De week voorbij

Maandag was echt zo'n dag dat ik nergens zin in had. Nu was ik ook na een paar dagen nog steeds verkouden dus ook dat draagt niet bij aan levenslol. Ik was ook zó recalcitrant dat ik zelfs de suikerstrooier niet bijvulde en mijn wekelijkse zwemuurtje oversloeg. Wel voldeed ik aan een paar toezeggingen want wat je toezegt te doen moet je ook doen. Vind ik.

's Avonds vertelde een man van zijn worsteling met zijn alcohol verslaving. Dat was in onze vrijmetselaarsloge. Inmiddels heeft hij een paar weken niet gedronken en het gevoel dat hij zelf weer de contrôle over zijn leven terug krijgt: 'Vroeger moest ik van mijzelf stoppen met alcohol drinken. Nu mág ik van mijzelf stoppen met alcohol drinken. En dat is minder zwaar. Bovendien ben ik niet meer bang om te voelen, want daarom dronk ik zo veel.' Natuurlijk wensen wij hem heel veel kracht, moed en sterkte!

Bij thuiskomst kon ik samen met zoon (omdat hij de televisie op pauze had gezet) genieten van de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van 'The Walking Dead': een serie over mensen van zeer divers pluimage die verplicht moeten samenwerken in hun strijd tegen zombies. Mooi sociaal experiment. En er zitten zombies in. En die zijn koel! Vind ik.

Overigens: wie wat meer wil weten over Vrijmetselarij hoeft niet meer op Google of in de bibliotheek rond te neuzen: een heuse expositie licht een tipje van de sluier op! En wel in Gorcum.

Dinsdag hoorde ik van mijn zorgverzekeraar dat er inderdaad maar acht fysiotherapeut behandelingen worden vergoed 'want bij de eerste behandeling zit ook een intake gesprek en die telt mee voor de in totaal 9 behandelingen die worden vergoed.' Aha! Gewoon keiharde oplichting dus. Maar nu helder.

Angsten

Ik zette mij over diverse angsten heen door naar de fietsenmaker te fietsen. Voor mijn vriendin - die mee was om mij te steunen - is het dagelijkse praktijk om tussen een vrachtwagen en een verkeerspaaltje door te laveren maar voor mij voelt het alsof ik een kat ben die probeert zichzelf een muizenholletje in te wurmen. Zonder de randen te raken. Maar ik heb het gehaald! Bruggetje op, bruggetje af. Over de angst heen om met één hand het stuur los te laten om richting aan te geven. Tussen twee stilstaande auto's door bij het stoplicht, toeristen ontwijkend die denken dat 'rood' betekent dat zij zonder te kijken moeten oversteken op het zebrapad. Spierpijn! Maar ook heel veel voldoening. Na 36 jaren niet gefietst te hebben (en al zeker niet op straat!) voelde dit heel goed! Binnenkort zitten er spatborden en verlichting op mijn tweedehands fiets en kan ik mensen uitlachen die in de kou op bus- en tramhalte staan te wachten. ;-)

Ik was nog (onaangekondigd maar in de buurt) bij een zieke vriend langs maar hij deed de deur niet open. Ter plaatse belde ik nog even maar hij nam niet op. Ik hoop maar dat er niets ernstigs aan de hand was en hij gewoon onder de douche stond, even boodschappen haalde of lekker lag te dutten of zo.

In plaats van 's avonds besloot ik 's middags een potje te strijken. Altijd fijn.

's Avonds had ik een vergadering van de Tuincommissie: woningcorporatie, huurders en kopers beslissen samen wat er moet gebeuren met de gemeenschappelijke binnentuin. Staat Ymere er op dat het een 'kijktuin' blijft dan moet het van de afgelopen decennia teveel gevraagde 'tuingebruikersgeld' terugbetalen aan enkele honderden huurders en kopers: een paar euro per gebruiker per maand. Anders moet de woningcorporatie toestaan dat buren de tuin gebruiken voor barbecue's, badmintonnen, spelen in een opblaas pierenbadje en gewoon lekker liggen lezen op het gras. Maar Ymere wil én dat geld niet terugbetalen én niet dat bewoners de binnentuin gebruiken. Helaas voor de woningcorporatie is één van de kopers juriste van beroep...

Na de vergadering hielp ik een vriend met brainstormen over een nieuwe entertainment act. Kwart voor drie 's nachts kwam ik thuis.

Telefoon dilemma

Nog even over mijn telefoon dilemma van vorige week: zomaar ophangen vind ik bijzonder onbeleefd dus dat is voor mij geen optie. Evenmin als niet opnemen. Er zou namelijk écht wat aan de hand kunnen zijn. Bijvoorbeeld met mijn moeder of één van mijn kinderen. Dus ook 'niet opnemen' is geen optie. Wat dan wel te doen wanneer iemand belt, je geeft aan op dat moment niet gestoord te willen worden en die persoon blijft zijn of haar verhaal houden? Graag uw input!

Woensdag bleek dat ik mij de dood van het zoontje van vrienden toch meer aantrek dan ik had verwacht. Natuurlijk niet zo heel gek want ik heb zelf kinderen en kan mij dus heel goed voorstellen hoe het voelt om er één te verliezen. Ik heb hen daarom een bericht gestuurd. Niet met de opdracht om 'sterk' te blijven, niet om hen te troosten. Maar gewoon om hen te laten weten dat ik hun pijn voel en dat ik alles wil en zal doen wat in mijn macht ligt om hen te helpen deze tijd door te komen.

Ook maakte ik een lid van de Hell's Angels boos door hem te wijzen op het feit dat Geert Wilders in de praktijk absoluut niet opkomt voor 'de gewone man'. Dat roept hij maar. Het stemgedrag van de PVV in de Tweede Kamer staat haaks op de verkiezingsbeloftes. Natuurlijk, ook andere partijen houden zich lang niet altijd aan hun beloftes maar de PVV spant absoluut de kroon. U hoeft mij niet te geloven maar hier staan de feiten op een rijtje. En hier nog een zooitje verbroken verkiezingsbeloftes op een rijtje. Nee, hoewel de bron 'links' is, zijn het geen verzinsels. Knappe jongen (of meid natuurlijk) die kan aantonen dat de PVV al heel veel heeft gedaan om op te komen voor de gewone man. En dan niet alleen door van alles te roepen maar met stemgedrag waarmee het kabinet gesteund of juist teruggefloten kan worden. De Hell's Angel wenste mij uiteindelijk trouwens nog een fijne dag. En vice versa. Ook al ben je het niet met elkaar eens, als volwassen mensen kun je prima met elkaar praten zonder te schelden of fysiek geweld te gebruiken. Echt waar.

's Middags had ik een intake in verband met mijn allereerste EMDR behandeling. Er kwam al zoveel naar boven dat ik daarna even een tukkie moest doen. 'Zware poep' zeggen Engelstaligen dan. Geen idee waarom maar dat doen ze. 'Heavy shit.'

's Avonds las ik rustig boek nummer 18 van dit jaar uit: De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween van Jonas Jonasson. Een bijzonder vermakelijke 'roadtrip' door de wereldgeschiedenis, bekeken door de ogen van een onverbeterlijke optimist. Van het type dat als zijn huis is opgeblazen schouderophalend zegt: 'Ach, nu hoef ik tenminste niet op te ruimen.'

Donderdag dronk ik koffie en at ik zelfgemaakte cake bij buren thuis die ik had leren kennen tijdens de afgelopen Burendag. Erg gezellig zitten praten over muziek, liefde en aardig zijn. Er kwam nog een extra buurman bij en toen werd het nóg gezelliger. En daar zit je dan met een groepje mensen van diverse komaf: Indonesië, Polen en Senegal. En je praat mét in plaats van óver elkaar. Mooi, niet?

's Middags werkte ik mij de blubber in huis: administratie, schrijven, redigeren, solliciteren, schoonmaken en opruimen. En ik knipte mijn vingernagels. Omdat ik dat nodig achtte, niet speciaal voor @poeetweet...

's Avonds hield ik mij onder meer ledig met het naar het Engels vertalen van een stuk van vier A4'tjes dat ik schreef voor een ritueel.

Vrijdagmorgen dronk ik koffie bij een vriend die waarschijnlijk niet heel lang meer te leven heeft en dat ook weet en beseft. Heftig! Daarna ging ik op visite bij deze leuke vader en dochter.  

Heel gezellig! 's Middags na mijn wekelijkse bezoek aan de Voedselbank ging ik bij mijn moeder op visite en 's avonds vroeg naar mijn vriendin om de volgende dag haar bij te staan op de Herfstmarkt in Noordwijk.

Het was vlakbij het strand dus ik maakte even een klein uitstapje naar de kust:

Een vriend van ons kwam langs en spontaan ontstond het idee om bij hem en zijn vrouw te eten na afloop van de markt. Het werd een bijzonder fijne avond!

Zondag was ik met mijn zoon op bezoek bij zijn moeder en 's middags schreef ik aan een filosofische verhandeling van zo'n vijf kantjes A4. En een conférence van een minuut of twintig. Beetje raar om te schrijven over vergankelijkheid én grappen te verzinnen. De ene taak gebruikte ik als afleiding van de andere. Het werd dus een raar soort multitasken waarbij je soms razendsnel moet schakelen. Nu kan ik dat niet zo goed als een Formule 1 coureur maar het is mij gelukt!


Omdat het oktober is en dus iets meer dan anders regent:
Early Morning Rain van Peter, Paul &Mary



Speciaal voor hen die dit bericht via Facebook lezen: klik op de link voor het oorspronkelijke stuk en voor de mogelijkheid onder het stuk zelf te reageren én te kunnen doorklikken op de links naar artikelen op internet die ik soms met wat pijn en moeite voor jullie genoegdoening heb gevonden.