Op de plek van twee stoeptegels stond een grafsteen zonder tekst. Geen naam. Geen datum. Geen spreuk. Gewoon een kale grafsteen. Zelfs geen mooi gebeiteld randje.
Of een lachend engeltje er bovenop.
Men liep er gewoon langs alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Alsof het normaal is dat er een blanco grafsteen oprijst uit de stoep in een drukke winkelstraat.
