De tranen van de zee rolden over de kustlijn maar zouden haar nooit bereiken. Net zo min als hij haar ooit weer zou bereiken. Hij lag in de strandstoel naast die van haar maar die had net zo goed leeg kunnen zijn. Het verlies van haar liefde smaakte bitter. En vers.
Nog maar een paar jaar geleden lagen zij hier ook. Misschien zelfs op dezelfde strandbedden. Die waren toen dicht tegen elkaar aan geschoven en niets of niemand kon hun ineen gestrengelde vingers en gevoelens scheiden.
Zij waren het mooiste dat hen ooit was overkomen.
De herinnering aan die begintijd vervaagde als in het natte zand gekerfde namen. Als het ging om het uitwissen van het verleden reageerden water en tijd beide met evenveel emotie.
Shit happens... toch.
BeantwoordenVerwijderenDit is echt over...! Als zelfs de lieve herinnering van een plek de liefde niet meer kan doen oplaaien, houdt het volgens mij op. Tsunami?
BeantwoordenVerwijderenKippenvel mooi geschreven!
BeantwoordenVerwijderenOok in weemoed ligt een vorm van schoonheid.
Mooi geschreven, maar wel triest.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig heb ik mijn Dinnetje niet op het strand ontmoet.
Love As Always
Di Mario
Het verleden is extra mooi als het heden dat ook nog is!
BeantwoordenVerwijderendit heet 'leven'?
BeantwoordenVerwijderenontroerend mooi geschreven, terrebel!!
fijn weekend,
Er komt altijd weer 'het mooiste dat hen ooit was overkomen' moment. Het mooiste is als je in je leven van meerdere mensen hebt kunnen genieten.
BeantwoordenVerwijderenKnap geschreven weer!
BeantwoordenVerwijderenHeb je er wel eens over nagedacht om een lang verhaal te schrijven, een heel boek?
Prettig weekend!
Toevallig wel, Fokkio. Ben inderdaad eind vorig jaar begonnen aan een roman. Maar moet zeggen dat dat nogal niet meevalt. Ben zelf altijd veel te nieuwsgierig naar hoe het afloopt dus schrijf al snel naar het einde toe...;-)
BeantwoordenVerwijderenEmotie is het wonderlijke van de mens.
BeantwoordenVerwijderendoet wat
BeantwoordenVerwijderendit schrijven
nu
bij mij...
dank