Lekker politiek correct

Vandaag was voor uitgebreid ontbijten,

het installeren van de nieuwe digitale TV-kijkdoos, een bezoekje aan mijn moeder, het wegwerken van een stapel strijkgoed en een middag in het park met mijn oudste dochter (met badminton spelen en rijstwafels knabbelen!) terwijl mijn zoon thuis nog moest blokken voor een paar stevige proefwerken de aankomende week. En vanavond mag ik een nieuwe tweedehands fiets ophalen. Spannend want vanwege mijn versleten heup en zo heb ik sinds mijn kinderjaren niet gefietst. En nooit zomaar op de openbare weg!

(Update: als ik op de fiets zat kwam ik niet met mijn voeten bij de grond. Niet handig helaas...Het is'm dus niet geworden.)

Vrijdag zagen wij (gratis!) de prachtige, komische en ontroerende rolprent The Grand Budapest Hotel. Aanrader! 

Donderdag waren mijn vriendin en ik in haar loods voor de inventarisatie en 's avonds keek ik voetbal. Ja, ik kijk graag naar een leuk potje voetbal. En zelfs naar een leuk potje darten. Ik kan ook goed genieten van een potje schaak. Vooral om het te spelen. Maar - zoals dat dan gaat - zitten er te weinig uren in een dag om alles te doen wat ik zou willen. Want 'moeten' moet ik gelukkig niet zo veel. Heel veel mensen denken dat zij veel moeten maar wie iets langer nadenkt kan heel goed bepalen wat écht belangrijk is. Natuurlijk, in de huidige maatschappij kun je bijna niet zonder geld (en dat moet verdiend worden) maar vriendschap en liefde blijven (gelukkig!) belangrijker!

Dat bleek ook op de verjaardagspicknick van gisteren die diende ter viering van het 1-jarig bestaan van het zoontje van vrienden van ons.

Dankzij 'connecties' konden wij gisteren gratis naar de voorstelling Delirium II van Javier Guzmán in De Kleine Komedie.

Een paar weken eerder zag ik hem met een vriend van mij samen in Theater Carré in het voorprogramma van Lewis Black. (Ik kwam daar onder meer (ook een paar vrienden) mijn tandartsassistente tegen. Leuk, niet?)

Oók gratis. Gelukkig maar want 'vanwege bezuinigingen' is mijn inkomen gedaald (bij diverse werkgevers in het verleden 'vanwege bezuinigingen' mijn baan kwijt geraakt en daarom maar voor mijzelf begonnen) kan ik mij dat soort uitspattingen eigenlijk niet veroorloven.

Natuurlijk is het vreselijk dat vanwege bezuinigingen ook verzorgingshuizen sluiten maar alle bejaarden over één kam scheren is ook niet helemaal netjes. Het is bijvoorbeeld helemaal niet waar dat alle ouderen van nu 'hun hele leven keihard gewerkt hebben.' 

Veel van de bejaarden van nu zijn vrouwen die hun hele werkzame leven geen betaalde arbeid hebben verricht maar inteerden op het salaris - en later het pensioen - van hun werkende echtgenoten. En ja, die vrouwen voerden het huishouden en voedden kinderen op. Bepaald geen sinecure, weet ik uit ervaring want ik doe dat ook. Naast betaalde arbeid verrichten waar en wanneer ik kan.

Zij vinden vaak ook dat zij na een eventuele scheiding van hun echtgenoot recht hebben op een levenslange vergoeding die 'alimentatie' wordt genoemd. Zij hebben immers jarenlang gekookt, gewassen en gestreken voor hem en mogen daar financieel voor beloond worden toch? In 2012 had maar 28 procent van de 75- tot 80-jarige vrouwen met een partner pensioen opgebouwd: http://www.nu.nl/economie/3787714/grote-pensioenkloof-mannen-en-vrouwen.html. Dus maar liefst 72 procent van alle ruim bejaarde dames in Nederland teerde (en teert!) op het inkomen van hun (al dan niet zaliger) man.

Maar stel dat een man zou zeggen: 'Ja hoor eens even: jarenlang heb ik haar voorzien van voedsel, kleding en onderdak dus waarom zou ik als 'vergoeding' door moeten gaan met het sponsoren van haar levensstijl?'

Hebben die mannen een goed punt of moeten zij niet zeuren en de rest van hun leven blijven betalen voor een vrouw die zegt onafhankelijk van hem te willen zijn maar tegelijkertijd de rest van haar leven een percentage van zijn inkomen wil hebben? En kunnen zij zichzelf een 'sterke onafhankelijke vrouw' noemen wanneer hun inkomen wordt aangevuld met een deel van dat van hun ex?

Dat die - overwegend blanke en 'christelijke' vrouwen mij lui noemen omdat ik niet veertig uren per week betaald werk doe terwijl zij - volgens eigen zeggen - hun hele leven keihard hebben gewerkt aan de opbouw van het land steekt mij. Ja, het is zelfs keihard gelogen want niet zij maar hun overleden echtgenoten hebben bedrijven als Philips, Unilever en Heineken grootgemaakt. Helaas is het niet politiek correct om negatieve uitlatingen te doen over mensen die zielig zijn (Sorry hoor, maar als iemand die in een rolstoel zit mij mijn biertje laat morsen omdat-ie met zijn dronken hoofd tegen mij aanrijdt eis ik toch echt een nieuw biertje. Rolstoel of geen rolstoel. Bejaard of niet bejaard.) dus is er geen columnist of journalist die zich daar aan waagt.

Het Pleonasme van de Dag is: een jonge baby

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Lisanne Froon