Terrebel

Dodenherdenking



De keuze is niet op mij gevallen. Noch op één der andere kandidaten. En dat is een schrale troost. Ooit, als je ging solliciteren, hield je voorzichtig rekening met de mogelijkheid dat je werd afgewezen. Tegenwoordig houd je er rekening mee dat je wordt aangenomen. De tijden zijn veranderd. Toch verandert er één ding niet: afgewezen worden is nog steeds niet fijn.
Buurvrouw Angélique kwam al snel aanzetten met een troostpakket én een cadeautje voor de Ferman. Tevens bleef zij met ons mee-eten. Buurvrouw Petra kwam ook nog eventjes.


Zojuist namen ook wij twee minuten stilte in acht in verband met de nationale dodenherdenking. Inmiddels worden ook de 19 Marokkanen herdacht die het leven lieten tijdens het verdedigen van Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog. "Gelukkig is de oorlog al weer lang geleden en zal het gebeuren zich niet gauw herhalen" wordt wel eens beweerd. Fout! In veel delen van de wereld is het nog steeds oorlog.
Maar wie wil er nu eigenlijk écht oorlog, behalve wapenfabrikanten en mensen op zoek naar Lebensraum? Met name George Junior en zijn maten maken zich schuldig aan de speurtocht naar dat laatste. Is Amerika niet groot genoeg?
Waarom steunt men Sharon? Ook zo'n vijftig Amerikaanse ex-diplomaten vroegen zich dat af en ik ben ervan overtuigd dat inmiddels het merendeel van de Amerikaanse bevolking de dwalingen van haar leider ("Führer" in het Duits...) inziet.
Laat ons hopen dat dat zal blijken tijdens de naderende verkiezingen in het land van de onbegrensde mogelijkheden...


Wellicht scheelt het aan ellende in de wereld als mensen weer leren voor zichzelf te denken. Het boek "De Wereld van Sofie" van de Noorse auteur Jostein Gaarder kan daar misschien bij helpen. Gisteren, terwijl ik wachtte tot Superfer uit de karate-dojo kwam, ben ik daar op advies van Wolkewietje aan begonnen. De geschiedenis van de filosofie uitgelegd aan een tiener geschreven in een zeer toegankelijke stijl en bovendien amusant.