Zij droeg haar glimlach als een masker dat een diep en duister geheim moest verbergen. Hij voelde zich geraakt door een ongekende droefenis wanneer hij bij haar was.
Natuurlijk zag hij haar alleen wanneer haar man niet thuis was. Die was dan op zijn werk of zat TV te kijken bij z'n moeder.
Wanneer zij sprak probeerde hij te horen wat zij niet zei. En daarop te reageren. Maar niet te rechtstreeks.
Soms deed hij niets meer dan haar vasthouden en vaak leek dat voldoende.
Toen hij vanuit het ziekenhuis werd gebeld omdat zij naar hem had gevraagd was hij niet verbaasd.