Zoals de meeste kantoordagen was ook deze niet erg enerverend geweest; hij had een klant blij gemaakt, even gelachen met een collega bij de koffiemachine en zich geërgerd aan een lege toiletrol. Net als elke dag belde hij in de lunchpauze even met zijn moeder die het naar haar zin leek te hebben in het verzorgingsstehuis waar zij sinds een aantal maanden woonde. Zij leek er vrede mee te hebben dat zij niet meer zo veel zelfstandig kon doen als vroeger.
Toen hij wegging glimlachte hij nog even tegen de receptioniste die net haar jasje stond aan te trekken en hief – zonder naar haar om te kijken - zijn hand naar haar op bij wijze van groet, voordat hij zijn pasje door de gleuf naast de draaideur haalde. Tevreden knikte hij naar niemand in het bijzonder toen zijn nieuwe lease-auto met een dubbel piepje reageerde op zijn druk op de sleutelhanger annex afstandsbediening. Voordat hij instapte veegde hij nog even een broodkruimel van zijn overhemd. Vreemd dat die hem niet eerder was opgevallen. Dat niemand van zijn collega's er wat van had gezegd! Morgen zou hij hen vragen waarom niet.
Het was één van de laatste mooie dagen van het jaar, al besefte hij dat niet op dat moment. Zoals altijd stond er een file en zoals altijd sloot hij geduldig aan in de rij forensen. Bij zijn afslag was het rustig en een kwartiertje later stuurde hij de auto een vertrouwd dorp in.
Hij was er met zijn gedachten niet helemaal bij en dus duurde het even voordat hij doorhad dat zijn weg was geblokkeerd door een gekantelde vrachtwagen. Eén van de wielen draaide nog langzaam rond dus het was pas gebeurd. De bestuurder stond er hoofdschuddend bij en een andere automobilist was uitgestapt, blijkbaar om te kunnen helpen. Mooi! Dan hoefde hij zijn hulp niet aan te bieden. Niet dat hij het erg vond om mensen te helpen maar het liefst hielp hij zichzelf.
Hij was dichtbij genoeg om vanuit zijn auto te kunnen zien wat er uit de vrachtwagen was gevallen: tientallen kartonnen dozen. Een aantal daarvan was opengevallen en onthulde de inhoud: sudoku-puzzelboekjes. Honderden. Duizenden! Met de kaft uitgevoerd in vooral blauw met een beetje zwart en wit. Een bekend puzzelboekjes-merk. Een paar van de boekjes lagen open en hij moest zich een paar keer in de ogen wrijven om te kunnen geloven wat hij zag: stuk voor stuk waren de puzzels ingevuld. En ook nog eens in hetzelfde handschrift.
Hij geloofde het verder wel, zette de auto in z'n achteruit en reed via een andere weg naar huis. Straks zou hij de confrontatie met zijn vrouw moeten aangaan. Vanmiddag op het werk had hij een besluit genomen en straks zou hij haar vertellen wat dat was. Nee, sterker nog: hij zou het haar meedelen. En zij had het maar te accepteren. Het was tijd om de hakken in het zand te zetten en niet meer klakkeloos te doen (of niet te doen) wat zij hem opdroeg. Vanaf vandaag zou hij zich als een echte man gaan gedragen.
Bij het binnenrijden van de garage bedacht hij dat die eerdaags maar eens moest worden opgeruimd. Maar ja, dat dacht hij nu al zeker een paar maanden en het was er nog niet van gekomen. Dit weekend misschien.
De droge klap van het autoportier en het enkele piepje van het elektronisch slot; ook voor zijn gevoel was de werkweek nu officieel ten einde gekomen en het weekend begonnen.
Zij stond te koken. Heel lief. Sinds de laatste keer dat hij haar uitgebreid van achteren bewonderde was zij een paar pondjes aangekomen. Maar dat was niet erg. Hij zette zijn laptoptas tegen de muur en sloop langzaam op zijn vrouw af. Achter haar zakte hij op zijn knieën, greep haar bij haar middel en beet in haar linkerbil. Zij schrok. 'Wat doe jij nou!?' -'Ik begin alvast aan het toetje.' zei hij lachend. Zij sloeg hem speels op het hoofd met de pollepel in haar hand. Een beetje hutspot bleef achter in zijn haar en hij wist wat zij die avond zouden eten.
Er was iets wat hij haar wilde vertellen en hij wist zeker dat het belangrijk was en dat hij het onderweg naar huis in de auto nog had geweten. Hij zocht in zijn geheugen maar voelde plotseling een stekende hoofdpijn opkomen.
==========
Meer lezen? http://www.lulu.com/spotlight/Terrebel
Ik zou maar gewoon verder gaan met het toetje. Daar weet ik tenminste nog dat ik daar mee begonnen was.
BeantwoordenVerwijderenLove As Always
Di Mario
Nou ik puzzel me gek vanavond, ik ga er in op..
BeantwoordenVerwijderenSoms leeft men maar zonder er bij stil te staan.
BeantwoordenVerwijderenEn dat is goed, het mag van mij.
Hoofdpijn, of welke pijn dan ook, is minder, het grote nadeel van het leven.
Een geluk bij een ongeluk dat hij het was vergeten...die hoofdpijn was er dan zowiezo ook geweest :)
BeantwoordenVerwijderenFijn weekend
Tja mannen hé, raken inde war van "iets lekkers" ;-)
BeantwoordenVerwijderenHoewel jij het weekend in de mooie stad Barcelona doorbracht had je toch nog even de tijd om voor ons weer een schitterend verhaal te schijven, bedankt!
BeantwoordenVerwijderen