mijn artikelen niet aan te klikken. Klik daarom op de oorspronkelijke link. Veel leesplezier! O ja, fans kunnen mijn Fan pagina leuk vinden.