Dit is gewoon mooi

Een vleugel op het treinstation schreeuwt het bijna uit: Bespeel mij!
Het muziekinstrument staat er al weken, is een cadeau van de spoorwegen aan het publiek en is nog heel. Geef mensen iets moois en ze gaan er goed mee om. Maar dan is er zeker wel sprake van camerabeveiliging en staan er voortdurend twee beveiligers een oogje in het zeil te houden? Nou nee want behalve het instrument heeft men het publiek nóg iets moois gegeven; een misschien wel mooier cadeau: vertrouwen.

Toeschouwers hebben opeens geen haast meer. In plaats van mensen opzij te duwen in hun haast naar het juiste perron te komen, onderwijl minstens acht keer op het klokje van hun mobiel kijkend en daarbij de grote klok in de hal negerend. Alsof de trein eerder komt als je maar vaak genoeg hetzelfde ritueel uitvoert. Mensen staan nu niet meer - na al hun haast en asociale gedrag - tien minuten op het perron op de trein te wachten maar staan minuten lang letterlijk stil bij de kracht van de - al dan niet mooie - muziek die wordt geproduceerd door een mede-reiziger.

En kijk, dat vind ik nu weer mooi.

Is klimaatverandering een probleem?

Na ruim 8 dagen is vandaag mij zoon (met zijn klasgenoten) teruggekomen in Nederland na het via zijn school traditionele verblijf in Rome (en een paar dagen Napels). Een alleraardigste traditie om in het voorlaatste schooljaar met de hele groep het land te bezoeken waar de taal 'Latijn' indertijd ontstaan is. Ik bedoel: je kunt van alles uit boeken leren maar stel je eens voor dat Darwin zijn kennis uitsluitend uit boeken had gehaald?

Ook vandaag sprak ik weer met de nodige bekenden: buurman Andy sprak ik in de supermarkt en met een lokale ondernemer had ik een onderhoudend gesprek over de zaken des levens. En ook vandaag maakte ik een onbekende een complimentje: 'Wat een leuke jas heeft u aan!' Het is iets dat ik graag doe, al doe ik het niet voortdurend want dankzij vooroordelen gaan mensen dan denken: 'O, daar heb je die kleine gek weer!' Alsof het gek is om mensen blij te maken met een heel klein beetje moeite. Daarbij de tip: het compliment moet een gemeend compliment zijn. Hoe diep iemand ook in de put zit, iedereen wordt blij van een complimentje. Probeert u het ook wel eens?

Onderweg naar en van klusjes doen (pakje ophalen en zo) kom je dan zomaar opeens een uitzicht tegen waar je van geniet. Zo stond ik hier even bij stil vandaag:

180 Graden gedraaid zag ik dit:

En tsja, dan komt er dat moment dat je een contact uit je mobiel verwijdert omdat je de persoon in kwestie voortaan alleen middels een seance kunt bereiken...

Mensen durven het mij zelden te vertellen wanneer ik - in hun ogen - iets fout doe. En ja, daar heb ik last van. Jarenlang heb ik dingen gedaan zonder te weten dat ik het verkeerd deed. Het zijn dus gewoontes geworden en gewoontes zijn ontzettend moeilijk af te leren.

Wel kunnen ze worden vervangen door nieuwe gewoontes en dat is het proces waar ik nu in zit. Er had mij een heleboel tijd en moeite bespaard gebleven kunnen zijn, ware het niet voor mijn geringe gestalte en de houding die dat bij anderen oproept. En kinderen weten wat ik bedoel wanneer ik zeg: 'Ja maar hij is zo klein en dan is het zo zielig om iets negatiefs te zeggen!'

Toch heb ik liever dat mensen mij op mijn fouten wijzen (wel op een nette manier graag!) dan dat zij tegen mij liegen: 'Nou, dat heb je best goed gedaan hoor!'

Liegen is voor de aanhangers van een zekere geblondeerde politicus volkomen geaccepteerd gedrag:
'Al die klimaatwetenschappers liegen; het smelten van de poolkappen valt hartstikke mee!' -'Heb je dan ook het wetenschappelijk rapport waaruit dat blijkt?' 'Dat had ik wel maar mijn computer is gecrasht waardoor ik het document kwijtraakte en ik had de link nog in mijn Favorieten maar die zijn allemaal opeens verdwenen uit de browser maar ik ga het opzoeken voor je, hoor!' (De volgende dag) -'En, heb jij die link al voor mij gevonden?' 'O, helemaal vergeten!' U raadt het al: de link naar het artikel waarin bewezen wordt dat het klimaat helemaal niet aan het veranderen is komt er nooit. Simpelweg omdat daar geen wetenschappelijk artikel over bestaat.

Maar de verstokte PVV-fan blijft liegen en volharden: 'Ja maar, de zeespiegel stijgt helemaal niet en de temperatuur verandert ook niet! En in Portugal zijn de bossen de afgelopen 20 jaar met zestig procent gegroeid!' -'O, dus dat wetenschappelijk artikel waarin wordt verklaard dat - met name door bosbranden - de hoeveelheid bos in Portugal in diezelfde periode met 20% is gedaald is niet juist? De Portugese bevolking, overheid en wetenschappers liegen en jij hebt gelijk?' -'Wacht maar, ik stuur je de link die bewijst dat ik gelijk heb!' U raadt het al: ik wacht nóg...De PVV-stemmer wist - naar aanleiding van een artikel dat ik deelde - ook nog te vertellen dat het afbreken van 500 vierkante meter ijs per jaar best meevalt. Had blijkbaar het artikel niet gelezen want daarin werd gewag gemaakt van de afbraak van 500 vierkante kilometer per jaar. Zelf vind ik dat nogal een verschil; een paar voetbalvelden of de provincie Utrecht maar de persoon bagatelliseerde en loog weer: 'Nou, ik maakte per ongeluk een foutje, hoor!

Na al dat serieuze gedoe vind ik het tijd voor wat licht vermaak. De acteur in kwestie deed altijd zijn eigen stunts! (Via Luc)

Vandaag staan wij stil bij het overlijden van Michael Sata. Niet alleen de president van Zambia maar ook eentje uit de serie Onbekende Helden. In plaats van zomaar hun fratsen te accepteren stelde hij paal en perk aan de wildgroei van Chinese investeringsmaatschappijen in zijn land. Zo onteigende hij Collum Coal Mining Industries omdat het bedrijf al jarenlang een loopje nam met veiligheids- en milieu eisen en bovendien de productiecijfers vervalste.