Terrebel

Buurvrouw J kwam gisteren nog even langs, op zoek naar de sleutels van het huis van buurman D.
Onverrichter zake vertrok zij niet lang nadat zij binnenkwam
Met mijn hand reeds op de klink van de fotozaak alwaar ik het resultaat van twee ingeleverde rolletjes
wilde ophalen hoorde ik mijn naam noemen. Vlug onderzoek leerde dat ik te maken had met een Thura
die besloot alvast vooruit naar mijn huisje te gaan terwijl ik zou zorgdragen voor de veilige thuiskomst
van superfer. Zo heet hij ondermeer omdat hij een bijzonder goede truc heeft bedacht om kauwgum-restanten
van vloerzeil en tafel te verwijderen: met een vlakgom! Briljant, niet?
Onderweg naar huis nog vrolijk begroet door Hanneke voor wie ik ooit een toneelstuk mocht "readen".
Voor wie onbekend is met het verschijnsel: Dat is het spelen van een toneelstuk zonder alle poespas eromheen
zoals decor, toneelmeester of theater. In andere woorden: het stuk wordt gelezen en geacteerd met uitsluitend
gebruikmaking van de stembanden van de ingehuurde acteurs. Degeen die zo'n reading aanvraagt (doorgaans den auteur) wordt tijdens zo'n bijeenkomst dan ook vaak gezien met de ogen dicht.
Welonu: mij had ze gevraagd voor de rol van vader en niet die van zoon. Toen viel voor mij definitief het muntje:
Ik wordt nu echt oud.
Terwijl Fer zich vermaakte met het bekijken van een aantal de ether ingeslingerde tekenfilms liep ik met Thura
naar een bijzonder prettige eetgelegenheid op de Rozengracht: Papa Longo.
Wij konden de menukaart welhaast niet geloven:
Een Pizza Margharita voor slegs vier eurootjes!
En dat ging zo verder.
Tijdens het wachten een drankje van het huis bekomen
en voor maar twintig euro's naar huis getogen met een stoofschotel, een bak pasta
én een pizza. Een en ander bleek vergezeld van een stuk brood mét kruidenboter en was bovendien
ook nog eens zeer smakelijk. Dat ga ik vaker doen, daar eten (halen).
Onderweg ff langs de videotheek voor een filmpje:"Hiroshima mon amour" werd het niet omdat we geen al te deprimerende avond wilden hebben. Die heb ik dus wel alvast laten vastleggen voor de volgende keer.
Wellicht vanavond reeds. Hier een gedicht met dezelfde titel. Het is uiteindelijk geworden "Die Blechtrommel".
Men neme een stuk Kafka, menge dit met voldoende Kubrick tot je een grijze cinematografisch absurde massa
krijgt met hier en daar een sprankeltje Dali, overgiete het resultaat met een sausje Brasil en diene het op met een
Mona Lisa-glimlach op het gelaat. Voorwaar: een leuke film (noir) avond!
Alvorens de film te starten natuurlijk eerst Ferdinand in staat gesteld goed uitgerust op school te verschijnen den volgenden dag. Hij was nog lang genoeg wakker om vanuit zijn bed te kunnen zwaaien naar de onverwachte visite:
Buurvrouw J2 kwam even gezellig babbelen alvorens naar een feestje af te reizen.
Ik mocht haar nog van dienste zijn door haar van het een en ander te voorzien.
Wéér een goede daad verricht!